ORPG ~ I don't belong to my group ♥ - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ I don't belong to my group ♥

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Het geluid van een stem doet me opschrikken uit mijn gedachten en vrijwel meteen weet ik waar het vandaan komt. Snel kijk ik van de helderblauwe lucht, naar het verzwakte meisje dat ik vast heb. Zodra ik haar maag hoor pak ik mijn tas erbij en haal daar wat brood uit, dat ik aan haar geef, vervolgens ook een fles water. 'Vonkel?' Vraag ik eerst wat verward, tot ik me weer herinner wat het toch is. 'Je paard? Daar, vastgemaakt aan de boom.' Zeg ik, waarna ik wijs naar het paard dat ik met behulp van de teugels vast heb weten te zetten aan een boom. 'Alsjeblieft, eet iets en drink daarbij vooral ook. Je bent volledig verzwakt.' Zeg ik tegen haar, met gefronste wenkbrauwen. Voor een moment denk ik terig aan onze eerste ontmoeting, waar ik zeker niet vriendelijk was. Dat had ik wel moeten zijn, aangezien ik haar bedoeling ook niet wist... Een zucht verlaat mijn mond, terwijl ik me weer focus op het meisje. 'Heb je hulp nodig, of kun je het nog zelf?' Vraag ik dan maar.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Een opluchting schiet door mijn lichaam zodra ik hoor dat Vonkel niet ver van mij vandaan is. Door een zachte zucht laat ik dit merken. Hoewel mijn handen trillen lukt het me om wat water uit de fles in mijn mond te gieten. Vervolgens krijg ik ook wat happen brood doorgeslikt. Het is niet veel, maar het geeft me kracht waarmee ik de hele wereld aan kan! Natuurlijk is dit niet zo, maar het voelde zo wel. Ik sluit mijn ogen en open ze na enkele seconden weer. "Het lukt wel." antwoord ik met een zachte en breekbare stem. Ik duw mezelf omhoog, wankel op mijn benen en val vervolgens weer naar beneden. Zachtjes bijt ik op mijn lip en probeer het nog een keer. Dit keer met iets meer succes, maar alsnog val ik na een paar stappen richting Vonkel weer. Dan bedenk ik me ineens wat. Iets dat mijn hart zoveel pijn doet. Vonkel heeft al die tijd geen eten en drinken gehad! Hij houdt het al zo lang vol zonder. Nog langer dan ik het redde. Deze gedachte geeft mij de kracht om op te staan en helemaal naar Vonkel toe te lopen. Zodra ik hem bereikt heb sla ik mijn armen om hem heem en fluister: "Het spijt me!" Ik pak de fles met water en vul de fles met mijn krachten weer helemaal. Ik giet wat in mijn handen en laat Vonkel het eraf likken. Vervolgens scheur ik een stukje brood af en geef dat aan hem. Dan bedenk ik me weer dat de jongen achter mij staat. Zou hij ook kunnen wat ik net deed? Of stuurt hij misschien aarde? Dan kan hij eten voor ons maken! Denk ik, hoop ik. Of hij stuurt natuurlijk niks.. Ik haal mijn hand door mijn haren en spring op Vonkel. Ik laat hem stappen richting het Noorden, of toch het Zuiden? Mijn gevoel voor richting is helemaal weg. Na zo'n 10 meter kijk ik om. De jongen staat nog steeds op de plek waar hij mij bewusteloos heeft aangetroffen. Begrijpt hij me niet? "Kom je nog?!" roep ik naar hem. Wat voor mens zou ik zijn als ik weg zou gaan zonder hem te bedanken? Een vreselijk mens is daarop het antwoord, maar ik ga hem niet bedanken. We trekken nu samen verder, ondanks we elkaar haten of niet. Ik haat de persoon die mijn leven heeft gered in ieder geval niet meer.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Daniël
Een zwak glimlachje verschijnt op mijn gezicht als ik haar wat zie eten en drinken. Ze heeft er gelukkig nog wel genoeg kracht voor. Dan staat ze op en voor een moment blijft ze lopen, wankelend, maar het lukt haar. Als ze valt wil ik al naar haar toe lopen om haar te helpen, maar opnieuw staat ze weer op. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar hoe ze blijkbaar de fles weer met water vult, 'Water hm?' Vraag ik dan aan haar, 'Geen wonder dat we elkaar niet mochten.' Zeg ik vervolgens. We zijn absoluut compleet het tegenovergestelde van elkaar. Als ze op haar paard stapt en weg begint te lopen sta ik stil. Loopt ze nu echt weg? Geen dankjewel? Niets? Verbaasd blijf ik achter, tot ik haar iets hoor zeggen. Even tol ik met mijn ogen, maar loop dan wat snel naar haar toe. Waarom ook niet? Altijd maar alleen rondtrekken is ook maar niets.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Emmae

Ik glimlach zachtjes en stap rustig verder. Na een paar kilometer lopen in de richting van weet ik veel zie ik dat de jongen een beetje uitgeput raakt. Ik gooi de fles water en het overige brood naar hem toe. "Drink en eet wat," zeg ik vriendelijk. "Wil je anders even uitrusten en wat slapen?" vraag ik en bijt dan even op mijn lip. "Je mag ook wel even rijde hoor of desnoods kom je achterop zitten. Zonder het zadel gaat dat makkelijk," zeg ik. dan bedenk ik me weer iets. Het zadel is natuurlijk gestolen, dus ik rijd nu op een paard zonder zadel. Iets wat ik wel vaker doe, maar toch een beetje speciaal voelt. Je bent gewoon zo erg in contact met het paard.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld