O ♠ Magic is just science that we don't - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O ♠ Magic is just science that we don't

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was fijn om hier zo te lopen en zeker omdat Camille de stad natuurlijk kende. Bij de bakker was het stel duidelijk even van hun stuk gebracht, maar desalniettemin zeer bereid om hen te helpen. Alles zou geregeld worden en er werd geen moment moeilijk over gedaan. Gaile had zo ontzettend veel respect voor de vrouw naast haar. Mensen mochten haar en wilden alles voor haar doen, het was geweldig om te zien en het liet daardoor een glimlach op haar gezicht verschijnen.
Hun weg werd vervolgd richting de haven en Gaile luisterde naar wat haar nicht te vertellen had. "Heeft hij een poging gedaan je te huwen?' Vroeg ze rustig en ze streelde kort even over haar hand. Het was ook moeilijk maar Gaile begreep het, ze snapte het gevoel van schuld. 'Ik doe het wel, wees maar niet bang.' Ze liet zich de weg wijzen door Camille en gaf nog een zacht kneepje in haar hand waarna ze naar binnen liep. Ze vleide de man, hoewel hij eerst niet erg gewillig er tegenover stond. Uiteindelijk wist ze hem te overtuigen, hij zou zorgen dat de beste wijnen hun kant op zouden komen en met een tevreden glimlach kwam Gaile weer naar buiten toe. 'Nou, naast het eten hebben we gelukkig ook nog wat te drinken. Zijn er nog meer dingen die we moeten doen?" vroeg ze liefjes en ze keek haar aan. Ondanks hun missie keek ze steeds meer uit naar het feest, eindelijk gebeurde er weer iets anders in haar leven.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille schudde haar hoofd. "Niet hij, maar zijn zoon," zei ze zachtjes. Ze wisten waar ze aan begonnen, wisten de uitkomst van hun keuze en toch bleef het moeilijk. Hoeveel mannen hadden niet smekend aan haar knieën gelegen toen ze weigerde hun smeekbedes te aanhoren? Er was nooit een beul geweest. Bij elk van hen had ze eigenhandig de het mes van de guillotine naar beneden laten vallen. Terwijl Gaile binnen bezig was met het overtuigen van de wijnhandelaar zette Camille zich neer op de kade. Ze keek naar de eindeloze zee, die er die dag kalm bij lag, naar de boten die zachtjes op en neer deinden, de scheepslui die druk bezig waren met het in en uitladen van hun vracht. "Is het gelukt? Fantastisch!" Ze was enorm opgelucht toen Gaile haar het goede nieuws bracht. Ze had immers niet geweten waar ze op zo'n korte tijd, zoveel wijn en champagne zou moeten zoeken. "Het belangrijkste is geregeld. Het paleis moet natuurlijk nog worden versierd, maar misschien is het leuk als wij dat voor onze rekening nemen. Het zou des te meer de samenwerking benadrukken tussen mens en magiër."

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even moest ze lachen. "Natuurlijk, je weet toch dat ik het enkel hoef te vragen." Plagend schonk ze haar nicht een knipoog. Ze kon er niets aan doen, maar het maakte haar gewoon vrolijk. Vrolijker dan ze in lange tijd geweest was, veel te lange tijd. Gaile glimlachte en knikte rustig. "Dat vind ik een goed idee. Dat houdt mijn gedachten ook even af van hetgeen dat gaat komen." Even nam ze de arm van Camille vast en keek haar aan. "Dankjewel, ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld." Fluisterde ze zachtjes en ze keek haar even aan. Familie was het belangrijkste, dat werd haar maar weer eens extra duidelijk. Rustig liep ze vervolgens met Camille weer terug richting het kasteel om samen met haar bedienden het paleis te versieren. Alles zou perfect zijn, het zou goed lopen en hierna zouden ze eindelijk af zijn van Baldair. Die gedachte gaf haar een fijn gevoel. Zonder hem zou de wereld zoveel beter zijn, zouden zij eindelijk weer vrij en zonder angst kunnen leven. Baldair kende geen harmonie en voor hem was die er wel geweest. Een goede harmonie tussen mens en magiër. Hij had alles verpest.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het doet me plezier je zo te zien, zoals vroeger. Weet je nog toen we jong waren. Je had altijd slechts één blik nodig, een knippering met je wimpers was genoeg om elke jongen en elk meisje voor je te winnen. Al is het voor mij ook een hele verademing, te breken met de sleur van alledag, een nieuwe wind te laten blazen." Camille dacht vaak aan het verleden, aan de betere tijden van weleer. Nostalgie was gevaarlijk. Je veranderde niets aan het heden door constant met je gedachten in het verleden te zitten. Je liep zelfs het risico het heden totaal uit het oog te verliezen. Misschien was dat waar Baldair misbruik van had gemaakt. Camille had zich nooit beziggehouden met wereldpolitiek. Ze had zich enkel op haar koninkrijk, haar stad gericht. De mensen uit Eastcliff respecteerden haar, maar daarbuiten. Er waren zoveel meer mensen, mensen die haar situatie niet begrepen die haar bestempelden als een afschuwelijk wezen. Ze kreeg nog dagelijks brieven van familie en vrienden van de mannen die zich als huwelijkskandidaat hadden aangeboden. Nog altijd las ze ze. Ze nam zelfs de moeite om hun haatdragende berichten te beantwoorden, ook al werd ze geadviseerd ze te laten voor wat ze waren.
Camille's paleis was op zich al behoorlijk imposant. Het blauw glasachtige kristallen gebouw was absoluut een bezienswaardigheid. Menig persoon wilde een blik werpen op de grote kristallen troon, de plaats waar er eens twee hadden gestaan. Dit paleis was een verlengde van haar krachten. Ze kon er in aanpassen wat ze maar wilde. Het was ideaal voor het geven van bals. "Laten we beginnen met de lusters." Ze drukte haar hand op de vloer. Boven haar groeide een prachtige luster uit het plafond, die duizenden schitteringen over de ruimte verspreidde.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zachtjes grinnikte Gaile even, dat wist ze nog wel. Velen hadden aan haar voeten gelegen en velen ook in haar bed. "Ja... Dat weet ik nog wel. Soms mis ik die tijd wel hoor, nou ja, vooral de mensen die daarbij hoorden. Eenzaamheid is ook niet alles natuurlijk." Ze besefte heel goed dat het aan haarzelf lag, zij was nu te duister om de mensen toe te laten. Het was beter en veiliger als ze het niet deed. Daarbij kwam ook nog eens dat ze niet eens meer goed wist hoe ze het moest doen. Zelfs nu had Gaile oprecht haar best moeten doen. Even beet ze op haar onderlip en keek opzij naar Camille. Ze leek verloren in haar gedachten en even nam Gaile haar arm vast. Ze waren hier samen in beland en samen zouden ze het ook wel overleven. Met een glimlachje liep ze mee richting het paleis. Het was een prachtig paleis, Gaile kon zich nog goed herinneren hoe ze alles rond gerend had om het te kunnen zijn.
Eenmaal binnen liet ze haar nicht los en keek even rond. Ze glimlachte en beet op haar onderlip. Het gaf haar gelukkige gevoelens. Zacht keek ze omhoog, het zat nog wel in haar. De uiteinden begonnen iets te gloeien, alsof ze lichtgaven. Met een tevreden glimlach keek ze er naar. Niet alles in haar was duisternis, het was niet iets dat haar zou gaan verslokken en zelfs als haar gaven zouden veranderen, moest ze het tegenhouden dat het haar zou veranderen. Dat kon ze absoluut niet toestaan. Even haalde Gaile diep adem en keek naar Camille. "Zeg maar wat je wilt dat ik doe, het is jouw thuis." Met een lieve glimlach keek ze naar haar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille keek op naar de schittering in de lusters. Het licht dat Gaile aanbracht, de twinkeling die in haar ogen weerspiegelde. "Oh nee laat je creativiteit alsjeblieft de vrije loop. Ze liep de zaal rond. Tafels die hadden ze nodig om al het eten op te etaleren, maar waar zou ze deze plaatsen. De rechterhoek van de zaal leek haar het meest geschikt. Deze bood het beste overzicht op de dansvloer. Zo konden mensen rustig eten en praten, maar terwijl toch nog genieten van de dansende menigte. Ze plaatste haar hand op de vloer en liet een brede tafel naar boven rijzen. Hier en daar zaten kuilen in het tafelblad waarin ijs kon worden geplaatst om de drank koud te houden. "De serres en paleistuin zullen natuurlijk ook opengesteld worden voor de gasten. Misschien moet ik ook boven een paar kamers gereed laten maken, in het geval dat, je weet wel..." Camille had altijd nogal moeite gehad om over seksuele handelingen te praten, zelfs met haar familie. Het was iets waarbij ze zich snel ongemakkelijk ging voelen en liever achter gesloten kamerdeuren hield. Ze was in haar leven niet met zoveel mensen de lakens gedeeld en dat vond ze geen enkel probleem. Ook nu, nu ze alleenstaand was, had ze niet bepaald een seksuele verlangen naar een bedpartner.
"Muziek! Hoe kon ik de muziek vergeten. Het belangrijkste element van een bal. We moeten een band vragen, maar waar vinden we muzikanten die zo lang kunnen en vooral willen spelen?"

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was genieten, absoluut genieten. Voor het eerst in tijden liet ze zichzelf gaan. Begon dingen aan te passen en bracht licht met zich mee. Het was zo lang geleden, het voelde alsof ze een deel van zichzelf terug gevonden had. Pas zodra Camille begon te spreken draaide Gaile zich naar haar nicht toe. Ze begon te lachen en keek haar aan. " Ja... Voor het geval er wat mensen zijn die zich niet in kunnen houden." Even schonk ze haar een plagende knipoog. Waar Camille moeite had gehad met zulke dingen bespreken, was Gaile altijd erg vrij geweest. Zowel in haar relaties als wat ze erover kwijt wilde. Voor haar draaide het soms enkel om lust, dat durfde ze wel toe te geven.
"Ik ken er wel een paar! Ze zijn me nog wat verschuldigd maar dan heb ik wel je snelste ruiters en paarden nodig om ze hier te krijgen." Even kwam er een trotse glimlach op haar gezicht. Eindelijk kon ze daadwerkelijk iets bijdragen. "Ik weet zeker dat je hun muziek geweldig gaat vinden Camille. Ze speelden nog toen... Nou, ja." Even keek Gaile weg. Ze hadden nog gespeeld in haar kasteel, toen ze nog voor de mensen kon zorgen en zichzelf niet verloren was. Ze glimlachte maar weer, op dit moment kon ze beter glimlachen dat treuren. Er zat een bal aan te komen en daar moest ze van genieten, ondanks haar taak.

Sorry for the long wait D:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld