~What is this love worth?~ Ninurta + Amichan - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

~What is this love worth?~ Ninurta + Amichan

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
"Cam!' Een paar keer schreeuwde ik haar naam, maar ze reageerde niet. Toen schudde ik haar aan haar schouders. Nog steeds niet. Ik probeerde het nog een paar keer. Toen werd ze weer wakker. Ik omhelsde haar.

Ninurta
Straatmuzikant

Ninurta schreef:
Een vloek ontsnapte uit mijn mond en ik sprong weg. Adam reageerde snel en trapte de vlam weer uit voordat het vuur zich verder verspreidde. Verdwaasd keek ik naar de mok bij mijn voeten. Ongelovig schudde ik mijn hoofd en ik wankelde, maar Adam wist me op tijd op te vangen. De mok was niet eens in de buurt van de open haard geweest. Toch? Hoe kon dit!

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
"Kom snel weg hier." Ik ren weg, samen met Cam. Ik bel de brandweer en hoop, dat het weer goed komt.

Ninurta
Straatmuzikant

Ninurta schreef:
Alles gaat razendsnel en als in een waas voorbij. Nog voordat ik alles heb verwerkt en overdacht, sta ik al voor de voordeur van mijn huis. Adam heeft me net afgezegd en stiekem schaam ik me voor het feit dat ik hem niet op zijn minst een afscheidsknuffel had gegeven. Lekker egoïstisch bezig, Cam.

Als ik door de woonkamerdeur stap, voel ik al de gespannen sfeer hangen. Mijn moeder kijkt me aan, haar gezicht is nog rood van de tranen. Mijn vader staat over haar heen gebogen en waarschijnlijk heeft hij haar proberen te troosten, gerust te stellen. Als mijn ogwn die van mijn vader ontmoetten, bevries ik. Er is geen woede of wanhoop in te bespeuren, alleen maar verwarring en iets dat lijkt op teleurstelling. Hoe ga ik in vredesnaam uitleggen waarom ik zo laat ben?

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
Gelukkig is er niets beschadig, dus ik hoef mijn moeder niet te bellen. Ik ga weer terug het huis binnen en ga slapen.

Ninurta
Straatmuzikant

Ninurta schreef:
Ik kan wel janken. Zojuist heb ik geprobeerd alles uit te leggen, maar sommige dingen heb ik geprobeerd weg te laten. Dat resulteerde er weer in dat mijn verhaal zo warrig werd, dat mijn ouders het beide niet leken te geloven. Ze vroegen zelfs of ik drugs had ingenomen. Een zucht ontsnapt uit mij en ik laat me op mijn bed neerzinken. Mijn vader heeft me halverwege naar boven gestuurd en nu zit ik hier. Mijn vader is nooit echt boos, maar hij kan op me inpraten als de beste. Ik wrijf in mijn ogen en staar naar het plafond. Ik heb geen drugs ingenomen. Ik heb geen alcohol genomen. Ik heb niet gerookt. Toch houdt ik dat nare gevoel, dat aan me blijft knagen.

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
Ik probeer te slapen, maar het lukt niet. Totaal niet. Ik word helemaal gek. Ik zucht en sta dan op. Ik pak mijn jas en ga naar buiten. Even een beetje rondhangen. Hopelijk kom ik niemand tegen.

Na een anderhalf uur buiten te zijn geweest, loop ik richting het huis. Opeens duwt iemand me. Ik kijk met een ruk om. Ik ben klaar om te vechten, maar dan hoor ik:" Adam, wat doe jij hier?" Het is een zachte stem, die me bekend voorkomt, maar toch weet ik niet wie het is. "Wie ben jij?" Ik probeer mijn stem niet te laten trillen, maar toch gebeurt het.

Ninurta
Straatmuzikant

Ninurta schreef:
Met de angst om mijn hart kijk ik naar het bos. Het bos waar ik als kind speelde. Het bos dat mijn tweede thuis was. Het bos dat nu in lichterlaaie staat. Ik probeer me uit de voeten te maken, maar het vuur is sneller. Een boomhut van waarschijnlijk een kind uit de buurt stort voor mijn ogen in elkaar en verbrandt tot er niets meer dan slechts as rest. Met een sprong spring ik eroverheen, maar ik voel de hitte in mijn huid snijden. Ik hijg, kan niet meer. De adrenaline fokt me op, als een topsporter met doping. Ik trek nog een laatste sprintje, maar het vuur omringt me. Ik kan nergens heen. Een aswolk waait in mijn gezicht en ik voel de gloeiende deeltjes over mijn gezicht gaan. Het vuur kruipt genadeloos dichterbij en het voelt verstikkend. Ik verlies bijna mijn evenwicht als ik nog een pas zet en sla met mijn armen om me heen om die te hervinden. Verschrikt gil ik als een ongelofelijke pijnscheut vanuit mijn hand komt. Hij staat in lichterlaaie. Ik sluit mijn ogen. Ik kan niet meer. De pijn is te erg. Een warme wind strijkt voor de laatste keer over mijn wang, alsof ze afscheid van me willen nemen. Want ik ga dood. Ik sta op het punt te sterven. Met moeite blijf ik bij bewustzijn, de pijn is ongelofelijk en vooral ondraaglijk. Ik kan niet meer. Ik kan het gewoonweg niet meer. Dag huis, dag Adam, dag bos...

In paniek wordt ik wakker. Ik hijg helemaal en ben erg bezweet. Ik veeg mijn plakkerige haren uit mijn ogen en probeer mezelf tot rust te manen. Er is niks gebeurd, het was maar een droom. Maar toch blijft het branderige gevoel dat het niet klopt. Er is iets mis. Iets heel goed mis.

Anoniem
Internationale ster

amichan schreef:
Het was Elena, een meisje, waarmee ik mijn kleuterjaren doorheb gebracht. We praten over vanaales en nog wat, totdat we rook zien. Het eerste wat in mij op komt ik Cam. Zonder dat ik het door heb schreeuw ik haar naam en ik ren in de richting van de rook. In de richting van Cams huis.

Ik ren en ren. Mij boeten beginnen pijn te doen, maar ik blijf door rennen. ik voel een paar tranen over mijn wangen vallen. Ik ben al genieg mensen kwijtgeraakt. Cam moet blijven leven. Ik houd van haar.

Eindelijk ben ik aangekomen, maar het is niet het huis dat in rook opgaat, maar de rook komt vanuit het bos. Het bos waar Cam speelde. Ik rennhet bos in en val dan op mijn knieen. Er is overal vuur.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld