Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Jill stond na enige tijd op. Ze dacht over zoveel tegelijk na dat ze niet eens had gemerkt dat de trainingszaal zo goed als leeg was. Er moest een tijdje verstreken zijn. Langzaam stond ze op en liep richting de eetzaal. Eenmaal binnen liet ze haar blik door de zaal glijden. Ze zag Oliver wat verderop aan een tafel zitten, nog helemaal alleen. Ze liep zijn richting uit en ging tegenover hem zitten. Ze had niet eens haar portie eten voor de avond opgehaald, want ze had geen honger. Niet door alles wat ze aan haar hoofd had, maar gewoon ten gevolge van de vele klappen die ze die dag had opgevangen. Ze glimlachte kort naar hem. 'Waarom die verbaasde blik daarnet?' Vroeg ze. 'Was het zo'n verassing dat ik ook enkele klappen kan uitdelen?' Ze keek hem aan, wachtend op een antwoord. Ze had geprobeerd om het nonchalant te laten overkomen en hoopte dat het haar was gelukt.
Ze had er rekening mee gehouden dat haar eenheid hem had ingeschakeld. Dat leek haar echter enorm onwaarschijnlijk waardoor ze zelfs besloot er geen rekening mee te houden. Het zou enorm dom zijn om haar niet in te lichten over zoiets belangrijks.
'Bedankt overigens. Om me toch enigszins te sparen.' Jill keek kort langs Oliver. Ze zag enkele mensen van de tafel achter hem verbaasd naar hen kijken. Waarschijnlijk was het niet standaard dat je een gezellig praatje maakte met diegene die je net in elkaar had geslagen. Ze stond er echter van versteld hoe goed ze de meeste klappen had kunnen opvangen. Ze zou er ongetwijfeld enkele blauwe plekken bij hebben, maar die konden er nog wel bij. Ze had er namelijk al wel een aantal. Ze wendde haar blik weer van de tafel af en keek naar Oliver. Ze had besloten om niets te eten, maar nu betwijfelde ze of dat wel zo'n goed idee was. Ze zou de energie waarschijnlijk nog wel kunnen gebruiken. Dan at ze morgenochtend wel iets extra's. Jill leunde een stukje achterover in haar stoel en bleef hem aankijken.

Account verwijderd

schreef:
Het was al snel gedaan met zijn rust toen hij opmerkte dat iemand bij hem kwam zitten. Hij keek op van zijn bord en fronste even toen Jill de persoon bleek te zijn die bij hem kwam zitten, hij had niet direct verwacht dat ze meteen bij hem zou komen. Andere mensen ook niet, de verbaasde blikken waren niet te missen. Vreemd was dat niet, hij zou ook verbaasd zijn als hij had gezien dat iemand een ander flink wat klappen gegeven had en ze vervolgens weer gezellig samen aan tafel zat.
Haar vraag verraste hem niet, het was een slimme vraag, Jill was niet dom. Hij zag hoe nonchalant ze deed, maar hij wist zeker dat ze het in werkelijkheid wel wilde weten. Ze hadden hem ook geleerd nonchalant te zijn, hij maakte gebruik van precies dezelfde methode.
'Nee, ik dacht niet dat je zwak was. Ik was verbaasd omdat geen van de mensen hier klappen uit kan delen op die manier, ze waren goed. Waar heb je dat geleerd?' vroeg hij, waarna hij even glimlachte. Hij had besloten te doen alsof hij het niet kende, maar het gewoon goede technieken vond en ze zelf ook wilde leren. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn eten en duwde enkele happen naar binnen.
'Ik vind het niet nodig om iemand te breken.' vertelde hij. Hij kon ook winnen zonder iemand direct heel veel pijn te doen, hij kon ze ook gewoon vermoeien en één klap uitdelen die er een einde aan maken. Hij kon het niet helemaal zonder klappen te doen, maar hij hoefde ook niet zo ver te gaan als Jackson. Jackson brak graag, hij had in de afgelopen weken al een paar mensen gezien die de ring uitgedragen moesten worden.
'Heb je geen honger?' vroeg hij, gebarend naar de lege tafel voor haar. Het leek hem sterk dat ze geen honger had, hij ging er vanuit dat de twee gevechten haar hadden uitgeput en daar werd je moe van. Ze moest het natuurlijk helemaal zelf beslissen. Hij nam een hap van het brood, het was oud en muf, maar wel te eten. Hij was blij dat het niet groen was, dat was zijn reden om het gewoon wel te eten. Bovendien had hij de energie heel hard nodig, Scott dreef hem graag tot het uiterste.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Jill zag de frons op zijn voorhoofd. Dat kon ze wel begrijpen. Ze had in eerste instantie ook niet verwacht dat ze hier meteen zou zitten. Ze had echter geen reden om dit gesprek nog langer uit te stellen. Ze moest onwillekeurig glimlachen om zijn antwoord. De manier waarop hij antwoordde en de manier waarop hij zijn vraag formuleerde zodat hij net zo nonchalant was als zij. Ze tilde haar schouders op. 'Ik denk dat ik ze ergens heb opgepikt. Ik doe maar wat. Maar blijkbaar levert het wel iets op.' Zei ze.
'Fijn dat je dat niet nodig vindt, anders was ik er niet zo goed van af gekomen.' Gaf ze eerlijk toe. Ze was oprecht opgelucht dat hij minder agressief was dan vele mannen hier. Die zouden er geen rekening mee houden dat ze een beginneling was of een vrouw. Maar zulke gevechten kwamen amper voor, dus ze hoopte dat nooit aan de lijve te moeten ondervinden. Oliver was een aangename partner geweest om mee te vechten, dat moest ze toegeven. Hij wist wat hij deed, was er goed in, maar overdreef verder niet.
Kort schudde ze haar hoofd. 'Niet echt. Ik eet morgen wel iets extra's.' Mompelde ze. 'Bovendien ziet het er niet naar uit dat ik heel veel mis.' Zei ze, gebarend naar zijn kant van de tafel dit keer waar het eten voor hem stond. Er was niemand die besloot om naast hen te komen zitten en dat waardeerde ze. Het was ook een vreemd duo om bij te gaan zitten. De man die de beste en de beginneling in elkaar had geslagen en de beginneling die hij in elkaar had geslagen. Zij zou ook liever ergens ander zitten als ze eerlijk moest zijn. 'Waar heb jij alles geleerd?' Vroeg ze op een nieuwsgierige toon. Wat kon hij tegen wat gezonde nieuwsgierigheid hebben? Het spelletje dat ze nu speelden was belachelijk. Ze wisten allebei dat er meer aan de hand was, maar niemand had het lef om dat te zeggen. Zij zou niet de eerste zijn om hem ermee te confronteren. Daar was ze zeker van.

Account verwijderd

schreef:
Haar antwoord was geen duidelijk antwoord, maar dat had hij ook wel kunnen voorspellen. Ze zou niet zomaar toegeven, dat deed hij ook niet. Dat hij dat dacht, moest hem eigenlijk al duidelijk maken dat ze dezelfde training had gehad als zij, maar hij bleef twijfelen. Als ze elkaar vage vragen en vage antwoorden zouden blijven geven, zouden ze er nooit achter komen. Misschien had hij het bij het verkeerde eind, maar ze konden ook niet met elkaar praten op een manier waarop ze beiden niet de antwoorden kregen die ze wilden.
'Ik denk dat je er prima vanaf gekomen was als je had laten zien wat je daadwerkelijk kunt.' zei hij, zonder op te kijken van zijn eten. Hij geloofde niet dat ze het ergens opgepikt had, ze kon meer dan ze had laten zien. Ze zou zelfs op hetzelfde niveau kunnen zitten als hij, hij sloot niets uit. Het was ook niet direct de bedoeling dat hij zo uit zou blinken, maar iedereen leek te accepteren dat er iemand met een natuurtalent tevoorschijn was gekomen.
'Ik zou nooit beweren dat je iets mist hier.' zei hij met een glimlach. Het eten zou nooit geweldig worden, maar ze konden in elk geval ook niet klagen. Het was als brood en water, het was slechts wat je nodig had en meer niet. Nu kregen ze hier natuurlijk meer dan brood en water, maar het smaakte allemaal hetzelfde, het was nooit speciaal. Ze waren vrij ergens anders te eten, maar hij wist dat vrijwel niemand daar genoeg geld voor had. De bende bestond voornamelijk uit mensen die in de gevangenis thuis hoorden, een hoop die zelfs uit de gevangenis kwamen. Het waren geen goede mensen.
'Als ik gelijk heb over waar jij alles hebt geleerd, dan heb ik het geleerd waar jij het geleerd hebt. De vraag is niet waar je het geleerd hebt, de vraag is of dat je nog steeds aan die kan staat.' zei hij, waarna ook hij iets achterover leunde. Hij had nog nooit iets gehoord over verraders, ze werden goed getraind en goed betaald, het was een domme zet om te vertrekken naar de andere kant. Dat betekende niet dat hij er direct vanuit ging dat ze ook aan de goede kant stond, iemand moest de eerste zijn. Hij bekeek haar even met een frons, niet zeker wat ze zou antwoorden. Maar dat ze het ergens opgepikt had, geloofde hij niet. Het waren geen technieken die je zo maar ergens oppikte, er zat een hoop tijd in.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Verbaasd keek ze hem aan. 'Wat ik daadwerkelijk kan? Meneer had hoge verwachtingen.' Natuurlijk wist ze wat hij bedoelde, maar zo besloot niet toe te geven. Nog niet althans. Niet voor hij wat duidelijker was over waarom hij hier was. Ze was er vrijwel zeker van dat hij het verhaal dat hij haar eerder had verteld had verzonnen. Ze vroeg zich af of er ook maar iets waar was van wat hij tot dan toe tegen haar had gezegd.
'Je zou het nooit beweren omdat het de harde waarheid is.' Concludeerde ze. Ze was nog nooit echt enthousiast geweest over een bepaalde maaltijd. Het beste wat ze hadden geserveerd sinds ze hier was, was de spaghetti op dag twee. Jill zag regelmatig mensen langslopen die naar hen staarden. Het irriteerde haar. Was het zo bijzonder om hen samen te zien? Ze begreep dat het misschien enigszins vreemd was en dat hij een behoorlijke status had ontwikkeld, maar het leek wel alsof er twee organismen aan tafel zaten die ze nog nooit eerder hadden gezien. Ze werd niet graag bekeken.
Jill zweeg lange tijd nadat ze had gehoord wat hij zei. Had hij net toegegeven dat hij ook was opgeleid? Was dat waarom alles wat hij deed haar zo bekend voorkwam? En waarom hij zo geheimzinnig deed? Ze moest toegeven dat het niet onmogelijk was. Als het zo was zou ze er maar op moeten rekenen dat hij het zou verzwijgen voor de rest. Eigenlijk ging ze er van uit dat hij dat wel zou doen, anders kon zij hem natuurlijk net zo goed verklikken. Ze besloot geen direct antwoord te geven. Jill leunde een stukje naar voren en vroeg: 'Wat denk jij?' Het was een vervelende vraag en ze voelde zich net een klein kind, want ze wist wat hij dacht. Maar ze was er nog niet helemaal uit of ze wilde toegeven of niet. Als haar team een extra iemand had gestuurd om haar te steunen in de opdracht hadden ze het haar hoogstwaarschijnlijk wel laten weten. De enige overige optie was dus dat hij van een andere eenheid was en dat kon vervelend worden. Echter viel er ook niet veel meer te ontkennen. Hij had haar door. Het zou belachelijk zijn om nog verder toneel te spelen. Ze zou het risico er moeten bijnemen. 'Volgens mij kan ik zeggen dat ik aan jouw kant sta.'

Account verwijderd

schreef:
Hij bekeek haar met een frons. Hij had helemaal geen hoge verwachtingen gehad, tot ze had laten zien dat ze technieken beheersten die een beginner onmogelijk kon beheersen. Hij had niet verwacht dat ze zwak was, maar hij had ook niet verwacht dat ze zo veel beter was dan ze liet zien. Hij vroeg zich af waarom ze het niet gewoon liet zien, ze hadden makkelijk een verhaal kunnen bedenken voor haar dat het makkelijk voor haar maakte hier te zitten zonder op te vallen als ze iemand versloeg. Ze had de rol gekregen van een beginner zonder ervaring, een vrouw die nog een beetje hulpeloos rond zocht naar wat ze precies moest doen.
'Maar zo erg is het nu ook weer niet, het is niet beschimmeld.' merkte hij op. Hij nam nog een hap van zijn eten en besloot dat hij toen genoeg gehad had. Hij had zijn energie nodig, maar hij kreeg het niet altijd voor elkaar om het ook daadwerkelijk allemaal naar binnen te werken. De smaak wende, maar dat betekende niet dat hij het ook echt lekker zou vinden. De komende tijd zou hij ook niets beters krijgen, ze hadden hem geen geld meegegeven, het zou opvallen als hij ook nog geld zou hebben.
De verschillende blikken negeerde hij volledig, hij dacht na over wat hij met Jill aan moest. Ze ontkende niet dat ze het ergens geleerd had, ze vertelde hem niet direct dat ze het echt ergens had opgepakt. Haar vraag beantwoorde hij niet, hij zou het niet direct vertellen. Hij bestudeerde haar slechts. Haar lichaamstaal en haar manier van kijken vertelde hem dat ze niet verbaasd was, wat betekende dat ze in elk geval niet in de war was door zijn woorden. Dat betekende dat ze te maken had gehad met de trainingen die de overheid voor hen ontwikkeld had. Er waren verschillende eenheden, maar de trainingen waren ongeveer hetzelfde. Sinds hij haar nog nooit gezien had, moest ze wel in een andere eenheid zitten. Dat kwam wel eens voor, hoewel ze daar normaal gesproken een bericht van kregen, uiteindelijk werkten ze allemaal voor de overheid.
'In dat geval lijkt het me niet slim om dat hier te bespreken.' zei hij, waarna hij haar kort bekeek en toen overeind kwam om zijn dienblad en eten op te ruimen. Hij pakte een appel en liep terug naar de tafel, de appel nam hij altijd mee zodat hij het ontbijt over kon slaan.
'Zeg het maar, jouw kamer of de mijne?' het kon hem weinig schelen waar ze het bespraken, maar het was geen slimme zet om het hier te doen. Hun kamers waren de beste optie als het om een privé gesprek ging, niemand zou hen daar kunnen horen.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Oliver leek rustig. Alsof hij nog steeds alles onder controle had ondanks dat ze op het punt stonden om allebei zichzelf te verraden. Ze had het er moeilijk mee. Hier had ze zolang voor getraind en ze hadden haar deze opdracht toevertrouwd omdat ze dachten dat ze hem aankon. Het was haar niet bepaald gelukt. Aan de andere kant hield ze er ook rekening mee dat het niet volledig haar schuld was. Ze hadden haar moeten inlichten over hem. Dan had ze dit probleem kunnen voorkomen. Ze besloot er niet meer over te piekeren en nu gewoon met een oplossing te komen. Om advies vragen ging moeilijk sinds het een groot risico was om hen te contacteren en ze niet nog een fout wilde maken.
'Daar heb je gelijk. Al heb ik daar wel al enkele keren over getwijfeld.' Gaf ze toe. Het was meer als een grapje bedoeld, maar als ze heel eerlijk was had ze toch al enkele keren het idee gehad dat ze schimmel op een broodje had gezien. Misschien beeldde ze het zich gewoon in. Waarschijnlijk niet, maar ze geloofde het graag.
Jill ging akkoord toen hij zei dat ze een discretere plek moesten vinden om dit te bespreken. En al zeker nu iedereen extra geïnteresseerd in hen leek. Ook Jill stond op en schoof haar stoel onder tafel. Ze trok haar wenkbrauw grijnzend op. 'De mijne is goed. Zolang je je niets in je hoofd haalt.' Antwoordde ze. Ondanks de situatie vond ze het een slim idee om zich momenteel nog wat nonchalant te gedragen. Het zou waarschijnlijk nogal verdacht overkomen als ze zo serieus de eetzaal zouden verlaten en vervolgens haar kamer zouden binnenwandelen. Jill wachtte geduldig tot hij zijn dienblad had weggelegd en liep vervolgens de eetzaal uit. Ze liep een stukje door de gang, stopte waar haar kamer zich bevond en liep naar binnen. Ze liet de deur achter zich open staan en draaide zich om naar Oliver. Haar kamer was sober. Net zoals alle andere kamers. Vaak stonden deuren van kamers open en als ze binnen keek zagen ze er meestel net zo uit als de hare. 'Dus Oliver, is Oliver je echte naam?' Het zou goed kunnen dat hij daarover net als over de rest van zijn verhaal had gelogen. Het leek haar het slimst om eerst met de eenvoudige dingen te beginnen.

Account verwijderd

schreef:
Het had geen zin voor hem om panikeren, er waren altijd opties. Hij zou haar misschien moeten laten verdwijnen als ze toch niet bleek te zijn wie ze was, maar dat leek hem geen probleem. Hij verwachtte echter niet dat dat nodig was, Jill en hij leken te veel op elkaar, het was onmogelijk dat ze gewoon een vrouw was met een naar verleden. Nu hij daarover nadacht, haar verleden was waarschijnlijk ook haar verleden niet. Daarnaast had hij nog altijd niet toegegeven, hij suggereerde slechts dat hij misschien aan de andere kant stond. Scott zou haar op haar woord geloven, maar Scott had uiteindelijk de leiding niet en iedereen zou kunnen getuigen dat Scott gewoon een grondige hekel aan hem had en dat hij het bedacht had om hem de bende uit te werken.
'Zolang ik me niets in mijn hoofd haal? Jammer, ik was net van plan me te gedragen zoals elke man hier.' merkte hij op. Hij had net iets meer respect voor vrouwen. Voor mensen in het algemeen, eigenlijk. Mensen hier waren door en door rot, er zat geen greintje goedheid meer in de meesten. Hij was niet zo, hij wilde nog altijd doen wat goed was.
Hij glimlachte even naar haar voor ze de zaal verlieten, het was beter als mensen dachten dat ze de eetzaal verlieten zonder al te serieus te kijken, gewoon voor het geval dat. Nu zouden ze het niet vreemd vinden, ze leken op zijn minst vrienden.
Hij volgde Jill op een kleine afstand, waarna hij haar kamer binnen liep en de deur achter zich sloot. Haar kamer zag er niet anders uit dan de zijne, alle kamers waren sober. Hij vond het niet erg, hij hoopte hier weer gauw weg te zijn. Hij had alleen maar bewijs nodig, hij wachtte er al twee weken op. Niemand zei echt luidop wat ze deden, maar iedereen wist het. Hij was hier alleen nog niet lang genoeg om het te kunnen bewijzen.
'Ja. Is Jill je echte naam?' vroeg hij. Hij had ook wel eens een andere naam gekregen, maar hij prefereerde zijn echte naam. Achternamen werden nooit gevraagd en als er om gevraagd werd, gaf hij een andere achternaam op. Met zijn voornaam konden ze niets, er waren te veel Oliver's in de wereld.
'Je bent niet van mijn eenheid, ik had je wel herkend. Van welke kom je wel?' vroeg hij vervolgens. Als ze open kaart speelden, moesten ze dat ook meteen goed doen. Als ze dezelfde missie hadden, moesten ze samen werken. Er was vaak enorm veel concurrentie tussen de verschillende eenheden, daar deed hij niet aan mee. Als ze dit zo snel mogelijk op wilden lossen, konden ze elkaar beter helpen dan tegenwerken.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Jill knikte. 'Ja. Mij een andere naam geven heeft meestal alleen maar negatieve gevolgen.' Legde ze uit. Dat was absoluut geen leugen. Bovendien ging ze er van uit dat de meeste mensen met dezelfde job als haar het met haar eens waren. Het was op de één of andere manier een opluchting dat hij echt Oliver heette. Dan had ze tenminste het gevoel dat ze hem een beetje kende en niet volledig in het duister taste.
Jill noemde haar eenheid toen hij ernaar vroeg. Ze zocht naar een manier waarbij ze misschien op de één of andere manier samen konden werken, maar ze kon er geen bedenken. Het zou de beste optie zijn om dit alleen af te werken. Dan werd het maar een spel om wie het eerste zijn bewijs verzamelde. Ze zou proberen om haar eenheid te contacteren en het probleem voor te leggen, maar daar zou ze nog even mee wachten. 'En jij?' Vroeg ze. Als hij daarop zou antwoordden wist ze zijn naam en zijn eenheid. Dat was wat ze nodig had om alles over hem te weten te komen zodra ze met haar mensen in contact kon komen. Ze besloot echter om hemzelf de kans te geven zichzelf voor te stellen. 'We zijn hier allebei voor hetzelfde, Oliver.' Begon ze. 'Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik denk niet dat het zin heeft om elkaar voor de voeten te lopen.' Vervolgde ze. Hopelijk had ze zo duidelijk gemaakt dat dat althans niet haar plannen waren. Als hij er anders over dacht, was ze van plan om hem niet te sparen en hem gewoon te verklikken. Ze had helemaal geen hekel aan Oliver, maar de opdracht was het enige wat echt telde. Misschien dat hij daarna ook een poging zou ondernemen om haar te verklikken, maar dat zou ze simpelweg ontkennen. Ze zou zeggen dat hij gewoon wraak op haar wilde nemen. Bovendien wist ze dat ze in ieder geval de steun had van Scott als ze hem hier weg wilde. Jill hoorde voetstappen langs de deur. De meesten gingen niet al te laat slapen omdat er van je verwacht werd dat je vroeg op training aanwezig was. Jill vreesde dat dit een lange nacht zou worden als ze het niet eens zouden zijn. Echter geloofde ze niet dat Oliver er erg moeilijk over zou doen. Daar was ze alleen niet zo heel zeker meer van. Ze had namelijk geen idee meer met wie ze te maken had.

Account verwijderd

schreef:
Hij knikte begripvol. Hij had het ook nooit handig gevonden om een andere naam te gebruiken, hij deed het ook zelden. Ze veranderen zijn verleden regelmatig, maar zijn naam zelden. Daar had hij niets tegen, vaak was het zelfs op zijn verzoek. Ze veranderden ook wel eens iets aan zijn uiterlijk, ze gaven hem een bepaalde kledingstijl, gaven hem contactlenzen of verfden zijn haar in een andere kleur. Aan dat laatste had hij een hekel, hij vond het er altijd maar vreemd uitzien.
Dat ze hem haar eenheid vertelde, verbaasde hem. Het was echter niet alsof hij daar echt iets mee kon, hij kon hoogstens info over haar vragen en hij wist niet of hij daar echt behoefte aan had. Het zou hem niet verder helpen om te weten wie ze was en waar ze vandaan kwam, voorlopig zaten ze toch nog met elkaar opgescheept. Misschien zouden ze elkaar vooral mijden, maar het was onmogelijk om elkaar helemaal niet te zien, Scott zou hen vroeg of laat opnieuw tegenover elkaar zetten.
'Ben je van plan alles over me te lezen? Want ik denk dat ik je dat zelf ook wel kan vertellen, hoewel ik erop gok dat je het niet volledig zal vertrouwen en het alsnog navraagt.' zei hij. Hij besloot echter dat het hem weinig kon schelen en hij gaf haar de naam van zijn eenheid, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en haar bekeek. Hij was niet van plan haar voor de voeten te lopen, uiteindelijk kon hun missie niet veel van elkaar verschillen. Het was vreemd dat ze niets van elkaar wisten, normaal gesproken werden dit soort dingen aangekondigd.
'Ik heb de concurrentie tussen de eenheden nooit echt begrepen, uiteindelijk werken we allemaal voor de overheid en krijgen we allemaal even veel betaald. Ik ben niet van plan je voor de voeten te lopen.' vertelde hij. Hij had geen zin in een concurrentiestrijd, uiteindelijk zou het voor geen van beiden goed zijn als ze besloten dat wel te doen. Jill leek een stuk minder zeker van haar zaak nu ze het wist, hij zou pas in de stress schieten als ze iets zou doen om hem tegen te werken. Hij had Jill aardig gevonden, dat was niet veranderd. Waarschijnlijk deed hij er niet zo moeilijk over omdat hij niet om de eenheden gaf, hij vond het niet belangrijk wie de beste was. Hij streefde er niet naar om de beste te zijn, hij gaf alleen om het succesvol afronden van een missie, hij hoefde niet beter te zijn dan een ander.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
'Zelfs als ik je wel zou vertrouwen, zou ik het navragen.' Glimlachte Jill. Ze nam altijd het zekere voor het onzekere. Bovendien gebeurde het niet vaak dat ze iemand echt helemaal vertrouwde. Dat was één van de eerste dingen die je leerde tijdens je opleiding; iedereen heeft geheimen. Ze was zelf ook geen open boek dus ze had ook niet echt vooroordelen over mensen die dingen achterhielden. Al hing dat natuurlijk ook enorm af van wat datgene was.
'Oké. Dat is mooi. Dan doe ik dat ook niet.' Verzekerde ze hem. Daarmee hadden ze het hoofdstuk afgesloten. Ze zouden gewoon allebei hun opdracht voltooien. Jill was nieuwsgierig naar wie als eerste het nodige bewijs zou hebben verzameld. Ze gokte op Oliver. Hij was een man en hij trainde hier al langer dan zij. Ze zouden hem dus waarschijnlijk eerder één van de missies toevertrouwen dan zij. Dat zou althans logisch zijn, maar hier wist je het nooit helemaal zeker.
Jill liet haar ogen op Oliver rustten. 'Is er nog iets wat je wil weten?' Vroeg ze aan hem. Hij had waarschijnlijk veel vragen, maar het leek haar niet nodig om op al zijn vragen te antwoorden. Het zou hem namelijk niet verder brengen. Uiteindelijk was er niet zoveel veranderd nu ze dit wisten. Natuurlijk was het handig om er rekening mee te houden, maar daar bleef het bij. Ze was al enorm opgelucht dat hij nog steeds aan de goeie kant stond. Over het algemeen had ze dus niet zoveel om zich zorgen over te maken. Morgen zouden ze gewoon opstaan alsof er niets was gebeurd, naar training gaan en dat was dat.Tenzij hij een ander voorstel had, waren dat haar plannen. Ze zou morgen ook haar eenheid inlichten over deze situatie. Ze hoopte maar dat ze de opdracht nog steeds mocht voltooien. Ze was al zo ver geraakt, ze wilde niet dat dat allemaal voor niets was geweest. Ze hield niet van verloren tijd of moeite.
'Anders zie ik je morgen weer.' Zei ze met een scheve glimlach op haar gezicht. Het was een vermoeiende dag geweest. Dat gaf ze niet graag toe, maar het was wel zo. Stiekem had ze wel behoefte aan gewoon in haar bed kruipen. Ze moest toegeven dat de bedden niet verkeerd lagen en ook niet heel klein waren. Het waren comfortabele bedden. Het waren altijd de eerste dingen waar ze op lette bij dit soort opdrachten. Als ze langer dan een week ergens zou moeten blijven, was dat namelijk niet onbelangrijk.

Account verwijderd

schreef:
'Verstandig.' hij zou het niet navragen, het zou niets veranderen. Hij wist wie hij voor zich zou hebben, maar sinds ze duidelijk gemaakt had dat ze niet van plan was hem dwars te liggen, zag hij niet in waarom hij het zou doen. Misschien had hij wat te veel vertrouwen, maar tot noch toe was zijn vertrouwen nooit misplaatst geweest. Hij vertrouwde op zijn training, maar ook op zichzelf.
Als ze hem alsnog zou verlinken, had hij echter wel een probleem. Ze leek eerlijk te zijn toen ze zei dat ze het niet zou doen, maar helemaal zeker weten kon je dat helaas nooit. Als ze het toch zou doen, moest hij wel met een heel goed excuus komen om de missie niet in gevaar te brengen en hij wist niet zeker of er een excuus was dat goed genoeg was. Dat was echter een probleem voor later, als het ooit al een probleem zou worden.
Even dacht hij na, maar hij kon niet op vragen komen. Hij wist in welke eenheid ze werkte en hij wist haar naam, veel meer viel er niet te vertellen. Het was geen date, ze hoefden verder niet naar elkaars verleden of interesses vragen. Alles wat noodzakelijk was, was nu al bekend. Ze wisten van elkaar dat ze aan dezelfde kant stonden, dat was het belangrijkst. De eenheden mochten dan behoorlijk met elkaar concurreren, hij wist vrij zeker dat ze niet voor de andere kant zou kiezen als het er op aan kwam.
'Geen vragen, ik zou eigenlijk ook wel graag naar bed gaan.' gaf hij toe. De bedden hier waren niet slecht, helemaal niet zelfs. Veel luxe hadden ze niet, maar over het bed had hij niets te zeggen. Hij glimlachte even naar haar en trok de deur open, waarna hij even naar haar knikte bij wijze van afscheid en de deur weer achter zich sloot. Hij bleef niet wachten, hij liep direct door de gangen naar zijn kamer. Het was vroeg om te slapen, maar hij wist dat hij dat hier wel nodig had. Zijn kamer was niet zo ver van de hare, nog geen vijf minuten later stond hij in zijn kamer. Hij checkte de telefoon die hij verborgen had, maar hij had nog altijd geen bericht terug. Met een zucht verborg hij het ding opnieuw en kleedde hij zich om, waarna hij zijn bed in dook. Hij had een hoop om over te denken, Jill veranderde de zaken hier. Hij vroeg zich af of ze in staat waren samen te werken, dat gebeurde normaal gesproken niet zo vaak tussen de verschillende eenheden. Zonde, vond hij. Ze zouden een hoop kunnen bereiken als ze gewoon samenwerkten in plaats van concurreren.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
De volgende ochtend werd Jill kreunend wakker. Haar lichaam begon te zeuren om de klappen van gisteren. Haar lip was gelukkig niet dik geworden. Zuchtend opende ze haar ogen en ging na enkele minuten langzaam rechtop zitten. Jill was niet echt een ochtendmens. Ze had er niet énorm veel moeite met opstaan. Bovendien kon ze vroege tijden al snel gewoon worden en had ze na een tijdje zelfs geen wekker meer nodig om haar wakker te maken. Haar tenen raakten de koude vloer, het was geen vervelend gevoel. In tegendeel. Het verlichtte de pijn heel kort omdat ze vergat zich daarop te concentreren. Ze rolde haar shirtje een stukje op en bekeek de zere plekken. Haar buik zat vol met blauwe plekken. Het was draagbaar, maar het was vervelend. Dat zou ze niet ontkennen. Ze liet haar shirt weer los en stond op.
Langzaam slenterde Jill door de gangen richting de badkamer. Het enige waar ze hier een echte hekel aan had waren de gezamenlijke badkamers. Ze was meestal nogal humeurig in de ochtend en als ze merkte dat ze zou moeten wachten tot één van de douches vrijkwam werd haar humeur er niet veel beter op. De badkamer was voor zowel mannen als vrouwen bedoeld. Blijkbaar vond niemand het nodig om die twee van elkaar te scheiden. Toen ze de badkamer inliep overviel haar een gevoel van vreugde. Ze zag amper iemand en de meeste douchecabines waren nog vrij. Ze besloot te beginnen met het poetsen van haar tanden, zoals ze iedere ochtend deed. Ze hield van een gestructureerde ochtend. Dat zorgde er voor dat ze niet al te veel hoefde na te denken. Jill leunde met haar achterste tegen de wastafel en keek naar een meisje dat kwam binnengewandeld. Iemand die ze al eerder had gezien. Zo enorm veel mensen liepen hier namelijk niet rond. Ze dacht iedereen hun gezicht ondertussen wel te herkennen. Het meisje glimlachte, maar Jill glimlachte niet terug. Ten eerste omwille van het feit dat het onhandig zou zijn met een tandenborstel in haar mond en ten tweede omdat ze nog in slaapmodus verkeerde en het haar weinig kon schelen dat maatschappelijk van haar verwacht werd dat ze terug zou glimlachen. Ze had geen idee waar ze vandaag was ingeroosterd, maar ze nam aan dat ze haar niet zouden laten vechten sinds ze gisteren twee keer was afgegaan.

Account verwijderd

schreef:
Je zou het bijna jammer kunnen noemen dat hij niet van ochtenden hield, zijn dag zou zo veel productiever zijn als hij wel actief kon zijn in de ochtend. Maar hoe graag hij ook wilde dat de vermoeidheid verdween, dat deed het nooit. Het trok wel bij na een poos, maar zeker het eerste uur had hij nergens zin in. Hij was ook nergens echt goed in, tenzij het echt noodzakelijk was. Een deel van zijn training had ook bestaan uit gevechten op de meest vreemde tijden, hij was wel eens gewekt door een flinke klap in zijn maag. Erg fijn kon je dat niet noemen, maar hij moest overal op voorbereid zijn. Hij kon in elk geval niet meer zeggen dat hij overgaf na een flinke klap in zijn maag, dat was er ondertussen wel uit.
Langzaam kwam hij overeind, hij had nog precies vijf minuten voor zijn training zou beginnen. Dat was genoeg. Hij zat niet ver van de badkamers, dat was een groot voordeel. Hij wist precies wanneer het druk was en wanneer niet, hij koos er altijd voor om op vreemde tijdstippen te douchen zodat hij de drukte kon vermijden. Hij duwde de dekens naar achteren en schoot direct in zijn kleren, waarna hij zijn tandenborstel en tandpasta pakte en zich naar de badkamers haastte. Hij moest toegeven dat hij niet erg oplettend was in de ochtend, al helemaal niet als hij haast had. Hij poetste zijn tanden tijdens het lopen en spuugde het spul toen in de badkamer, waarna hij het wegspoelde met water en zijn tandenborstel schoon maakte. Hij gebruikte welgeteld tien seconden gebruik van de badkamer voor hij zich weer terug haastte en aan zijn appel begon. Tandpasta en appel waren niet de beste combinatie, maar ondertussen was hij de smaak wel gewend.
Exact vijf minuten nadat hij opgestaan was, stond hij in de trainingszaal. Hij gooide de restjes van zijn appel in de vuilnisbak en liet zijn blik toen over Scott glijden. Vandaag zou vast weer een feest worden.
'Gewichten.' gromde Scott. Hij knikte slechts, hij had geen zin om zijn woede nu al over zich heen te halen. Scott had al een hekel aan hem, hij wilde er niet achter komen of Scott ook een ochtendhumeur had. Gewicht heffen kwam hem echter goed uit, dat kon hij op zijn gemak doen. Hij kon doen alsof hij het zwaar had bij het tillen van gewichten, Scott kon hem daar nooit op afrekenen. Ze hadden hier ook gewichten die hij waarschijnlijk niet dragen kon, maar hij sloofde zich niet graag uit en hield het graag bij middelmatige gewichten die niet te makkelijk of te moeilijk voor hem waren.

VitamineC
Straatmuzikant

VitamineC schreef:
Jill was net klaar met het poetsen van haar tanden en van plan om de badkamer te verlaten toen ze Oliver zag langslopen. Ze besteedde er verder echter geen aandacht aan omdat dat haar nu eenmaal niet nodig leek. Ze hadden niet echt een reden om sociaal te doen sinds ze ook niet echt hadden afgesproken om samen aan hun opdracht verder te werken. Eigenlijk was ze er meteen vanuit gegaan dat ze dezelfde opdracht hadden, maar wie zegt dat dat zo was? Waarschijnlijk wel, dus ze besloot er verder niet naar te vragen. Ze verliet de badkamer, dropte haar spullen nog snel in haar slaapkamer en wandelde vervolgens door naar de trainingsruimte.
'Jill, vechtsport.' Zei Scott terwijl hij naar de ring wees. Ze keek hem verbaasd aan. Ze had alles verwacht behalve dat. Ergens begreep ze wel dat ze haar sterker wilden maken in het vechten. Bovendien hadden ze tijdens haar training ook nooit rekening gehouden met verwondingen. Langzaam liep ze naar Riley, die er vermoeid uitzag. De man zag er nooit echt enorm gelukkig uit, niemand zag er hier ooit heel opgewekt uit. Hij gaf haar enkele tips mee en zei waar ze op moest letten als ze een gevecht wilde winnen. Het was humoristisch om ernaar te luisteren, want hij vertelde niets wat ze nog niet wist. Daar kon hij echter niets aan doen natuurlijk. Ze ging op een bankje zitten, wachtend tot het haar beurt was. Ze liet haar ogen door de zaal glijden. Er hing een nogal onrustige sfeer. Die sfeer was er altijd wel, maar ze voelde hem vandaag iets meer dan de afgelopen dagen. Misschien was er iets gebeurd dat ze had gemist of zou er iets gebeuren waar ze nog niet van op de hoogte was. Of misschien was het gewoon toevallig of beeldde ze het zich in. 'Jill!' Ze keek op. Riley gaf een knikje richting de ring. Ze verplaatste haar blik en ontmoette die van een jongen, iets jonger dan zij. Ze stond op en liep de ring in. Ze besloot dat ze hem wel kon verslaan zonder dat het al te veel op zou vallen. Hij zag er niet heel sterk of slim uit. Ze versloeg hem al snel zonder zelf al te veel klappen op te vangen dit keer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld