Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || ft Tugce.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Hijgend kwam ze bij haar huis aan, snel klopte ze op de deur voordat iemand haar zag. Edith opende de deur en keek haar verbaasd aan. ''Al zo vroeg terug?'' Vroeg ze. Aurora wurmde zich naar binnen en deed toen haar cape uit. Ze gooide hem in het kleine vuurtje dat voor warmte zorgde en keek hoe haar cape verbrandde. Ze kon haar cape niet houden, het had een speciale print en ze zou er snel mee herkend worden. Pas toen haar cape niet meer te zien was, ging ze rustig op het bankje zitten en begon ze aan Edith te vertellen wat er gebeurde. ''Ik zei toch dat het een keer zou gebeuren!'' Riep Edith. Daarna was ze er een tijdje boos over en negeerde ze Aurora. Maar ze kon niet lang boos blijven, na een tijdje was het allemaal alweer goed.
Edith vroeg of Aurora iets naar een vriendin van haar die in het dorp woonde wilde brengen. Aurora vond het goed en kreeg toen de cape van Edith. Ze liep naar het dorp omdat het niet zo ver was. Er was ook een markt, dus daar zou ze misschien ook gaan kijken. Terwijl Aurora het dorpje rond keek, zag ze opeens een bekend gezicht. Het was de prins, maar hij zag er anders uit. Als een arme burger. Aurora liep gewoon verder en deed alsof ze hem niet zag. Toen ze bij het hutje aankwam, klopte ze aan. Een vrouw rond de leeftijd van Edith deed de deur open. ''Edith stuurde mij.'' Zei Aurora om het duidelijker voor haar te maken. Ze glimlachte en pakte het pakketje aan en sloot toen weer de deur.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Raphael besloot om weer de dorp terug in te gaan en de boodschappen eerst af te zetten bij de herberg. Hij had geen zin om de hele tijd te liggen in dat muffe herberg en als hij dat zou doen dan zouden ze nooit weten of het meisje weer langs kwam. Hij keek de dorpjes rond en liep over straat. Af en toe kwamen er mensen op hem af om te vragen waarom hij deze kleding droeg en hij hier eigenlijk was. Steeds vertelde hij ze dan dat hij niet de prins was, maar gewoon Michael en dat hij rondreist. Mensen geloofde het niet altijd, maar lieten dan hem wel met rust.
Dit dorp was arm en het was moeilijk om aan te zien dat zijn vader hun nog armer wou maken. Zodra Raphael de troon mocht overnemen zou hij beloven dat hij meer deelt met de dorpen dan dat zijn vader deed. Natuurlijk moet hij er dan wel eerst voor zorgen dat niemand er achter komt dat hij het meisje heeft laten gaan, maar dat zou wel goed komen.
Met zijn handen in zijn zakken loopt Raphael door de straatjes tot hij haar weer zag. Ze had een andere cape, maar hij weet zeker dat zij het was. Het meisje dat hij heeft laten gaan. Hij kon het zien aan haar ogen, haar gezicht. Raphael merkte dat ze hem zag, maar hij deed niets. Net als zij, ze liep gewoon door en daar liet hij het ook bij.
Rustig liep hij verder over het dorpje en keek naar hoe een paar hongerige kinderen ruzie maakte om een stuk afgekauwd broodje. Tegenover was een bakker waar hij besloot om een heel brood te halen voor de kinderen en wat beleg. Nadat hij de bakker uitkwam strak hij het straatje over en gaf hij het broodje aan de kinderen. "Alsjeblieft, wees er zuinig mee." zei hij met een kleine glimlach. De oude vrouw die naar buiten kwam bedankte Raphael waarna hij vertrok naar de markt. Het voelde goed om mensen blij te maken, en dat wijst hij.
Zijn vader werd alleen blij van het tegenover gestelde, geld aftroggelen. Hij had rijken veroverd voor geld, net als dorpen die zich vormde om ons heen in hoop dat de koning toch geld begon uit te geven. Iets wat hij nooit zou doen, niet zolang hij koning was en leefde. Hij stak al het geld in overvallen, rijken veroveren en het kasteel uitbreiden met van alles en nog wat. Als het er op aankwam dan maakte het hem zelfs niet uit dat een van zijn zonen omkwam. Zuchtend loopt Raphael verder het marktplein op.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Aurora merkte dat de prins ook naar haar keek, maar net zoals zij, deed hij niets. Ze begreep nog steeds niet helemaal waarom hij haar zomaar liet gaan. Als het aan zijn vader lag, of ridders, dan zou ze nu allang in een kerker zitten. Soms keek ze even wat hij deed. Hij was best vriendelijk tegen de armen, hij kocht zelfs brood voor kinderen. Ze stond er versteld van, want het was niet echt iets wat elke prins zou doen.
Aurora probeerde haar gedachten op wat anders te richten. Soms begroetten en maakten een paar mensen een praatje met Aurora. De meeste mensen kenden haar wel dus altijd wanneer ze hier kwam, werd er wel met haar gepraat.
Ze grabbelde even in haar zak om te kijken hoeveel munten erin zaten, niet zo veel, maar genoeg om iets te kopen. Ze liep kraampjes voorbij en bekeek aandachtig naar de dingen die op de planken lagen. Ze kwam bij een groentekraam, Aurora kon wel wat groente gebruiken. De laatste paar weken at ze niets anders dan vlees. Ze kocht een paar dingen met haar munten en liep toen weer terug naar huis. Af en toe keek ze achterom om te kijken of er niemand haar volgde.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Raphael kocht wat nieuwe kleding dat er redelijk goed uitzag omdat hij niet wist hoelang hij hier nog moest blijven. Waarschijnlijk zou zijn vader willen dat hij daar bleef tot dat de dief was gevonden, maar goed. Hij had vanmiddag al boodschappen gedaan en daarom kocht hij verder helemaal niets.
Hij voelde de blikken van het meisje erg goed op zijn lichaam gericht zijn, waardoor hij de neiging had om naar haar toe te gaan maar het toch niet deed. Hij zag dat ze wat groente kocht van de munten die duidelijk van zijn vader waren geweest, maar dat maakte hem niets uit. Hij had de neiging om haar te volgen toen ze weg ging dus dat deed Raphael dan ook. Hij besloot om de kortere weg te pakken en liep tussen de huisjes door tot dat hij ineens iets voor haar stond. Snel haalde hij een hand door zijn blondachtige haar heen en kijk ik naar het meisje dat af en toe achterom keek.
"Hee, jij bent het meisje van het bos." grinnikte hij even. Oké, het kwam een beetje raar over dat hij haar liet gaan en ineens nu voor haar stond maar dat maakte hem ook niet uit. Hij had de neiging gehad om tegen haar te praten en deed dat dan ook.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Aurora besloot even te stoppen met lopen en ging op een rots zitten. Ze tikte wat met haar nagels op de rots en keek omhoog. Soms was haar leven ook best saai. Mensen dachten dat ze wel een spannend leven had, en dat ze iedere dag weer zoveel dingen moest doen. Maar dat was niet zo, zij was ook een gewoon persoon.
Ze zuchtte eventjes en liep toen weer verder omdat ze niet wilde dat Edith zich zorgen ging maken, want zij dacht dat ze alleen even het pakketje weg bracht.
Weer draaide Aurora zich om, maar dit keer stond er wel iemand achter haar. Het was de prins. Hij begon tegen haar te praten en grinnikte. "Hoi, en jij bent de prins." Zei ze, eigenlijk moest ze nu gaan buigen, maar dat deed ze niet. Voor de zekerheid keek Aurora in de bomen en naast haar of ze geen ridders zag. Misschien kon dit wel een val zijn, ook al liet hij haar de eerste keer gaan. Dat betekende niet dat Aurora hem meteen kon vertrouwen.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Raphael knikte kort toen ze zei dat hij de prins was. "That should be me, maar zeg maar gerust Raphael. Dat prinsen gedoe is veel té deftig of zo." mompelde hij. Hij wou meestal aangesproken als Raph of Raphael. Als hij keek naar de andere uit de familie vond hij zichzelf niet eens er bij passen. Hij was veel anders dan iedereen van het paleis. Iedereen was gierig en wou alles voor zichzelf hebben en zo was hij niet eens.
Rustig kijkt hij naar de zelfde plekken als dat het meisje naar kijkt. "Oké, rustig maar." mompelde hij zodra hij door had dat hij het niet vertrouwde. "De ridders zijn in het dorp bij de herberg, vast aan 't slapen of drinken, geen idee." lachte hij. Raphael keek naar de tasachtige dingen waar de groentes in zaten en toen weer naar het meisje. "Hulp nodig?" vroeg hij beleefd.
Raphael kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, waarom ging hij niet terug naar de herberg of pakte hij haar nu niet gewoon op en moest hij weer beleefd zijn? Oké, misschien lag het aan het feit dat hij anders was dan de ridders of de koninklijke familie en wou hij helemaal niet ervoor zorgen dat de dief werd opgepakt, maar wat maakte het uit. Eenmaal uit zijn gedachten trok hij een schuine glimlach.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Aurora trok even haar wenkbrauwen op toen hij zei dat ze hem bij zijn naam mocht noemen. Ze vond dit maar raar, waarom praatte hij met haar? En waarom deed hij zo aardig? Misschien wilde hij wel dat ze iets voor hem ging stelen, maar dat was het waarschijnlijk toch niet, ze vond dit maar raar.
Hij had het door dat ze hem nog steeds niet vertrouwde en dat ze keek of er ridders waren. "Grappig.." Zuchtte ze en wachtte ongeduldig. Ze wilde hier weg, ze voelde zich helemaal niet op haar gemak en ze begreep ook niet helemaal wat hij probeerde te bereiken met dit gesprek. Misschien wel vertrouwen winnen en dan uiteindelijk verraden, je wist het maar nooit met zulke mensen.
Later begon hij over haar tas vol groentes. "Nee bedankt, ik kan het zelf wel." Ze had natuurlijk ook zwarte zakken vol goud gedragen, dus waarom zou ze geen groentes kunnen dragen?

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Raphael merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde dus besloot haar maar om even te zeggen wat hij wou zeggen. "Oké kijk, ik ben het niet eens met je.. Dat stelen, maar ik ben het nog minder eens met mijn vader dat hij steeds zo gierig is over zijn geld..." begon hij "Dat is denk ik meer de reden dat ik je heb laten gaan.." voegde hij er nog snel aan toe.
Even was hij stil en krabde hij aan zijn de zijkant van zijn wang. Ik wist niet zeker wat de reden was om haar te laten gaan maar dat zou 't voornamelijk zijn. Ik zuchtte zachtjes en keek weg. "Maar ik ga denk ik maar, voordat ze merken dat ik lang weg ben." mompelde Raphael na een tijdje.

- Oke extreem kort, no inspiration.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Eindelijk gaf hij een uitleg over waarom hij met haar wilde praten en waarom hij haar liet gaan. "Oh.." Zei ze maar, ze wist niet echt wat ze moest zeggen. "Nou, bedankt dat je me laat gaan en bedankt voor het duidelijk maken." Toen was het stil, beide zeiden ze geen woord meer. Ze kon hem eigenlijk ook gewoon ontvoeren en de koning bedreigen dat ze veel goud wilde in ruil voor zijn zoon. Dat deed ze niet natuurlijk, maar het was wel een grappig idee. Ze moest er wel stiekem om grinniken.
Raphael verbrak de stilte en zei dat hij wegging. "Hmm, oké. Dag." Zei ze droog en liep toen weg van hem. Ze had hem eigenlijk nog steeds niet haar naam verteld, maar die wilde gewoon geheim houden. Ze wilde dat niemand wist wie ze was, behalve de mensen die ze vertrouwde natuurlijk.
Aurora draaide zich nog een keer om en liep toen verder naar het huis van Edith.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Raphael keek het meisje na die weg liep van haar nadat ook hij dag had gezegd. Ze had hem haar naam nog steeds niet verteld, maar dat snapte hij ook wel. Misschien dat ze bang was dat hij haar verraadde, maar goed. Met een zachte zucht loopt hij weg en kijkt hij nog één keer om naar haar. Hij was nieuwsgierig naar haar op de een of andere manier, maar zij was de dief die zijn vaders geld stool. Hij kon een zware straf krijgen om het feit dat hij haar beschermde en het ergste was, het maakte hem niet eens uit.
Eenmaal bij de herberg was het druk. Enkele ridders waren met de opdracht om een update te vragen naar de herberg gekomen. De ridders gingen om een tafel zitten samen met Raphael. "We zagen haar, maar ze ontsnapte." zei zijn beste vriend toen Raphael net binnen kwam gelopen. "Ah, prins Raphael, u bent terug gekeerd." zei een van de ridders aan tafel. Raphael knikte kort en schoof aan tafel op een lege stoel. "Heeft u nog een update?" vroeg dezelfde ridder aan hem. Snel schudde hij nee met zijn hoofd. "Ik was in het dorp, maar heb niks meer gezien van de vage schim die we zagen." loog hij.
De ridder knikte kort en stond op. "Nou, dan keren we hier morgen terug. Als er nog iets gebeurd, hou ons op de hoogte en stuur iemand naar het kasteel wilt u." vroeg hij terwijl de andere ridders die samen met hem hier heen waren gekomen ook opstonden. "Prima, fijne reis terug nog." zei Raphael terwijl hij de handen schudden en de mannen uitlieten.
Eenmaal op zijn kamer werd er op de deur geklopt. "Raphael?" vroeg de stem van zijn beste vriend. "Ja, kom binnen Daniël." mompelde hij. Daniël stapte voorzichtig zijn kamer binnen en sloot de deur achter zich. Raphael keek hem vragend aan. "Waarom loog je?" vroeg hij. "Ik loog niet?", "Ik kan het zien als je liegt." grinnikt Daniël.
Raphael zucht kort en staarde naar buiten. "Ik dacht dat ik haar weer zag toen ik aan het rand van het bos was, maar dat was niet zo het was een oude vrouw. Meer niet, oké?" zei hij rustig. Oké, het was weer gelogen maar dit keer deed hij meer zijn best en met geluk had Daniël het niet door. Daniël knikte kort. "Je beschermt haar toch niet he?" vroeg hij heel serieus. Raphael draaide zich om en keek even verbaasd. "Ik? De dief beschermen? Mijn vader vermoord me." zei hij snel. Daniël knikte. "Precies, daarom moet je haar ook niet beschermen." lachte Daniël. Zuchtend draaide Raphael zich om en keek hij door het kleine raampje van zijn kamer. "Je ziet geesten man, ik bescherm helemaal niemand. Dat weet je." zei hij nog voordat Daniël besloot om zijn kamer te verlaten.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
"Ik heb het pakketje aan haar gegeven." Zei Aurora toen ze thuis kwam. Edith bedankte haar en ging toen verder met koken. Aurora liep naar buiten en ging tegen een boom dat tegenover het huis stond zitten. Ze speelde wat met blaadjes en mos en luisterde maar de geluiden die vanuit het bos kwamen. Aurora hield wel van natuur, het maakte haar rustig. Ze vond het wel een mooie plek om te wonen, het huis stond hier helemaal alleen en er waren weinig mensen die hier kwamen. Als Edith niet in het bos zou zijn, dan zou Aurora er nu ook niet meer zijn. Aurora was nog een baby, ze had alleen een dik dekentje om haar heen. Haar ouders hadden haar gewoon in het bos achter gelaten, Edith vond haar. Tenminste, dit was hoe Edith het vertelde. Haar eigen ouders had ze nooit gekend, dat wilde ze ook niet omdat Edith al een een moeder voor haar was.
Aurora schrok uit haar gedachten door Edith die riep dat het eten klaar was. Aurora stond op en veegde met haar handen haar broek schoon. "Oja, ik heb ook wat groentjes gekocht. Helemaal vergeten." Zei ze toen ze binnen was en haalde de tas met groentes tevoorschijn. Edith maakte ook de groentes klaar en toen konden ze weer beginnen met hun maaltijd.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Door de boodschappen die de prins vandaag had gedaan maakte de mensen van de herberg een heerlijke maaltijd voor hem en de ridders klaar en vervolgens mochten ze natuurlijk met hun mee eten. Toen het etenstijd was begonnen ze allemaal rustig met eten en na het eten hielp Raphael ze met afruimen. Ze hadden hem vreemd aangekeken en gezegd; "Een prins hoort zulke dingen niet te doen, laat ons het doen.", maar Raphael had het niet toegelaten. Hij maakte de vele borden schoon en zette ze weer terug in de kastjes op de plekken waar ze moesten staan.
Nadat dat gedaan was ging hij bij het open haard zitten en luisterde hij aandachtig naar het knetterende vuur die dansend om de stukjes hout heen kwamen. Omdat ze laat gingen eten was iedereen naar zijn kamer gegaan nadat het eten op was en alles was opgeruimd, behalve Daniël. Rustig kwam Daniël bij hem zitten en staarde ze samen naar het dansende vuur.
"Ik ben je beste vriend Raph, waarom vertel je het me niet gewoon?" vroeg hij zachtjes om de stilte te verbreken. Verbaasd keek Raphael op naar hem. "Wat bedoel je?" vroeg hij aan de jongen naast hem. "Ik bedoel, wie de dief is en waarom je diegene zo beschermt. Je weet dat je me kunt vertrouwen, toch?" Had hij als antwoord gegeven. Raphael had geknikt. "Ik weet het Daniël, maar zoals ik al zei ik weet niet wie de dief is en ik bescherm de dief niet. Je bent mijn beste vriend ja, dus je hoort me te geloven als ik dat zeg." zei Raphael nadat hij opgestaan was en zonder iets nog te zeggen was weggelopen naar zijn kamer.
Vermoeid had hij zichzelf laten vallen op het bed en naar het plafon gestaard. Af en toe vroeg hij zich echt af of hij niet een gewone dorpeling kon zijn in plaats van een prins...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld