Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG || × Mitrailleur × (Speeltopic)

Anoniem
YouTube-ster

Lights schreef:
Elisa.
Een zucht rolde over haar lippen heen en ze hield een hand door haar haren heen. Nu moest ze ook weer achter een nieuwe telefoon aan.. Ze hoorde uit het begin van het pand wat geluid komen en ze luisterde naar het geluid. Misschien was er iemand van de bende binnen gekomen? Elisa draaide zich om en luisterde wat beter, het waren voetstappen maar ze kon er niet achter komen wie het was. Al snel zag ze Olivia verschijnen en ze perste haar lippen op elkaar. Gelukkig was het een bekende en was er niemand binnen gedrongen. "Er is niks, alleen een opdracht die weer mislukt is", Antwoordde ze op de vraag die Olivia stelde. Het liefst wou ze nu afleiding zoeken en het even vergeten. Ze plofte de grond neer naast haar kapotte telefoon en ze leunde tegen de muur aan. "Zullen we vanavond naar die nieuwe club gaan? Alles daar verkennen?", Stelde ze voor aan Olivia. Ineens zag Elisa Rose lopen en ze hield eventjes een wenkbrauw omhoog. Waar kwam zij ineens vandaan? Een zucht rolde over haar lippen toen Rose de zelfde vraag als Olivia stelde en ze keek Rose aan. "Gaat wel", Antwoordde ze kort af en ze duwde zich voorzichtig van de grond af.

Account verwijderd

schreef:
Olivia Anna
Anna fronste, "Volgende keer beter." zei ze zachtjes aangezien er eigenlijk niet veel op te zeggen was. Woorden loste het toch niet op. Een zwakke grijns kwam op haar lippen en knikte. "Ja, dat lijkt mij een goed plan." stemde ze in. "Het is al weer te lang geleden wat wij samen de boel onveilig hebben gemaakt.'" en een zwakke grinnik was te horen. Anna draaide zich om, "Oh hey," begroette ze Rose. "Ik ga even dit droppen." Zei ze terwijl ze de tas even iets omhoog tilde. "Als je wat nodig heb hoor ik het hé." Zonder een tegen woord mogelijk te maken liep ze naar de ruimte die ze haar kamer noemde en liet zichzelf daar op het matras vallen.
In alle eerlijkheid was het al weer even geleden dat ze zo'n goede deal had gehad als die van vandaag, T was iemand die liever in één keer veel kocht en dan een poos vooruit kon in plaats van elke week een beetje. En dat was aan de ene kant erg fijn omdat ze dan ineens een flinke smak geld kreeg, maar het was af en toe wel moeilijk om aan zo'n grote hoeveelheid pillen te komen en die en het geld goed te verbergen. Wellicht was het overdreven maar Anna wou zelfs niet dat haar mede bendeleden toegang tot het geld en haar drugs hadden. Misschien was het wel omdat ze meerdere mensen vroeger vertrouwd had of als familie had gezien en die toch een mes in haar rug hadden gestoken. Maar ze was liever goed voorbereid en lichtelijk overdreven dan dat ze in de problemen kwam. En zo, diep in gedachten verschool ze het geld op haar gebruikelijk plek.

ElianaSA
Karaoke-ster

ElianaSA schreef:
Rose:
Ik zag Elisa een wenkbrauw optrekken maar lette daar niet te veel op aangezien het best normaal was als je zo plots kwam opduiken, ik had soms de neiging om uit het niets te verdwijnen of terug te komen. "Oké dan." glimlach ik zwak naar haar als ze zegt dat het goed gaat, aan haar reactie kon ik horen dat Anna al juist hetzelfde had gevraagd. Ik was van plan om naar de club te gaan behalve als iets me hier hield, ik had er niets op tegen dat Ryan me hier hield maar zo niet was het ook al helemaal geen probleem.
Ik ging even wat zitten omdat ik even niets te doen had en ik zette mijn gsm uit zodat D me niet kon opbellen, hij moest me vandaag met rust laten en dat heb ik hem maar al te goed laten weten. Hij had te laat betaald, hij mocht blij zijn dat ik voor een keer geduldig was met hem, er had zo'n mooie snee om zijn keel kunnen staan. Hij had beter op tijd betaald en niet zo naar mijn kont zitten kijken.
Ik wachtte dan even en keek dan toch op mijn gsm en zag dat ik twee gemiste oproepen had van D. "Laat me met rust vandaag of die achterstallige betaling komt je nog slecht uit." stuur ik dan en hij weet maar al te goed dat als ik dat zeg ik het meen. Dus hij moest me maar niet zitten uitdagen. "Doe je vandaag nog iets?" vroeg ik en keek Elisa aan. Ik probeerde gewoon even aan D te ontsnappen, ik denk soms dat hij aan heel andere diensten denkt die ik voor hem zou kunnen betekenen maar dat komt er niet van.
"Wanneer begin je stuurde hij." en ik kreeg er genoeg van. "Van zodra jou kroonjuwelen er heel erg slecht aan toe zullen zijn!" stuurde ik dan en ik zag nu al een kleine grijns om zijn lippen, want hij zou het in een leuke zin voor hem opnemen.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Alpha schuurde door de straten met haar brommer, een helm met zwart getint glas voor haar ogen. Niemand kon binnenkijken, zij wel naar buiten. Ze draaide met haar rechterhand aan haar stuur, waardoor het voertuig flinke plankgas maakte. Ze reed enkele binnenstraten binnen, en belandde na een tijd in een verlaten fabrieksomgeving. Ze reed binnen en parkeerde haar brommer in een zaal waar alle voertuigen in stonden, de meeste waren ofwel van haar, ofwel van Cesare.
Nadat ze van haar brommer was gestapt, vergrendelde ze die.
In haar lederen uitrusting met gouden accenten wandelde ze het gebouw binnen. Haar pumps zorgen voor een tikkend echo dat weergalmde tegen de muren. Ze zette een aantal stappen en opende dan de deur die zich naar de meest gebruikte zaal bracht. Daar zag ze Cesare zitten, omringd door hopen paperassen. De kans was realistisch dat Cesare Alpha zou herkennen in haar strak, lederen tenuetje; ondertussen zou hij haar rondingen wel kennen. Ze grijnsde bij die gedachte en zette haar helm dan af. "Coast's clear," grinnikte ze en zette haar helm op het bureau.
Alpha liet haar ogen op de papieren rusten en liet haar pupillen er kort over strijken. "Hoe is de business, alles in orde?" vroeg ze geïnteresseerd en ging achter hem staan. Haar hand liet ze over zijn rug strelen waarna ze weer enkele stappen nam zodat ze aan de andere kant van het bureau stond. Ze trok haar handschoenen uit en plaatste die naast haar helm. Ze zette haar handen als steun op het bureau en boog naar voren. "Hulp nodig?" vroeg ze met een speels knipoog en keek hem indringend aan.
Teasen, dat deed ze wel graag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tijd. Altijd was het de tijd die de grootste factor leek te spelen bij Rodrigo. Hadden ze een afspraak om half 3 's middags dan kwam hij een kwartier later, of soms zelfs een half uur later, aanzetten. Ethan kon zich er dood aan irriteren, al deed hij dat ook wanneer de beste jongen überhaupt dezelfde ruimte als hem betrad. Ze konden het simpelweg niet vinden en hebben dat ook nooit gekund. Nu hij er zo over na dacht moest hij hem maar eens een keer een andere tijd doorgeven, wellicht een uur eerder dan de bedoeling. Misschien dat hij dan wel een keer op tijd kon komen. We'll see.
"Oh daar ging ik ook niet vanuit, Castelli," zei hij hem. "Zorg nou maar gewoon dat het geld bij Stefano terechtkomt."
Zijn greep op de koffer verzwakte zodanig tot het van hem overgenomen werd. Zijn vervoersmiddel, een motor, was geen geschikte rit voor het meenemen van een koffer. Vooral geen met een kostbare inhoud als deze. Mocht hij al de biljetten kwijt zijn dan had Ethan nog een groot probleem voor de boeg. Rodrigo, aan de andere kant, had een flinke bak in zijn bezit die fortuinen waard was. Uiterlijk vertoning waarschijnlijk, een onvoorwaardelijke passie voor voertuigen - en daarbij voornamelijk de prijzige - kon hij zich bij iemand als Castelli moeilijk voorstellen.
Voor een ogenblik bleef hij op zijn plek staan, onbewegend. Hij schonk hem een onplezierige blik en besloot dan dat het tijd was om te gaan. Zijn opdracht was tenslotte voltooid.
Rodrigo liet hij achter met de aanwinsten, hetzelfde met het industriepand. Hij overwoog voor geen moment om hem nog wat te zeggen, het leek hem duidelijk waar hij naar opweg was. De parkeerplaatsen buiten het gebouw, om vervolgens terug te gaan naar de rotzooi van het bendehuis. Hoewel hij intussen allesbehalve vrolijk was, was er een grijns op zijn gezicht te bekennen. Staande tussen de paar auto's die meneer Motisi en Rodrigo met zich mee hadden gebracht kwam zijn motor in zicht. Ethan had geen auto maar naar zijn mening had hij er geen nodig. Hij nam genoegen met een snelle motor zoals de zijne. Een van de dingen in zijn leven waar hij nog lol uit wist te halen tijdens zijn 'werk'dagen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Zorg nou maar gewoon dat het geld bij Stefano terechtkomt."
En met dat, verdween hij uit Rodrigo's zicht. De mannen die zich nog hadden verscholen in het industriepand, waren gestopt met het produceren van geluid en zo ook hijzelf. Geen enkele zucht, noch een woord rolde over zijn lippen. Het frustreerde hem dat Ethan hem alleen vertelde waar het geld terecht moest komen. Er moest nu weer meer tijd in deze zaak worden gestoken, omdat hij geen enkel idee had waar hij zich überhaupt bevond.
Zijn deftige en verzorgde jas trok hij ietwat omlaag zodat eventuele kreukels verdwenen. Dat was vooraleer hij zijn stappen vervolgde en hij zo, bij elke stap die hij deed, steeds verder in het industriepand terechtkwam.
Gefluister was wat toen zijn oren binnendrong. Zijn ogen sperde hij open en gaf hij als taak om heel het pand te bekijken. Hoewel hij in tijdnood zat, deed hij geen moeite om zich te haasten. Alles deed hij op zijn gemak, zelfs al kon hij de gevolgen zelf wél bedenken. Tijd om te slapen zat er niet bij hem in.
Een zonnestraal wist zich naar binnen te dringen, door een weg te banen via het minuscuul kleine bres in het dak. Het kwam terecht op een gouden horloge, die de zonnestraal weerkaatste. Het felle licht, als gevolg, zette Rodrigo's lichaam in de verlichting.
Zijn ogen volgden direct het licht. Een man, gekleed in een net pak en omringd door niet uitziende mannen, was zijn aanblik. Het was Motisi die de verlichting veroorzaakte.
''Grote aanwinst, neem ik aan,'' zei hij, zijn blik gericht op de vele kisten die hun plaats nog berustte op de ijzige en betonnen vloeren. Hem gedag zeggen, deed hij niet. Hij had het nooit goed gevonden met Motisi; hij was lui en profiteerde van zijn bemanning. Als hij geen geld had, was hij op slag dood geweest.
Zijn lippen werden omringd door een valse glimlach. ''Nooit gedacht dat je zoveel wapens kon binnenhalen.'' Zijn hand liet hij rusten op zijn jas waar hij de vorm van het pistool kon voelen. Echter werd het niet in dank afgenomen. Enkele mannen richtten hun pistolen op zijn karkas. Het werd wel duidelijk dat Motisi's vertrouwen in hem nergens te vinden was.
Lachend hief hij beide handen op, terwijl hij zijn blik op de wapens langzaam afwendde. ''Calm down. Ik ben hier niet gekomen om je van het leven te beroven,'' zei hij vastberaden. Geen enkele emotie verraadde dat hij bang of zelfs beducht was van het feit dat er pistolen op hem gericht waren. Ze schoten niet.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het getik van hakken, dat kon maar één ding betekenen, Alpha was gearriveerd. Natuurlijk herkende hij haar, zelfs in haar strakke rijduitrusting. Ze was natuurlijk ook het enige meisje dat zomaar hun schuilplaats in kon komen, maar dat was bijzaak. Met een beetje geluk zouden Ethan en Rodrigo nog even wegblijven zodat zij van elkaars gezelschap konden genieten. Wat zag ze er toch verrukkelijk uit in die leren outfit. Het zat haar als gegoten en accentueerde haar perfecte rondingen. Toch hield hij zijn blik, lange tijd op zijn werk gericht. Zelfs toen ze met haar hand over zijn rug straalde, al was de verleiding zo groot. Hij hield ervan om hard to get te spelen ook al wisten ze beiden dat Alpha hem kon krijgen, waar en wanneer ze maar wilde.
Toen hij opkeek stond ze aan de andere kant van zijn bureau, verleidelijk naar voren leunend. Hij sloot het dossier waar hij aan bezig was geweest en wandelde tot hij achter haar stond. Hij legde zijn handen om haar heupen en bracht zijn mond tot bij haar oor. "Dat saaie papierwerk kan ik zelf wel aan. Er zijn veel leukere dingen waarbij je me kan helpen." fluisterde hij en kuste haar in haar hals. Zijn handen zochten zich een weg naar de rits van haar uitrusting, die hadden ze niet langer nodig.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Cesare's ademhaling veranderde naarmate hij dichter bij Alpha kwam, ze heeft hem maar weer eens te pakken. Lange, slome passen kwamen haar richting uit, waardoor haar grijns verbreedde. Twee grote, stevige handen baanden hun over haar heupen tot haar onderbuik en zijn lippen kwamen dicht bij haar, waardoor ze zijn warme adem tegen haar oor voelde drukken. Al snel bevonden diezelfde lippen zich in haar hals, en liet hij tedere kusjes achter. Alpha wist goed genoeg dat die kusjes niet teder gingen blijven, en dat zijn ademhaling een hoge snelheid ging halen. Ze draaide haar nek rond haar nekwervel en drukte haar lichaam dichter tegen hem aan, haar kont tegen zijn kruis.
Zijn handen bevonden zich al snel terug aan haar rug, zoekend naar de rits. Ze draaide op haar hiel rond en nam stevig vast. Ze liet haar ogen op zijn lippen rusten, en keek dan weer in zijn ogen. Haar pupillen vergrootten en de drang om hem stevig aan te pakken werd ook als maar sterker.
"Is het wel slim om al dat belangrijke werk te laten liggen?" vroeg ze grijnzend en gleed met haar vingers door zijn haar, waarna ze die bij de wortels vastgreep en lichtjes aan trok; haar lichaam nog steeds dicht tegen hem geplakt. Het leer piepte tegen zijn kleren en Alpha's ademhaling werd dieper. Ze klemde haar kaken op elkaar en drukte haar lippen onder zijn scherpe kaaklijn, waar ze enkele ruwe kusjes plaatste. De loste haar greep en duwde hem tegen het bureau aan, waardoor die lichtjes verplaatste vanuit zijn oorspronkelijke positie. Ze wandelde heupwiegend naar de deur, en vergrendelde die. Er hing een dim licht door de kamer, juist genoeg.
Ze zette enkele stappen terug naar Cesare en liet de stof van zijn kraag door haar vingers glijden, waarna ze die stevig vastnam en naar zich trok.
"Heb je wel goed over je stappen nagedacht?" grijnsde ze.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn ogen bleven liggen bij een man die hij maar al te goed kende; Radnor.

Flashback:
De deuren werden met een enorm kabaal geopend, waarna zijn lichaam in de deuropening verscheen. Geen enkele seconde bleef hij staan om de zaal te scannen; zijn looppassen zette hij meteen weer in actie.
Onderweg reikte hij zijn hand uit naar een rieten mand, gevuld met zakjes chips. De barman had geen zicht; hij was net op weg naar de twee mannen die hun plaats hadden gevonden bij de bar. Aarzelen deed hij dus niet. Hij pakte, zonder een cent te betalen, één zak uit de mand vooraleer hij de zaal bekeek.
Een onverzorgde man, gekleed in een te groot en te fel trainingspak zat eenzelvig aan één van de aanwezige tafels. Vettige haren hingen voor zijn gezicht, terwijl hij Rodrigo met een verzwakte grijns bekeek. Rodrigo daarentegen verrekte geen spier. Hij was hier niet gekomen om vrienden te maken. Hij wilde informatie.

‘’Je weet wat ik wil. Vertel,’’ vertelde hij hem, net nadat hij zijn lichaam hadgeplaatst op de houten stoel.
‘’Eerst geld.’’
‘’Waar dacht je aan?’’
‘’Veel. Veel geld.’’
‘’Veel geld? Om met pensioen te kunnen gaan?’’ Het gekraak van zijn chipszak kwam vrij toen hij beide handen plaatste op het plastic. Het geluid duurde echter niet lang. Binnen een paar secondes was de zak al geopend en had hij één van de vele chips in zijn mond gedauwd.
‘’Yeah.’’ Hij bekeek zijn gezicht, terwijl hij op zijn gemak zijn mond leegat. Hoewel hij zichzelf een maffioso noemde, kende hij ook zo zijn nette manier.
Toch was hij niet helemaal net bezig. Zwijgend bracht hij zijn hand naar zijn knie. Zijn vingers klemden zijn magere knie; hij kon het bot met één zwakke aanraking al voelen.
‘’Mager ventje, hè?’’spotte hij, zijn blik strak gericht op hem. ‘’Heb je soms ook kippenhersens?’’
Kracht zette hij in zijn hand, wat er voor zorgde dat zijn knie zo min of meer werd samengeperst. Het gekraak van zijn bot drong zijn oren binnen en een grijns vormde zich rond zijn lippen.
Radnor’s ogen straalden angst uit. Hij zag er al niet al te best uit. Hij was angstvallig, wist niet hoe hij zich moest verdedigen en had geen huis. Elke dag begluurde hij mensen en misschien was dat wel waarom Rodrigo juist voor hem koos; hij wist dingen die andere mensen niet wisten.
Echter toonde hij geen genade. Zijn lichte gekreun kon hem geen barst schelen. Radnor moest weten waar zijn grenzen waren en dat hij niet kon dollen met hem.
‘’Volgens mij heb je geen Iers bloed in je. Ik ben een echte Kelt. Dat maakt me onvoorspelbaar,’’ integreerde hij. Zijn hand bracht hij langzaam weer terug boven tafel, maar zijn blik bleef bij de zijne liggen. ‘’Wist je dat de Ieren het knieschrijfkraken uitvonden? Smerig werk. Ze lappen je wel op, maar je blijft altijd mank lopen. Hoe klinkt dat? ‘Radnor de Manke?’ Valt dat binnen je pensioen?’’
Opnieuw begon hij te eten, terwijl hij zijn hand opstak. Zijn grijns was inmiddels al vervaagd. Het was geen spel. Zijn informatie kon hem weleens verder helpen met zijn opdracht en kon hem minder tijd kosten.
Hij draaide zich om en bekeek de barman. ‘’Cognac, port en een grote whisky,’’ vroeg hij aan. De barman’s geknik was duidelijk; het was aanwezig en hij zou ervoor zorgen dat het op hun tafel terecht zou komen.
’'We doen het zo; wenemen een flinke borrel, om ons besluit te bekrachtigen.’’ Radnor had geen stem. Hij was te bang om überhaupt een tegensprekend woord uit te brengen. Het was één van de vele nadelen die hij met zich meebracht. Vanwege zijn eigenschappen kon iedereen, die het ook maar durfde, hem misbruiken.
Vanuit zijn ooghoek zag hij de barman komen aanlopen met drie glazen die op zijn dienblad stonden. Zwijgzaam haalde hij zijn handen van tafel en niet veel later verscheen het drinken op hun tafel. Dat was het moment waarbij de drie mannen elkaar aankeken. Het was geld wat hij verwachtte.
‘’Kom op, Rad. Betaal de man.’’
‘’Ik drink geen cognac.’’ Rodrigo omarmde niet dat hij hem tegensprak. Toch hoefde hij niet veel te doen, buiten hem aan te kijken, om hem over te kunnen halen.
Zijn hand liet hij op een rap tempo in zijn jas gaan waarna het briefgeld in hun zicht kwam.
‘’Houd de rest maar,’’ zei Rodrigo nog tegen de barman, vooraleer hij met een glimlachop zijn gezicht hen verliet. Radnor daarentegen keek ontevreden weg. Zijn lijkbleke hoofd werd ondersteund door zijn vinger.
‘’Vertel op. Waar is hij?’’
‘’Ik zag hem lopen bij het industriepand, samen met een vrouw. Toen ze vroeg: ‘’waar ga je heen’’, zei hij ‘’ik heb nog een deal te bespreken.’’ Zijn stem werd steeds zachter naarmate het einde steeds nabijer kwam.
Desondanks kon hij zijn zogenaamde uitspraak niet waarderen. ‘’Is dat alles?’’
Lichtelijk geïrriteerd greep hij naar de whisky. Het zat aardig vol, maar hij had er geen moeite mee om de inhoud in één keer leeg te drinken.
‘’Echt. Hij is knettergek.’’
Hij rolde met zijn ogen. Radnor hoefde hem niet te vertellen dat Joao knettergek was. Hij had genoeg meegemaakt om dat zelf ook wel te kunnen begrijpen.
‘’Waar is de deal?’’
‘’Geen idee, maar ik zie straks iemand die het weet.’’ Eén van zijn mondhoeken trok hij op, terwijl zijn lichaam steeds verder over de tafel hing. Het was beklagenswaardig hoe hij dacht dat hij hem kon helpen en dat hij voor zulke informatie ook nog eens geld vroeg.
‘’Laat maar. Ik vraag het de beheerderzelf.’’
Hij schoof zijn stoel naar achteren, waarna hij het volgende glas, gevuldmet port, in zijn handen nam. Het was complete tijdverspilling om hier nog te blijven dus het was beter om weg te gaan.
Hij keerde zijn rug naar hem om, maar voordat hij aanstalten kon maken om weg te lopen, sprak Radnor weer. ‘’Krijg ik nou helemaal niks?’’
‘’Je mag mijn chips hebben, inhalige rat. Wat wil je nog meer?’’ En met dat, verliet hij de bar.

» Hij trok zijn wenkbrauw op, kijkend naar Radnor. Hij was niet veel verbeterd; hij zag er nog steeds zo vettig uit als hij toentertijd eruitzag, maar hij had wel meer lef. Althans, zo zag het er naar uit. Zijn bange ogen waren verdwenen. ''Radnor,'' begon hij, ''smaakten de chips goed?'' Een kortdurende lach verliet zijn mond, terwijl hij zijn handen weer liet zakken. De pistolen hadden ze onderwijl weer naar beneden gericht.

Account verwijderd

schreef:
Olivia Anna
Met een frons keek ze naar haar telefoon die ringde, de meiden belde haar eigenlijk nooit. Anna was altijd degene die contact op zocht met hun en ze zouden alleen bellen als er iets aan de hand was. Vooral Anissa belde haar werkelijk nooit. Ze zette de telefoon aan haar oor na opgenomen te hebben en direct klonk er gesnik en een trillerige adem aan de andere kant. "Anna," sprak het meisje met haar dik Zweeds accent. "Anissa," begon Anna. "Praat lieverd," spoorde ze Anissa aan terwijl ze van haar matras op stond en haar pistool uit de la pakte en checkte of deze geladen was. "Josh," was het enige wat uit Anissa haar mond kwam maar Anna wist direct genoeg. Ze beet haar kaken op elkaar terwijl ze de woedde op voelde komen. "Sms me waar je bent, ik kom eraan." Anna hing op, griste naar de sleutel van de auto en liep op een hoog tempo het pand uit zonder ook maar iets te zeggen. Ze zou hun eventueel later wel inlichten.
Haar ogen op de weg en haar voet borende in het gaspedaal, niet lettende op hoe hard ze reed. De woedde die in haar op borrelde begon haar over te nemen. Josh had vaker voor problemen gezorgd, in het speciaal bij Anissa en eigenlijk was Anna er helemaal klaar mee. Ze had hem al meerdere keren geprobeerd duidelijk te maken dat hij van haar meiden af moest blijven maar het leek net alsof dit niet goed bij hem binnen kwam. Misschien dat hij wel dat Anna niet serieus was, omdat ze 'maar' een meisje was. Maar oh, oh wat moest hij nu gaan oppassen. Met een piep van hoe hard ze de rem in trapte stopte ze de auto en rolde het raam van de bestuurderskant open. "Kom Ansisa," waarna het meisje de autodeur opende en in stapte. Het raam ging weer dicht en Anna zag hoe Anissa probeerde wat te zeggen maar ze niet op haar woorden kwam. "Je hoeft niks te zeggen darling, ik zet je zo af bij mijn huisje neem dan een warme douche en de rest van de klanten van vandaag vervallen. Oké?" Niet dat Anna van plan was ook maar een weerwoord aan te nemen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Denk je niet dat, dit belangrijker is dan wat papierwerk." Ze had wel gelijk. Normaal gesproken was Cesare erg gesteld op orde en netheid, maar als lust de overhand nam, vergat hij zijn principes wel eens. Oh wat wilde hij haar. Terwijl ze de deur vergrendelde, stapelde hij zijn papieren netjes samen en legde ze aan de kant. Het bureau zou weldra dienst doen voor iets veel leuker.
"Oh nee ik zit opgesloten" grapte hij terwijl hij zijn kussen hernam. Hij ritste haar lederen uitrusting open en pelde hem van haar huid. Zijn handen zochten de haakjes van haar bh die hij behendig openmaakte en aan de kant gooide. Het was immers niet de eerste keer dat Cesare dit deed. Hij tilde haar op en legde haar neer op her bureau. Zijn handen kneedden haar borsten en zijn kussen vormden een spoor tot aan haar ondergoed. "Maar dat is niet erg want ik zou je op zoveel manieren kunnen uitschakelen, door bijvoorbeeld de dolk te nemen die onderaan dit bureau hangt en hem in je hart te planten. Hij drukte een kus net onder haar linkerborst waar haar hart zich bevond. Het was een spelletje dat hij wel vaker speelde en door zijn vader was uitgevonden. Je begon met het zeggen van een manier waarop je een persoon kon doden. Die persoon moest dan een manier zeggen waarop hij of zij jou kon doden tot één iemand niets meer kon verzinnen, die was dan verloren natuurlijk. De enige regel was dat de manier echt mogelijk moest zijn. Er zat echt een dolk aan de onderkant van het bureau al zou hij die natuurlijk niet op Alpha gebruiken, dat zou zonde zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld