Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
DarkDoll schreef:
Laufeia liep door de dodelijkste straten, kilte geen enkel geluid als je ze binnen betreed. Alleen de diep ongelukkigheid van de mens, die daar rond zwerft. Mensen die geen leven meer hebben, die het op gegeven hebben en zonder ziel rond lopen. Of wel enig doel, dat hun hart er uit is gerukt door onze lieve heer. Maar ze dan nog even verder wil laten lijden door hun fouten. Half dood dat ze rond lopen en geen enkel bedwang meer hebben over hun lichaam of gedachten. Dus een perfecte plaats voor de bendes zich te verstoppen, jammer genoeg voor hun hebben ze Lauferia achter hun broek aan.
Rustig klopte ze op de deur waar een schuifje werd open geschoven, twee wat rode ogen kwamen er voor te hangen. Zonder enige twijfel schoot ze hem door zijn hoofd heen, een perfect gat tussen zijn ogen in. Rustig zette ze haar koptelefoon op gelijk werden haar oren vervult met de klanken van skrillex. Er verscheen een grote grijns op haar gezicht, waar zij het meeste van genoot waren de angstige gezichten die ze straks te gemoed komt. Voordat ze binnen trad en de binnenkant aan flarden schoot, deed ze haar mondkap op. Met een grote machtige trap vloog de deur open, ze werd gelijk begroet door vliegende kogels. Als een soort van slangen mens ontweek ze die kogels als een pro. Terwijl ze op de kop hing liet ze drie kogels los, het raakte geen één bende lid. Hun mond hoeken krulde op, Lauferia voelde zich zwaar beledigd. Maar hun mondhoeken veranderde snel, toen ze er achter kwamen dat hun geweren niet meer werkte. Eindelijk kon ze stil staan en zich nuttig maken, vluchtig pakte ze haar andere wapen en schoot ze er op los. Dit vond ze altijd het leukste deel van haar werk, geen verantwoordelijkheid hebben over wat er gebeurd in deze ruimte. Alles mogen doen zonder pardon, en dat er dan ook niemand achter komt.
Ze stopte met vuren keek even rond, liep naar de mannen op de grond keek hun even aan.
Zocht door hun spullen en pakte de grootste kenmerken en sieraden die de opdracht gever wou hebben. Lauferia liep het gebouw uit net als er niks gebeurd was, ze deed haar koptelefoon weer af en deed der mondkap weer naar beneden. Ze verliet het gebouw met een vredig gevoel, met een grote springt vervolgde ze haar weg naar de opdracht gever.
Laufeia liep door de dodelijkste straten, kilte geen enkel geluid als je ze binnen betreed. Alleen de diep ongelukkigheid van de mens, die daar rond zwerft. Mensen die geen leven meer hebben, die het op gegeven hebben en zonder ziel rond lopen. Of wel enig doel, dat hun hart er uit is gerukt door onze lieve heer. Maar ze dan nog even verder wil laten lijden door hun fouten. Half dood dat ze rond lopen en geen enkel bedwang meer hebben over hun lichaam of gedachten. Dus een perfecte plaats voor de bendes zich te verstoppen, jammer genoeg voor hun hebben ze Lauferia achter hun broek aan.
Rustig klopte ze op de deur waar een schuifje werd open geschoven, twee wat rode ogen kwamen er voor te hangen. Zonder enige twijfel schoot ze hem door zijn hoofd heen, een perfect gat tussen zijn ogen in. Rustig zette ze haar koptelefoon op gelijk werden haar oren vervult met de klanken van skrillex. Er verscheen een grote grijns op haar gezicht, waar zij het meeste van genoot waren de angstige gezichten die ze straks te gemoed komt. Voordat ze binnen trad en de binnenkant aan flarden schoot, deed ze haar mondkap op. Met een grote machtige trap vloog de deur open, ze werd gelijk begroet door vliegende kogels. Als een soort van slangen mens ontweek ze die kogels als een pro. Terwijl ze op de kop hing liet ze drie kogels los, het raakte geen één bende lid. Hun mond hoeken krulde op, Lauferia voelde zich zwaar beledigd. Maar hun mondhoeken veranderde snel, toen ze er achter kwamen dat hun geweren niet meer werkte. Eindelijk kon ze stil staan en zich nuttig maken, vluchtig pakte ze haar andere wapen en schoot ze er op los. Dit vond ze altijd het leukste deel van haar werk, geen verantwoordelijkheid hebben over wat er gebeurd in deze ruimte. Alles mogen doen zonder pardon, en dat er dan ook niemand achter komt.
Ze stopte met vuren keek even rond, liep naar de mannen op de grond keek hun even aan.
Zocht door hun spullen en pakte de grootste kenmerken en sieraden die de opdracht gever wou hebben. Lauferia liep het gebouw uit net als er niks gebeurd was, ze deed haar koptelefoon weer af en deed der mondkap weer naar beneden. Ze verliet het gebouw met een vredig gevoel, met een grote springt vervolgde ze haar weg naar de opdracht gever.
19
