Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // Be aware of the choices you make

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik heb besloten om weer de omweg route te nemen, maar dit keer naar haar kamp. Ik weet wel zo ongeveer waar dat is, niet ver van het dorp af namelijk. De meeste arme mensen zie ik daar altijd heen lopen. Ik steek m'n handen in mijn broekzakken, en kijk wat om mij heen. Ik hoop echt dat het mij gaat lukken. In mijn rechter broekzak voel ik mijn mesje, en haal hem eruit. Dit mesje heb ik gekregen van mijn broer, die al een jaar weg is. Daarom betekent mijn handmesje ook erg veel voor mij. Mijn broer is naar Kreta, waar er nu oorlog is. Om te vechten als militair. Ik vraag mij nog steeds af hoe het met hem gaat... Ik heb hem al een jaar niet meer gezien. Zachtjes zucht ik, en stop het mesje terug in mijn rechterzak. Als ik 24 ben, dan wil ik ook overvliegen naar Kreta, samen met mijn vader. Dan vecht ik met mijn broer mee als militair. Maar ik ben nu nog net een jaar te jong er voor, dus ik wacht geduldig af... Om voor mensen te gaan vechten en het land beschermen, is altijd al mijn droom geweest, van jongs af aan. Dat ben ik nu een maal. Gelukkig word ik al over 4 maanden 24, dus dan ben ik eindelijk ver weg van hier, bij mijn broer. Ik loop langs een aantal mensen, het dorp in. Als het goed is is het 'armenkamp' niet meer zo ver, het ligt als het goed is... achter dit dorp. Maar, ik moet wel sneaky zijn en goed opletten voordat iemand mij daar ziet. Waarschijnlijk zitten ze niet op iemand te wachten die de gene die voor hun eten zorgt opgepakt word. Ik moet nog een plan hier voor verzinnen, maar dat lukt wel... Het is best druk in het dorp, zoals gewoonlijk, en ik prop mij tussen vele mensen door terwijl ik een aantal keren 'Pardon' zeg voor het duwen. Niet iedereen kan er even goed tegen, maar dat maakt mij niet zo uit. Ik krijg een klein duwtje terug van iemand, en kijk over m'n rechterschouder snel om, terwijl ik met mijn ogen rol. Je hoeft niet zo vuil naar mij te kijken hoor. Apart... Ik loop weer door, totdat ik opeens een meisje in de verte hoor roepen; 'Mama, is dat die jongen die onze nieuwe held zou worden...?' Ik kan even niet zo snel zien van welke kant het afkomt, maar haar moeder mag mij blijkbaar ook niet, aan haar antwoord te horen. 'Nee schat, hij deed het niet voor ons. Alleen voor de aandacht die hij kreeg, en toen ging hij er vandoor...We hebben een 'echte held' in ons dorp, denk maar aan hem.' En wanneer ik hun in de verte zie staan, pakt de vrouw haar kind bij de arm, en draait de rug naar mij toe. Ik zucht zachtjes. Hier was ik al bang voor.... De burgers hebben een hékel aan mij gekregen. Met m'n handen nog steeds in mijn broekzakken loop ik snel door, en zie ik de verte al een aantal tenten staan.

Senn Shelton, 27 jaar.
Broer van Luke.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Het tevreden en goede gevoel van net draag ik nog steeds met mij mee. Het was erg fijn om zo'n klein grietje te helpen. Ze zou niet ouder dan acht zijn denk ik, tenzij ze gewoon klein is voor haar leeftijd. Ach, het doet er ook niet toe, ik heb iemand gewoon geholpen en het leven weer wat makkelijker gemaakt voor diegene. Ik werp kort een blik over mijn schouder in de richting van het dorp, maar dat ligt al ver achter mij. Ik ga maar weer eens naar mijn eigen kamp toe, aangezien iedereen zich wel zorgen maakt daar. Ik stap stevig door en wordt langzamerhand weer omringt door de vertrouwde bomen van het woud. Het geeft mij toch wel een goed gevoel als hier loop, puur omdat dit al jaren lang mijn thuishaven is.
Alweer loop ik wat te neuriën, maar dit keer gaat het over in zacht gezang. Ik weet het niet, maar het is toch iets dat ik graag doe. Zeker omdat het niet vals klinkt of zo.

Well I've got thick skin and an elastic heart
But your blade it might be too sharp
I'm like a rubber band until you pull too hard
But I may snap when I move close
But you won't see me fall apart
'Cause I've got an elastic heart
I've got an elastic heart
Yeah, I've got an elastic heart

Het gezang wordt steeds harder zonder dat ik daar enig benul van heb. Het boeit mij niets, maar het trekt wel mensen aan. Nou ja, de mensen boeien mij wel eigenlijk. Als het burgers zijn vind ik het prima, maar wanneer het wachters moet ik echt mijn mond houden en maken dat ik daar wegkom. Wat opgelucht haal ik adem als ik al wat tentjes zie opdoemen in de verte. Gelukkig, ik ben al weer in de buurt van huis.

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik kom al aardig dichterbij, ik weet niet precies waar het helemaal is, maar daar kom ik vast wel uit. Ik kijk goed rond, want ik ben namelijk nog nooit verder dan het dorp zelf geweest. Ik kom er ook niet echt graag, maar dit keer zal het wel moeten. Eigenlijk weet ik niet eens hoe het daar eruit ziet... Maar waarom ik weet dat het hier vlakbij is? Je ziet hier altijd armen in de buurt rond lopen. In t' dorp zelf is dat niet zo veel, dus zal het hier zo ongeveer wel moeten zijn. Ik kan het ook natuurlijk niet aan iemand vragen, stel je voor. 'Pardon, mag ik u iets vragen? Weet u misschien waar alle arme mensen wonen?' Nee, dat kan ik echt niet maken. Ik moet zelf er naar opzoek gaan. Nog met Devy, Gizmo en Senn in mijn gedachten loop ik rustig verder, door de warmte buiten. Vooral Senn mis ik erg. Ik ben zó blij wanneer ik hem weer zie! Senn wou altijd al militair worden, en speelde toen hij klein was ook altijd met van die zelf gebouwde tanks die er dan erg professioneel uitzagen voor iemand van een 6-jarige leeftijd. Vergeleken met Senn ben ik een heel ander type, ik bedoel, Senn kent het gevoel van medelijden niet goed. Hij is ook een stuk harder dan ik. Vaak blijf ik bescheiden, en weet van binnen dat zelfs de slechtste mensen nog een ziel hebben. Het is niet zo dat ik niets durf hoor, maar wanneer ik het gevoel van 'medelijden' krijg, kan ik moeilijk iemand pijn doen. Vooral als ik weet dat ik dan fout zit. Ik ben gewoon een eerlijke jongen, dat staat vast. Het dorp eindigt opeens, en ik blijf stil staan. Ik sta nu vlak voor een weg, en kijk recht tegen een 'woud' aan. Vreemd. Nog nooit gezien... Ik loop langzaam door, en merk al snel dat het prachtig hier is... Veel mooier dan in het bos bij mijn huis. Verwonderd kijk ik om mij heen, naar de helder blauwe lucht, de vogels die vrolijk fluiten... en een prachtige waterval vol lelies. Het lijkt wel een droom. Totdat ik opeens uit mijn dagdromen verstoord word, door een jonge, zangerige, vrouwenstem. Hmm... Waar hoorde ik die stem nou eerder? Zachtjes ren ik naar de dicht bijzijnde boom, waar ik langzaam tegen omlaag zak en mijn handen tegen de stam aanleg, samen met mijn rug. Ik kijk rustig over mijn schouder heen, langs de boom om iets op te kunnen vangen in mijn blikveld.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Gehurkt bij wat bloemen staar ik naar de grond. Ik zit nog steeds te zingen en geniet er ook enorm van. Ik ben van plan om bloemen te plukken voor Arthur, om hem mijn "excuses" aan te bieden omdat ik zo lang wegbleef zonder nog wat te zeggen. Ik heb al een aardig bosje in mijn handen, maar nog lang niet genoeg dat ik het daadwerkelijk aan hem ga geven. Tja, het stelt niets voor, maar het gaat om het gebaar vind ik. Ik weet hoe boos hij kan zijn als hij eigenlijk bezorgd is, en dat wil ik zien te voorkomen. Hij is echt als een grote broer voor mij, puur omdat hij altijd voor mij zorgt. Er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan wat momenten waarop hij mij echt heeft gered of zo. Een keer werd ik ontzettend ziek door een virus. Het zweet brak mij letterlijk uit en ik had echt het gevoel dat ik doodging, maar gelukkig kon Arthur met bepaalde planten een genezingsdrankje maken waardoor ik binnen een dag of twee weer beter was. We hebben nooit geweten hoe dat virus daar was, maar we hebben zo'n vermoeden dat het vanuit een dorp kwam of zo. Daar is wel vaker een kleine, besmettelijke griep geweest. Gelukkig waren er mensen die het oplosten, maar het kan de volgende keer ook flink fout gaan hoor. Ik kijk naar een witte bloem in mijn handen en draai hem vervolgens wat rond tussen mijn vingers. De geur van de bloemen is echt heerlijk, en ik denk dat ik Arthur hier wel wat minder boos kan laten worden. Hij wordt meestal niet expres boos, maar dank komt al zijn spanning er tegelijk uit met zijn opluchting, en ja, dan kan hij wel eens uitbarsten. Hij biedt dan ook gelijk zijn excuses aan, wat ik altijd wel schattig vind. Hij is dan ook echt een held voor de meeste meiden. Iedereen vind hem leuk, echt iedereen. Ik niet, aangezien we te close zijn voor een relatie. Ik wil ook helemaal geen relatie als ik eerlijk moet zijn, het verpest de vriendschap alleen maar. Met een kleine zucht kijk ik even naar de bloemen in mijn hand. Dit is wel genoeg zo. Met een tevreden glimlachje kom ik weer overeind, waarna ik mijn jurk wat afklop en de bloemen wat beter beetpak.

Account verwijderd

schreef:
Luke
Het is zo vredig, en mooi hier... Een plek om echt goed tot rust te komen. Nog steeds zit ik gehurkt achter een boom, en kijk wat rond... Van welke kant zou dat geluid afgekomen zijn? Zachtjes kom ik overeind, en ren naar de volgende boom die ik tegen kom, waar ik mij vervolgens weer achter verschuil. Ik leg m'n hand op het schors van de boomstam, en kijk met een observerende blik langs de bomen en struiken heen. Totdat ik weer een volgend geluidje hoor. Een paar takjes die door t' midden kraken, omdat er waarschijnlijk iets of iemand overheen loopt. Ik draai een stukje om de boom heen, en laat me nu op m'n buik platvallen achter een struik, waar ik vervolgens shady doorheen kijk. Ja, daar is ze. Maar, wat doet zij nou weer, met die bloemen? Hm, zeker voor haar 'vriendje'. Ik heb nog nooit echt een vriendin gehad. Voor geen enkel meisje heb ik ooit wat gevoeld.. Ze waren gewoon mijn type niet. Natuurlijk wel aardig, maar daar laat ik het liever ook bij. Ik laat perongeluk een takje iets te hard ritselen waar ik doorheen kijk, waardoor het meisje zich in een snelle oogreflex omdraait. Ik buk iets meer, en houdt m'n adem in. Ze mag natuurlijk niets in de gaten hebben... Ik draai m'n hoofd weg, en hoop dat ze niet deze kant op komt. Ik lig hier wel als n' idioot tussen de bosjes, maar het eindresultaat is het zeker waard. Wanneer ik mijn hoofd weer langzaam naar de bosjes toedraai, door de opening, zucht ik van opluchting. Ze is nu bezig met iets zoeken, lijkt het wel.. Volgens mij naar meer bloemen, maar dat maakt mij verder ook niet zoveel uit. Langzaam kom ik omhoog, en neem een zacht aanloopje. Wanneer ik dichtbij ben, sla ik mijn arm om haar borstkast heen van achteren, terwijl ik haar naar achteren trek.Vervolgens laat ik haar haar balans verliezen, waardoor ze achterover in t' gras valt. Ik laat mezelf op m'n knieeen vallen, en druk haar polsen straks tegen de grond aan.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Een tijdje blijf ik naar de bloemen in mijn hand staren. Het valt echt niet goed te maken als ik zo nadenk. Maar kon ik er wat aan doen? Nee, eigenlijk niet. Zuchtend kijk ik weer in de richting van het dorp. Het is niet ver meer vanaf hier. Net wanneer ik weer een stap richting het kamp wil zetten hoor ik wat achter mij. Instinctief draai ik mij gelijk om, terwijl ik iedere boom scan die er staat. 'Hallo?' Zeg ik wat twijfelend. 'Is daar iemand?' Ik zet langzaam een aantal stappen in de richting van de bomen, maar besef mij dan dat ik het mij gewoon verbeeld heb. Ik draai mij weer om en kijk wat onzeker van het kamp, naar de bloemen in mijn handen. Nee, dit is niet genoeg. Ik hurk lichtjes neer en pluk vervolgens nog wat bloemen. Als ik er zo over nadenk, durf ik niet meer terug naar Arthur. Ik ben zo bang voor zijn reactie als ik er zo over nadenk. En waarom? Omdat ik dit al een keer eerder heb meegemaakt. Hij kan dan echt boos zijn, ook al is het niet zijn bedoeling.
Plotseling voel ik een arm rond mijn middel die mij naar achteren trekt. Van schrik vallen de bloemen uit mijn handen, en ik voel dat ik mijn evenwicht verlies. Met een doffe klap kom ik met mijn rug tegen het zachte gras aan. Wat gebeurt er allemaal? Ik ben te verward om te reageren en voel dan dat iemand mijn polsen tegen de grond aandrukt. Ietwat paniekerig probeer ik ze los te trekken, maar diegene is veel te sterk en weet mij duidelijk tegen de grond te houden. Spartelend lig ik op het gras, blind van de paniek die mij overspoelt. Ik kan niets meer, echt niets. Als ik weer iets rustiger ben, nou ja, het is maar wat je rustiger noemt, kijk ik langzaam op naar degene die mij vastheeft. Nee... Niet hij weer. 'L-laat me los,' zeg ik met grote ogen tegen hem, terwijl ik weer een poging doe om mijn polsen los te krijgen. 'Wat doe je hier eigenlijk? Ben je mij gevolgd?'

Account verwijderd

schreef:
Luke
Ik heb een goede greep om haar tegen de grond aan te blijven drukken. Ik voel wel dat ze wat tegenwerkt, maar het kost mij niet veel moeite om haar blijven vast te houden. Ik heb haar! Wanneer ik zie dat ze langzaam haar gezicht naar mij toedraait, en ze mij beveelt los te laten, verschijnt er een kleine grijns op mijn gezicht. 'Dit keer laat ik je echt niet meer ontsnappen.' Terwijl ik voel dat ze weer een poging doet om haar armen los te maken van mij, rol ik eventjes met mijn ogen en ga rustig boven haar hangen, zodat het nóg moeilijker voor haar wordt om zich te bewegen. Ik laat haar polsen langzaam los, en zet mijn handen naast haar armen in het gras. Ik leun nog wat voorover, en onze gezichten zijn nog zo'n 10 cm van elkaar verwijderd. Ik kijk haar aan, terwijl ik op een plagerige manier aan haar vraag; 'En, wie denk je nu dat hier slimmer is...?' Mijn grijns neemt af, terwijl ik haar blijf aankijken. Ze blijf rustig liggen, en zegt niets. Het enige wat ze zich nu afvraagt, is wat ik aan het doen ben. Dat kan ik gewoon raden. Maar ik wacht nog steeds op antwoord van mijn vraag. 'En?...' Zeg ik op een wat zachtere toon. Ik blijf haar maar aankijken, met mijn blauwe ogen die glinsteren door enkele zonnenstralen. Wachtend op antwoorden. En nu zegt ze opeens niets meer...? Nu heeft ze opeens niet meer zoveel commentaar op mij. Met m'n tong ga ik een stukje langs mijn bovenlip, ik heb n' droge mond. Daarna schud ik mijn hoofd een keertje, zodat wat plukjes haar achter op m'n hoofd terechtkomen. Ik voel haar adem op mijn neus uitgeademd word. En nu dan...? Totdat ze mij plots van zich afduwt. Mijn rugzak valt met een plof naast mij, in t' gras. Ik was waarschijnlijk even in trans... Ik weet niet waarom, het voelde eigenlijk best goed, maar ook wel vreemd... Ik rol op m'n rug, terwijl zij míj dit keer met haar volle gewicht vast weet te houden. Ik kijk meteen met grote ogen omhoog, naar haar. Ze grinnikt naar me, terwijl ze geheimzinnig in haar laars begint te voelen...

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Met grote ogen kijk ik hem aan als hij dat zegt. Shit. 'Nee alsjeblieft,' kreun ik zacht als hij boven mij gaat hangen en het nog veel moeilijker wordt voor mij om te ontsnappen. Mijn hart klopt als een bezetene, en ik ben ergens wel bang voor wat er komen gaat. Dan laat hij mijn polsen los en brengt hij zijn gezicht heel dicht bij het mijne. De grijns die hij opzet, heeft iets angstaanjagends. Ik heb hem nog niet eerder zo meegemaakt, dus is het best wel eng nu. Dit is ook best intimiderend hoe hij nu zit, en ik probeer te denken aan een mogelijke ontsnapping. Ik moet en zal wegkomen nu, anders neemt hij mij misschien weer mee naar zijn huis. 'Wat wil je horen van me?' Vraag ik zacht aan hem. 'Dat jíj slimmer bent?' Met mijn kiezen op elkaar geklemd zie ik hoe hij met zijn tong over zijn lippen gaat. Hij doet dit alles met zoveel gemak, denk ik bij mijzelf. Ik zal al uitgeput raken als ik een poging doe om hem te verslaan. Dan weet ik het. Ik weet hoe ik hem van mij af krijg. Ik duw hem hardhandig van mij af en ga vervolgens op zijn buik zitten. Sterk ben ik niet, dus ik zal het niet redden als ik alleen zijn polsen vasthoud. En daarbij heb ik mijn handen nog ergens voor nodig. Ik grinnik kort als ik zo bovenop hem zit. 'Tja, wie is er nu slimmer?' Zeg ik, waarna ik mijn mes uit mijn laars trek. Ik leg hem tegen zijn keel aan en veeg met mijn andere hand een aantal plukjes van zijn haren uit zijn gezicht. Zo te zien heeft hij geen wapen bij zich, dus dit gaat makkelijk worden. 'Waar ben je trouwens mee bezig? Waarom ben je mij achtervolgd?' Met samengeknepen ogen kijk ik de jongen aan. 'Het was echt een verkeerde keuze van je om mij te achtervolgen,' zeg ik tegen hem. Er ontstaat een lichte grijns op mijn gezicht als ik nadenk over hoe de situatie nu is. Híj ligt op de grond en kan nu niks, terwijl ík met een mes op zijn keel zit. 'Probeer nu nog maar eens iets te doen.'

Account verwijderd

schreef:
Luke
Een klein kreuntje verlaat mijn mond, wanneer zij ook nog eens even met haar volle gewicht op mijn lichaam komt zitten. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, omdat de zon recht in m'n gezicht schijnt. Zachtjes maak ik een 'hmhm' geluidje, dus onder andere 'ja, ik wil horen dat ík slimmer ben'. Ik laat haar rustig haar gang gaan, wanneer ze haar hand door m'n haren haalt, en uit haar laars een wapen tevoorschijn tovert. 'Je doet dat niet. Jij bent te vredig om een einde aan mij te maken. Vooral omdat ik jou ook gespaard heb.' zeg ik weer met een grijns op mijn gezicht. Opeens begint ze mij nu te ondervragen, waarom ik haar achtervolgd ben, waarom ik dit doe... Ze snapt toch wel dat ik, als iemand uit het dorp, haar probeerde te vangen en door die actie ridder zal worden? Nou ja, tot nu dan. Want ik heb besloten om haar géén pijn te doen, of te verminken, aangezien ik weet dat ze goed doet, voor de armen. Maar natuurlijk wil ik haar nog wel terugpakken voor mij te ontlopen. Ik ruk m'n rechterpols los, en sla het mes uit haar hand, die zo'n 6 meter door de lucht vliegt en neerploft in het gras. 'Mevrouw heeft nog praatjes, blijkbaar?' Ik duw haar soepeltjes van mezelf af, aangezien ik weet dat ze niet sterker dan mij is, en ik een goede reflex heb. Ik sta op, en loop rustig naar het mes toe, terwijl ik bij mijn arm vastgegrepen word. Ik ruk me los, en duw haar op de grond, terwijl ze mij meetrekt. 'Jij geeft ook niet op hé! Jeetje!' Het is dat ik een jongen ben, correctie; een verstandige jongen. Anders dan wist ik het wel. Dan lag ze al, met veel pijn. Of was zelfs al opgesloten, in de koningklijke cel! Ik voel weer dat ze opnieuw op mij klimt, maar dit keer laat ik mij niet weer vastgehouden worden. Ik pak haar bij haar bovenschouders, en rol samen met haar om, door het gras. Ze begint mij nu een beetje met een strijdlustige blik aan te kijken, snap ik ook wel als het niet helemaal wilt lukken. Samen rollen we zo 5x om in het gras, totdat ik weer bovenop zit, en haar goed beet houd. 'Geef het toch op, meid.' Terwijl ze erg begint tegen te werken, met een wrede blik op haar gezicht, duw ik haar nog wat meer tegen de grond aan, en zorg er voor dat de last op haar wat zwaarder word.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Maerlynn
Ik slik kort als hij dat zegt. 'Hoe weet je dat ik hier niets mee zal doen? Je kent mij niets eens,' zeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Ik druk het mes wat harder op zijn keel en kijk hem strak aan. Als het nodig is zal ik het mes heus wel gebruiken, maar tot nu toe win ik steeds. Mijn ogen worden groot als hij het mes uit mijn handen slaat en mij vervolgens van mij afduwt. Ik kom naast hem terecht in het gras en zie dat hij overeind komt en naar het mes toeloopt. Zo snel als ik kan schiet ik overeind en trek ik hard aan zijn arm. 'Ik zal nooit opgeven,' zeg ik ietwat boos tegen hem, waarna hij mij tegen de grond duwt. Een kleine kreet verlaat mijn mond en ik voel dat hij meevalt met mij. Hij komt overeind en wilt weer een poging doen om het mes te pakken, maar ik ben hem weer voor. Van achteren sla ik mijn armen om zijn schouders heen en probeer ik hem ervan weg te trekken. Hij draait zich om, pakt mijn schouders beet, en duwt ons weer het gras op. Dit keer rollen wij er zowat overheen. Met een strakke blik kijk ik hem aan, aangezien ik dit niet mag verliezen nu. Een zachte kreun verlaat mijn mond als hij met zijn lichaam bovenop het mijne zit. Zijn greep is vrij stevig en zorgt ervoor dat ik goed op mijn plek blijf liggen. 'En dan? Wat gebeurt er als ik het opgeef?' Vraag ik kreunden aan hem. Ik probeer mij weer los te maken uit zijn greep. In plaats ervan dat hij mij loslaat, duwt hij mij nog wat harder tegen de grond waardoor ik echt niks meer kan. Hij is duidelijk sterker dan ik. 'Wat wil je met mij doen als ik opgeef, hm?' Ik kijk hem nog steeds uitdagend aan, maar werp dat een blik op het mes dat nog steeds achter mij zit in het gras. Het mes is niet ver van ons verwijderd, dus doe ik een poging om het te pakken. Tevergeefs. Hij is mij voor waardoor ik het dus niet meer te pakken kan krijgen. 'Alsjeblieft ga van mij af man,' kreun ik, aangezien hij mij echt hard tegen de grond drukt. Hij zal niet opgeven, dat weet ik nu al. 'Goed, ik geef mij al over, maar ga dan wel van mij af,' mompel ik zacht en ietwat verslagen.

Fowley
YouTube-ster

Fowley schreef:
verder!

Fowley
YouTube-ster

Fowley schreef:
hhhh

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld