ORPG ↬ Oblivion - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ↬ Oblivion

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat de precieze reden achter haar uitvlucht in de buitenwereld was, was voor hem schimmig. Vage voorstellingen kon hij wel in zijn hoofd toveren, voornamelijk gesproken over brandende nieuwsgierigheid of een drang om aan haar familie te kunnen ontsnappen. Als hij zou vertellen dat hij het in dat opzicht niet kon begrijpen, zou daarbij een leugen zijn geweest. Waarom ze werkelijk dacht buiten rond te moeten lopen in het grote gevaar dat er heerste, echter, kon hij betwijfelen of hij het slim had gevonden. Sinds de regering er grote macht had en wel zeker tientallen nieuwe veranderingen had gemaakt in het dagelijks leven na alle onderzoeken, was geen mens meer veilig, ofwel het een outsider was of een 'doodnormale' burger.
De uitgestraalde verbazing van Adamaris zag hij aan. Sceptisch teruggekeken, dieper nagedacht over of het wel zo'n goed plan kon zijn om haar gelijk over vanalles en nog wat in te lichten. De waarheid was dat Christian nog altijd geen idee had van het gehele verhaal waar het om leek te draaien. De troeven had hij enigszins in handen, een paar details waar anderen hoogstwaarschijnlijk voor zouden moorden bevonden zich in zijn gedachten, maar waar zij naar vroeg, was een vraag waar hij amper antwoord op kon geven. "That's something for later. We don't have the time to talk about the army, because I think our friends are still looking for us outside." Een welwillende knik liet hij blijken op haar bedankende woorden. Een reactie waar hij nooit echt goed mee om wist te gaan, omdat hij nooit echt leefde op andere mensen maar eerder op zichzelf gesteld was. "No problem. I appreciate the offer, though I don't need anything." Zijn zwijgen behield hij intussen voor kort. Wantrouwig keerde zijn gelaat zich ietwat opzij, naar achteren gekeken langs het boomschors heen om naar de drie gedaanten van de vijand te kijken. De paranoia in zijn lijf nam in grote hoeveelheden toe. Hij vertrouwde geen steek van de locatie eveneens de mensen in het openbaar, en een ander resultaat dan het opstaan van zijn plek had het niet kunnen hebben. De hand die hij naar het meisje uitstak, zowel uit beleefdheid als om haar omhoog te helpen, gaf zijn haast aan om van de plek weg te kunnen komen.

"Christian. My name is Christian."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''David, did ya see 'em?''
''Nahh, I ain't got a fucking chance to keep 'em up.''
''Aye, ya gotta try harder.''
''Shut the fuck up, will ya? You doin' nothin' but fucking yellin' at me.
''Ya old filthy animal,'' they both spoke with a thick tongue.

It was proper to introduce yourself bij giving your first and last name, but he completely deviated that one rule. She could hardly imagine a Christian without a surname and although she wanted to ask for his last name, she stayed silent. Right now wasn't the right time to ask questions about things that didn't even really matter.
Normally it would please her when a male shows respect to women, but his outstretched hand did nothing but worry her. Why would they run, again?

''We cannot just run away, Christian. Even if we did survive the escape attempt, it wouldn't be enough to keep us both alive. What do you even expect me to do? I cannot run my entire life.'' Nothing they'd do in the future would be enough to save their asses from the army because, to be true, soldiers are everywhere to be found. Besides, was it even necessary to run away from the military? She didn't think so.
Adamaris was about to grab his left hand, but the noises in her head kept telling it was safer to create a distance between the boy and herself, so within a few seconds her own hand returned to the narrow space nigh her body. Smiling shyly was all she could do to let her embarrassment disappear in the woods' darkest shadows. ''I am sure they will not shoot me if I surrender and if I return home once again, you'll have my word they will not attack you either, because you just saved the life of the president's daughter.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Distrust is an effective shield. Something that could hold back numbers of people without remorse, no matter how much of the truth was spoken. Whether it was out of fear or just an act of selfdefense, it ended up the same. Why Ademaris decided it was for the best to not believe him, was something he couldn't dare to understand nor tried to. They didn't have the time to discuss if she had to follow him and take his words without thinking it'd be lies. He just had to let her understand it was an endless discussion... but how? Not wanting to think about it too long, he rejected her decision to leave his hand in the open and get up herself. With as much gentleness as possible in his rush, he grabbed her hand and pulled her closer to him.
"It'd be enough to keep us alive. If not, I would've been dead a long time ago," he spoke, as he stepped forward and walked ahead. His footsteps were fast, but not too much so she could get along. Christian wouldn't want her to get left behind now they 'earned' their place on the most wanted list of Riverdale. He knew she wasn't happy about it either. Still, she smiled a little bit, which got him confused for a minute. Not knowing if she was laughing at him or just wanted to let him think she saw him as a normal person, he let his teeth sink into his lip. "No one'll be spared by the government. Not even you, as the daughter of the president." The title of her father made her important. Of course he understood why she wanted to head back, right into the direction of their biggest rivals. But now they all had the knowledge of their genes, they weren't safe anywhere. The fact they fled and fought against the soldiers, wouldn't make those things any better. They're fugitives now.
"They know enough. Once we ever get within their sight, they'll pull the trigger and it might be that one shot we can't defend ourselves from."
Safety was nowhere to be found. He still remained fearful, hearing those sounds of nature along with something he found to be footsteps of the army. Yet, Christian looked up to the sky for a minute. Admiring the stars that brightened their path through the woods, making him forget of the troubles for a couple of seconds. It was beautiful here, he thought, while he kept on walking. Peaceful, to be more clearly. Was that the one thing he had missed the most?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn opstandigheid baarde haar enigszins zorgen en ook zijn gedachte dat het leger haar niet sparen zou, zelfs al was ze de dochter van de president. Opscheppen wilde ze niet, maar was de bloedlijn die ze deelde met de machtigste man van Amerika niet genoeg om in leven te worden gehouden?
Een glimp van indringers kon ze weervinden onder het ietwat heldere gedeelte van het bos, afkomstig van de sterrenstralen. Als er geen geluid werd gemaakt op die van de natuur na, dan kon ze hen horen rennen door het bos doordat de bladeren onder hun voeten zo luid kraakten als maar kon. Christian, een jongeman van weten, was bereid om tot het uiterste te gaan, maar was dat niet hetgeen wat hen zou kwetsbaar zou maken? Nu konden ze nog schuilen in het diepste van het bos, waar geen sprankel licht zou binnendringen, maar hij wilde perse wegrennen, onwetende dat hij hierbij ongelooflijk veel geluid zou produceren. Adamaris wilde niet het risico lopen om gepakt te worden door zijn domme fout, maar op dat moment had ze geen andere keus. Ze wilde niet van hem gescheiden worden, omdat ze niet alleen wilde zijn en hij daarbij alle leugens kon wegnemen en de leegte kon vullen met enkel de overgebleven waarheid. Daarnaast was ze niet de wijste. Hij wist duidelijk meer over de situatie en als hij geloofde dat wegrennen het beste was, dan zodoende.
Ze versnelde haar pas totdat ze weer naast hem liep. In de tussentijd verstevigde ze hun handgreep. ''Then promise me you won't let go of my hand,'' fluisterde ze, haar best doende om zo zacht mogelijk te praten in verband met hen die niet alleen opzoek waren naar haar, maar ook naar hem. Haar ogen daarentegen straalden pure angst uit, alsof ze pas net de hel op aarde bewonderen mocht. ''You may take me as far as needed, I'll follow and I gave you my word that I'll obey you when things get out of hand. Just don't leave me.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld