Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Account verwijderd

schreef:
Artair's ogen straalde zijn woede uit. Zijn lichaamstaal gaf aan hoe furieus hij was. Zijn recht stond recht, zijn armen had hij over elkaar geslagen. ''Zouden we ergens anders kunnen praten?'' Hij keek hem schuin aan. ''Meer privé?'' Samuel wist maar al te goed dat hij op dit moment niet op zijn gezelschap was gesteld, hoewel hij dit graag anders zag. De gehele weg naar een meer afgelegen plek zwegen ze. Geen van beide wilde woorden vuil maken, Artair omdat hij zich ergerde aan de verrader en Samuel omdat hij wist dat zijn woorden het niet beter op zouden maken. Het licht nam per gang af en na een tijdje liepen ze in een haast verduisterd gedeelte. ''Ik weet dat het niet goed te praten valt maar dat wijf is gestoord. Als ik niks had gezegd had je geschoten en geloof me daar was het niet beter op geworden.'' Hij zweeg, keek naar de neuzen van zijn schoen terwijl het wederwoord van Atair afwachtte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza sloeg haar armen rillend over elkaar. Ze rilde van de kou, dit was niet New Orleans. Haar kleding was allesbehalve ideaal voor dit koude weer. Het was zelfs aan het sneeuwen. "Is dat waar jij vandaan komt?" Vroeg ze Velasco. Als dit echt zijn woonplaats was, waarom had hij haar dan niet gezegd iets warmer aan te doen? Wel ze kon hem niets verwijten, de momenten voor hun vertrek waren nogal hectisch geweest, zacht uitgedrukt. "We zoeken best een plaats om te overnachten. Ik zou een gehele dag kunnen slapen, of eten, oh wat verlang ik naar een uitgebreide maaltijd." Ze gedroeg zich zo normaal, maar de gebeurtenissen van net zaten nog vers in haar geheugen. Het leek haar gewoon beter ze te onderdrukken, in de hoop dat ze ze ooit zou vergeten. Gewoon doorgaan met haar leven, want aan haar verleden kon ze niets veranderen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Inmiddels was iedereen klaar voor vertrek. Grote tassen, koffers en Milan had geen idee wat nog meer stonden om hen heen, terwijl Milan zijn ketting af deed en om zich heen keek. “jullie weten dat de reis naar Arendelle koud zal worden?” vroeg Milan en keek de anderen aan. Zelf had hij nog altijd zijn dunne schooluniform aan. Hoewel uniformen verschrikkelijk zaten, zat het nog altijd beter dan zijn gewone prinsenpakken. Zeker voor zo'n reis als dit. Zijn ouders zouden ook niet verrast zijn dat hij nog altijd zijn schooluniform aanhad, aangezien hij net van school af kwam. Ze zouden hem bij thuiskomst wel verplichten zichzelf om te kleden, maar ze zouden deze kledingblunder vast wel door de vingers zien, gezien de schoolregels. Zelf had hij het nooit koud dus hoefde hij ook geen dikkere kleding aan te doen, maar Milan wist dat het niet voor iedereen gold, vandaar dat hij de vraag even moest stellen. Hij wist ook niet echt tot hoeveel kou een normaal iemand zonder de gave van ijs kon hebben. Laat staan hoeveel Kayla als vuurprinses kon hebben.
Toen iedereen bevestigd had zich niet te hoeven omkleden, opende Milan de poort naar de trollenvallei en liet de rest door de poort gaan.
Zelf ging Milan als laatste dor de poort en eigenlijk was hij best wel zenuwachtig. Zijn vader was al niet al te dol op onverwacht bezoek en dan nam hij ook nog een verbanneling en een stel schurken kinderen mee. Daarom besloot Milan de groep eerst mee te nemen naar zijn moeders ijspaleis, Marshmallow en de kleine Snowgies. Kayla zou het vast niets vinden. Dat had ze al eerder laten blijken. Toch moest Milan het zo wel doen. Kayla had geen idee wat ze deed. Wat de gevolgen van haar wensen waren. Voor zichzelf en de rest van de groep. Goed, het lot van Ayah kon Milan niet veel schelen. Hij vertrouwde haar niet, al mocht hij het niet laten merken. Het lot van de rest van de groep kon hem echter wel wat schelen. Hij beschouwde ze allemaal als zijn vrienden, zelfs Gabi al had hij daar wat problemen en bedenkingen bij. Ze waren de eersten die hem normaal behandelden. Ondanks zijn gave, ondanks het ongeluk in de les. Ze beschouwden hem niet als een ijsmonster zoals de rest van de school en zijn koninkrijk soms deden, maar ze beschouwden hem ook niet als een prins. Ze zagen hem gewoon als een gelijke, iets waar Milan erg dankbaar voor was. Hij wilde ook eens weten hoe het was om een normale jongen te zijn. Zonder gave, goed dat was iets wat hij nooit helemaal zou weten, maar zijn vrienden gaven hem toch een soort van het gevoel dat hij normaal was.
Toen Milan ook door de poort was gegaan, sloot de poort automatisch achter zich en moest Milan even lachen om wat hij bij aankomst in de trollenvallei zag. Twee kleine, maar verrassend zware trollen waren op Rafa zijn rug gesprongen en zaten nu een beetje te spelen. Eigenlijk zag het er grappig uit, al mocht Milan er eigenlijk niet om lachen.
“Rustig aan met mijn gasten jongens. Ze moeten langer heel blijven dan vandaag en gisteren” zei Milan met een grijns en meteen sprongen de kleine trollen van Rafa zijn rug af.
“Sorry Rafa, ze zijn niet gewend aan vreemde en de mannen die ze wel gewend zijn, zijn gewend dat ze op hun rug en schouders kunnen springen. Ik had jullie er nog even voor moeten waarschuwen. Neem mij niet kwalijk” zei Milan met een zwakke glimlach en knipte vervolgens even met zijn vingers, om vervolgens met een polsbeweging een koets gemaakt van sneeuw te maken, getrokken door maar liefst 6 ijspaarden. De koets was groot, maar dat moest ook wel met zo'n grootte groep en Kayla haar rolstoel. De koets had een doorzichtig ijsdak waar je de hemel prachtig door kon zien en de deur had een raam in de vorm van een grote sneeuwvlok waar je door heen kon kijken. Rustig opende Milan die deur en maakte ondertussen van sneeuw en ijs een soort rolstoeloprijlaan voor Kayla.
“Maak het jullie gemakkelijk” zei Milan met een glimlach en keek de rest aan. Zelf stapte hij pas in toen iedereen plaats had genomen in de koets en op het moment dat hij de deur sloot, begonnen de paarden de koets te trekken.
Na een tijdje onderweg te zijn geweest, keek Milan de groep aan.
“Wegens omstandigheden kan ik jullie niet direct meenemen naar het kasteel van Arendelle.” zei Milan rustig en keek de rest aan. “Daarom breng ik jullie eerst naar het privé kasteel van mijn moeder en mij en zal ik alleen doorgaan naar Arendelle om jullie aankomst alvast voor te bereiden. Als dat gedaan is, zal ik jullie weer komen ophalen” zei Milan rustig en op dat moment stopte de koets voor zijn moeders ijspaleis.
“Wacht even, ik moet Marshmallow even op de hoogte brengen van zijn nieuwe gasten. Hij kan nogal knorrig zijn, maar als hij ervan op de hoogte is doet hij geen vlieg kwaad.” zei Milan rustig en stapte uit de koets, waarna hij naar de deur van het ijskasteel liep en de deur opende. Meteen kwam Marshmallow naar buiten en keek om zich heen.
“Hey grote vriend, ik heb wat gasten bij mij. Hopelijk vindt je dat niet erg” zei Milan rustig en keek Marshmallow aan. “Ik wil dat je Kayla, het meisje in de rolstoel beschermd. Niemand van de groep mag haar iets aan doen. Zeker niet het meisje dat erg veel bij haar rondhangt, Ayah heet ze. Als ze iets doet, bevries je haar.” fluisterde Milan streng naar Marshmallow. “Maar laat niemand van dit bevel weten. Het meisje met de kattenoren is ongevaarlijk” zei Milan vervolgens en keek toen met een glimlach naar de koets. Hij voelde zich deels ongemakkelijk dat hij dit moest doen, maar hij voelde zich verantwoordelijk voor de veiligheid van Kayla. Hij wist dat Romeo en Melanie haar van Ayah zouden beschermen, maar hij wist ook dat Kayla de hulp van Melanie niet zou aanvaarden. Ze vertrouwde Ayah teveel en zag Melanie als de grote schurk. Daarnaast wilde hij het niet allemaal alleen aan Romeo overlaten. Als Kayla haar broer was het ook aan Milan om haar te beschermen, zelfs tijdens zijn afwezigheid en Marshmallow en de Snowgies waren de beste optie op het moment. Milan wist dat Marsmallow de Snowgies ook de opdracht zou geven om in hun buurt te blijven spelen. Puur om de wacht te houden.
“Kom maar! Marshmallow zal jullie niets meer doen. Hij is erg beschermend over het kasteel, maar als hij ervan op de hoogte is dat er gasten zijn, is hij erg gastvrij” riep Milan naar de rest en glimlachte even toen ze naar het kasteel kwamen.
“Doe alsof jullie thuis zijn” zei Milan met een glimlach. “Maar wel één klein ding Rafa, thuis betekend niet dat je alles mag meenemen. Zoals ik al zei is Marshmallow erg beschermend over het kasteel”

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was een heel heen en weer geren om iedereen bij elkaar te krijgen. Rafaël kon het maar moeilijk bijhouden, want telkens één groepje was gearriveerd vertrok een andere persoon weer omdat hij of zij nog snel iets moest gaan halen. Zelf had hij zijn bagage nog snel aangevuld met enkele truien, die officieel niet van hem waren, maar ach hij zou ze op dit moment toch meer nodig hebben dan hun originele eigenaars. Onder al zijn nieuwe truien droeg hij zijn amulet, veilig weggeborgen, wachten tot het moment dat ze naar zijn Parijs zouden reizen. Rafaël, de ongeduld zelve, kon niet wachten en sprong als één van de eersten door het portaal. Het was zoveel kouder dan hij had verwacht. Zijn adem vormde witte wolkjes in de lucht. Meestal zochten de zigeuners warmere gebieden op. Wanneer de winter kwam trokken ze naar het zuiden van Frankrijk. Hij was weleens een winter in Parijs gebleven, had geschaatst op de Seine, maar die koude was niets in vergelijking met wat hij nu voelde. Hij nam de omgeving in zich op, deed verschrikt enkele stappen achteruit toen hij twee stenen op hem af zag rollen. De twee sprongen op zijn rug en Rafa belandde met zijn gezicht in de sneeuw. "Het geeft niks" antwoordde Rafa lachend terwijl hij was sneeuw van zijn kleding afveegde. "Ik moest ooit toch eens kennis maken met die trollen waar jij het altijd over hebt." Milan verzocht hen een koets in te stappen die hen naar zijn moeders paleis zou voeren. "Wow is het echt helemaal van ijs?" Het was een impressionante verschijning, met zijn spitse torens die schitterden in de winterzon. Rafa had de trollen al impressionant gevonden, Marshmellow kon hij slechts met een gapende mond aanstaren. Met dat reuzesneeuwmonster zou hij absoluut geen ruzie willen. "Menemen, ik? Hoe kom je daar nu bij?" Op hetzelfde moment begon zijn trui te bewegen en glipte er een kleine Snowgie van onderuit. "Eeeuhm hoe komt die daar nu zeg?"

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
“jullie weten dat dereis naar Arendelle koud zal worden?” vroeg Milan. Gabi keek hem metgrote ogen aan.
“Wat zeg je?” Vroeg ze. Ze hield absoluut niet van de kou. Ze zuchtte luid en trok een van haar koffers open. Ze pakte hier een cape uit en sloeg die om. “Ready!” mompelde ze. Ze zag hoe er al een aantal mensen door het portaal waren gesprongen. “Doe ik er dan echt zo lang over om een cape om te slaan?” Vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Ze sprong het portaal in. Het eerste wat ze merkte was de verschrikkelijke kou, waar zelfs haar cape niet echt tegen
beschermde. Toen ze door het portaal was gekomen stond ze in een onbekende vallei. Ze sloeg haar cape om zich heen en keek naar de stenen die op de grond lagen. Tot haar grote verbazing begonnen de stenen ineens te bewegen. “Dit meen je niet…” Ze probeerde een steen weg te schoppen waardoor er een flinke pijnscheut door haar voet heen ging. “Auw… auw.” Ze greep naar haar voet en hinkte over de grond heen.
“Sorry Rafa, ze zijn nietgewend aan vreemde en de mannen die ze wel gewend zijn, zijn gewend dat ze op
hun rug en schouders kunnen springen. Ik had jullie er nog even voor moeten waarschuwen. Neem mij niet kwalijk” Zei Milan. Gabi draaide zichrichting Milan en richtte vervolgens haar blik naar Rafa bij wie er twee trollen op zijn rug zaten. Toen de koets ontstond stapte ze snel de koets in zodat ze een plekje in de hoek kon bemachtigen. Ze rolde zichzelf weer op in haar cape en keek naar buiten door het sneeuwvlokje vormige raam. “Wegens omstandigheden kan ik jullie niet direct meenemen naar het kasteel van Arendelle.” zei Milan rustig “Daarom breng ik jullie eerst naar het privé
kasteel van mijn moeder en mij en zal ik alleen doorgaan naar Arendelle om jullie aankomst alvast voor te bereiden. Als dat gedaan is, zal ik jullie weer komen ophalen” Gabi keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan.
“Dus je laat ons gewoon in een onbekend kasteelovernachten?” Vroeg ze. Ze leunde even naar achteren. “Top idee met Rafa” Zei ze grinnikend. Ze sprong op en maakte zich klaar om de koets uit te lopen. “Wacht even, ik moet Marshmallow even op de hoogte brengenvan zijn nieuwe gasten. Hij kan nogal knorrig zijn, maar als hij ervan op de hoogte is doet hij geen vlieg kwaad.” “Wie is Marshmallow?” Vroegze toen. Ze zag hoe Milan naar buiten toe liep en zag een enorm ijs-beest-ding naar buiten lopen. “Kom maar! Marshmallow zal jullie niets meer doen. Hij is erg beschermend over het kasteel, maar als hij ervan op de hoogte is dat er gasten zijn, is hij erg gastvrij” riep Milan na een gesprek met hetijsmonster. Gabi sprong de koets uit. “Doe alsof jullie thuis zijn” zei Milan met een glimlach. Gabi liep langzaam richting het kasteel toe. Toen ze binnen stond ging ze op de trap zitten. “Dit is helemaal niets vergeleken met mijn
huis…” Mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze om zich heen keek. Ze rende de trap op en liep een random kamer in.
Deze zat echter vol met snowglies. Ze gooide de deur snel dicht en rende weer naar beneden. “Dus?..” vroeg ze aan iedereen die er stond. “Aangezien we hier nog wel even zijn, kunnen we beter iets nuttigs gaan doen.” Ze liep richting de
grote ingang en boog over de leuning van de trap heen. Toen ze een hand vol sneeuw had ging ze weer recht op staan. Ze maakte een bal van alle sneeuw en gooide deze sneeuwbal naar binnen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

De moed zakt me een beetje de schoenen in als we in het kasteel aankomen. Ijs, sneeuw, kou, overal. "Hatsjoe!" Die kon ik niet inhouden hoe graag ik het ook gewild had. "Dus..." klinkt een speelse luide stem achter mij. "Aangezien we hier nog wel even zijn, kunnen we beter iets nuttigs gaan doen.” roept Gabi. Ik draai me om en zie dat ze al een grote sneeuwbal in haar hand heeft gevormd. gek genoeg komt die ook steeds dichter... bij! "Whaa", een luide kreet verlaat mijn mond terwijl ik op de grond duik. Met een berg sneeuw op mijn hoofd wankel ik overeind. Terwijl iedereen in een duik ligt ben ik nog een beetje verward over wat er zojuist gebeurd is. "Ohh die krijg je terug!" roep ik met een grote cheshire lach terug. Van de stapel sneeuw op mijn hoofd maak ik twee sneeuwballen. Eentje gooi ik recht op Gabi. En de andere, die gooi ik op de rest die om ons staan te lachen. Die komen er niet mee weg hoor!

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Melanie kende vele manieren van reizen. Door de lucht, ter voet, per piratenschip als ze Captain Hook eens hadden verslagen, of toevallig met zijn zoon was, en nog veel meer manieren. Echter per portaal was ze nog nooit echt gereisd. In elk geval niet dat ze het zichzelf kon herinneren. Melanie vond het echter een zeer interessante ervaring. Het was zo saai en makkelijk, maar tegelijkertijd ook zo opwindend. Binnen een paar seconden was ze in een heel ander koninkrijk. Een koude plek vol met sneeuw en ijs, waar Milan hen al voor had gewaarschuwd. Het kind in Melanie kwam even weer naar boven door al het sneeuw. Je kon er echt geweldig mee spelen en een geweldig sneeuwgevecht mee houden. Toch moest ze dat even uitstellen. Ze had nu even andere dingen aan haar hoofd. Onder andere Ayah. Rustig deed Melanie haar cape beter om haar heen en haalde een hand door haar haren heen, terwijl ze met de rest in de ijskoets stapte, maar zo ver mogelijk bij Ayah weg bleef. Melanie had geen zin in haar en waarschijnlijk had Ayah geen zin in Melanie.
Na een tijdje kwamen ze aan bij een groot ijskasteel en liep Milan naar binnen om ene Marshmallow op de hoogte te stellen van hun aanwezigheid. Melanie was benieuwd wie die Marshmallow was. Ze had nog nooit van hem gehoord van Peter. Vanuit de koets zag ze echter een heel groot ijsmonster tevoorschijn komen en slikte even. Oké, blijkbaar was dat Marshmallow. Melanie hoopte maar dat Milan hem volledig in zijn macht had en hij hen geen pijn zou doen. Die Marshmallow zou vast een goede bondgenoot zijn om Kayla en de rest voor Ayah te beschermen. Rustig liep Melanie met de rest naar het kasteel en keek om zich heen. "Wow" fluisterde ze zachtjes en liet haar hand over de ijskoude muur glijden. "Dit is zo gaaf"
Al het sneeuw om haar heen zorgde ervoor dat ze zich bijna niet kon inhouden. Melanie wilde spelen. Sneeuwballengevechten en ijsengelen maken. Sneeuwpoppen, al zouden de hare niet zo leuk zijn als die van Milan. De hare konden tenslotte niet leven. Of ze moest een sneeuwelfje vragen om er wat magie over uit te spreken, maar wat zouden sneeuwelfjes in Arendelle te zoeken hebben. De koninklijke familie kon zelf de winter inluiden als het zover was. Al dacht Melanie dat er wel een aantal in de buurt waren om de winter in de gaten te houden, zouden de sterkste waarschijnlijk ergens anders bezig zijn.
Toen werd Melanie uit haar gedachten gehaald omdat Gabi een sneeuwballen gevecht begon en kon ze zich niet meer beheersen. Snel boog ze zich omlaag en greep een grote hand sneeuw, waarna ze die naar Feline gooide, om vervolgens weer snel een nieuwe bal te maken en lachte even. "Doen jullie ook mee?" vroeg Melanie aan de rest die nog een beetje aan de zijkant stonden en gooide vervolgens een sneeuwbal naar Gabi, waarna ze snel omhoog vloog om een andere te ontwijken en weer op de grond ging staan. Ze vond sneeuwballengevechten echt geweldig, maar wilde wel dat ze een beetje hun best deden om haar te raken. Zo gemakkelijk kon Melanie het hen tenslotte nu ook weer niet maken, of wel? Al snel vloog de ene sneeuwbal naar de andere door de gang heen en zaten de meesten onder de sneeuw. Melanie zelf was ook al een paar keer geraakt en het feeënstof wat ze op zich had was inmiddels redelijk van haar afgespoeld en over een aantal sneeuwballen gekomen, die nu door de gang vlogen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld