Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Game Of Shadows

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het enthousiaste gedrag van Kylee's vader, of Chris, kon Finn zeker wel waarderen, en het maakte dat er een glimlach op zijn gezicht ontstond. Was dit een gewoon gezin hier? Zo erg verschilde het niet van zijn thuisplaneet. Het gaf hem een goed gevoel, alsof hij dan toch niet zo vreemd was tussen de mensen, al was dat niet zijn grootste zorg op dit moment. Hij wilde terug naar de Tardis, om het te repareren. Het was zijn vervoersmiddel en hij was niet zeker of hij wel op aarde wilde blijven. Hij kon immers overal heen en hij koos deze plek. Waar hij was wist hij nog steeds niet precies, maar hij vertrouwde het nog niet helemaal. Hij had er veel voor over om terug te kunnen naar zijn eigen planeet, maar het risico was gewoonweg te groot en hij vreesde dat hij de laatste Time Lord al was. Ze hadden geen kans om de oorlog te winnen, het leger van de vijand was te groot, goed getraind en bijna onmogelijk om te doden. Daarbij wilde geen enkele Time Lord vluchten, iedereen wilde vechten, hopend dat ze het zouden winnen. Ook Finn wilde blijven, maar hij werd weggestuurd, hij moest vluchten van de plek waar hij opgegroeid was. Aarde was geen plek voor hem, hij was te anders.
Finn lachte even bij het horen van Kylee's woorden. Het was niet grappig, het was eerder om te voorkomen dat het ongemakkelijk zou worden, of dat hij meteen al een echte indruk zou maken. Grayson was inderdaad niet erg sociaal had hij al gemerkt, al kende Finn hem niet goed genoeg om er iets van te denken. 'Well, for what it's worth, I'm Finn and it's nice to meet you, Grayson.' Hij glimlachte zwakjes, puur uit beleefdheid. Ietwat afwezig streek hij zijn blouse glad en zette hij zijn bowtie weer recht. Hij kleedde zich over het algemeen meestal wel erg netjes, wat de situatie dan ook was. Het was simpelweg zijn stijl. Toch was hij niet erg druk met zijn uiterlijk. Even liet hij zijn ogen even door de ruimte glijden. De onkende ruimte gaf hem hetzelfde gevoel als de rest van het huis, al kon hij nog altijd niet precies plaatsen wat het was.
Finn zag vanuit zijn ooghoek dat Kylee's aandacht weer op hem gericht was, dus keek hij haar aan en hoorde niet veel later wat ze zei. 'That sounds lovely. I'd like to know where I ended up... However, I've already had breakfast, wich isn't a problem, because I'm still quitte hungry.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het enthousiasme van haar vader kon ze waarderen. Hij was anders dan de rest, anders dan haar broer en de rest van zijn 'vrienden'. Soms kon ze zich afvragen waarom geen van hen meer op hem leek. Het had het leven heel wat leuker kunnen maken, zodanig dat ze Grayson misschien wel uit zou kunnen staan. Nu kon ze hem inmiddels wel schieten, wat aardig duidelijk begon te worden.
"He's happy to meet you too, isn't he?" sprak ze. Een schuine blik ging naar de eettafel tot ze haar ogen op hem liet rusten. "No. And since when do you speak for me, huh?" De gevoelloze toon in zijn stem zorgde voor verschillende huiveringen, gaande door haar lichaam. Het ergste vond ze nog dat de jongen na alles geen fractie van zijn eigen bezigheid op had gekeken. Zijn aandacht leek enkel bestemd te zijn voor het beeldscherm voor zijn ogen, met een onverschillige gewoonte om alles links te laten liggen.
"Since you aren't exactly being nice. C'mon Gray, the least you can do is tell him your name, instead of letting me do all the work here." Geen oogcontact werd gemaakt met Finn, net als de woorden die ze had gehoopt te kunnen horen. Ze moesten het helaas doen met zijn arrogante gedrag en houding.
"Who says he's worth my time?" vroeg hij kil, de sigaret in zijn mond zorgeloos vastgepakt. Een nieuwe trek werd genomen en voordat Kylee het had kunnen beseffen kwam de rook alweer vrij tussen zijn lippen door. De walm cirkelde sindsdien steeds meer om zijn lijf. Walgelijk vond ze het, maar het roken zelf kon ze niet tegenhouden bij haar broeder. Hem ervan weerhouden hun kleine broertje te verzieken kon ze daarentegen wél. Aaron laten opgroeien met zo'n voorbeeld als Grayson, was immers niet hetgeen dat zij goed zou keuren.
"Why don't you just smoke outside? I don't want you around, poisoning our little brother with that cigarette of yours." Achteloos wandelde ze op hem af. Het verslavende middel weghalen klonk als geen uitdaging, en zonder hem ook maar twijfel te laten zien, omklemde ze zijn pols met haar hand. Zijn kracht was echter groter dan die zijzelf bezat. Met gemak had hij haar kunnen overmeesteren, maar veel moeite deed hij niet. Het fijnknijpen van haar eigen pols was het grootste verzet dat hij haar gaf. "Why don't you go and bother Meghan with your nagging, Kels. I don't need you to tell me what the hell I can or can't do," opperde hij sissend. De iPhone liet hij uit zijn vingers ontsnappen, onderwijl hij dan eindelijk opkeek.
"Ugh, you're such a jerk." Een zucht verliet haar mond uit frustratie. Haar voormalige beste vriendin erbij betrekken had ze van hem kunnen verwachten, ondanks dat ze hem hoger in had geschat. Zijn beledigende opmerkingen binnen houden was ondenkbaar, immers kon ze hem niet veranderen, toch had hij op zijn minst de bespotting weg kunnen laten. Geïrriteerd schudde ze zijn hand van zich af. De sigaar had ze met rust gelaten, denkend dat ze geen zin meer had in discussie. Hem overtuigen te stoppen had ze al vaker geprobeerd; resultaat was ver te zoeken, of niet soms?
Het zachte, boze gemurmel ging door de ruimte. Ze dacht mogelijk gevloek te horen, maar hem tegenspreken vertikte ze meer. Kylee besloot haar broertje er weg te halen nu het nog kon. De tijd begon te dringen met de minuut waarin de beide jongens zich in hun huis bevonden. Hun nieuwe huisgenoot getuige laten zijn van een weerwolfpack kon ze niet laten gebeuren, vast en zeker.
Een zwakke glimlach speelde zich bij haar af, gericht op Finn. "The diners have the most delicious food of the whole town. Believe me, it'll make you hungry." Het kleine jongetje pakte ze nadien op van de grond. De kenmerkende vrolijke lach die Aaron bij zich droeg, zag ze ietwat tevreden aan. Ergens moest ze gelukkig zijn dat de kleine nog haast niets van haar broer's gedrag mee kon krijgen. Hoe gemeen het ook mocht klinken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De geïrriteerde woorden drongen Finn's gehoor binnen en zorgde voor lichte frustratie die bij hem opkwam. Hij werd niet snel boos, absoluut niet zelfs, masr toch had Grayson het nu al voor elkaar weten te krijgen. 'Am I worth your time? Your valuable short human existance? No, spare me those brief seconds that it would take to say your name and waste them behind a screen, wich is obviously way more important than the person who's going to be in the same house as you for quitte some time. Because honestly, chum, isn't life too short to waste it?' Irritatie was van zijn gezicht af te lezen, en dan voornamelijk zijn ogen, die bij elk woord dat hij sprak wat roder kleurden. Ook Finn had het na even in de gaten en knipperde een paar keer, terwijl hij weer aan wat vrolijks probeerde te denken. Zijn irritatie verdween langzaam en hij rolde slechts een keer met zijn ogen bij het horen van Grayson's verdere uitspraken.

Gehaast rende hij door de straten. Zijn vader kon hij immers niet meer redden en terugkeren naar zijn moeder zou hem niets meer dan problemen opleveren. Laat staan het feit dat er ook op hem gejaagd werd. De oorlog was bedoeld om van de Time Lords af te komen. Waarom was ook voor Finn een raadsel, maar hij wilde liever niet blijven om uit te zoeken wat het antwoord was. Snel opende hij de deur van de Tardis en stapte naar binnen. Voor enkele seconden keek hij om zich heen en fronsde zijn wenkbrauwen even. 'Here we go.' Murmelde hij en hij liep naar het controledesk, wat hij wat knoppen indrukte en hoopte op het beste. 'Earth? Sounds good enough.' En met die woorden begon de korte reis naar zijn eindbestemming.

Hij glimlachte even bij het horen van Kylee's woorden. 'Very well then, a diner it is.' Hij keek even naar Aaron, het kleine kind met het enthousiasme waar Finn nu al dol op was. Het maakte hem vrolijk, om wat voor een reden dan ook. Het duurde echter niet lang voordat zijn ogen weer gericht waren op Kylee, dezelfde glinstering in zijn ogen als gewoonlijk, evenals de vriendelijke glimlach die nog altijd op zijn gelaat te vinden was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, you heard me," merkte hij op. Het schelle geluid van zijn stem weerklonk door de keukenruimte, die zijn sfeer beetje bij beetje aan het verliezen was. De sporen van de vrolijkheid van enkele minuten geleden kon ze nergens meer weervinden. Het werd er onaangenaam, ze voelde de woede nog van een afstand. Grayson's uitdagende gelach vulde de kamer net zozeer als het geschuif van de stoel. Het hout werd luid over de vloer geschraapt, waarna haar broeder zijn plek aan de tafel verliet. "Life is too short, huh? Yeah, it's too short to waste it on some jackass like you." Zijn blik werd feller met elke verstreken seconde en zijn stugge humeur was duidelijk zichtbaar. De grijns liet hij vervagen, snel naar de jongen toegelopen zonder ook maar om te kijken naar de rommel die hij achter zich had gelaten. Het pakje sigaretten werd open en bloot op het tafelblad gelaten, samen met de aansteker en wat cash. Zijn mobiel was het enige dat Kylee weer kon vinden in zijn hand, al stelde het haar wat gerust. Ze zou het zichzelf niet vergeven als Grayson de jongen wat aan zou doen, hoe onschuldig het ook mocht lijken.
De afstand tussen beide werd verkleind tot er nog maar minder dan een meter over was gebleven. Zijzelf, staande naast Finn, kon zijn ademhaling nog tegen zich aan voelen komen. Hij keek op een manier op hen neer dat ze de afschuw tegenover hem in zichzelf kon herkennen. De sigaret bleef hij tot haar grote ergernis nog doorroken. Zijn ogen leken zwart in het vage licht, afkomstig uit het keukenraam, maar veel meer was er niet nodig geweest. De dodelijke, sinistere visie die hij Finn gaf kon in het donkerte nog gezien worden. "Just because my father let you into our house, doesn't mean everyone has to keep on playing one big happy family," siste hij hem toe. "This ain't where you belong and it'll never be, you bloody orphan."
Ze wilde hem tegenspreken. Meer dan ze had verwacht, was ze geneigd hem de volle laag te geven voor zijn ronduit beledigende opmerkingen. Tegen Finn was het niet meer dan oneerlijk om zo behandeld te worden sinds hij geen kans had gekregen om zichzelf te bewijzen. De moed had ze ervoor, maar haar gedachten hielden haar ervan weer ze uit te spreken. Voor ze het wist had hij de keuken achter zich gelaten voor vermoedelijk zijn eigen slaapkamer, te eigenwijs om nog moeite te verspillen aan de jongen die nu bij hun familie hoorde.

Gefrustreerd haalde ze een hand door haar verwarde haar heen. Meer dan haar verontschuldigingen aanbieden kon ze momenteel niet, hoewel ze zich al te vaak had verontschuldigd die ochtend. Hem laten weten dat hij zich er niets van aan moest trekken had ze immers allang gedaan. Erbij stil blijven staan had ook weinig zin, althans; hoe ze het zichzelf wijsmaakte, en daarom ook dat ze de weg terugzocht naar de voordeur. Iemand vertellen hoe laat ze teruggingen deed ze niet, evenzeer de plaats waar ze precies heen gingen. Het weten dat haar vader doorhad waarom ze weggingen en haar een teken gaf was voor Kylee genoeg. Aaron pakte ze beter vast, onderwijl ze wandelde naar de kapstok die zich naast de deur bevond. Haar mond hield ze intussen gesloten. Ze wist niet wat ze kon zeggen, hoe ze zich überhaupt nog een keer moest verontschuldigen voor het gedrag van haar broer, maar een stilte viel daarentegen niet. Het uitgelaten gepraat afkomstig van haar kleine broertje voorkwam de ongemakkelijkheid die ze al zag aankomen. Plezierig gebrabbel rolde over zijn lippen, een glimlach opgezet die moeilijk weg te denken was. Zijn armpjes stak Aaron eigenwijs uit naar Finn en hoeveel moeite ze ook deed het jongetje een beetje in toom te houden, kon ze hem niet tegenhouden om te grijpen naar de jongen.
"C'mon, let's get out of here," murmelde ze met weerzin. "He'll come around, eventually."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Finn keek strak naar de jongen, slecht woede af te lezen van zijn gezicht. Stil keek hij toe hoe de jongen op hen afliep, geen enkel weerwoord gevende op de beledigende uitspraken van Grayson. Er was echter één zin die iets in hem brak. Toch sprak hij geen woord, slechts een dodelijke blik die hij de jongen gunde verraadde zijn emoties. Toch was het te moeilijk voor hem om zijn mond te houden, zeker door de woorden die Grayson sprak. 'I didn't ask for this, you bloody idiot! I never wanted to end up here, in the same damn house as you, but not every single one of us has such a perfect life that they can waste on cigarettes and cellphones.' Zijn stemgeluid klonk woedend, al schreeuwde hij niet, zin stem werd niet luider dan het tot nu toe geweest was. Toch kon hij het niet helpen om te reageren op de jongen. Alles wat hij tot nu toe deed werkte op Finn's zenuwen. Geïrriteerd draaide hij zich naar de kapstok, waar hij zijn jas vanaf pakte en vervolgens weer aantrok. Hij gunde Grayson geen blik meer waardig en toonde geen enkel teken van intresse zodra de jongen de ruimte verliet.

Met geweld kwam zijn Tardis door de ozonlaag van de aarde, waardoor hij flink heen en weer werd geslingerd. Hij hoorde verschillende dingen piepen en hier en daar kwam er wat rook uit de apparatuur. 'Oh no...' Murmelde hij, terwijl hij op enkele knoppen drukte en probeerde de Tardis weer wat stabieler te krijgen. 'Seconds until impact... 7" Klonk het door de ruimte. Snel rende Finn naar de deur, die hij even opende om te zien wat er nu aan de hand was. "6" 'Alright, I get it... Prepare for impact it is!' Zei hij snel, waarna hij de deur met een klap dichtgooide. "5" 'Yes I get it! We're gonna crash, shut it and let me think, will ya?' Snauwde hij naar de stem die er klonk. Natuurlijk wist hij dat het geen echt persoon was, maar hij had momenteel teveel stress om daaraan te denken. "4" Finn's ogen werden groot, terwijl hij haastig naar het controledesk liep en hier wat knoppen indrukte. "3." Klonk het, Finn's paniek steeds groter. "2. Prepare for impact. 1." Hij klemde zich vast aan de ijzeren reling, al was het niet genoeg om hem staande te houden. De klap die volgde zorgde ervoor dat Finn zijn evenwicht verloor en met een klap tegen op de grond belandde. Al snel begon de ruimte zich te vullen met rook, wat maakte dat Finn snel buiten moest zien te komen. Snel baande hij zich een weg naar de deur, de hij haastig open trapte, om vervolgens naar buiten te stappen en tot zijn geluk schone zuurstof in te kunnen ademen.

Finn glimlachte even naar Aaron, maar keek al snel weer naar Kylee, zodra hij haar woorden binnen kreeg. 'Yeah let's ehh... Let's go.' Murmelde hij, waarna hij langzaam naar de voordeur liep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Boos hoorde ze Finn's stem achter zich. Een manier van praten die Kylee tot nu toe nog niet bij hem had gemerkt, en het hierdoor wat verbaasd aanhoorde. Het klonk angstaanjagend kil voor de eerst zo vrolijke jongen, maar hem het kwalijk nemen deed ze niet. Allesbehalve. Als het aan haarzelf lag had ze zich veel woedender gemaakt om haar eigen broeder dan hij momenteel bleek te doen. Genoeg keren waren ze in een gevecht beland, enkel door de botte opmerkingen en beledigingen die hij uitkraamde zodra hij er zin in had. Het gen werkte haar daarin flink tegen, makend dat ze sneller boos werd dan een normaal mens en geneigd was te veranderen bij het voelen van de adrenaline. Misschien was dat dan wat haar het meest kon verbazen over Finn; hij was de enige in het huis die reageerde op dingen zoals het zou moeten, in plaats van beïnvloed te worden door het bovennatuurlijke. Ze was zelfs ergens jaloers geworden.

Haar jas greep ze van de kapstok, geen moeite gedaan om hem aan te spreken op zijn kleine uitbarsting. Het laatste dat ze wilde was hem slecht laten voelen door door te gaan over Grayson's gedrag. Ze was zich er immers prima van bewust dat wat haar broer deed niet kon, en hij had vast geen verduidelijking nodig om de verontschuldigende blik van haar gelaat af te lezen. Het was geen klein kind, zoals zij het zag, maar een leeftijdsgenoot die geenszins dom was, toch?
Zuchtend trok ze de zwarte muts over haar haren heen. De teddybeer van Aaron moest ze naar zijn zeggen pakken, maar veel kon ze er niet tegenin brengen. Net als dat Kylee het verwacht had ging het jongetje anders niet de deur uit. "There isn't much to see here, but if we travel by subway we can go to the city if you want?" vroeg ze, het knuffeldier gauw van de bank afgepakt om het mee te kunnen nemen. "There are a lot of stores and it's beautiful there around this time of the year." Het gekraak van de deur werd niet veel later voortgebracht nadat ze de deurklink om had gedraaid. Koude lucht drong gelijk door tot de huiskamer, afkomstig uit het kiertje dat langzaamaan groter werd. Het uitzicht op de witte sneeuw werd nadien al snel zichtbaar. Vlokken dwarrelden vanuit de lucht naar beneden, een groot pak achtergelaten op de straten en wegen, en het donker veranderde traagzaam naar een lichtgekleurde horizon. Haar favoriete tijd van het jaar was aangebroken, bedacht ze zich, naar buiten gestapt met haar broertje op haar arm gedragen.
Een glimlach liet ze vrolijk zien. De chagrijnige blik in haar ogen was vervangen door een korte glundering, en na een paar stappen te hebben gezet in de sneeuw, draaide ze zich weer lachend om naar Finn. "I can get us some tickets. Since it's your first time in town and Christmas is coming, I'll pay for them."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Finn leek wat afwezig voor zich uit te staren, zijn aandacht bij de sporden die Grayson gesproken had. Hij wilde hier ook niet zijn, nee, liever was hij nog thuis op Gallifrey, zonder oorlog of gevaar voor eigen leven. Maar helaas, hij kon het hopen zoveel hij zou willen, maar er zou geen verandering in komen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, puur om zichzelf weer wakker te krijgen uit zijn gedachten enzich weer te kunnen focussen op Kylee en Aaron, wie beiden ook al klaar leken te staan. 'I'm in for everything, as long as we get food.'
Zodra Kylee de deur opende, fronsde Finn zijn wenkbrauwen een beetje, maar al snel glimlachte hij weer, kijkend naar de sneeuwvlokken die uit de lucht kwam dwarrelen. Met een kleine glimlach stapte hij naar buiten en keek even omhoog naar de lucht. 'That'd be great.' Sprak hij, lichtelijk afgeleid door de sneeuwvlokken die uit de lucht bleven vallen. 'And you know this town better than I do, so you can lead the way.' Hij draaide zich naar haar om en glimlachte even.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vond het een mooi uitzicht. Nee, meer dan dat. Adembenemend, elke keer weer als de wintertijd aanbrak en ze de stad kon zien onder de lagen sneeuw. Het maakte het er gezelliger dan anders het geval was naar haar mening. De sfeer verbeterde er, mensen waren vrolijker doordat kerst eraan zat te komen en het bos, dat normaal gesproken een verlaten en afgelegen indruk gaf, zag er sprookjesachtig uit. Grote dennenbomen staken uit boven de huizen, wit gekleurd en lijkend dat ze regelrecht kwamen uit een sneeuwbol. Kortom kon ze een grote glimlach niet onderdrukken bij het bekijken van haar omgeving, en was haar irritatie nergens meer te vinden.
"Yeah yeah, I promise we'll go to the diner to get ourselves some breakfast. You've got my word on that." Een korte knik liet ze aan hem blijken. Ze had al door dat de jongen aardig honger had, sinds hij het haar had verteld, eveneens als dat Kylee geen reden zag om geen restaurant op te zoeken. Hij had immers zelf verteld dat hij het leuk zou vinden wat meer van de stad te zien, of niet? Ook bleek samen eten een goede manier te zijn zodat ze elkaar konden leren kennen. Althans, voor hoever ze het had kunnen merken. Zelfs bij haar broeder wist ze eens om de zoveel tijd nog informatie af te troggelen zodra ze hem aanbood te betalen voor het eten. "But I gotta take Aaron to a friend first. He lives about two blocks away from the restaurant, so it won't be long."
Rustig zette ze de weg voort over de straten van het kleine plaatsje. Alhoewel ze vooruit liep had ze er genoeg vertrouwen in dat Finn zou volgen. Haar looppas was ook niet moeilijk bij te houden, dus veel zorgen maakte Kylee zich er niet om. Ze was eerder gefocust op de opkomst van de zon die langzaam hoger begon te staan. Het besef dat ze stilviel kwam daarbij amper aanzetten, en het duurde even voordat ze besloot een einde aan het zwijgen te maken.
"So.. tell me something about yourself, stranger," grapte ze. De teddybeer van Aaron reikte ze haar broertje wat beter aan, gehoopt dat het niet zou vallen, maar haar blik richtte ze al snel weer op Finn. "Oh, and is there anything you'd like to do? We have the whole day to do whatever we want, as long as we pick up my little brother before we go home, of course."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De sneeuw had inmiddels al een dunne laag op de grond gevormd, wat voor een kleine glimlach zorgde op Finn's gezicht. De kou kon hij wat minder waarderen, maar het was een klein nadeel van dit prachtige uitzicht. En heel eerlijk hezegd had hij er geen last van. Hij keek even naar Kylee met een glimlach, zodra ze de woorden uit had gesproken. 'Great... Because I'm starving.' Kort gelach verliet zijn mond na het uitspreken van de woorden.
Langzaam zette hij zijn passen voort, een duidelijk spoor van zijn voetstappen achter zich in de sneeuw. Hij wist niet zeker waar hij heen liep of wat hij verwachten moest van het dorp, maar zover had het hem nog niet teleurgesteld of iets dergelijks. Het verschilde nogal met wat hij gewend was op Gallifrey, zeker ook nu met de sneeuw erbij. Op zijn thuisplaneet was het meestal dezelfde temperatuur gedurende het jaar. Koud, maar geen sneeuw of wat dan ook, bewolkt en soms wat regen. Zonu en dan waren er dagen dat het warmer was en de wolken wat wegtrokken, maar veel verandering zat er niet echt in het weer.
Finn knikte even na Kylee's woorden te hebben gehoord, al sprak hij er verder geen woord bij. Hij was vrijwel volledig gefocust op de met sneeuw bedekte ondergrond. Hij was het simpelweg niet gewend, al maakte dat het juist interessant. Hij liep enkele passen achter Kylee aan, al zou het hem weinig moeite kosten om haar in te halen of naast haar te lopen. Zodra ze weer begon te spreken kwam hij echter wel naast haar lopen, puur uit beleefdheid. 'I wouldn't know what to tell you... I'm really not that interesting, you see. Though I guess I can start with my name? Wich is Finn George Airbourne, and I'm currently seventeen years old. So now it's your turn.'
Haar vraag liet hem even denken, niet precies zeker van wat hij allemaal kon doen hier. Hij kende de plek amper, de gehele planeet was voor hem een onbekende bestemming. 'I have absolutely no idea.' Hij lachte even, waarna hij haar weer aankeek, de vriendelijke glimlach nog altijd op zijn gezicht te vinden. Hoe graag hij ook terug wilde naar zijn thuisplaneet, het was hier toch ook zo erg nog niet. Grayson was een minpunt, maar verder had hij eigenlijk niets te klagen. En bovenal was hij hier veilig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koude trok langs haar heen en zorgde voor enkele rillingen over haar lichaam. De ijzige windvlagen raasden door de buitenlucht, gevuld met sneeuwvlokken die naar beneden kwamen. Het geluid van voorbijgaande auto's, die eens om de zoveel tijd voorbijkwamen, vormde het enige dat ze verder hoorde. Voor de rest was het er zoals het altijd al was geweest, stil. Ze hield er niet van hoe het er haast verlaten bijlag. Kylee was een stadsmens en was vaker in de drukke straten te vinden dan haar vrienden haar konden zien lopen in haar woonplaats. Ze vond het er te dood, te saai misschien. Niemand kon het haar kwalijk nemen bij het kijken naar de weinige winkels en feesten, maar hun voornaamste reden zorgde ervoor dat zowel zij als haar familie weinig kanten op kon. Een wolfpack in de steek laten vanwege verveling was nou niet echt bepaald iets dat denkbaar was, zeker voor de familie van een van de sterkste alfa's.
Haar vingertoppen gleden langs haar muts. De stof trok ze ietwat naar beneden, verder over haar hoofd zodat de kou er moeilijker bij kon. Het gelach van Finn drong intussen met genoegen haar oren binnen. Ze was blij hem blij te kunnen zien na wat haar broeder hen geflikt had, en kon het dan ook niet laten haar glimlach te vergroten. "Me too," grinnikte ze terug. Het hongergevoel had ook zij in zich. Ze had thuis de neiging gehad wat te pakken, maar ze was het sinds zijn binnenkomst vergeten. Pas nu merkte ze wederom dat ze behoorlijke trek had. Kort keek ze opzij, gezien hoe Finn naast haar kwam lopen en ze niet meer voor zich uit hoefde te spreken. Tegen haar verwachtingen in kon ze het best goed met hem vinden, bedacht ze zich ineens. Ze voelde zich zelfs op zijn gemak toen ze hem gewoon in de ogen kon kijken zonder zich om te moeten draaien.
"Ah, I don't believe that. Everyone has something interesting to tell, it just depends on if they want to keep it a secret or not," sprak ze. Aaron pakte ze wat beter op haar arm, hopend dat hij zich in kon houden en geen poging zou doen om sneeuw te pakken te kunnen krijgen, voordat ze uiteindelijk haar blik bij Finn liet. "Airbourne.. That's a beautiful name. Though I honestly expected you to be older than seventeen." Uit aardigheid gunde ze hem een lach. "I don't have much to tell you, mr. Airbourne. But since you've told me your name I might as well introduce myself too. My name is Kylee Madelynn Mitchell, but I'm used to nicknames, so feel free to call me whatever you'd like. And., I'm seventeen too." Haar passen zette ze ondertussen rustig voort in de sneeuw. Veel had ze inderdaad niet gedacht te kunnen bedenken voor die middag, zeker nu ze nog in het kleine dorpje waren. In de stad viel er veel meer te beleven, nietwaar?
"Well, if you change your mind, just tell me. I don't mind."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Finn merkte al snel dat zijn jas niet genoeg bescherming tegen de kou was, en stak zijn handen daarom ook in zijn jaszakken, hopend ze wat op te kunnen warmen. Hij was niet gewend aan temperaturen als deze, vandaar dat hij zich er ook niet naar kleedde. Gelukkig bleef het bij de kou en hoefde hij er niet ook nog eens honger bij te lijden. Hij had wel trek, maar het ontbijt dat hij vanochtend gekregen had maakte dat het geen ondraagelijk gevoel werd.
'Well if that's the case than I have plenty of secrets.' Hij toonde een zwakke glimlach, terwijl hij zijn blik op de weg voor hen richtte. De reactie op zijn achternaam liet hem even lachen, 'thanks, though to me it isn't that special.' Hij luisterde aandachtig naar wat ze verder te vertellen had, hopend op wat meer informatie over haarzelf. Veel kreeg hij niet te horen, maar voor nu wel even genoeg. 'You, however, have a lovely name.' Hij glimlachte even naar haar, onderwijl hij zijn pas rustig voortzette, erop gehoopt dat bewegen hem wat op zou warmen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij maakte haar nieuwsgierig naar zijn verleden. De geheimen die hij noemde trokken haar aandacht vast en zeker, het maakte hem mysterieus en het liet haar afvragen waarover hij sprak. Kylee had vaak al alles willen weten van de mensen om haar heen. Te verwachten was het natuurlijk wel sinds zij altijd had geleerd op haar hoede te zijn vanwege vijanden, maar het bleef haar verassen hoe vaak de gedachte wel niet langskwam om erop door te vragen. Meer achter hem zoeken dan enkel zijn naam was als een aangewend gebruik. Ze vond het al een wonder dat ze zich enigszins in kon houden, en niet meer dan een opmerking maakte in plaats van hem te bestoken met vragen.
"And I'm willing to hear them all, roomie. I have to get to know you since you're part of the family now," lachte ze naar hem. Ze sloeg ongeboeid de weg in die hen zou leiden naar het station, door de sneeuwwitte omgeving heen elk punt nog herkend, en aan de bordjes kon ze in de verte het grote gebouw al zien. Een paar neonplaten verlichtten de muren achter het glas van de ingang, een bekend effect van de welbekende ruimte. Ze kon het erdoor van mijlen ver nog spotten en net als iedere andere inwoner, kostte het haar geen moeite om de weg te vinden. Vandaar dat Kylee verder amper opkeek van de vele afslagen die ze al voorbij waren gegaan. Haar geboortestad kende ze tenslotte op haar duimpje.
Aaron probeerde ze intussen in toom te houden. Het jongetje bleef grijpen naar de sneeuw om hen heen, actief en wel gelach werd voortgebracht in de stilte die er heerste op de straten. Zijn armpjes reikten zich uit naar de witte, bevroren neerslag alsof hij nog nooit eerder winterweer mee had gemaakt. "It's a new one. Different from the others in this neighborhood, you know. And at least it's better than mine."
Geleidelijk werden haar ogen getrokken naar de tas die ze rond haar vrije arm had gehangen. Voorzichtig bungelde het bij elke stap die ze zette, de metalen hanger geklingeld tegen het materiaal. Ze bedacht zich dat het handiger was haar portemonnee te pakken vooraleer ze bij de kassa stonden voor treintickets. De werknemers waren er vaak ongeduldig, laat staan chagrijnig, maar erg makkelijk kon ze het ding niet tevoorschijn toveren. Haar broertje leek haar er maar al te graag van te weerhouden om haar geld erbij te pakken. Een zucht liet Kylee horen, na enige seconden weer stilgestaan zodat ze beter kon zoeken.
"Can you hold him, please? I have to grab my wallet."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Door de schaarse informatie die Finn over haar te horeen kreeg werd hij redelijj nieuwsgierig, al bleef het niet alleen bij haar verleden, hij was ook nogal benieuwd naar haar familie. Het gevoel dat hij in hen huis kreeg was er één waar hij gewoonweg niet vanaf kwam. Wat mankeerde er toch daar? Iets was niet zoals het hoorde te zijn en Finn wildemaar al te graag weten wat dat was. De vreemde vibe omringde haar hele gezin, en het lag zeker niet aan het huis. Iets mysterieus omringde het gehele gezin, al leek het minder te zijn bij Aaron. Het was verwarrend, maar hij zou er vroeg of laat wel achterkomen wat het was.
'You'll find out eventually, but my secrets aren't important for now.' Sprak hij, met een zwakke glimlach op zijn gelaat. De minuten die volgden was hij stil, zijn ogen gericht op het pad dat hij bewandelde, niet wetende waar hij zich bevond, al wist hij dat Kylee de weg wel wist. Lichtelijk traagzaam, echter niet slenterend, liep hij naast haar, een spoor van voetafdrukken achter zih gelaten in de sneeuw, terwijl hij zijn hoofd voor momenten even ophief en de bocht omliep. Een redelijk groot gebouw aan het einde van de straat trok zijn aandacht. De verlichting van het bouwwerk was ongelooflijk opvallend en hij had een vermoeden dat dat hun eindbestemming zou zijn. Het dorp was tot nu niet exact wat hij verwacht had, al wist hij ergens ook niet zo goed wat hij dan eigenlijk verwacht zou moeten hebben. Het was immers een onbekende plek voor hem, sterker nog, hij kende het volledige land niet, zelfs het grootste gedeelte van de planeet was voor hem nog onbekend gebied. Toch wist hij dat de bevolking voor hem geen bedreiging vormde, zolang er niets fout zou gaan, viel hij niet op. Van de buitenkant verschilde hij immers niet veel van de mensen, al zat hij van binnen toch iets anders in elkaar. Hij had twee harten, vreemde ogen en boven al kon hij regeneraten als het nodig was, al had hij dit niet in de hand. Het zou vanzelf gebeuren zodra zijn lichaam in gevaar was, en op het punt van sterven stond. Gelukkig gebeurde dit niet snel, en was dit pas zijn eerste vorm. Even keek hij haar aan, zodra ze begon te spreken en lachte even, 'I have that issue quitte a lot, believe it or not, but is has never been a common name.' Opnieuw verliet kort gelach zijn mond, waarna hij zijn hoofd weer wat bijdraaide, om zijn ogen weer te kunnen richten op het gebouw aan het einde van de straat.
Vanuit zijn ooghoek zag hij Kylee iets uit haar tas proberen te pakken, wat haar niet gemakkelijk af leek te gaan. Haar vraag kwam dan ook niet onverwachts. Hij knikte even en glimlachte, 'Sure.' Een vrolijke toon was hoorbaar in zijn stem, onderwijl hij het kleine jongentje van haar overpakte. Meteen sloeg het kind zijn armpjes om Finn's nek, 'Easy, buddy, I'm not goin' to drop you.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zoeken van haar portemonnee duurde verder niet al te lang. Sinds Finn had toegestemd om haar broertje van haar over te nemen, had ze een beter zicht op haar tas en spullen. De mintgroene, vage kleur van de portemonnee viel op naast haar bruin gekleurde handtas. Binnen de kortste keren had ze het ding al in haar hand genomen en ritste ze het open, zoekende naar een paar dollarbiljetten om de kaarten te kunnen kopen.
"Hm, then I guess I'll just have to keep on waiting. You do know how to make me curious." Het geld hield ze intussen in haar hand geklemd. Twintig dollar klonk behoorlijk veel voor metrotickets, maar Kylee en de rest van de inwoners wisten wel beter. De passen konden ervoor zorgen dat ze een hele dag rond konden reizen zonder telkens opnieuw tickets te moeten kopen. Protest toonde ze dan ook niet op haar voorstel om te betalen, en haar portemonnee liet ze stilletjes weer terugglijden in haar tas. "I don't share my secrets with the world either, but who knows. Maybe you'll get to know plenty of other things about me besides my name and age. We'll see." Een uitdagende grijns liet ze Finn zien, haar hoofd plezierig geschud. Ze vond het altijd al leuk mensen te plagen, zelfs als ze kon merken dat het ze enkel nieuwsgieriger maakte. Zoals Kylee erover dacht was iedereen te nieuwsgierig, of ze het toe wilden geven of niet, en was het uitlokken alleen nodig om het bij iemand te kunnen zien.
Haar mobiel haalde ze gehaast uit haar broekzak. De app die ze erop had gezet toonde elke metro die ze konden pakken naar de eindbestemming, wat voor vandaag Chicago was. Vele manieren waren er om er te komen, maar de eerste beste was al gauw maar een paar minuten te halen. Het perron was meestal wel een stukje lopen en als ze er wilden komen, moesten ze nu wel tempo maken. "We have to hurry if we want to catch the subway to the city. It leaves in a couple of minutes," vertelde ze. De iPhone stopte ze terug in haar zak, waarna ze zich weer richtte tot de jongen. Het kleine jochie op zijn arm zat nog even vrolijk voor zich uit te kijken, maar zodra ze haar blik op Aaron liet vallen viel haar iets op. Hij was stil voor een van de eerste keren en nog wel bij een vreemdeling. Zacht gelach en gebrabbel bleef hoorbaar, desondanks deed hij geen pogingen meer om te ontsnappen uit zijn greep. De sneeuw leek hem weinig meer te kunnen deren. De jongen zelf, Finn, bleek hij veel interessanter te vinden. Vol verbazing keek ze toe hoe haar broertje naar Finn lachte, zijn ogen onafgebroken bij de zijne gehouden.
"Eh.. do you want to hold him or shall I take him from you?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld