ORPG || The war never ends - Forum

Ingenting schreef:
Eenmaal in de kamer zag ze de nieuwe gewonde soldaat op de tafel liggen. Dit keer niet met een slagaderlijke bloeding, maar een been die was verdwenen. Het viel haar op dat het niet extreem bloedde, dus waarschijnlijk was de wond meteen door de bom deels dicht gebrand. Dit vond Idda persoonlijk bijna de moeilijkste dingen om te doen, naast de slagaderlijke bloedingen natuurlijk. 'Warm water staat daar.' Zei de dokter tegen haar en wees naar een emmer die op een bijzettafel stond. Idda knikte en pakte een doek die er bij was neer gelegd en tilde de emmer op. Ze liep richting de tafel en begon de wat er nog van het been over was schoon te maken. De soldaat zelf was erg kalm, wat er voor zorgde dat Idda een beetje onrustig werd. Vaak had ze liever dat ze wat zaten te vloeken of gromden tegen de pijn, want dat kon ze hun peilen. 'You there?' Vroeg ze en keek hem aan. Er kwam geen reactie. Snel drukte ze haar hand tegen zijn hals en voelde gelukkig zijn hartslag. Dan was hij waarschijnlijk bewusteloos. Het lichaam had zich dus uitgeschakeld van de pijn die de soldaat had. Even liep ze naar de deur en riep een van de meisjes. 'Kun je hem in de gaten houden en af en toe zijn hartslag voelen?' Vroeg Idda aan haar, waarna ze me toe knikte. Daarna ging Idda weer verder met het schoonmaken. Wanneer ze daar mee klaar was kwam de dokter weer binnen en keek wat hij kon doen. Die handelingen deed hij en daarna moest Idda er voor zorgen dat het goed verbonden werd. Na dat ze helemaal klaar was verliet het meisje de kamer en voelde Idda weer naar de hartslag van de soldaat. Ze was zo gefocust op zijn hartslag en haar horloge, dat ze niet door had dat rond haar pols vast gepakt werd. 'Thanks nurse.' Zei de soldaat zachtjes. 'You're welcome.' Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. 'And welcome back.' Hij zou er wel boven op komen, dat wist Idda zeker. Wanneer ze weer afgevoerd konden worden, mocht deze soldaat zeker naar huis. Dat was hem ook wel gegund, net als meerderen hier.

TheBurrow schreef:
Rustig ging Sophia door tot ze neer knielde bij een man. Hij zag bleek en ze fronste even. Zachtjes voelde ze aan zijn voorhoofd. Hij was warm en trilde duidelijk. Ze verwachtte dat het door zijn verwondingen kwam, maar ze wilde het toch onderzoeken. Ze maakte zijn slaapzak los en keek naar zijn verbonden plekken. Zijn been zag er goed uit, maar zijn zij daarentegen. Die was duidelijk gaan ontsteken. Zodra ze het verband weg haalde kwam de geur vrij van rottend vlees. Sophia knipperde extra met haar ogen, maar hield zich sterk. Ze riep een meisje om spullen te halen en als er een vrij was een dokter. Ze kon het wel weg snijden, maar zeker weten dat het dan ophield dat wist ze niet. Ze kon enkel hopen dat de rotting nog niet verder naar binnen toe getreden was. Sophia deed de handschoentjes aan en een kapje voor om de stank iets tegen te gaan. Ze goot er wat alcohol op waardoor hij het haast uitschreeuwde van de pijn. Het was vreselijk om te horen, maar ze kon hem niet verdoven. De man werd vastgehouden door twee vrouwen en degene die naast hem lag ging op zijn onderbenen liggen terwijl Sophia het vlees weg begon te snijden. Een voordeel was dat het een stuk minder bloedde, maar nog altijd vond ze het vreselijk om te doen. Goed vlees wilde ze eigenlijk niet weghalen, maar ze wist dat ook dat eraan zat te komen om te voorkomen dat dat niet opnieuw besmet zou gaan raken.