ORPG ~ After dawn the gods will rise - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ After dawn the gods will rise

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia kroop langzaam naar de rotswand om daar met haar rug tegen aan te gaan zitten en zichzelf overeind te houden. Op haar arm kon ze namelijk niet leunen.
Ze probeerde te doen wat Shida zei: haar krachten gebruiken om haar arm te genezen. Echter had ze niet zoveel kracht om de wond te genezen, maar enkel om het bloeden te laten stoppen. Lavidia moest er wel mee opletten of het zou weer beginnen te bloeden.
'Shida, die beesten..ik was net zó dichtbij hen. Ik keek één van hen recht in de ogen aan en zag zoveel pijn en angst..' Lavidia werd onderbroken door het geluid van de wezens. Ze knikte naar Shida. 'Bonace zal niet rusten tot hij klaar met ons is. We móeten hier weg zien te komen.'
Langzaam stond Lavidia op en zocht naar een opening in de grot waar zij en Shida doorheen konden vluchten, maar op de ingang na was die niet te vinden. Lavidia keek Shida aan. 'We moeten het risico nemen. Anders zitten we sowieso weer gevangen.' Lavidia had er dan geen goed gevoel over omdat Bonace misschien elk moment aan de andere kant kon staan, maar ze wist ook dat de smalle gang de enige uitweg was voor hen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het zijn monsters Lavidia. Hun menselijkheid is verloren, hun kansen verkeken. Het enige wat we kunnen doen om hen uit hun leiden te verlossen in hen doden." Als ze voorbij hen wilden raken, zouden ze moeten vechten. Er lag niet veel in de grot, maar Shida verzamelde zoveel mogelijk stenen en overhandigde er enkelen aan Lavidia. "Hier. Het is niet veel maar het blijft beter dan niets. Qua strategie hebben we niet veel opties. Het wordt lopen en gooien, denk je dat dat gaat lukken." Shida wierp een blik op Lavidia's arm. Ze waren er beiden slecht aan toe. Hunzelf in een gevecht storten was waanzin, maar tevens de enige manier om uit de klauwen van Bonace te blijven.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia zuchtte. 'Een andere optie is er niet, of wel soms?' Onschuldige mensen doden gevangen in het lichaam van een monster. Lavidia weigerde te geloven dat hun menselijkheid verloren was. Ze had er één diep in de ogen aangekeken en de wanhoop gezien. Ze was toch zeker niet gek?
Met tegenzin nam Lavidia een aantal stenen aan van Shida. Ze keek van de smalle gang naar haar arm en weer terug. Waarschijnlijk zou ze haar arm weer openhalen door het schuren tegen de rotsmuren en dan was ze weer terug bij af, maar een andere optie was er niet.
Lavdia haalde even diep adem en keek Shida aan. 'Oké, daar gaan we,' zei ze en ging als eerste de gang door. Zoals verwacht schuurde haar arm tegen de wand en begon het bloed weer te lopen. Lavidia kreunde maar zette toch door en bereikte de andere kant van de gang, op de voet gevolgd door Shida, waar de wezens al op hen stonden te wachten. Met alle kracht die ze had, gooide ze de stenen en probeerde ze zo hard als ze kon weg te rennen. 'Shida, rennen!'
Vluchtig zag ze achter de beesten nog een schim, maar ze kon alleen maar hopen dat het niet Bonace was die ze gezien had..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar hand zat stevig rond de steen gesloten, alsof ze er kracht uit kon putten. Ze dacht aan Lavidia's woorden, een andere optie. Zojuist hadden haar krachten gewerkt, beperkt, maar ze hadden gewerkt. Haar gedachten schoten van hier naar daar, er was iets, iets dat ze moest doen. Ze kon het alleen niet benoemen. Ze volgde Lavidia de voet. Gooide haar eerste steen. Had ze niet ooit? Gooide haar tweede steen. Zou het haar lukken om? Gooide haar derde steen. Het zou wel moeten, het was hun enige kans. Gooide haar laatste steen. Ze nam Lividia's hand vast, die van haar niet gewonde arm. Haar hart racete in haar borst, haar ademhaling was snel en onregelmatig. Ze keek haar aan, de godin die ze eens haar wederhelft had genoemd. "Je moet me gewoon even vertrouwen" Ze sloot haar ogen, drukte haar lippen op die van Lavidia, kort. Het was de naam kus niet eens waardig.
Toen ze haar ogen opende waren ze niet langer in Bonace's doolhof, maar in een geheel witte ruimte. Er stond een kast, een bed. Het leek de inrichting van een slaapkamer, maar bevond zich niet in een huis. "Ik was vergeten dat dit bestond. Ergens moet ik hebben geweten dat hij niet voor altijd gevangen zou zitten." Ze liep naar één van de kasten, haalde er wat geneesmiddelen uit en verband. "Al is de strijd nog lang niet gestreden, integendeel hij is nog maar net begonnen. We zijn hier veilig voor nu, maar ooit zullen we terug moeten keren, dat weet ik en dat weet Bonace waarschijnlijk ook."

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia kon het even niet bevatten. Het ene moment stonden ze nog stenen te gooien en probeerden ze te rennen voor hun leven. Het andere moment drukte Shida haar lippen kort op die van Lavidia en stonden ze opeens in een geheel witte ruimte.
Verbaasd keek Lavidia dan ook om zich heen en richtte zich daarna tot Shida. 'Oké, wat deed jij daarnet en waar zijn wij in hemelsnaam?' Lavidia besloot intussen op het bed te gaan zitten om even uit te rusten. 'Daarnet stonden we nog die stenen te gooien en nu zitten we...hier. Wat is dit voor een plek?'
Lavidia keek naar Shida die bezig was met wat materiaal als verband en daarna keek ze even naar haar arm. Deze zag er slecht uit. Ten eerste al door de uithaal van één van de wezens en ten tweede door het schuren langs de rotswand.
'Daar heb je gelijk in. En wie weet wat Bonace al heeft aangericht nu wij hier zitten. Ik snap nog steeds niet hoe het zo ver heeft kunnen komen.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dit," zei Shida en wees rondom zich, "is het droomrijk, of tenminste een minuscuul deel ervan. Ik heb het eeuwen geleden gecreëerd. Zie het als een plaats waar niemand me kan storen, een veilige haven, een bunker. Het is een ruimte waar ik kan mediteren. Het is jaren geleden dat ik hier voor het laatst was. Het was nooit mijn bedoeling om deze ruimte met iemand te delen, om iemand mee te nemen. Ik was zelfs niet zeker of het zou werken, maar naar goede gewoonte werken mijn gaven met iemand altijd net iets beter wanneer er lichamelijk contact plaatsvindt, dat is waarom die kus plaats vond. Al kon je het in mijn ogen niet eens een kus noemen en moet je, je verder ook geen dingen in je hoofd gaan halen." Ze bracht de medicijnen en windels naar Lavidia. "Denk je dat je het zelf kunt. Je weet dat genezen meer jou ding is. Dus zoals ik al zei is dit slechts een tijdelijk onderkomen. We kunnen uitrusten, wachten tot we onze krachten terug hebben enkel dan maken we een kans tegen hem en zijn monsters. We zullen moeten samenwerken, dus misschien zijn excuses na al die decennia wel op hun plaats." Shida keek Lavidia in afwachting aan.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia schudde haar hoofd. 'Oh, maak je daar maar geen zorgen over. Ik zal er zéker niks achter gaan zoeken.' En dat loog ze ook niet. Waren ze niet in deze ruimte terecht gekomen, dan was het een ander verhaal geweest.
'Natuurlijk kan ik dat. Weet je zeker dat jij geen hulp nodig hebt daarbij?' vroeg Lavidia aarzelend. Ze was dan nog wel een vijand iets, maar toch..
Lavidia dacht even na. Samenwerken met Shida? Excuses? Dit was wel heel wat. En liever zou ze het niet doen, maar op het moment was er weinig keuze? En eerlijk gezegd, misschien had ze er wel gelijk in. Het duurde al decennia en geen van beiden was overstag gegaan. Lavidia haalde even diep adem en keek Shida aan. 'We hebben weinig keuze, niet dan? Ik bedoel, met het samenwerken dan. En misschien heb je ook wel gelijk over die excuses...'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Shida bekeek haar eigen wonden en schudde het hoofd. "Bekommer je maar eerst om jezelf ik red me wel." een goede samenwerking zou niet zomaar ineens weer ontstaan, daar zouden ze beiden aan moeten werken. "Het is enkel voor nu, tot we hier weg zijn en Bonace terug is waar hij hoort te zijn, in een cel ergens diep weggestoken, met geen kans op ontsnappen. Daarna kunnen hebben we terug ons eigen eiland, ons eigen volk en kunnen we weer ons eigen leven leiden zonder naar de ander om te hoeven kijken. Dat werkte in het verleden en hopelijk zal dat in de toekomst verder kunnen worden gezet. Wel als er een toekomst is." De kans bestond natuurlijk altijd dat ze niet zouden kunnen ontsnappen, dat Bonace voor eens en altijd een einde aan hen zou maken. Iets wat zij eigenlijk veel eerder al met hem hadden moeten doen. Medelijden was zoiets hatelijk soms. Lavidia's aarzelende poging tot excuses maakten niet veel indruk op haar. Ze zuchtte geërgerd en draaide zich om. "Laat ook maar." Het was dom van haar te bedenken dat Lavidia zich ooit zou excuseren over was ze haar had aangedaan. Ze liep terug naar de voorraadkast. "We moeten eten, onszelf aansterken en daarna slapen. Ik kan niet wachten tot ik eindelijk fatsoenlijk kan slapen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld