Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alles ging zo snel voorbij dat het voor haar te moeilijk werd om het geheel nog te volgen. Er werden vragen gesteld over de toestand van Camille en de antwoorden waren alles wat ze nodig vooraleer ze haar naar het ziekenhuis brachten. Na de sluiting van de huisdeur keerde opnieuw de rust terug, alhoewel Jack daar al gauw verandering in bracht. ''Yeah, well my sincerely apologizes for having such a long and complicated past.'' Adoria had zeker niet het juiste moment gekozen om een nieuw deel van haar geschiedenis openbaar te maken, maar desalniettemin luchtte het ergens op dat ze wederom zichzelf had aangezet tot een openbaring van haar verleden. Haar achtergrond was zo ongelooflijk duister en ingewikkeld dat ze er nauwelijks over praatte. Het was dan ook heel wat dat Jack het merendeel over haar vroegere tijd al wist en dat hij ook in staat was om alles na te vertellen. Althans, dat vernam ze. Ze was er niet zeker van of hij zich alles nog kon herinneren in verband met de snelheid waarop ze de waarheid naar voren bracht en de gebeurtenissen die zich daarvoor hadden afgespeeld. Hij had veel meegemaakt in een te korte tijd dat het enigszins te begrijpen was als hij zich niets meer kon herinneren van haar wanhopige uitspraken.
Zwijgzaam nam ze plaats naast zijn gedaante. Haar hand legde ze voor kort op zijn bovenbeen vooraleer ze het vertikte om hem aan te kijken, evenals aan te raken. Ze zonderde zich af van de wereld tijdens het uitspreken van woorden, die haar meer pijn opleverden dan opluchting, en elke keer weer moest ze haar best doen om haar aandacht bij de vervolging van haar uitspraken te leggen. "My father abused me in my childhood. He had never entered my body, but he did assail me and those bad proceedings had a big, big influence on the progress of my demeanour," bracht ze met moeite uit. "I literally duplicated his behaviour. Unawares, I created a fascination for young girls and when I turned eighteen years old, I started to assail them. That's the reason why I murdered young girls." Het was zichtbaar dat ze huilen wilde, maar voor het eerst in tijden wist ze haar tranen in bedwang te houden. Nochtans nam het tijd in beslag en die aangebrachte leegte werd gevuld met stilte. Peinzend keek ze voor zich uit, terwijl ze uit onrust wat speelde met haar ijskoud aanvoelende vingers. Al die tijd had ze roerloos naar het raam zitten te staren, te bang om zijn gelaatsexpressies te aanschouwen, en doch wist ze na lange tijd zijn blik te bezichtigen. De reactie van hem wilde ze niet aanhoren. Het idee dat hij haar zou verlaten vanwege haar cru verleden en de psychopathische trekjes die ze nu nog onwillig vertoonde, was benard en angstaanjagend. Ze wilde hem niet kwijt; hij was de enige die, naast haar broeder, tot nu toe haar accepteerde voor wie ze was. Wat was ze zonder hem?
Een betreurende glimlach zette ze op. Een poging die zijn einde al te snel naderde en dus een kwestie van tijdverspilling was. Terneergeslagen bracht ze een zucht uit, die al snel gevolgd werd door de onthulling van het probleem waar ze mee zat. "I am afraid that, some day, I might just loose control and kill or assail another young victim." In haar optiek was ze niet de juiste persoon voor Meghan. Ze was nu nog wel in staat om zowel haar brein als lichaam te beheersen, maar dat wilde niet meteen zeggen dat de toekomst ook rozengeur en maneschijn was. Hoe graag ze haarzelf ook wilde veranderen; het lukte gewoon niet. De ongunstige eigenschappen maakten al jarenlang deel uit van haar sombere leven. Karma voor wat?
"I can't raise Meghan, nor another young girl. I don't even know what the bloody hell I was thinking when I said I could. I mean, that girl isn't just some girl, she's the second version of my own damn sister.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De moeilijkheden waarmee ze het ter sprake kwam, naderde steeds meer naarmate ze plotseling begon te vertellen. Als een klap die hij moest incasseren indien haar gemoedstoestand leek te veranderen. Zijn ogen waren niet langer haar uitkijkpunt, haar bezigheid waarmee ze hem liet voelen dat ze hem zag ofwel genoeg vertrouwde, maar het vormde het muuroppervlak en tevens het raam recht voor ze waar ze zich op gefocust leek te hebben. Het gevoel dat ze zomaar in tranen uit zou kunnen barsten overviel zo ook hem. Hij voelde de sfeer naargeestiger worden, moedeloos en triest, doch hij er weinig aan kon veranderen. Het was Adoria's vader die de schuldige ervoor was. Hoe moeilijk het ook voor te stellen was wat hij haar precies aan had gedaan, wist hij genoeg om het medelijden als een onvermijdelijke toestroom te kunnen voelen. "What your father has done.. he shouldn't have. It's inhuman to do something like that to your own daughter." Aangezien ze hem vermeed, ging ook zijn oogcontact als verdwenen. Sprakeloos keerde hij zich van haar af. Hij keek naar het meubilair van het huis, wreef bedenkelijk over zijn gezicht en het kostte hem even voor hij het zodanig had kunnen verwerken om te weten hoe hij hierop in moest gaan.
"Come here.." Voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen, waarop hij haar hoopte in elk geval enige tijd te kunnen kalmeren. "I believe in you, I really do. But you have to have a little faith in yourself as well." Bij het uitspreken van de woorden liet hij zijn kin rusten op de bovenzijde van haar hoofd, ietwat zijn wang tegen haar aangedrukt al dan het niet geheel voelbaar was. Elke beweging ging met mate, gewoonweg omdat hij haar niet wilde afschrikken of uit het niets wilde overvallen, want ze had haar tijd en ruimte nodig."I'm not asking from you to sit around Camille's kid all the time or watch her for hours, I just.. Your past is somethin' we can't- you can't, change, although the future is right ahead of us," opperde hij na een kleine zwijgzame paar seconden van stilte. "You're the most wonderful person I've ever met. Please don't bring yourself down to this when you even question everything you do and once've done." Zijn eigen blikken vestigden zich op de enkele achtergelaten bloedplekken op de vloer. Het rood waargenomen, het onverstoorbaar bekeken als hij de rest van zijn gedachten afsloeg. Hij verbood zichzelf weer te denken aan Nathan, want het was Adoria waar hij zijn aandacht op moest vestigen, eerder dan een geest die hij nog uit zijn denken moest verjagen. Het betekende al genoeg voor hem dat ze het hem verteld had. Het balen van hoe ze tegen hem gelogen had, zette hij mede daarom ook weg. Een discussie starten over dat ze alles van hem wist en hij niet alle informatie over haar verleden tot beschikking had gehad, vond hij geen goed idee evenals de timing.
"I know it can feel as if you're the same as someone, as your father, but promise me you won't even let that thought cross your mind. You're better than that. You wouldn't hurt Meghan, I just know it." De onverbiddelijke toon drong door de kamer, geen greintje van aarzelingen laten horen als het ging om haar gedrag. Lieflijk streek zijn duim enkele millimeters langs haar huid, zijn hand gelaten bij de achterzijde van haar bovenarm. Murmelend sloten zijn oogleden als vanzelf.

"There's nothing to be afraid of, princess."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Stop acting like I'm something beautiful.'' Het was overduidelijk dat hij zijn liefde voor haar niet links liet liggen, maar zijn uitspraken kwamen harder en verwarrender bij haar aan dan normaal gesproken zo het geval was. Zijn verliefdheid maakte hem buitengewoon blind. Het begon ernaar te lijken dat hij haar daden in het verleden, evenals in de toekomst accepteerde alsof het hem geen barst kon schelen. Het bracht haar in de war, naar aanleiding van een tekort aan andermans onderkenning, want Jack was de enige die erkenning toonde en waarom? Waarom wilde of kon hij zich niet realiseren dat ze allesbehalve mooi was?
De twee armen die haar lichaam naderden, ving ze nukkig op. Doordat ze het gevoel had dat Jack haar belabberde toestand niet begreep en de gevolgen van de kwestie niet inzag, baarde ze zich zorgen over het feit dat ze zijn gezichtsuitdrukkingen niet meer kon zien. Ze wilde hem dusdanig kunnen bezichtigen, dat de afstand tussen hem en haar weer wat groter werd. ''You're living in a world full of dreams where it's almost impossible to imagine the real me, how I was before all of this happened, because you don't seem to understand all the bad things I've done so far and we both know I am not wonderful. Being a molester and murderer makes you anything but that precious word.'' Ietwat somber plaatse ze haar hand op zijn bovenarm, zo neerdalend tot ze zijn hand bereikte. In die paar secondes had ze rust, was de sfeer vredig en heerste een leegte in haar hoofd. Na die secondes werd alle rust op brute wijze ingenomen en vulde de leegte zich met frustratie en impulsiviteit. ''Hell no, you don't. It's all in my brains, don't you get that?'' bracht ze er zonder bij stil te staan uit. Zijn gemaakte opvattingen droegen geen steentje bij aan haar zelfvertrouwen. Haar werd het gevoel gegeven dat ze aan bepaalde verplichtingen moesten voldoen, zoals het niet pijnigen van Meghan. Het was niet zo alsof controle haar makkelijk afging. Haar gewetensfunctie was nu eenmaal niet in zijn geheel tot stand gekomen dus de hierbij komende psychotische trekjes waren ongedaan te maken. Je had het of niet en daar moest je mee zien te leven. Desalniettemin realiseerde ze zich wel dat ze niet de enige was met problemen. De jongeman tegenover haar had zo zijn vader die aan mishandeling deed en hijzelf had ook mensen op koelen bloede vermoord, onbewust. Alle aandacht trok ze naar zichzelf toe, terwijl hij het net zo erg had. Was dat niet verdomd egoïstisch?
''God, I am sorry. I shouldn't have reacted like that.'' Haar ogen waren gericht op zijn tedere lippen en hoewel ze ernaar verlangde om ze te mogen betasten, weerhield ze zich ervan om de afstand tussen hun monden nog kleiner te maken, omdat ze zich realiseerde dat het niet het juiste moment was. Enige teleurstelling was te weervinden in haar gelaatsexpressie, maar al gauw zette ze een zeer minimale glimlach op. Haar handen daalden wederom naar zijn achterzijde. ''I never fell in love with you for how you look, but for who you are.'' Traagzaam en voorzichtig drukte ze haar lichaam tegen de zijne aan waarna ze haar kin liet ondersteunen op zijn rechterschouderblad. ''And I'll do whatever I can to constrain myself in the presence of Meghan, but you've got to understand that it's not going to be easy and that I do need your help.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You are! You're just too blind to see it, because things haunt you like crazy." De felheid die ze omhoog bracht, deed hem meer dan verbazen alleen. Het kwam onverwachts. Liet hem vreemd voelen, ergens geconfronteerd met hoe zij blijkbaar over zichzelf dacht. De negatieve gedachten over haarzelf deden hem lichtjes huiveren, al was het allesbehalve een gevolg van de koude noch schrik of wanhoop. Eerder omdat hij geen verklaring kon opbrengen waarom hij precies zo dacht. Waarom hij haar zag als het meest wonderbaarlijke, beste wat hem ooit overkomen was. Het liet hem twijfelen aan zichzelf, maakte hem verward en hoewel hij het had moeten kunnen bedenken dat ze haar eigen gedaante niet vanuit zijn ogen kon bekijken, verontstelde het hem in de mate waarop ze haar eigen identiteit en innerlijk naar beneden bracht. "It's a combination of many things that can make you do such harm, though it doesn't mean you're evil or unforgivable. Those thoughts of torment aren't goin' to get you any further. Don't even try to convince me you're not wonderful, if you can't see it yet, I swear to God I'mma make you see it one day," opperde hij, zichzelf teruggetrokken naarmate hij opmerkte dat ze hem grillig ontweek. Een afgewezen gevoel raasde door hem heen. Ze had het verduidelijkt dat ze genoeg afstand wilde en de ruimte om van hem weg te blijven. Zijn geopende armen werden genegeerd, koppig en stug zo gelaten en ongeaccepteerd zat hij er terug op zijn oude plek. Zijn ogen geopend, zijn grip teruggebracht naar eerst met een strakke blik voor zich uit.
"It isn't a case of dreams, or whatever you feel like that's the reason behind everything I say. For fuck's sake, I'm not seeking for some kind of fairy tale?" De ongegeneerde conclusies die hij naar zijn hoofd gesmeten kreeg irriteerden hem zodanig om een rustige reactie amper meer omhoog te kunnen laten komen. Hij schermde zich af, bleef met al zijn aandacht hangen bij het muuroppervlak tegenover zichzelf met de witte kleur als uitkijkpunt. Talmend verpoosden zijn beide onderarmen op zijn bovenbenen. "Yeah, I get that. But can't you see it's torturing you whenever you confront yourself with those thoughts of similarities?" zei hij mompelend. "You deserve to live like any other person, Adoria. You admitting and realizing something you've done and you regret, is enough proof you're anythin' but a demon."
De terugkering van haar aanrakingen en de intimiteit nam hij nuchter op. Hoezeer ook er geen verzettingen in zijn bewegingen kwam zodat hij er verandering in kon brengen, was het kenbaar geweest dat hij zich rustiger en ietwat objectief hield. Het opnieuw omringen door zijn armen kwam niet tot werkelijkheid. Er tegenover gunde hij haar het oogcontact wat sinds haar 'uitbarsting' verloren was gegaan; hij keerde zich naar Adoria, liet haar tegen zijn schouderblad liggen en verplaatste na eventjes zijn linkerhand naar haar zij.
"Of course, I'm here for you, as always. All I'm sayin' is that you should have some confidence in yourself, instead of bringing yourself down like that."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Enigszins ontsteld door zijn reactie, keek ze roerloos en zwijgzaam voor zich uit. Zijn vurigheid kwam geheel uit een onverwachtste hoek en om eerlijk te zijn had ze geen idee hoe te reageren op zijn verwoordingen. Voornamelijk door de reden dat ze de waarheid terugvond in zijn woorden. Al die negatieve gedachtes, waar was het goed voor? Daar tegenover stond de gebruikmaking van de gelegenheden om haar zelfbeeld dusdanig naar beneden te brengen, dat ze zichzelf betaald zette voor al de delicten die ze in het verleden gepleegd had. De emotionele mishandeling was in de loop der jaren zelfs een gewoonte geworden en de gedachte dat ze het leven niet waard was, bracht ze elke dag voort. Het was zowat een wonder geworden dat ze haarzelf nog niet van kant had gemaakt. Er was wel een geschiedenis bekend van haar zelfmoordpogingen, maar géén van allen had succes, omdat ze het uiteindelijk niet het lef niet had om haarzelf te beroven van het leven. Voornamelijk om de reden dat ze haar broeder niet wilde achterlaten en de dood in haar optiek geen oplossing was. Daarnevens was het voortzetten van haar leven erger dan de dood en ze verdiende het ergste, nietwaar? Desondanks was ze bereid tot stopzetting van de sentimentele martelingen die aan haar ziel vraten. Had ze daarbij niet al genoeg pijn geleden?
Na secondes, die allen aanvoelden als minuten, stil te hebben zijn gewezen in zowel haar doen en laten als spraak, kwam ze eindelijk in actie. Haar hoofd liet ze met tegenzin ondersteunen door de atmosfeer in plaats van zijn schouderblad, onderwijl ze zijn ogen opzocht in de donkere kamer. De late avond was aangebroken en nog steeds lag Meghan niet in haar bed. Was ze niet te jong om zo laat nog op te blijven? Hoezeer ze ook haar vraag meteen wilde stellen, wist ze zich erop te wijzen dat ze eerst antwoord moest geven op zijn uitspraken. Het was niet haar bedoeling om nonchalant over te komen door alles wat hij zojuist in de openbaring had gebracht, te negeren. Dientengevolge krulden haar mondhoeken ietwat op, de somberheid in haar gelaatsexpressie totaal verdwenen. ''Thank you for your support. It's .. I appreciate it, I really do and you have my word that I won't torture myself for all the things I've done anymore. Or well, at least I'll try.'' Uit het niets ontblootte ze haar tanden, veroorzaakt door een brede glimlach. ''Oh, I love you so much, you don't even know,'' grinnikte ze. Hierna verbrak ze hun lichaamscontact, alhoewel haar rechterhand in verbinding bleef staan met de zijne. Opgetogen trok ze hem weg van de bank. ''Come on, angel.. Meghan needs to sleep.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Just know you can talk to me, you don't have to go through it all by yourself."

"It's great to hear that, you know," verraadde hij onbewust tegenover zijn vriendin. "I love you too, Addy. I really do." Haar glimlach toverde bij hem datgeen ook weer op zijn gelaat, hoe bescheiden het eerst ook mocht zijn. Breder werd het vanzelf wel. Ze maakte het zoals gewoonlijk onmogelijk voor Jack om het weg te halen. Haar blijdschap gaf hem ook blijdschap, zodanig dat de vrolijkheid van eerder als nooit vervaagd was geweest. Verrast liet hij toe hoe ze hem wegtrok van het bankmeubel, geen genade getoond met het weghalen van zijn aardig comfortabele zitplek. Ze bracht hem staande met niet meer dan een reden richting de kleine die hij, met een beetje luisteren, nog brabbelend haar kamer hoorde doorlopen. "Uh, right. Forgot some kids have bedtimes.." Haar hand pakte hij lieftallig vast. De aanraking gelaten zoals het was, het toegelaten zonder zich ervan af te wenden. Het wegzetten van hun eerdere discussie ging lastig maar hij besefte het zich wel dat het een doodlopend einde was, een overtollige manier van tijdbesteding om het te laten herhalen in zijn gedachtengang. Gedwongen liet hij het genot van de momentele vrede toe in zijn lijf. Hij liet haar voortlopen, hem meegevoerd naar de slaapkamer van de kleine met een tempo waarin zij beide zich in een minuut of twee al voor de deur van de ruimte stonden.
De deurklink bevond zich in zijn vrije, rechterhand. Het koude metaal drukkend, geklemd in zijn eigen kracht die hij zette op de deur, al duurde het even vooraleer hij het besloot te openen. Enkele seconden lang spendeerde hij aan het luisteren naar Meghan's stem. Haar opgewekte, onschuldige ratelingen tegenover een van haar knuffels hield hem als verstijfd. Ergens te bang om de gemoedsrust te verstoren met hun komst. Wat als ze het ergste in haar naar boven zouden brengen nu ze zich wel kon beseffen wat er aan de hand was? Wat als hij haar vragen naar haar moeder niet kon beantwoorden, en haar enkel meer verward achter zou laten? Hij wist het niet, maar de aarzelingen liet hij langzaamaan weg door ze te blokkeren. Zijn ogen werden voor kort getrokken naar Adoria, naast hem gebleven met een rust die hijzelf door haar aanwezigheid over begon te nemen. "I don't know if you're tired any time soon, but if so, feel free to sleep whenever you want to. I'll stay awake in case somethin' happens." Het uiterlijk gaf weinig weer van een vermoeidheid, moest hij toegeven, desalniettemin hij niet kon spreken over haar innerlijke toestand. Het viel te begrijpen dat ze haar slaap zou willen pakken en tevens wilde Jack haar hier de kans voor geven, mocht het nodig zijn. Vandaar dat hij voor even stilviel, een bemoedigende blik gegund totdat hij dan eindelijk de deur opende om een bekend uitzicht binnen te laten. Het roze van de kleine ruimte overviel sindsdien de leegte in de deuropening gepaard met het kleine meisje dat zich blijmoedig naar hen omdraaide.

"Uncle Shjack!"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You don't have to stay awake, Jack. We could sleep on the couch and I promise you that we're going to visit Camille in the mornings.'' Het was het niet waard om te gaan nachtbraken, want in haar optiek was het onzinnig. Ze hoefde niet te rekenen op een telefoontje van het ziekenhuis en daarbij verwachtte ze niet dat Meghan in urenlang in het vizier moest worden gehouden, zelfs als ze belandde in dromenland.
Met een bescheiden glimlach keek ze toe hoe de roze deur geopend werd en het kleine meisje in de deuropening verscheen. Het vrolijke geroep was plezierig om aan te horen, desondanks ze moeite had met de begroeting. Ze nam het de kleine niet kwalijk dat ze Adoria niet verwelkomde, maar ze kon niet ontkennen dat ze zich enigszins ongemakkelijk voelde.
''Where mommy at?'' werd er linea recta gevraagd, gevolgd door een stilte. Moeizaam keek ze van haar weg, roerloos gekeken naar een weerszijde die roze zag van het verf. Moest ze het nou wél of niet vertellen dat haar bloedeigen moeder in het ziekenhuis lag en indien van wel, hoe moest ze dat op een zodanige manier vertellen dat ze haar dochter niet kwetsen zou? Het verzinnen van een leugen was het enige wat bij haar opkwam en raar of niet, maar ze was daadwerkelijk bereid om een verzinsel te vertellen. ''Your mother went to Neverland.''
De grote, vragende ogen probeerden omhoog te kijken, zover als dat mogelijk was. Om het makkelijker voor haar te maken, hurkte ze door haar knieën zodat ze nu recht in elkaars ogen konden kijken. ''Nieverlend?''
''It is an imaginary faraway place, where a part of her existence survives and where other mythical creatures and beings live. Though not all people who come to Neverland cease to age, its best known resident famously refused to grow up and it is often used as a metaphor for immortality and escapism. There are fairies, which are arguably the most important magical inhabitants of Neverland and they produce and posses fairy dust. It's the magic material which enables flying for all living beings and don't tell me why, but believe me when I say she's flying above the beautiful blossom trees. Those magical creatures and miraculously environment are brilliant. However there is a pirate crew who have taken up residence off-shore and are widely feared throughout Neverland, but your mother overcame those nasty man. You should be proud of your mother, because she's a warrior.'' Normaal gesproken had ze problemen met het verspreiden van leugens, zowel haar zelf opgerichte verzinsels als die van anderen, maar ze was zo erg verdiept in haar eigen verhaal dat het leek alsof haar uitspraken geheel naar waarheid verteld werden. Desalniettemin hield ze schuldgevoelens eraan overhouden. Liegen tegenover een peuter was niet iets wat ze omarmde, laat staan het überhaupt uitvoeren van een openbaring van leugens. Kinderen geloofden werkelijk alles en wat nu als dit in het nadeel werkte?
''Can go I to Nieverlend?'' werd er nog gevraagd, waarna Adoria vragend haar schouders ophaalde.

''Hmm, ask Jack.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► About two - three months later..

Zijn hand reikte naar de sigaret. Suf, lusteloos gehangen tussen zijn lippen indien hij telkens rook losliet in de atmosfeer om hem heen. Achteloos geleken tegenover de gehele situatie om hen heen. Alsof het hem niets kon deren dat het slecht voor hem was, maar tevens was het ook het geval geweest. Even duf als hijzelf zich op het moment voelde, zat hij er ook bij. Bijeen getrokken tot hij zijn rug kon laten steunen tegen de keiharde muur achter zijn gedaante. Zijn benen languit gelegen, zijn borstkas onthuld in de vage lichten van het neon dat hen in de eerste plaats naar het motel had toegelokt. Het was er muf, de stofdeeltjes kon hij nog in de lucht rond zien dwarrelen met elke lichtstraal van de vroege ochtendzon die zich een weg had gebaand in de kamer, de illusie gewekt dat het er jarenlang leeg had gestaan. Alles bleek minder waar te zijn. Het bevatte meubels, krakkemikkig en oud misschien, maar het waren de objecten waar zij op gesteld waren om er een nacht door te kunnen brengen. Hoe antiek ze ook mochten zijn en hen konden herinneren aan een cel voor een prostituee, was het genoeg om de kleine in elk geval in slaap te kunnen brengen. Het zachte, voldane gesnurk van het meisje kon hij als een lieflijk slaapliedje naast zich horen.
Loom draaide Jack zijn gelaat van Meghan af. Haar rustig door laten slapen, haar tedere wangetjes tegen zijn zij aangevoeld met een hitte waar hij van genoot tegenover zijn ijzig koude lichaamstemperatuur. Een blik werd in alle rust naar Adoria geworpen, een kleine en bemoedigende glimlach laten ontstaan met het aanzien van haar gedaante. "I know a place, not too far from here..," begon hij te spreken, de ingeademde rook beetje bij beetje afgestaan aan de lucht. Hoewel hij ervan op de hoogte was dat ze het haatte hoe hij zich soms ongecontroleerd over kon geven aan de sigaretten, wist hij dat het een onbegonnen zaak was. Hij rookte tenslotte al vanaf zijn veertiende en, of ze het wilde geloven of niet, kon het hem de steun bieden die hij anderszins zocht in sterke drank. Zoals hij het zag was het in elk geval verbetering.
"It's fancy. The places most of 'em rich people go to, to shop their things and spend their money like it's water." Het klonk aardig gemakkelijk, ergens angstaanjagend, maar de glimlach die hij toonde behield hij moeiteloos. Blijdschap had zich weinig meer laten zien sinds alle aaneenvoegende gebeurtenissen, doch voor het verschil bezat hij het op het moment meer dan de woede hem over kon nemen. Erbij stilgestaan hoe noodzakelijk het kon zijn om erheen te gaan, al was het om een dwaalspoor te leggen voor de jagers, kon hij zich er wel voordelen bij bedenken.
"We can rob it. Just you and me, to get ourselves some money and get out," vertelde hij, een bedenkelijke en daartegen uitdagende glundering laten zien in zijn ogen. "We might even get to the beach after all. It's a hundred metre walk to get there, once we arrived at the store."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zowel lichamelijke als geestelijke inspanning kon voor vermoeidheid zorgen. Het klonk als een open deur, maar misschien sliep Adoria gewoon te weinig. Dat ze elke nacht minstens acht uur onder zeil moest zijn, was een fabel. Iedereen had een andere slaapbehoefte: de een was na zes uur al uitgerust, de ander kon wel negen uur slaap gebruiken. Die acht uur ging op voor een twee derde deel van de wereldbevolking, de selectie waar zij niet bij hoorde. Een goede nachtrust was een zaak die ze met hart en ziel koesterde. Grofweg negen uur van een etmaal besteedde ze aan haar slaap, want dat had ze nodig wilde ze concentratieproblemen en futloosheid vermijden. Het feit dat ze maandenlang moest reizen met een jongeman die haar telkens weer haar nachtrust verbrak, ging ten koste van haar slaapritme. Vermoeidheid, ten gevolge van het hebben van weinig energie, was hier het resultaat van. Nu, twee maanden verder, herhaalde zich het verleden. Het eindeloze reizen maakte haar moe en daarbij had ze een tekort aan brandstof, waardoor het functioneren slechter ging dan voorheen. Het liefst wilde ze dagenlang haar ogen sluiten, zonder te moeten worden gewekt door hetgeen wat haar opjoeg, evenals het gehuil en de ondervraging van Meghan, maar ze wist dat het een doodlopend einde zou zijn. Elke seconde moest niet alleen zij, maar ook Jack op hun hoede blijven.
Haar gestalte was te vinden op het bouwval van een bedstee. Een jongedame, die slechts een gewicht had van vijftig kilo, kon niet gehouden worden door het hout zonder dat het leek alsof het bed op instorten stond. De lakens daarentegen roken muf en het kussen was zo hard als steen, maar al met al kon ze haarzelf tevreden stellen. Een kamer in een motelroom was in haar belevenis een betere plek dan de ruimte in een oud, verwaarloosd busje.
Klanken, die zich in tijden weer durfden te laten horen in de kamer, lieten haar bij nader inzien ontsteld staan. Het was waar dat ze amper over geld beschikten en ze het beter konden stelen in plaats van in armoede rond te dwalen, maar dat nam niet weg dat ze het idee allesbehalve deugdelijk vond. Wat moesten ze met Meghan? Ze konden haar hier niet achterlaten, zelfs al zat ze in het diepste van haar slaap. Wie weet wat er met haar gebeuren zou? Ietwat onzeker keek ze zijn kant op. Het laken, waar ze al die tijd onder had gelegen, schoof ze weg en de haren die voor haar ogen hingen, duwde ze naar achteren. ''We can't just leave her in here, Jack,'' murmelde ze. ''But we do can bring her with us. Just ..'' Als vijfjarige had ze haar slaap hard nodig, maar Adoria had een gebrek een geduld wanneer het ging om zaken zoals deze. Ze hadden de tijd niet om uren te wachten vooraleer ze weer bij bewustzijn was. Ze moesten weggaan, zelfs al kostte dat haar slaap.
Een haast onhoorbare zucht rolde over haar lippen, de rook die afkomstig was van zijn sigaret totaal genegeerd. ''We are not going to the beach. Rob, fine, but you've got to understand I am tired. I need sleep, we all need it. I am not able to travel further if I there wouldn't be one night wherein I could sleep good.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld