Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
TaylorSwift333 schreef:
Estelle:
Ik ging op hetbankje zitten en haalde een broodje dat ik net uit de winkel gehaald had er uit en at het op. Ik moest ergens vinden waar ik kon verblijven. Na een tijdje
alles gegeten te hebben liep ik verder, terug door het bos en als ik na een tijdje een straat tegen kwam die ik weer herkende. Ik wist dat iets verderop een schuur was, vroeger was de schuur leeg, nu wist ik het niet meer of dat nu
ook nog was. Ik kende alleszins mijn weg er nog naartoe wat het voor mij gemakkelijker maakte. Cedrique en ik kwamen ooit op de schuur uit, onze ouders vonden ons niet samen horen, het maakte ons niet uit, we ontmoetten elkaar
stiekem, zo ook in dat schuurtje, en wat kun je ook zo al doen in een onbezet schuurtje? Nee hoor, zo waren we niet. Alleszins ik niet, en hij respecteerde dat. Die dag in het bos waren we onderweg naar het oude schuurtje en… en… wat
is er in hemelsnaam gebeurd? Een zachte snik rolde over mijn lippen. Het was niet dat ik alleen Cedrique miste, maar ik verloor mijn zus, ik had nergens om
te blijven en geen cel in mijn hersenen die zich wil herinneren wat er gebeurd is waardoor ik dood ben gegaan.Na een tijdje kwam ik aan bij het schuurtje, mijn wangen nat van tranen. Ik keek snel of de deur
op slot was maar gelukkig was het open en kon ik dus naar binnen. Het had een
verdieping hoger dus ging ik daar zitten, dat deden wij toen altijd omdat we niet
betrapt wilden worden. Ik ging zitten en trok al snel mijn benen op zodat ik
mijn kin kon laten rusten op mijn knieën. Wat als Cedrique nog leefde, zou hij
iemand anders hebben? Zou hij ook net zo als mijn zus reageren? Het zelfde kon
ik me af vragen als Cedrique dood was gegaan. Zou hij zich me nog herinneren
moest hij wakker worden? Wie zei zelfs dat als hij dood was hij wel weer wakker
werd?
Daniël:
"Mijn persoonlijk record verbroken? Wel laten we dan maar het wereldrecord proberen
de volgende keer." plaagde ik Alice een beetje. "Ik ben ook pas thuis
hoor." zei ik terwijl ze de glazen water voor ons neerzette op het
tafeltje. "Ik was pas thuis." verbeterde ik mezelf dan met een zachte
grinnik. "In het vervolg vraag ik dan wat anders dan water." zei ik
dan met een glimlach en porde haar in haar zwakke plek. Ik was er ooit per
ongeluk op uit gekomen. Na even merkte ook ik dat haar gsm trilde. Iemand belde
haar en ik wou niet doen alsof ik het zou volgen maar aan haar
gezichtsuitdrukking zag ik eerst irritatie en dan bezorgdheid en geloof me, als
zij bezorgd is, wordt ik bezorgd, om haar dan. Ik was snel bezorgd om haar en
ik denk dat ze dat wel wist. "Gaat hetwel?" mimede ik met mijn lippen, ik wou niet storen dus ik kon weg gaan
als ze wou, ik wou echt niet storen als iemand belde, dan voelde ik me even er
te veel aan.
WIP
Estelle:
Ik ging op hetbankje zitten en haalde een broodje dat ik net uit de winkel gehaald had er uit en at het op. Ik moest ergens vinden waar ik kon verblijven. Na een tijdje
alles gegeten te hebben liep ik verder, terug door het bos en als ik na een tijdje een straat tegen kwam die ik weer herkende. Ik wist dat iets verderop een schuur was, vroeger was de schuur leeg, nu wist ik het niet meer of dat nu
ook nog was. Ik kende alleszins mijn weg er nog naartoe wat het voor mij gemakkelijker maakte. Cedrique en ik kwamen ooit op de schuur uit, onze ouders vonden ons niet samen horen, het maakte ons niet uit, we ontmoetten elkaar
stiekem, zo ook in dat schuurtje, en wat kun je ook zo al doen in een onbezet schuurtje? Nee hoor, zo waren we niet. Alleszins ik niet, en hij respecteerde dat. Die dag in het bos waren we onderweg naar het oude schuurtje en… en… wat
is er in hemelsnaam gebeurd? Een zachte snik rolde over mijn lippen. Het was niet dat ik alleen Cedrique miste, maar ik verloor mijn zus, ik had nergens om
te blijven en geen cel in mijn hersenen die zich wil herinneren wat er gebeurd is waardoor ik dood ben gegaan.Na een tijdje kwam ik aan bij het schuurtje, mijn wangen nat van tranen. Ik keek snel of de deur
op slot was maar gelukkig was het open en kon ik dus naar binnen. Het had een
verdieping hoger dus ging ik daar zitten, dat deden wij toen altijd omdat we niet
betrapt wilden worden. Ik ging zitten en trok al snel mijn benen op zodat ik
mijn kin kon laten rusten op mijn knieën. Wat als Cedrique nog leefde, zou hij
iemand anders hebben? Zou hij ook net zo als mijn zus reageren? Het zelfde kon
ik me af vragen als Cedrique dood was gegaan. Zou hij zich me nog herinneren
moest hij wakker worden? Wie zei zelfs dat als hij dood was hij wel weer wakker
werd?
Daniël:
"Mijn persoonlijk record verbroken? Wel laten we dan maar het wereldrecord proberen
de volgende keer." plaagde ik Alice een beetje. "Ik ben ook pas thuis
hoor." zei ik terwijl ze de glazen water voor ons neerzette op het
tafeltje. "Ik was pas thuis." verbeterde ik mezelf dan met een zachte
grinnik. "In het vervolg vraag ik dan wat anders dan water." zei ik
dan met een glimlach en porde haar in haar zwakke plek. Ik was er ooit per
ongeluk op uit gekomen. Na even merkte ook ik dat haar gsm trilde. Iemand belde
haar en ik wou niet doen alsof ik het zou volgen maar aan haar
gezichtsuitdrukking zag ik eerst irritatie en dan bezorgdheid en geloof me, als
zij bezorgd is, wordt ik bezorgd, om haar dan. Ik was snel bezorgd om haar en
ik denk dat ze dat wel wist. "Gaat hetwel?" mimede ik met mijn lippen, ik wou niet storen dus ik kon weg gaan
als ze wou, ik wou echt niet storen als iemand belde, dan voelde ik me even er
te veel aan.
WIP
17