Mama's Fabulon ~ Speeltopic - Forum

Envy schreef:
Valia & Zu

Nadat haar glas water op was, en het er beneden een stuk schoner uitzag, sprong Valia naar beneden. Ze gebruikte haar vleugels voor een zachte landing, en haar hakken tikten tegen de houten vloer toen ze landde. Ze liet haar vleugels verdwijnen en liep langs de tafels, kijkend naar hoe het zat met de hygiëne. Haar witte handschoenen gingen hoog door, en ze was er ontzettend op behoed dat ze niemand aanraakte. Ze zette het lege glas neer op de bar en uitte een zucht. Zou het orkest al klaar zijn om te oefenen? Uit pure verveling begon ze maar weer zachtjes te zingen.
'Valia~!' Valia zette een stap opzij en de persoon die haar van achteren had willen omhelzen knalde tegen de bar aan,
'Zu, geliefde mij niet aan te raken en-' ze fronste, 'ah, kattenkruid, of niet?' mompelde ze met een kleine glimlach.
'Vali, je bent zo gemeen! Ik wil alleen maar een knuffel.' Zu leunde tegen de bar en liet Valia een pruillipje zien. 'Het is heus niet dat ik op je ga jagen of zo! Dan zou ik het wel iets minder opvallend doen.'
'Fijn om te weten,' zei Valia droogjes, 'is dit niet de tijd dat jij normaal ergens een dutje gaat doen?'
Zu mompelde iets.
'Ik kan je niet verstaan, Zu. Je moet wat luider spreken.' Zuchtte Valia,
'Ik kan niet slapen,' mompelde hij een beetje beschaamd, 'dus.. wil jij misschien...?'
Valia zuchtte en knikte.
'Natuurlijk, ik zing wel een slaapliedje voor je. Jeetje Zu, je bent soms echt een kitten, wist je dat?'
Zu stak zijn tong uit.

Delutix schreef:
Ise
Ise wachtte een half uur voordat hij weer uit zijn schuilplaats tussen de takken kroop en op de grond sprong. Hij deed wel rustig, maar zo stil als eerst deed hij niet meer.
Hij liep naar de rand van het bos en daar zag hij wat hij al verwacht had, de mannen waren afgedropen en waren niet op wacht blijven staan. Waarschijnlijk had hun commandant dat zelfs nog een keer bevolen.
Ise grinnikte. De man was werkelijk een enorme oelewapper. Hij had al meerdere aanvaringen gehad met de kerel, maar hij kon Ise steeds niet te pakken krijgen.
De eerste keer dat Ise de man gezien had, had hij de fiets nog niet gehad en daardoor was hij bijna gepakt, de man had zijn gezicht gezien en sindsdien liet hij hem nooit meer rusten. Hij volgde Ise overal heen en was altijd degene die de groep aanstuurde, maar hij had hem nog nooit gepakt. Dat frustreerde hem en amuseerde Ise.
Ise ging op zoek naar zijn fiets, maar toen hij aankwam bij de plek waar hij hem achtergelaten had, was het ding weg. Je zat de afdrukken van de handvaten van zijn ijzeren ros nog in het zand, maar de bladeren die hij er half overheen geschopt had, waren weg en en de fiets zelf ook.
Woedend, maar ook erg verdrietig, schopte hij tegen de bladeren aan. Het was niet echt kalmerend en daarom schopte hij ook nog tegen een boom, dat was niet zo heel erg slim, want vervolgens moest hij hinkelen en hield hij zijn voet vast, omdat hij pijn deed.
De fiets had hij zelf verdiend en was zijn trots geweest. En nu was hij gewoon gejat. Hoe moest hij nu verder? Hij had niet veel geld meer, hij was redelijk ver gekomen sinds de laatste stad, maar hij wist dat de man weer achter hem aan zou komen.
Ise had achter het bos een stadje gezien, misschien kon hij daar wat verdienen in een plaatselijke bar of zoiets en kon hij dan weer door. Met dat in zijn achterhoofd, liep hij weer het bos in, terug naar zijn takkenschuilplaats.