Forum

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het geschreeuw en gemiauw dat afkomstig was uit het kasteel maakte Seth binnen enkele seconden duidelijk dat Cat zichzelf weer eens in de problemen had gewerkt en dat ze er op dit moment aankwam samen met die problemen. De kans was dan ook erg groot dat ook Seth straks mocht maken dat hij wegkwam en dat vermoeden werd bevestigd toen de bewakers iets riepen over dat hij samenzweerde met 'die kat'. Cat, voor de bewakers beter bekend als 'die kat', had zich dan ook achter Seth verscholen en nam haar menselijke vorm weer aan om hem mee te sleuren, na hem gewezen te hebben op het feit dat hij te laat was.

"En jij zit weer eens in de problemen," reageerde hij op haar opmerking, terwijl hij zich samen met zijn bagage mee liet sleuren door Cat. Zij leek namelijk zeker te zijn van de kant die ze op moesten en hoewel hij niet zeker was dat een verrassing van Cat iets was waar hij op zat te wachten, nam hij toch liever dat risico dan het risico dat de wachters hem te pakken zouden krijgen. Waarschijnlijk zou dat tweede hem namelijk in nog meer problemen brengen en dat eerste zou hem waarschijnlijk hoogstens nog geïrriteerder krijgen. De eindbestemming vertelde hem echter dat hij misschien toch iets meer dan geïrriteerd zou zijn na die verrassing van Cat, want erg goede herinneringen had hij niet aan dit huisje. Voor hij de kans kreeg om te protesteren, werd hij door Cat al door een donker gat geduwd samen met zijn bagage. Eigenlijk had hij dit aan moeten zien komen en het feit dat dat niet het geval was, maakte hem nog bozer dan hij hierdoor al was.

"Cat! Jij stomme, irritante, vervloekte kat, haal me hieruit!" Waarschijnlijk kon ze hem niet eens horen, maar dat kon hem niet zoveel schelen. Ze zou hem wel horen als ze eindelijk aan het einde waren en dan zou ze ook wel merken dat hij echt boos was op haar. Op dit moment was het misschien ook maar goed dat hij niet bij haar kon komen, want hij kreeg enkele wurgneigingen. Niet dat het mogelijk was om haar te wurgen, maar daar verzon hij wel wat op.

"Waar denk je dat je mee bezig bent idioot!" schreeuwde hij zodra hij weer vaste grond onder zijn voeten had. "Vervloekt katbeest dat je bent. Volgende keer ga je maar in je eentje naar school, want ik hoef dit echt niet nog eens mee te maken." Het geschreeuw was inmiddels al veranderd in geïrriteerd gemompel, terwijl hij naar de eerste de beste schaduw liep om het laatste eind naar de school af te leggen. Hij was zeker niet van plan om te gaan wachten op Cat dus zonder om te kijken stapte hij de schaduw in om vervolgens aan te komen op het schoolplein waar hij het einde van de welkomstspeach nog mee kon maken.

Het duurde niet lang voordat Myan de weg richting de school gevonden had. Na enkele minuten door het bos gelopen te hebben, kwam hij uit bij het schoolplein, waar al heel wat leerlingen aanwezig waren. Hij herkende er een paar –van ouder of slechts van gezicht – en probeerde een bekende te vinden waarmee hij zou kunnen praten of zo, maar hij zag verder geen gezichten waar hij een naam aan wist te koppelen. Toen hij om zich heen keek viel het hem op dat iedereen zich verzamelde bij de school, dus hij ging er vanuit dat de toespraak van de directeur zou gaan beginnen.
‘Vreemd, het lijkt wel alsof ze alle regels aangescherpt hebben,’ mompelde hij, meer in zichzelf dan tegen Amara, die uiteindelijk toch antwoord gaf. Betekent dit dat ik het grootste deel van de tijd op jouw kamer moet blijven? Ze klonk nogal geïrriteerd en Myan begreep haar volkomen, want het was voor niemand leuk om zich te moeten verstoppen, maar hij vreesde dat er geen andere optie was. ‘Ja, want stel je voor dat je mensen nog een hartaanval bezorgd, of zo,’ zei hij sarcastisch. Er liepen hier wel opvallendere personen rond dan hij met Amara, dus hij betwijfelde of leerlingen raar op zouden kijken bij een jongeman met een giftige cobra om zijn nek. Ach ja.
Zodra de toespraak afgelopen was, besloot hij dat hij zijn kamer eens moest gaan vinden. Hij was benieuwd naar zijn nieuwe kamergenoot en hoopte vurig dat het geen vervelende persoon zou zijn – geen een of ander kakkerig zoontje van een prinses, maar liever ook geen villain-in-progress die voortdurend de neiging had om kwaadaardige plannen te smeden en Myan lastig te vallen met spreuken die uitgevoerd moesten worden en zo. Maar goed, hij zou het zien. Hij liep de gang met kamers door en stopte zijn sleutel uiteindelijk in de juiste deur. De kamer was een beetje simpel en nog niet ingericht, zoals hij gewend was, dus liep Myan automatisch naar het bed aan de linkerkant en gooide hij zijn spullen erop. Hij zou later wel iets aan die saaie, kale muren doen.

Zoals altijd nam hij de niet al te grote kamer vlug in zich op om te kijken of er nog veel veranderd was ten opzichte van vorig jaar en het eerste dat hem opviel, was het uniform dat in zijn kast hing. Hij hoopte dat het een grapje of iets in die richting was, aangezien hij de directeur er niets over had horen zeggen, maar hij had zo het vermoeden dat het uniform eerder in de speech genoemd was, toen hij nog onderweg was. Achja, hij zou het later wel vragen aan zijn kamergenoot zodra die er ook was, want tot nu toe was er nog geen spoor van hem of haar te bekennen. Het enige wat hij hoopte met betrekking tot zijn kamergenoot was dat het iemand zou zijn die hem met rust liet.

Niet de zin noch het geduld hebbend om zijn spullen nu al fatsoenlijk uit te pakken,gooide hij zijn tas op één van de bedden, ze waren beide toch nog leeg, om vervolgens de kamer alweer te verlaten. Het was altijd veel interessanter om rond te lopen door de school, vooral de eerste paar dagen met vaak genoeg klunzige nieuwelingen, dan om in zijn eentje op zijn kamer te zitten. Het gebouw was nog precies zoals hij het zich herinnerde waardoor het een fluitje van een cent was om zijn weg te vinden. Desondanks gaf hij nog altijd sterk de voorkeur aan schaduwreizen, want ookal putte dat hem ook uit, het vooruitzicht om nogmaals door die oneindig lange gangen te lopen, stond hem niet echt aan en dus stond hij binnen enkele seconden alweer buiten.