Redamancy schreef:
Ariel maakte zoals gewoonlijk het schip een beetje schoon maar echt goed lukte het niet. De piraten zaten suf te kijken en Ariel zei dat ze ook wat moesten doen. Ariël was al meer dan een uur bezig om het stuurwiel schoon te maken.
De volgende dag:
Ariel stond al vroeg op uit haar bed, want vandaag zou het bootje met de post komen. Ze had vannacht een nieuwe brief geschreven omdat het oude niet meer klopte.
Lieve mama,
gister was er weer een gevecht en niemand won.
Er klom een jongen het raam binnen en bedreigde me.
Hij vroeg om de kapitein, ik zweeg.
Toen hij dichterbij kwam duwde ik hem omver en rende ik weg naar een kamertje waar pap zat, maar ik wist niet dat hij daar zat.
De jongen kwam mij achterna gerend en en..
Het is zo pijnlijk om in een brief te moeten zeggen.
Pap stierf, hij was neergeschoten door die jongen.
Toen sprong ik op het andere schip en wurgde ik hun kapitein.
Vanaf dat moment was ik de baas.
Maar dat kan ik niet aan.
De jongen hoorde mij roepen dat ik nu de baas ben en hij wilde mij vermoorden.
Maar toen bedacht hij zich en hij verdween.
Maar ik weet niet hoe het komt want ik blijf maar aan die jongen denken.
Het is zijn schuld niet, hij kreeg de taak.
Ik bedoel wie bedenkt het nou eventjes om de kracht van een schip te vermoorden? Ja ik.
Maar ik bedoel, ik had een reden, hij waarschijnlijk omdat hij anders zelf ook vermoord werd als hij zijn taak niet uitvoer ofzoiets?
Ik snap het wel. Wat wil je anders doen? Die jongen heeft nog een heel leven voor zich en pap, pap had doelen.
Meer niet, alleen doelen, om jullie te kunnen voeden.
Terwijl Ariël dat schreef belandde er een traan op het papier. Toen schreef ze verder.
Ik denk dat ik iets voor die jongen voel, maar hoe kan ik nou iets voor iemand voelen terwijl ik hem ten eerste niet eens ken, terwijl hij mijn vader liet sterven en hij mij wilde vermoorden.
Ik ben bang, zo komt hij alsnog terug om mij te vermoorden.
Mama help me, ik kan dit allemaal niet alleen aan.
xx je dochter
Ariël groette de man die haar brief aanpakte. De man was goed bevriend met haar vader, dus vertelde ze opnieuw het hele verhaal. Hij keek haar bezorgd aan en vroeg of Ariel die verantwoordelijkheid wel aan kan. Ariël schudde haar hoofd en staarde stilletjes naar de grond. De man gaf de brief die Ariël haar moeder had geschreven en voer weg. Ariël riep hem na: "Als u de brief persoonlijk bij mijn moeder afgeeft, kunt u haar dan voorbereiden door al te zeggen wat er is gebeurd?" Hij stak zijn duim op en riep ja terwijl hij weg voer.