ORPG // Ft. TaylorSwift333 - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Ft. TaylorSwift333

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven herinnerde het als de dag van gisteren dat de vlammen van Steven zijn broekspijpen naar Menno oversprongen, en terug, totdat alles van rood naar zwart werd. Vreselijk. Blijkbaar wist hij alles tot aan de seconde dat hij in de coma kwam.
'En nu?' Steven had geen idee wat te doen, of dat hij zich überhaupt wel alles wou herinneren.
'Weet je, ik wil het me wel herinneren, maar..' Begon hij. Wat als er iets was gebeurd wat hij liever niet zou willen weten? Dat het maar goed was dat hij het niet meer wist. Steven wuifde met zijn hand. 'Laat maat,' verzuchtte hij.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik zag dat hij het zich nog steeds niet herinnerde. Ooit zeiden mijn grootouders me dingen 'herinneringen zijn als geesten, ze zijn er wanneer je ze het minste wilt maar wannneer je ze nodig hebt zijn ze er niet.' Wat bedoelden ze daarmee? Dat je ze kunt oproepen zoals je geesten kon oproepen? Misschien moesten we dat proberen, misschien moest ik dat proberen. Een kleine zucht verliet mijn lippen als ik voelde aan hem dat hij het op gaf. ''Steven, je klinkt wel alsof je het je niet meer wilt herinneren. Ik ken de reden waarom ik misschien niet zou willen dat jij het je herinnert maar waarom jij?'' Zei ik nu, voor mij zou het kunnen betekenen dat hij het dan misschien wel wist maar dat niet betekende dat hij terug van me hield. Ik sloot mijn ogen met een zucht. ''Alsjeblieft, herinner het terug, alsjeblieft Steven.'' Dacht ik in mezelf en nam zijn hand zonder na te denken vast en opende mijn ogen weer. Het leek alsof we recht in de herinnering stonden. Ik slikte, wat was dit nu weer.

Hihi, ik kon het niet laten x

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven schrok toen haar hand plots in die van hem lag. Het voelde vertrouwd. En toen, opeens, wist hij dat ze gelijk had. Hij herinnerde het zich dan misschien wel niet, maar haar twinkelede ogen deed de knoop in zijn maag verdwijnen. De drang om het te weten werd groot, om alles te weten. Hij zette een kleine stap naar voren om het gat tussen het te verkleinen.
'Alsjeblieft, vertel het me, vertel wat er is gebeurd,' fluisterde hij.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ze voelde een verandering in zijn geest en als hij een stap naar haar toe zette slikte ze even. Ze voelde iets intens, dat ze niet thuis kon brengen. Ze keek op en keek in zijn ogen . Ze zette zelf ook een stap naar hem toe maar dan als een soort reflex, alsof ze niets anders kon. ''Hoe bedoel je? Wat hier is gebeurd of wat er algemeen gebeurd is? Heb je wel zo veel tijd?'' Zei ik en probeerde een glimlachje te forceren maar was toch nogal zenuwachtig. Ik had hem nodig en dat wist ik nu ook al wel.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven wist een lach op zijn gezicht te toveren en schudde zijn hoofd.
'Ik heb geen tijd om het me te herinneren, live goes on you know,' hij slikte even en zette weer een stap naar achter. Wat was hij aan het doen?! Voor zover hij wist kende hij dit meisje niet eens, hoewel hij daar niet meer zo zeker van was.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
"Oké, dus algemeen dan maar. Vanaf het begin dan maar. Wat er in het café is moet ik je vast niet meer uitleggen. '' zei ik een beetje zenuwachtig. ''Hierbuiten ben je vast wakker geworden , niemand kon je zien , horen of voelen en ik wilde net instappen in de auto van m'n broer maar ik zag je . Toen ben ik weggegaan. De volgende dag kwam ik je tegen in het park. Je zag dat ik je kon zien dus kwam je naar me toe. Je vroeg me om je te helpen aangezien ik je dus kon zien en horen en je weer wakker wilde worden. Kan ik wel begrijpen hoor, wie wordt nu niet depressief van ziekenhuizen.'' Zei ik en slikte. ''Ik heb toen gezegd dat ik je wilde helpen. We bleven elkaar eigenlijk zien want de volgende dag zagen we allebij Menno, echt hij deed raar.'' Zei ik nu en probeerde een glimlachje te forceren. ''En toen in de avond heb je in mijn huis ingebroken. Oké, het was niet echt inbreken aangezien je een geest was maar je deed het wel.'' Zei ik nu en grinnikte bij de herinnering. Hij had de hele nacht in haar kamer gezeten.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven

'Ingebroken?' Vroeg Steven een beetje ongemakkelijk en haalde zijn wenkbrauwen op, 'Sorry.' Zei hij met een glimlachje. Maar dat was niet het einde van het verhaal, dat wist hij. Ze had gezegd dat ze van hem had gehouden, hoe zou dat nu zijn? Hield hij van haar? Een vaag gevoel in zijn buik zei van wel, maar zijn brein wist dat het niet kon, dat hij haar amper kende en dat het allemaal belachelijk was. Een frisse windvlaag streek langs zijn armen en nam het vertrouwde gevoel mee.
'Sorry,' mompelde hij nogmaals, en draaide weg. Waarom hij zich omdraaide? Hij had geen idee. Misschien had hij wat tijd nodig om te bevatten dat hij een geest was geweest? Het ergste was nog dat hij zich er niets van herinnerde.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ik zuchtte even en knikte met een klein glimlachje toen hij het woord ingebroken herhaalde. Maar toen hij sorry zei schudde ik mijn hoofd. ''Geeft niets, het was normaal, je voelde je eenzaam en dat is begrijpelijk.'' Zei ik nu en keek even naar hem. Maar toen hij zich wegdraaide en nog eens sorry zei zuchtte ik even. ''Misschien is het beter dat je dit even laat bezinken voor ik je de rest vertel.'' Zei ik daar dan maar op. ''En dan kom je maar naar me toe. Je weet waar je me kunt vinden en daar moet je op vertrouwen.'' Zei ik nu zacht. Ik had moeten weten dat dit te veel informatie ging zijn. Ik zette een paar stappen achteruit. Met moeite dan wel want er bleef iets dat haar naar hem toe trok.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld