Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Art must take reality by surprise

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed opnieuw naar zijn horloge, hoewel het nog maar een minuut later was dan de vorige keer dat hij ernaar keek. Hij had nog vier uur, dat betekende dat hij nog vier volle uren had in zijn appartement. Waarschijnlijk zou hij uiteindelijk toch helemaal niks doen. Hij had al opgeruimd, nu viel er niets meer te doen. Hij was nooit een sloddervos geweest.
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, waardoor hij al vermoedde dat Java's het niet ging worden. Hij kon zich er niet zo druk over maken, uiteindelijk was koffie koffie. Of hij het nu bij Java's haalde of bij ander. Hij knikte toen hij Solace een ander café hoorde noemen.
'Lijkt me prima, waar zit dat precies?' Hij was al een hele poos niet meer naar buiten gegaan om koffie te drinken. Hij had een prima koffieapparaat in zijn appartement staan. Daarbij keek hij er helemaal niet naar uit om oude bekenden tegen te komen. Elke keer dat hij kennissen tegenkwam, spraken ze hem aan. Normaal gesproken vond hij het helemaal niet erg om een gesprek met iemand te voeren, maar hij vond het langzamerhand wel erg vervelend worden dat iedereen hem vertelde dat ze het zo erg voor hem vonden. Het was dat, of ze ontliepen hem en ze glimlachten slechts met medelijden naar hem als ze per ongeluk toch oogcontact maakten.
Hij haalde een hand door zijn haren, waarna hij even door zijn ogen wreef en hij de neiging om te gapen onderdrukte. Hij sliep nog steeds slecht, het was niet omdat Solace hem verveelde, want dat was helemaal niet zo. Hij kon nu nog niet zeggen of hij opnieuw goed met haar kon praten, maar hij verwachtte van wel. Sindsdien was er voor hem weinig veranderd. Zijn vrienden lieten hem nog steeds dingen doen waar hij het eigenlijk niet mee eens was, hij was nog steeds ontzettend vermoeid en zijn wereld was nog steeds net zo grijs als voorheen. Haar schilderij bracht wat verlichting, maar het was niet genoeg om het ook echt te verbeteren. Hij voelde zich iets beter als hij ernaar keek, maar daar tegenover stonden tientallen objecten in zijn appartementen die het weer moeilijker voor hem maakten. Hij vroeg zich wel eens af of hij er ooit overheen zou komen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
"Aan de andere kant van Java's," antwoordde ze hem. Aan de ene kant vond ze het vreemd dat hij die vraag stelde. Als je namelijk langs Java's liep zou je het Yaffa cafe sowieso moeten tegenkomen. Het was er dan wel pas een week of drie, hij zou het vast eens gezien moeten hebben. Plotseling drong het weer tot haar door dat hij misschien wel niet in die wijk kwam, alleen mensen van een lagere klasse woonden daar en gingen daar naar toe. Misschien was hij nog niet eens ooit in Java's geweest en had hij er gewoon maar iets van gehoord. In ieder geval kon ze zich niet herinneren dat ze ooit koffie aan hem had moeten serveren. Ze zuchtte even, hij verlaagde zich tot haar niveau. Het was attent van hem en logisch ook maar ze kreeg er gewoon een misselijk gevoel van. Vroeger had ze makkelijk meegekund naar een een of andere dure bar waar ze Cosmo's serveerde en koffie van Nespresso in plaats van de goedkope koffiefilters die ze bij Java's gebruikte. Natuurlijk kon ze hem dat niet vertellen.
"Goed, dan zie ik je straks om acht uur bij Yaffa cafe?" vroeg ze meer als een eindiging van het gesprek dan voor een bevestiging. Ze had nog veel te doen voor die tijd. Het was zoals altijd een zooitje in haar appartement. Lekker chaotisch weer. Ze kon er al van uit gaan dat ze zeker een uur zoet zou zijn met het uitzoeken van haar outfit en daarbij natuurlijk het überhaupt vinden van de kledingstukken die ze aan wilde. Aan de ene kant wilde ze gewoon iets aan doen waar ze zich prettig in voelde en aan de andere kant knaagde er iets bij haar. Misschien moest ze nu eens niet een van haar truien uit de kast pakken die ze op de tweedehandse markt had gekocht, maar de trui die ze bewaard had, de enige trui die ze nog had van haar vorige leven. Het zou sowieso vragen bij Oliver oproepen en ze twijfelde of dat wel goed was.
Snel liep ze naar haar kast en trok deze open, alles lag overhoop, maar ze wist precies waar die ene trui lag. Rechts onderin, in een zwarte doos met witte sierlijke letters erop. Het was het enige dure object wat ze nog in haar bezit had. Ze maakte de doos open en haalde de trui eruit.

Account verwijderd

schreef:
Het regende en hij zou zweren dat de gevoelstemperatuur onder het vriespunt lag. Eigenlijk was hij nooit echt een zomermens geweest, maar hij was ook niet dol op winter. Hij was meer van het voorjaar, waarin het niet heel koud of heel warm was. Helaas was het het grootste deel van het jaar geen voorjaar.
Hij zuchtte toen een nieuw windvlaag hem verkoelde. Hij had zijn auto niet ver van het café geparkeerd, maar de enkele minuten die hij buiten liep, waren behoorlijk koud. Hij duwde zijn handen in zijn jaszakken en liep met een stevige pas door, tot hij bij het café kwam dat Solace voorgesteld had. Yaffa cafe. Zijn blik gleed even over de koffiezaak, van buiten zag het er prima uit. Goed verlicht, maar niet te licht. Hij duwde de deur open en hij hoorde een zacht belletje rinkelen. Er was wat geroezemoes, maar niemand was echt luid. Hij glimlachte even naar de vrouw die bij de bar stond en keek toen door de zaak heen. Het was niet zo groot, waardoor het direct wat huiselijker aanvoelde. Een plekje had hij zo gevonden, ondanks dat de zaak redelijk druk bezocht werd. Het was een plek bij het raam, maar aan de andere kant van het café dan waar hij binnengelopen was. Het uitzicht was niet denderend, maar dat maakte niet uit, het was ten slotte toch al donker buiten. Hij had Solace nog niet gezien, dus hij ging er vanuit dat ze er nog niet was. Hij maakte zich er niet druk over of dat ze wel zou komen. Als ze niet kwam, zou hij alleen koffie drinken en dan weer vertrekken. Hier zitten was geen straf.
Hij staarde even naar buiten, maar nam vervolgens de kaart van de tafel en richtte zijn aandacht daarop. Hij vond het fijn om in dergelijke cafés koffie te drinken, hij voelde zich menselijker hier. De dure bars waar de meesten van zijn klasse naartoe gingen, gaven hem altijd het gevoel dat hij een soort robot was. De gesprekken waren vaak geforceerd, niemand vertelde ooit hoe het echt ging en iedereen gedroeg zich alsof ze geweldig waren. Hij wilde niet zeggen dat de lagere klassen beter waren dan de hogere, maar ze waren in elk geval een stuk menselijker. Ze leken meer begrip voor een ander te hebben.
Hij hing zijn jas over de stoel en haalde een hand door zijn haren. Hij had ervoor gekozen neutrale kleding aan te trekken. Niet duur, niet goedkoop. Omgaan met een andere klasse was niet echt gewenst, op deze manier was het onduidelijk uit welke klasse hij kwam. Hij zou het alleen maar ongemakkelijk voor hen beide maken als hij zich kleedde zoals zijn klasse zich eigenlijk hoorde te kleden.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Uiteindelijk had ze er toch voor gekozen om niet haar dure trui aan te doen. Terwijl ze een van haar lievelingstruien, een zwarte met v-hals, aantrok, wierp ze een blik op de klok. Zoals altijd was ze weer eens laat. Het was geen verassing voor haar, ze hoopte alleen dat Oliver haar er niet op zou aankijken. Op de een of andere manier was ze altijd langzamer met dingen als ze dacht, of misschien ging de tijd gewoon opeens sneller, bedacht ze zich. Onzin natuurlijk.
Ze haastte zich in haar blauwe jeans en trok haar laarsjes met hoge hak aan. Het was een simpele outfit, maar ze had het altijd een leuke combinatie gevonden. Eigenlijk mistte ze nog een aantal sieraden, maar die kon ze zich niet veroorloven. Als ze dacht aan de sieraden die ze vroeger had gehad, vormde er een knoop in haar buik, van één sieraad dat ze toen had, kon ze nu heel haar leven zorgeloos rondkomen.
Ze besloot om te lopen naar het cafe. Het cafe was niet ver van haar appartement en ze vond het zonde van de benzine om daar de auto voor te gebruiken. Sowieso pakte ze alleen de auto wanneer het echt een noodzaak was. Ze was nu toch al laat, veel verschil zou het nu niet meer maken.
Toen ze eenmaal buiten liep, wenste ze toch heel stiekem dat ze heel stiekem dat ze de auto had gepakt. Het weer was vies, het was koud en het regende. Ze had geen paraplu, ze had alleen de muts van haar jas. Gelukkig zag ze verderop de lichten van de cafe's al. Het was niet zo ver meer.
Ze hoopte maar dat haar haar nog steeds goed zat. Wanneer haar haar nat werd, kon het altijd zo vreselijk gaan krullen. Op dat soort momenten had ze wel verlangens naar haar stijltang.
Terwijl ze de deur van het cafe openduwde, schoof ze de muts van haar hoofd. Ze keek het zaakje rond, zoekend naar Oliver. Hij zou er al moeten zijn, ze was namelijk al een kwartier te laat. Hij was toch niet al weg?
Plotseling viel haar blik op een plaatsje in de hoek, naast het raam. Snel haastte ze zich er naar toe.
"Sorry, sorry!" verontschuldigde ze zich terwijl ze plaatsnam tegenover Oliver. "Echt, het is een slechte eigenschap van me, ik kan nooit op tijd komen op de een of andere manier." Ze haalde een hand door haar haar, ze voelde al dat het begon te krullen, shit. "Ik was al bang dat je weg was," zei ze vervolgens. "Wat ik natuurlijk zou kunnen begrijpen." voegde ze er snel aan toe.

Account verwijderd

schreef:
Hij wist wel dat ze te laat was, maar hij maakte zich er niet zo druk over. Het café was aangenaam, hij zou hier ook niet verbitterd op terug kijken als ze uiteindelijk niet op kwam dagen. Toen iemand hem kwam vragen wat hij graag zou willen, vertelde hij dat hij nog op iemand wachtte. De vrouw had even vriendelijk naar hem geknikt en was weer verder gegaan naar de ander. Als uiteindelijk bleek dat ze niet zou komen, kon hij alsnog wel wat bestellen. Hij zou hier misschien minder lang zitten als hij alleen was, maar meer was er niet aan de hand.
Hij keek op toen hij een bekende stem hoorde. Hij schudde even glimlachend zijn hoofd toen hij hoorde dat ze zich verontschuldigde. Het was geen probleem. Eigenlijk had hij zich wel vermaakt sinds hij hier zat, hoewel hij voornamelijk in gedachten verzonken geweest was.
'Het is niet erg,' verzekerde hij haar. Het kon gebeuren, bovendien had ze hem niet zo heel erg lang laten wachten. Zijn blik gleed naar de klok aan de muur, maar een kwartier. Het was een ander verhaal geweest als ze hem een uur had laten wachten, maar over een kwartier kon hij wel heen komen.
'Nee, geen zorgen, ik heb me prima vermaakt hier.' Als hij vertrokken was, had hij haar wel een bericht gestuurd. Niet om haar te pushen, maar om misverstanden te voorkomen. Dan wist ze in elk geval dat hij wel geweest was en hij haar niet had laten zitten zonder iets van hem te laten horen.
'Jij hebt vast meer verstand van koffie dan ik, dus welke koffie moet ik ooit in mijn leven eens gehad hebben?' vroeg hij, terwijl hij naar de kaart gebaarde. Hij dronk eigenlijk altijd de standaard koffie uit apparaten, geen rare fratsen. Hij wilde nu echter iets anders, hij wilde dat deze avond hem op geen enkele manier zou herinneren aan zijn verleden. Hij wilde iets nieuws. Bijna iedereen had meer verstand van koffie dan hij, dus het leek hem een redelijk veilige vraag. Hij bekeek de kaart opnieuw, maar hij werd niet veel wijzer van alle benamingen. Hij was al heel lang niet meer in een café als deze geweest. Zijn blik gleed even rond. Het was niet alsof hij het niet wilde, maar het afgelopen half jaar was hij niet bezig geweest met het genieten van het leven.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Een glimlach sierde haar gezicht. "Gelukkig maar," zei ze vervolgens waarna ze hem eens goed bekeek. Hij zag er anders uit dan dat ze zich herinnerde. Waarschijnlijk lag het aan het feit dat hij er nu uit zag als iemand van háár klasse. Hij had een simpele trui aan, waaraan je niet kon zien dat hij van een hogere klasse kwam. Het was bedachtzaam van hem en logisch natuurlijk. Ze kon er niet langer over inzitten want de volgende vraag verraste haar enigszins.
"Huh, hoe weet je dat ik verstand heb van koffie?" vroeg ze vervolgens. De vraag floepte zomaar uit haar mond, zonder er maar even over na te denken. Dat soort dingen deed ze vaak, dingen eruit floepen waar ze eigenlijk nog niet over nagedacht had. Sommige mensen vonden haar daardoor spontaan en eerlijk. Anderen vonden het onintelligent en kinderlijk. Ze gaf er niet veel om, als ze iets wilde weten dan vroeg ze het meestal meteen. Veel schaamte kende ze op niet op het gebied van brandende vragen stellen.
"Maar als je het me dan toch vraagt," zei ze met een kleine grijns. Het enige waar ze wel oprecht gelukkig van werd, was koffie. Dat was nog de enige reden dat ze als barista werkte. Natuurlijk ook omdat ze niks anders kon vinden, maar dat terzijde. Ze vond het heerlijk om koffie te maken en te experimenteren met allerlei smaken. Veel mogelijkheden had ze niet op haar werk, maar in plaats daarvan vond ze zelf altijd iets uit. Bijvoorbeeld, die keer dat ze een siroop had gemaakt van marshmallows en honing. Oh, en dan niet vergeten de aroma die er vanaf kwam, heerlijk.
Ze pakte de kaart die voor haar op de tafel lag en keek er overheen. Haar oog viel op de "Heavenly Hazel". De koffie bevatte nougat, hazelnootsiroop en slagroom. Zelf had ze de koffie ooit proberen te maken, maar er was niks van terecht gekomen. Daarom was ze er nu zeer benieuwd naar. Ze wist alleen niet zeker of Oliver het lekker zou vinden. Snel keek ze verder, naar een optie die bij hem zou passen. Het was een kwestie van smaak en ze probeerde hem goed in te schatten. Ze gokte erop dat hij niet van een al te zoete koffie hield maar wel van een koffie met een apartere smaak. Iets met pure chocolade misschien? Pure chocolade had een aparte maar sterke smaak, ook had het iets donkers. Iets wat ze wel met hem associeerde. Plotseling schoot het haar te binnen, natuurlijk de "Pure café". Die zou hij moeten waarderen.
"Maar nu je het me toch vraagt," zei ze terwijl ze bedachtzaam haar wijsvinger op haar bovenlip legde. "Je moet de 'Pure café' eens proberen. Die past wel bij jou denk ik." Ze glimlachte. "Puur en donker," voegde ze er aan toe.
Ze wist niet zeker of het haar gave was, dat ze aura's zo goed kon voelen.

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk was tijd maar relatief, hij hechtte geen waarde meer aan tijd. Voor hem leek elke dag op de vorige dag en de dag daarvoor. Hij zou bijna zeggen dat hij wachtte tot het zou eindigen, dat er simpelweg niet meer was dan dat. Vroeger had hij dat nooit gedacht, maar nu wel.
Hij lachte even toen Solace hem verbaasd aankeek en hem vroeg hij dat wist. Dat wist hij natuurlijk niet, maar hij was er gewoon vanuit gegaan. Blijkbaar had ze echt verstand van koffie, aan haar reactie te lezen. Hij hief zijn schouders op.
'Dat wist ik niet, ik ga er gewoon vanuit dat iedereen meer verstand van koffie heeft dan ik, maar je hebt dus duidelijk verstand van koffie.' Het scheelde dat zij er verstand van had, want dat had hij simpelweg niet. Hij haalde het vaak uit automaten en dacht er niet over na. De enkele keren dat hij wel koffie besteld had in een café, had hij gezegd dat ze hem maar een gewone koffie moesten geven. Ze keken hem altijd vreemd aan, maar uiteindelijk gaven ze hem gewoon iets en was hij tevreden.
Hij bestudeerde Solace terwijl ze nadacht. De vorige keer dat hij haar gezien had, was hij er zelf niet helemaal bij geweest. Hij kon zich nog wel herinneren dat ze een mooie vrouw was, maar meer dan een haarkleur had hij eigenlijk niet onthouden. Ze kwam hem wel bekend voor nu ze zo voor hem zat, maar hij had zich haar niet meer voor de geest kunnen halen.
'Goed, dan wordt het dat,' knikte hij. Hij zou vanzelf wel zien of hij het lekker vond. Over het algemeen lustte hij alles wel, dus hij maakte zich er niet te druk over. Eigenlijk was hij nog nooit iets tegengekomen dat hij echt niet lekker vond. Natuurlijk had hij voorkeuren, maar een echte hekel had hij nergens aan.
'Goedenavond, kan ik jullie helpen?' Diezelfde vrouw die hij net kort gesproken had, stond nu weer naar hen te glimlachten. Hij knikte, deze keer zou ze hem wel kunnen helpen.
'Een pure café graag,' zei hij, waarna hij even vragend naar Solace keek. Hij vond het ongepast om voor haar te beslissen wat ze wilde drinken. Bovendien zat hij nu niet echt op zijn geld te kijken. Al bestelde ze de allerduurste koffie die ze hadden, dan zou hij zich er nog geen seconde druk over maken.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze glimlachte naar de vrouw. "Voor mij de Heavenly Hazel, alsjeblieft," zei ze vervolgens. De vrouw knikte en glimlachte kort waarna ze weer verdween.
"Ach ja, ik vind koffie heerlijk en probeer altijd nieuwe dingen uit te vinden met smaken. Eigenlijk is het vergelijkbaar met schilderen," zei ze toen.
Het waren twee creatieve dingen waar ze zich dagelijks mee bezig hield. Ze vond het alleen jammer dat ze niet het geld had om deze twee bezigheden zo goed mogelijk uit te werken. Een koffieapparaat kon ze zich niet veroorloven, ze had nog net geld gehad voor een simpele waterkoker om thee te kunnen zetten. Alleen op haar werk kon ze koffie drinken. Het scheelde natuurlijk wel dat haar baas het prima vond dat ze dat deed. Op de een of andere manier had ze altijd gedacht dat hij een zwak had voor haar. Hij was eind 30 en had een vrouw en 2 kinderen. Ze kwamen wel eens langs in de zaak. Ze was dol op de kinderen, een jongetje van 4 en een meisje van 6. Het waren twee schatten. Zelf zou ze ook graag kinderen willen later, als ze ze tenminste een goede toekomst kon bieden. Ze dacht er vaak over na. Over het feit dat ze haar kinderen niet veel te bieden zou hebben, maar dat ze wel graag kinderen wilde. Ze zou ze opvoeden met idee dat ze alles konden doen, als ze maar hard zouden werken en er vol voor zouden gaan. Dat was ook de manier waarop zij was geworden wie ze was. Het was weliswaar niet altijd zo rooskleurig en ze mistte haar vroegere leven van tijd tot tijd wel, toch was ze blij met wie ze nu was en wat ze had bereikt.
"Waar heb jij dan verstand van?" vroeg ze vervolgens aan Oliver. "Als koffie niet je specialiteit is," zei ze met een grijns.

Account verwijderd

schreef:
Geïnteresseerd keek hij naar de vrouw tegenover hem. Naast schilderen, had ze dus ook iets voor koffie. Hij had niets gehad met schilderijen, maar hoewel hij helemaal niets wist van koffie, hield hij wel van koffie. Hij dronk het regelmatig om zichzelf wakker te houden.
'Waar heb ik verstand van,' herhaalde hij. Hij dacht erover na, maar er was niets wat hem direct te binnen schoot. Het grootste deel van zijn leven had hij niet besteed aan kennis. Hij was altijd meer een gevoelsmens geweest. Kennis was nooit echt belangrijk voor hem geweest, andere mensen waren belangrijk voor hem. Zijn ouders hadden die aanleg ook, dus gelukkig hadden ze het niet afgestraft.
'Ik ben een interieuradviseur, interieurarchitect en een gewone architect, dus waarschijnlijk mag ik wel zeggen dat ik veel verstand heb van interieur en architectuur,' vertelde hij. Alleen architect was niet genoeg geweest, hij had ook een opleiding gevolgd voor interieuradviseur en interieurarchitect. In zijn dagelijks leven was hij er niet mee bezig, maar hij was goed in zijn werk. Hij was goed met details. Het was niet zijn droombaan, maar het had ook erger gekund. Hij was er goed in, hij had het naar zijn zin en het betaalde het goed, dus hij kon niet klagen.
De serveerster kwam aanlopen met hun koffie en plaatste de twee koppen met een glimlachje voor hen. Hij glimlachte even terug en richtte zich toen op zijn koffie. Hij nam er een slok van en dacht kort na, het smaakte goed. Eigenlijk had hij ook niet anders verwacht.
'Hoe heb je zo veel over koffie geleerd?' Eigenlijk was hij er wel benieuwd naar. De andere klassen interesseerde hem wel, hij begreep graag hoe het leven voor hen werkte. Zijn leven was altijd makkelijk geweest, duidelijk, maar dat van hen niet. Hun leven was relatief onzeker, ze wisten niet wat de volgende dag zou brengen. Ze hadden het geld niet voor die zekerheid.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Een korte glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hoorde dat hij verstand had van architectuur. Ze had het altijd wel een mooi beroep gevonden. Het was alsof je van niks, iets heel moois kon maken. Je moest zeker oog voor detail hebben, wil je een goede architect zijn. Ze wist verder niet veel van het wereldje, maar ze vond het idee in ieder geval mooi.
"Ah, dat is een mooi beroep," antwoordde ze. "Mijn appartement is een puinzooi, ik zou het knap vinden als je daar iets van zou kunnen maken," zei ze met een grijns.
Het was niet alleen het feit dat haar appartement zo'n rotzooi was, het was ook het feit dat gewoon niks bij elkaar paste. Ze had van alles in haar huis, van kleine beeldjes in Japanse stijl tot oude klokken die ze had verzameld. Altijd wanneer ze naar de tweedehandse markt ging, kwam ze met veel te veel spullen weer terug. Ze zag altijd het mooie in de dingen die daar lagen. De dingen waren vaak oud en zagen er eigenlijk niet uit. Mensen verkochten ze dan ook voor een laag bedrag, een bedrag waarvan Lace altijd vond dat ze het ding niet kon laten liggen. Echt, in zowat elk prulletje kon ze een waarde zien, een betekenis. Ze had bijna pijn in haar hart wanneer ze er toch voor koos het ding niet te kopen. Het idee dat het prulletje weggegooid zou worden, terwijl het waarde had, vormde een knoop in haar maag.
Ze nam een slok van haar koffie en genoot ervan. De heerlijke aroma van de hazelnoot en de caramel vulde zich in haar mond. Zo wilde ze de koffie precies kunnen namaken. "Hmm," zei ze zachtjes terwijl ze haar ogen even sloot. "Ik heb deze zo vaak proberen na te maken, het lukt nooit."
De vraag die Oliver toen aan haar stelde haalde haar uit haar gedachten. Ze was even van stuk gebracht. Ze wist namelijk niet wat ze zou moeten antwoorden op deze vraag. De waarheid was dat haar vader een fortuin uitgaf aan koffie en dat ze daarmee opgegroeid was. Daardoor had ze verstand van koffie en was ze dus ook als barista gaan werken, wat haar passie voor koffie alleen maar meer had aangewakkerd.
Echter, als ze al deze dingen zou vertellen, zou hij vast en zeker meer vragen over haar verleden. Ze haatte het om het erover te hebben en om die kant van zichzelf bloot te stellen. Toch, haatte ze het meer om te liegen.
"Van mijn vader grotendeels," antwoordde ze toen maar.
"

Account verwijderd

schreef:
Een lachje gleed over zijn lippen, waarna hij zijn hoof schudde. Op een of andere manieren was dat het antwoord wat hij vaak kreeg, mensen die vonden dat hun appartement een puinhoop was waar niets mee te doen was. Buiten zijn werk keek hij zelden naar de inrichting van een appartement. Hij was van mening dat iedereen een andere manier van leven had en daar hoorde ook een andere inrichting bij.
'Als jij er blij mee bent, hoef ik er niets van te maken.' Hij kwam voornamelijk bij geheel nieuwe gebouwen of bij mensen die net verhuisd waren en niet goed wisten wat ze met de ruimte konden. Zo nu en dan kreeg hij zowel het gebouw als de inrichting voor zijn rekening, dat waren de leukste projecten.
Hij nam nog een slok van zijn koffie, er zat in elk geval genoeg cafeïne in om hem voorlopig nog wakker te houden. Misschien was het een goed idee om vanavond medicatie te gebruiken, de laatste keer was vier dagen geleden geweest. Hij haalde een hand door zijn haren en bekeek Solace vervolgens. Als hij eerlijk was, zag zij er ook wat vermoeid uit. Waarschijnlijk niet half zo vermoeid als hij, maar hij kon het wel zien.
Solace leek een beetje te schrikken van zijn vraag, ze keek wat ongemakkelijk naar hem en haar houding veranderde een beetje. Duidelijk een vraag waar ze moeite mee had, om welke reden dan ook. Hij knikte toen ze hem vertelde dat haar vader het haar geleerd had. Aan haar houding te zien, wilde ze het er niet verder over hebben en dat accepteerde hij.
'Hoe gaat het met je schilderijen?' Zijn schilderij hing boven de bank, waar het behoorlijk opviel. Zijn vrienden was het ook direct opgevallen en zo was het verhaal naar buiten gekomen. Hij had nog niet de neiging om nog een schilderij op te hangen, maar hij was wel tevreden met zijn huidige schilderij. Verder had hij niets meer veranderd. Zijn appartement was redelijk sober. De foto's die er gehangen hadden, had hij weggehaald en alle objecten waar hij moeilijk naar kon kijken, had hij in een kast gelegd. Nu was het redelijk kaal en hij wist dat de meesten het koeltjes zouden noemen. Waarschijnlijk was dat het ook wel. Het was niet duidelijk dat er iemand in woonde, er stonden maar weinig persoonlijke bezittingen.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
Ze glimlachte even. Het was niet zo dat ze zozeer echt blij was met haar appartement. Het was natuurlijk niet haar droomplek, maar het was te doen. Het was háár plek en het was van niemand anders. Daar was ze wel blij mee. Vroeger, toen ze nog in het grote huis van haar ouders woonde, was niet veel écht van haar geweest. Ze had wel veel spullen, maar niks had betekenis. Het waren spullen die ze alleen had om aan andere mensen te kunnen tonen dat ze rijk was. Ze had er altijd al een hekel aan gehad. Daarom was ze nu blij dat ze haar eigen plekje had, met haar eigen spullen, waarvan ze wel de waarde kon zien.
Nu ze in de ogen van Oliver keek zag ze dat hij ook veel waarde had, meer dan wat hij over zichzelf dacht. Al vanaf de eerste keer dat ze hem had gezien, had ze dat gevoel bij hem. Hij geloofde niet in zichzelf, er was iets gebeurd waardoor hij niet meer in zijn eigen geluk kon geloven.
"Mijn schilderijen..," herhaalde ze hem toen. Ze had de laatste tijd weinig tot geen schilderijen gemaakt. Misschien was het een gebrek aan inspiratie, misschien was het het feit dat haar zus nog steeds niet had gebeld. Ze was ongerust en ze voelde zich op dit moment niet lekker in haar vel, waarschijnlijk lag het daar aan. Echter, vond ze het vreselijk om hem dat te vertellen. Ze had hem namelijk beloofd dat ze altijd door zou gaan, wat ze natuurlijk ook wel zou doen, ze stopte niet zomaar. Alleen op dit moment had ze gewoon een soort van artistieke block in haar hoofd. Iets wat haar creatieve kanten blokkeerde en er voor zorgde dat elk schilderij dat ze zou schilderijen, een deprimerend schilderij zou worden. Als ze iets niet wilde, was dat wel het maken van een droevig schilderij.
Ze keek de man aan en glimlachte droevig. "Niet goed eigenlijk," antwoordde ze eerlijk. "Ik weet niet wat het is, maar het lukt me gewoon even niet meer."
Ongemakkelijk keek ze maar wat naar haar koffie, waarna ze nog even een slok nam om de stilte te verbreken.

Anoniem
Landelijke ster

Forever21 schreef:
@Auloire still like this tho

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld