Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

[ORPG] The Selection - Don't bother

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise glimlachte verlegen en knikte. 'Natuurlijk mag je ze zien.' zei ze vrolijk, gevleid. 'Niet dat ik zo ongelovig goed ben hoor. Ik vind het gewoon fijn om te doen. We kunnen alleen niet altijd al het materiaal betalen dat ik zou willen gebruiken.' gaf ze eerlijk toe. Ze tekende het liefst met houtskool, of schilderde met acryl. Maar verf was best duur, en met name de beste kwaliteit konden ze eigenlijk niet betalen. Het was oneerlijk want de hogere kastes wilde er niet eens gebruik van maken, tenminste, vaak niet. 'Ja dat is super aardig van hem.' zei Elise knikkend. 'Volgens mij probeert hij echt om iedereen te leren kennen, en dat vind ik best bewonderenswaardig, als je nagaat met hoeveel we zijn. Het lijkt me nogal een hele klus voor hem, als ik eerlijk moet zijn. Ik zou er zelf eigenlijk niet aan willen beginnen. Godzijdank is het 1 kroonprins, en niet een zesling.' grapte ze. Ze keek op toen Brittany terug kwam, met een zelfvoldane grijns op haar gezicht. Elise rolde kort met haar ogen en richtte zich toen tot Ida. 'Veel succes.. maar vooral plezier. Hij is echt aardig, en negeer haar maar gewoon.' ze glimlachte bemoedigend en keek hoe Ida het vertrek in ging waar prins Gabriël zat. Ze keek naar Brittany die in geuren en kleuren stond te vertellen aan de meiden om haar heen dat de prins haar had gecomplimenteerd met haar jurk en sierraden, en dat dat vast een hint was geweest. Zuchtend liep Elise naar het raam en keek naar buiten. Het leek buiten overal te leven. De grassprietjes in de wind, de blaadjes aan de bomen, het water in het meertje. Alles had zulke prachtige kleuren, en alles bewoog. Wat zou ze er niet voor geven om nu naar buiten te kunnen en een boom te tekenen. Of een libellen bij de waterrand. Dromerig ging ze op in het landschap voor zich en bedacht zich welke kleuren ze allemaal nodig zou hebben om dit op canvas te zetten. Ze legde haar hand tegen het koele glas van het raam en glimlachte. Bij een gek geluid draaide ze zich om naar achter, waarbij ze tegen een van de meisjes aanstootte. Het meisje begon gelijk drama te schoppen en te roepen dat Elise haar had willen laten struikelen, ondanks dat dat natuurlijk helemaal niet waar was. Binnen de kortste keren stond Caecilia naast hen om het meisje te kalmeren. 'Het lijkt me beter als jullie terug gaan naar jullie privé vertrekken. Jullie mogen lunchen op jullie eigen kamer, en zullen rond 5 uur weer verwacht worden hier. ' met een hoofdgebaar maakte ze duidelijk dat Elise kon vertrekken, en ze voelde zich weggestuurd. Ze had niks verkeerd gedaan en aan de zelfvoldane blik op het gezicht van het meisje had ze het idee dat ze er was ingeluisd.
Met een knoop in haar maag liep ze de grote kamer uit richting haar eigen vertrekken. Misschien kon ze een briefje laten bezorgen bij Ida? Ze wilde niet het idee wekken dat ze niet op haar wilde wachten, en ze was zeker benieuwd naar het gesprek van haar en de prins.
Terwijl ze door de gangen liep merkte ze op dat ze snel verdwaalde en geen idee meer had welke kant op haar kamer, of de vrouwenkamer was. Elise beet op haar lip en frunnikte aan haar haren, waar moest ze naartoe? Ze keek om zich heen of ze iemand kon vinden, misschien een bediende.. 'Hallo?' zei ze zacht en ze keek de hoek om. 'Ehm, hallo. Pardon, is er iemand die mij kan helpen? Ik ben verdwaald..' met een lichte blos op haar wangen keek ze zoekend rond.

Gabe luisterde goed naar wat Darwin te zeggen had en keek naar de twee meisjes op de afleg stapel. Zijn vriend had gelijk, het meisje was jong.. En misschien moest hij minder snel aan het wegsturen denken dan dat zijn ouders wellicht zouden willen. Hij had tijd genoeg om de meisjes te leren kennen, en hij wilde ook niet overkomen als een onaardig mens. Zeker de buitenwereld moest door de selectie geen verkeerd beeld van hem krijgen. 'Bedankt.' zei hij glimlachend. 'Ik zal je later wellicht nog opzoeken... ' hij keek zijn vriend na en ging weer zitten. Afwegend hield hij de twee papieren voor zich, maar besloot toch het meisje weg te sturen, hij had een heel vervelend gevoel bij haar gekregen en het maakte hem zenuwachtig haar weer te moeten zien, al zou hij de meisjes straks wel persoonlijk weg sturen.
Vastbesloten legde hij de papieren weg en stond op om het nieuwe meisje te begroeten, Brittany was een 2, en ze was in de media redelijk bekend. Het was dan ook geen verassing dat ze bij de selectie zat, en hij zette zich schrap voor wat ging komen. Hij had al zo'n voorgevoel van hoe het zou gaan verlopen, maar misschien zou ze wel ontzettend leuk zijn.
...
Na ongeveer een kwartier had Gabe het gevoel dat hij precies wist hoe het meisje tegenover hem in elkaar zat. Ze lachte veel, flirtte, keek hem vaak zwoel aan en likte af en toe aan haar lippen. Eigenlijk deed ze precies wat Darwin eerder had gedaan om hem aan het lachen te maken. Gabe grinnikte zachtjes om de herinnering en richtte zich toen weer op Brittany, ze was een mooi meisje met lang zwart haar dat tot over haar billen kwam en grote bruine ogen. Hij had haar gecomplimenteerd met haar jurk, ze was dan ook een mooie verschijning. Toch kreeg hij nog niet het idee dat hij haar echt leerde kennen, al was ze wel makkelijk om mee te praten. Ze hield in elk geval het gesprek op gang. Toen de zoemer af ging bedankte hij haar en liet hij haar galant uit. Nog een paar meisjes te gaan, en hij was nu al bekaf. Hij moest hierna nog aan de staatszaken werken, en hij zag nu al tegen de enorme berg papierwerk op. Met zijn hoofd bij zijn 'huiswerk' voor straks, ging hij staan om het volgende meisje te begroette. Ze werd aangekondigd en kwam binnen. Zijn ogen vlogen meteen naar haar kapsel, alle krullen met sierraden er in, en haar prachtige gouden jurk. Het was een gewaagde keuze, goud, alsof ze al bijna bij de koninklijke familie hoorde. Maar het stond haar prachtig.
Gabe pakte zacht en beleefd haar hand vast en groette haar zoals het hoorde. 'Welkom' zei hij lachend. Het meisje kwam enthousiast en vooral erg normaal over. Nieuwsgierig keek hij haar aan terwijl hij gebaarde dat ze kon gaan zitten. 'Nee nee, vertel!' zei hij en hij lachte naar haar. De meeste meisjes hadden hem nauwelijks vragen gesteld, hadden afgewacht tot hij iets zou zeggen of hadden over het paleis gekletst, bijna niemand had naar hem gevraagd en dat viel hem pas op nu het meisje voor hem zei dat zij vragen voor hem had.
'Wat wil je weten?' vroeg hij vrolijk.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Darwin was onderweg naar de naairuimtes om te zien of hij zijn taak als speldenkussen kon verder zetten. Plots hoorde hij een kreet om hulp. Hij herkende de stem niet. Het feit dat ze verdwaald was kon maar één ding betekenen, ze was een kandidate. Al de bedienden kenden het paleis vanbinnen en vanbuiten. Er waren de laatste tijd ook geen nieuwe mensen aangenomen. Zoiets zou hij wel hebben geweten. Roddels verspreidden zich binnen de paleismuren sneller dan vuur. Hij wist dat hij zijn contact met hen zoveel mogelijk moest beperken. Enkel tijdens de lessen mocht hij van Caecilia met hen spreken. Zelf vond hij dat een stomme regel, maar ze zou er wel haar reden voor hebben. Alleen kon hij haar toch niet eeuwig door de gangen van dit gigantische paleis laten ronddolen. "Waar moet u heen. Ik zal u begeleiden," zei hij en wandelde naar haar toe. "Hey jij bent het meisje dat eerder een glas had laten vallen toch? Sorry, dat is, denk ik niet iets waaraan je herkend of herinnerd wilt worden." Waarom lukte het hem nooit in de rol van bediende te blijven? Waarom werd hij meteen zo enthousiast? "Hoe heet u, dan kan ik in de toekomst gewoon uw naam gebruiken," zei hij opnieuw op een meer statige, formele toon.

Dus dit was hem prins Gabriel Donovan. Elise had gelijk, van dichtbij zag hij er nog beter uit dan op tv en ergens baarde dat haar zorgen. Hij zag er zo perfect uit, dat het zijn menselijkheid leek te ontstijgen. Ze zag hoe zijn blik naar haar kapsel ging. "Het is nogal wat. Ik had zelf geopteerd voor iets minder juwelen, maar mijn dienstmeisjes verzekerden me dat het belangrijk was om de eerste dag iets te hebben dat opviel. Uiteindelijk bedacht ik me dat zij hier meer kennis van hebben dan ik." Ze had weinig tijd. Ze moest kieskeurig zijn in de vragen die ze hem zou stellen. Niets oppervlakkig, daar was later tijd voor. Als hij haar die tijd zou geven natuurlijk. Terwijl ze nadacht over haar vraag nam ze de tijd om hem beter te bekijken. Zoekend naar een fout, een oneffenheid, een afgebeten nagel of moedervlekje. "Wat is uw grootste angst?" Vroeg ze hem voorzichtig.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise liep langzaam door de enorme gang heen en bewonderde het prachtige plafond. Het was bizar dat er zoveel detail zat in deze schildering, terwijl het maar een simpele gang was. Ze had gehoord dat de balzaal een prachtige schildering bevatte, en ze was ongelovig nieuwsgierig. Ze hoopte dat ze het ver genoeg in de selectie zou schoppen om het te mogen bewonderen. Om uberhaupt een keer naar alle kunst hier te mogen kijken. Terwijl ze liep keek ze omhoog, waardoor ze opeens stokstijf stil stond bij het horen van een stem. 'Eh..' zei ze zacht en ze werd rood. 'Eh ja..' fluisterde ze nu. De dienstjongen van vanochtend stond tegenover haar en was het duidelijk niet vergeten. Elise schaamde zich en beet op haar lip. 'Ja dat was ik.. en eh, nee liever niet. Maar ik kan me voorstellen dat het makkelijker is om alle meisjes op die manier uit elkaar te houden.' ze schoof wat met haar voet over de grond waardoor haar jurk raar plooide, en ze hield er direct mee op. 'Ehm, ik heet Elise. .. Ik bedoel Avriana, nouja Elise Avriana.. Ik zit in een kamer tegenover het meer.. Maar daar heb je vast niks aan.. Maar als je druk bent kan ik wel in mn eentje op zoek hoor.' verontschuldigde ze zich. Als ze zakken in haar jurk had gehad, had ze daar nu ongemakkelijk haar handen in kunnen verstoppen. Haar blik gleed naar een schilderij met witte bloesem en haar ogen lichtte op, het was haar nog niet opgevallen. 'Wow' mompelde ze zacht, opeens besefte ze weer waar ze stond en ze keek Darwin beschaamd aan. 'Eh sorry.'. Haar blik richtte ze nu op de grond en ze durfde niet meer op te kijken.

Gabe kreeg een ongemakkelijk gevoel toen ze hem zo zat te bekijken, en hij kreeg het idee dat ze naar iets zocht. Hij wilde eigenlijk aan haar vragen waarom ze zo staarde, maar om een of andere reden kreeg hij het niet gezegd doordat ze hem opeens een vraag stelde. Hij was overrompeld door de vraag en de doordringende blik waarmee ze keek. 'Mijn wat..' zei hij verbaasd. 'Wow, eh jeetje... Meteen de diepere laag.' hij glimlachte flauwtjes. 'Weet je dat ik dat zelf niet eens weet? Daar zou ik een tijdje over na moeten denken.' gaf hij eerlijk toe. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde achterover in zijn stoel. ''Maar ik beloof je dat ik er op terug kom.'' zei hij en hij glimlachte. 'Ok mijn beurt.' Hij dacht even na en zei toen: 'Ben je bang voor zwanen?' vroeg hij en hij grijnsde. Hij keek haar nieuwsgierig aan en bekeek ondertussen de krullen in haar haren en vroeg zich af hoe het overeind bleef staan, en of er veel spul in zat om het zo te maken. En hoe de meisjes het toch voor elkaar gekregen zoveel te doen aan hun uiterlijk. Al hadden deze meisjes er uiteraard hulp bij.

Bedacht me opeens dat ik normaal gesproken iemand altijd tagg, zodat ze weten dat ik gereageerd heb haha.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het welzijn van alle gasten en inwoners van het paleis is mijn job. Ik heb absoluut tijd en met veel plezier breng ik u terug naar uw kamer. Er zijn inderdaad meerdere kamers die uitkijken op het meer, maar de kandidates van de selectie slapen allen in eenzelfde deel van het kasteel. Ik zal u daarheen brengen en hopelijk herinnert u zich dan weer welke kamer u was toegewezen. Zo niet dan is er nog altijd een lijst. Dit paleis kan nogal een doolhof zijn. Ik raad aan de schilderijen te gebruiken als herkenningspunten, dat maakte het voor mij toch een stuk makkelijker." Darwin maakte aanstalten om te vertrekken, maar zag hoe haar blik op een schilderij met een pittoresk landschap gevuld met bloesemende bomen was gericht. "Het is inderdaad prachtig." Door de jaren heen ben ik steeds minder bij de kunst in deze gangen blijven stilstaan. Vroeger kon ik er uren na kijken en zelfs nu merk ik nog dingen op die ik eerder niet had gezien, zoals de zachte roze tinten die de schilder gebruikte in de wolken. Niet dat ik veel verstand heb van kunst hoor. Vroeger vertelde Gabr...eeuhm de... Laat ik u naar uw kamer brengen." Darwin glimlachte een beetje ongemakkelijk. Hij had niet over de prins moeten beginnen.

"Als ik iets oppervlakkig wilde weten, hoefde ik enkel wat tijdschriften open te doen. Allen beweren ze te weten wat u het liefst eet, wat uw favoriete kleur is. Bedankt dat u er over wilt nadenken." Als hij er nog op zou terug komen, betekende dat dat Ida nog kon blijven? De vraag die hij haar stelde was ook niet bepaald een die ze had verwacht. Uiteindelijk stonden de details over haar leven niet over talloze pagina's uitgeschreven. "Zwanen? Dat is opvallend specifiek." Ze dacht even na. Dit was niet het soort vraag waar ze meteen een antwoord op klaar had. "Wel, niet heel ver van mijn huis is een groot meer. In de lente zijn er soms enkele koppels zwanen. Ze broeden in het riet. Toen ik jong was daagden mijn broers me uit een ei te gaan stelen. Nu wist ik op dat moment niet hoe territoriaal zwanen waren en natuurlijk wilde ik mezelf bewijzen. Ik was nog niet eens in de buurt van het nest wanneer het mannetje me opmerkte. Nog nooit heb ik zo snel gelopen als toen. Zelfs wolven zijn makkelijker bang te maken. In plaats van me te helpen zaten mijn broers me verderop uit te lachen. Al moest het best een grappig zicht zijn geweest nu ik er aan terug denk. Daarbij heb ik hen teruggepakt door ooit te doen alsof ik een beer was midden in de nacht. Hun gezichten, het was goud waard." Het zoemende geluid van een buzzer weerklonk. Was hun tijd nu al op? Waarom had ze hem meteen zo'n groot deel van haar leven verteld? Het was haast vanzelf gebeurd. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo uit te wijden. Ik ga nogal makkelijk op in mijn verhalen. Al vond ik het zeer leuk. Hopelijk kunt u mij een andere keer vertellen waarom u juist naar zwanen vroeg."

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
'Bedankt' zei Elise glimlachend tegen Darwin. 'Ik hoop dat ik het dan herken, maar dat zal wel.' ze keek hem verlegen aan en maakte aanstalten om achter hem aan te lopen, tot hij zag waar ze naar had gekeken. Enthousiast keek ze op toen hij begon te praten, en ze knikte toen hij het over de roze tinten had. 'Ja bijzonder he! Mensen denken vaak dat wolken enkel met blauw en wit gemaakt worden, maar er zit zo veel kleur in!' zei ze enthousiast. Ze liep richting het schilderij en wees naar een plekje rondom de zon. 'Geel, paars, zelfs bruin en grijs. Alles zit er in!' ze keek opzij naar Darwin. 'Kent u prins Gabriël goed?' vroeg ze nieuwsgierig en ze hield haar hoofd een beetje scheef. 'Leuk dat er iemand van zijn leeftijd is hier, dat zal wel schelen.' flapte ze er uit. Ze keek hem geschrokken aan. 'Sorry ik bedoel me nergens mee te bemoeien.. Ik vroeg me gewoon af.. ik bedoel..' ze zuchtte diep. 'Eh ik loop wel met je mee, sorry en nogmaals bedankt.' Ze keek hem een beetje onbeholpen aan en haar armen hingen naast haar zij terwijl ze met haar linkervoet over de vloer heen en weer schoof. Als ze nu werden gezien door iemand zou ze op haar kop krijgen, ze gedroeg zich belachelijk en absoluut niet zoals van haar verwacht werd.

Gabe rolde met zijn ogen en zuchtte diep. 'Ja klopt' zei hij zacht. 'Het is bizar..' vervolgens grijnsde hij. 'Wel fijn, als ik iets over mezelf wil weten hoef ik enkel een tijdschrift open te slaan, soms leer ik zelfs dingen over mezelf waarvan ik het zelf nog niet eens wist.' Het was eigenlijk steeds moeilijker om dingen buiten de pers te houden, en het was waar dat ze zoveel mogelijk over hem te weten wilde komen. Met name nu de selectie was begonnen, ze volgde hem overal en niks wat hij deed kon onopgemerkt blijven. Alles werd als hint gezien, en alles was uitvoerig besproken in de magazines. Sinds er in een tijdschrift had gestaan dat zijn lievelingskleuren geel en paars waren (wat niet waar was), hadden sommige meisjes de lelijkste combinatie aan kleding en kleuren aan. Het was gek hoe goed ze hem dachten te kennen, en hoe ze daarop in probeerde te spelen. Het zorgde er ook voor dat ze geen enkele moeite meer deden om hem echt te leren kennen. Zoals zijn ontbijt, dat hij chocolademelk dronk in plaats van koffie was ook iets dat mensen niet wisten.
Geïnteresseerd ging hij overeind zitten en luisterde naar haar antwoord. 'Dat kan ik me voorstellen, dat lijkt me niet leuk, zeker niet als je wat jonger bent.' hij lachte zachtjes. 'Ach ja, veel dingen zijn later opeens grappig, terwijl het op dat moment niet zo lijkt. Al zijn zwanen soms best agressief en dan kun je er zeker uit de buurt blijven.' hij glimlachte omdat ze iets over hemzelf had verteld, en toen de zoemer ging keek hij een beetje teleurgesteld. Het was makkelijk om met haar te praten, ze leek niet echt heel erg van hem onder de indruk. 'Dat geeft niet, ik wil jullie graag leren kennen. ' Hij stond op, gezien ze de kamer moest gaan verlaten. 'Nou, ik zou het je nu graag vertellen...' hij aarzelde even en glimlachte toen charmant. 'Zou je het leuk vinden om vanavond na het eten een wandeling langs het meer te lopen? We hebben een zwanen nest en er zijn een paar jongen uitgekomen, misschien kan ik ze aan je laten zien?' hij had één ander meisje gevraagd om voor het eten elkaar te ontmoeten, zodat hij haar een boek kon laten zien waar ze het over had gehad. Ook zou hij straks aan een dienstbode vragen om aan twee andere meisjes een bericht te sturen. Hij vond het fijn vandaag en morgen nog wat meer meiden iets uitgebreider te spreken, hij was erg nieuwsgierig. Ook zou hij na het eten twee meisjes vertellen dat het helaas tijd was te vertrekken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wow je lijkt wel het een en ander te weten over schilderkunst. Schilder je zelf?" Sinds ze allemaal in prachtige jurken rondliepen was het haast onmogelijk geworden de kaste van de meisjes te onderscheiden. Echter de manier waarop Elise over kleurgebruik praatte. Ze wist er meer over dan hem. Darwins oudere zus was getrouwd met een tekenaar, een vijf. Darwin had hem nog niet ontmoet. Door zijn werk had hij zelfs het huwelijk niet kunnen bijwonen, maar afgaand op de brieven die ze over hem schreef, leek hij een fantastische man. Ooit had hij zelfs een tekening gemaakt van een kinderfoto van Darwin samen met Marie, Rosalind en Archie en deze naar hem opgestuurd. Hij had het kunstwerk een speciaal plaatsje bovenaan zijn spiegel gegeven. Zou Marie's man ook zo over kleuren kunnen praten als dat meisje?
"Het geeft niets. Ik begrijp de nieuwsgierigheid. Al denk ik niet dat het aan mij is om over de prins uit te wijden. Ik zou u geen voorsprong op de andere kandidates willen geven, want zo te zien zullen zij het zo al moeilijk genoeg hebben." Waar was hij mee bezig. Als iemand hem dit soort dingen tegen een kandidate hoorde vertellen. "We zijn er, de vertrekken van de kandidates. Herkent u uw kamer?" Er liepen nog een paar meisjes rond die hen enkele nieuwsgierige blikken toewierpen. Gelukkig stonden er geen wachters.

Ze liet zijn verzoek even tot zich doordringen. "Natuurlijk, dat lijkt me fantastisch. Ik heb nog niet de kans gekregen de tuinen in te gaan, maar ze zien er werkelijk prachtig uit." Hij wilde haar nog een keer zien, zo snel? Het wel inderdaad waar dat ze nog niet echt de kans hadden gehad elkaar beter te leren kennen. Waarom had ze even gewacht met antwoorden? Elk ander meisje zou meteen volmondig ja zeggen. Voelde het te goed om waar te zijn? Wat als hij haar slechts wilde spreken om haar mee te delen dat ze zou moeten vertrekken? Had ze teveel over zichzelf gepraat? Ze haatte het dat haar hoofd zoveel vragen zat. Haar leven was zo veel minder gecompliceerd geweest voordien en ze was hier nog maar pas. "Dan zie ik u vanavond. Ik kijk er alvast naar uit." zei ze en maakte opnieuw een korte buiging vooraleer terug te keren naar de vrouwenvertrekken. Keek ze er echt naar uit? De prins was sympathiek, maar nog altijd had ze geen idee van wie hij was, wie hij werkelijk was. Misschien zou ze moeten proberen hem vanavond aan het woord te laten. "Dus Ida hoe was het met de prins? Wat zei hij? Wat heb je hem gevraagd? Leek hij positief? Hebben jullie gekust?" De vragen vlogen haar rond de oren.
"Natuurlijk hebben we niet gekust."
"Niet dan? Sommige beweren hem gekust te hebben?" Dat leek haar sterk. De prins kwam niet bepaald over als iemand die meteen zijn lippen op die van een ander zou drukken. Al vond ze het nog steeds moeilijk een beeld van hem te maken. "Sorry ik ga even naar mijn kamer. Heeft iemand Elise toevallig gezien?"

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise schrok van haar eigen enthousiasme, maar ze was blij om te zien dat Darwin er positief op reageerde. Ze glimlachte lichtjes naar hem en haalde haar schouders op. 'Ja ik schilder, of nouja ik teken voornamelijk. Het is mijn manier om een beetje geld te verdienen. ' ze liep langzaam met hem mee en ontspande een beetje. Het was fijn om normaal met iemand te praten uit het paleis die haar niet het gevoel gaf dat ze een soort zwerver of hond was. 'Ohnee!' zei ze geschrokken. 'Dat is echt niet wat ik probeerde!' Elise keek hem ongelukkig aan en bracht haar handen naar haar gezicht. 'Oh verteld u het alstublieft niet verder.. Ik probeerde echt geen voorsprong ofzo te krijgen.' ze had bijna tranen in haar ogen bij het idee dat het leek alsof ze de rest probeerde af te troeven. Beschaamd besefte Elise dat ze aangekomen waren bij hun bestemming, dus ze keek strak voor zich uit. 'Eh ja..'' zei ze zacht en ze wees naar een lichtblauwe deur. 'Daar.. Dankuwel'. snel liep ze naar haar kamer, opende de deur en glipte naar binnen. Toen de deur dicht was leunde ze er tegen aan en hapte naar adem, om te voorkomen dat ze ging huilen. Ze keek op en zag dat ze werd aangestaard door haar dienstmeisjes. Geschrokken kwam ze goed overeind. 'Ik..' begon ze. Maar haar hoofd dienstmeisje liep naar haar toe, pakte haar bij haar hand en glimlachte. 'Geen zorgen mevrouw. We kunnen begrijpen dat het een zware dag is. We laten een bad voor u vollopen, dan kunt u zich rustig voorbereiden op de avond. De rest van deze middag heeft u zelf de keuze hoe u uw dag besteed.'
Opgelucht plofte Elise op een bankje neer terwijl de dienstmeisjes in de weer gingen. Ze wilde dat ze met iemand kon praten, dus ze keek de kamer rond en zag op een bureautje een papier en een kroontjes pen liggen. Ze ging aan het bureautje zitten en keek opzij naar een van de dienstmeisjes. 'Zou u misschien aan vrouwe Ida willen zeggen dat ze welkom is op mijn kamer?' ze ging er van uit dat Ida wel zou willen vertellen over haar gesprek met de prins. De dienstmeid knikte en toen ze weg liep focuste Elise zich op de brief die ze wilde schrijven aan haar familie.

Gabe glimlachte en keek Ida na, maar zodra ze weg was kwam er een brede frons op zijn gezicht. Ze had helemaal niet blij geleken om iets met hem te gaan doen, en dat frustreerde hem. Hij snapte wel dat het spannend was, maar dit was toch waarom de meiden hier waren? Alle meiden waren blij geweest hem te zien, en de paar meisjes hadden vereerd gekeken toen hij ze had gevraagd iets apart te gaan doen. Het was niet dat Gabe enorm arrogant was, maar hij wist wel dat hij een vriendelijke jongen was en een uitstekende partij voor al deze meisjes. Waarom had ze eerst enthousiast met hem gepraat, om vervolgens zo negatief te reageren op zijn voorstel? Ja ze had gezegd wel mee te gaan, maar echt blij was ze niet geweest. En dit zat hem dwars.
Hij liep wat rondjes door zijn studeerkamer en liep toen de kamer uit. Geïrriteerd deed hij de deur achter zich dicht en liep door de gangen. Vrij snel liep hij door een gang en kwam daar een paar van de meisjes tegen die giechelend door het paleis liepen. Hij glimlachte vriendelijk en knikte met zijn hoofd. Deze meisjes waren ontzettend blij om hem nu al te zien, er was toch niks mis met hem? Waarom frustreerde het hem zo dat Ida niet enthousiast was geweest? Er was nog een meisje dat duidelijk had aangegeven dat ze hier niet wilde zijn en dat vond hij niet erg. Het was vooral de gemixte signalen, het gesprek eerst. De openheid die oprecht op hem overkwam, en dan vervolgens zo'n reactie. Hij deed enkel wat hem geleerd was, en nu liep het niet zoals hij wilde.
Langzaam liep hij verder richting de bibliotheek en wreef over de zijkant van zijn hoofd. De hoofdpijnen kwamen steeds vaker. Hij werd overspoeld door een golf van zenuwen, stress en spanning. Hij moest nog zo ontzettend veel doen. Eigenlijk kwam die selectie op een verschrikkelijk moment. Qua politiek gezien. En hopelijk zou de selectie een hoop ophelderen en oplossen. Zeker als hij met een meisje van een lagere kaste zou trouwen. Trouwen.. Was hij daar echt wel aan toe? Snel liep hij door richting de achterste muur en keek naar de boeken die hier allemaal instonden. Terwijl hij zich niet goed kon concentreren probeerde hij zijn volgende stap te bedenken. Het was hem allemaal veel te veel. Eigenlijk zou hij, als hij zich zo bleef voelen, het liefst alle afspraken voor vanavond afzeggen. Hij had absoluut niet de energie om met iemand te spreken, als hij al het werk zag dat hij nog moest doen. Misschien moest hij de afspraken verzetten naar morgen? Wel twee meisjes wegsturen, maar Ida, Carly, Lilith en Sofia pas morgen weer zien. Of overmorgen, of nog veel later. Hij werd gek van dat gehaast de hele tijd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was absoluut niet zijn bedoeling geweest haar zo te doen schrikken met zijn woorden. "Zo kwam het ook niet over, u hoeft zich niet te excuseren." Hij had het slechts als compliment bedoeld. Elise zag er niet uit als iemand die alle middelen die ze kon zou inzetten om een voorsprong op haar concurrenten te krijgen. Ze namen vluchtig afscheid van elkaar. Darwin keek haar na terwijl ze haar kamer binnen ging. Was ze nerveus, bang? Hij had best met haar te doen. Het kon niet makkelijk zijn je oude leven zomaar achter je laten om mee te doen in een competitie zoals deze. Dat deed hem eraan denken. Hij wierp een blik op zijn horloge. Elke bediende droeg een horloge. Tijd was essentieel, alles moest stipt en volgens schema gebeuren. Gabriel zou nu de laatste kandidate hebben gesproken. Zou hij nog wat te vertellen hebben over de laatste kandidates die hij had ontmoet? Er was maar één manier om erachter te komen. Hij vroeg aan een paar wachters waar de prins momenteel was. Het duurde niet lang voor hij Gabriel in de bibliotheek had gevonden. Darwin fronste bezorgd zijn voorhoofd. Zijn vriend had er beter uit gezien. Al die verantwoordelijkheden en taken brachten enorm wat stress met zich mee. "Wil je dat ik een aspirine en wat water ga halen?" Het was de manier waarop Gabe zijn slapen masseerde waaraan Darwin merkte dat hij weer één van zijn hoofdpijnaanvallen had. Misschien moest hij in de toekomst altijd een pakje aspirines bij zich hebben, zodat hij er niet langer om moest gaan als dit zich voordeed. "Als er iets is wat ik kan doen om je werk wat te verlichten hoef je het maar te zeggen. Dat is uiteindelijk mijn werk. Hoe zijn de laatste gesprekken trouwens verlopen?"

"Vrouwe Ida zo heeft nog nooit iemand me genoemd." zei Ida terwijl ze glimlachend Elises kamer binnen wandelde. Een dienstmeisje had haar de boodschap gebracht dat Elise op haar kamer was en ze meer dan welkom was om langs te komen. "Wat een prachtig uitzicht" zei ze terwijl ze even stil bleef staan voor het raam dat uitkeek gaf op het reusachtige meer. Het meer waar ze vanavond met prins Gabriel zou wandelen. "Je had gelijk toen je zei dat hij van dichtbij nog knapper is en hij is uiterst charmant." Ze streek met de hand over enkele zachte decoratieve kussens. "Het is gewoon...soms lijkt het wel alsof hij een rol speelt. Hij niet toont wie hij werkelijk is. Al heb ik hem natuurlijk niet lang gesproken. Oh het was veel te kort." Zou ze Elise vertellen over haar afspraak vanavond. Als ze het nu niet deed, zou ze het daarna sowieso wel te weten komen. "Hij vroeg of ik vanavond samen met hem in de tuinen wilde wandelen, na het eten. Misschien dat ik dan een glimp kan opvangen van wie hij echt is. Wie weet stuurt hij me dan wel naar huis? Waarom zou hij anders alleen met me willen gaan wandelen?" De gedachte kwam nu pas bij haar op. "Mocht dat het geval zijn vond ik het in ieder geval heel leuk je te leren kennen."

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise werd langzaamaan wat rustiger nu ze op haar kamer was, en de brief naar haar familie kon schrijven. Toen hij af was stopte ze hem in een enveloppe en legde die op het hoekje, wetende dat de meisjes zouden zorgen dat hij goed terecht kwam. Terwijl ze wachtte of Ida eventueel zou komen pakte ze haar tekenblok erbij. Het was fijn haar eigen manier van doen terug te vinden in deze chaos om haar heen. Het was belachelijk hoe haar leven van het een op andere moment was veranderd, en ze kon bijna niet geloven dat ze vannacht haar eerste nacht in het paleis zou slapen. Ze was ontzettend benieuwd naar het bed, dat er ongelofelijk luxueus en zacht uit zag, maar het zou nog wel even duren. Eerst hadden ze tijd voor zichzelf, om daarna nog het diner te hebben. En er was wel verwacht dat ze goed uitgerust zouden verschijnen bij het ontbijt. Ze besefte opeens dat er een kans was dat zij, of andere meisjes, wellicht niet eens één nacht in het paleis zouden slapen. Of zouden ze morgen pas naar huis gaan, als prins Gabriël ze zou wegsturen? Misschien zou hij ze wat rust gunnen zodat ze konden bijkomen, en niet midden in de nacht aan de terugreis zouden beginnen. Voor sommigen duurde die nog best lang. Gedachteloos schetste ze verder en besefte ze dat ze een portret van haar kleine zusje had getekend. Ze was het evenbeeld van Elise, maar dan vijf jaar oud en met grotere en donkere ogen, een bijzondere combinatie. Ze mistte haar familie ontzettend en ze streek zacht over het papier heen. Vervolgens hoorde ze iemand op haar deur kloppen en kwam Ida binnen. Breed glimlachend keek Elise naar haar nieuwe vriendin. 'Tja, zo horen we elkaar en anderen aan te spreken toch?' zei ze, en ze stond op. 'Ja mooi he.' ze zuchtte diep en liet haar blik over het landschap glijden. 'Ik heb geluk met mijn kamer, nou nog hopen dat ik er even mag blijven.' ze ging op een klein bankje zitten en wachtte tot Ida naast haar ging zitten. 'Hmm, dat zou kunnen. Ik heb hem echt nog niet lang gesproken om dat te kunnen beoordelen.' gaf ze toe. 'Maar hij kwam best oprecht over.' ze luisterde en glimlachte even. 'Dat is goed toch!!??' zei ze enthousiast, he kwam niet eens in haar op dat het eigenlijk concurrentie was. 'Ik heb gehoord dat hij nog een paar anderen gevraagd heeft iets te doen, maar echt maar twee. Voor zover ik begrepen heb. Lilith en Sofie.. En jij dus.' Ze streek even over de schouder van Ida. 'Nee joh, dat zal vast niet zijn!' zei ze bemoedigend. 'Vind je het spannend? In de tuinen, wat romantisch!' ze lachte. 'In het schemerlicht, dat moet toch goed zijn? Daar kan overigens ook de media jullie zien, en ik mag toch open dat hij tactvol genoeg is om iemand niet zo open en bloot weg te sturen.. Het komt echt wel goed!' ze glunderde en gebaarde naar het meer. 'Het is prachtig buiten.. Vertel!! Waar hebben jullie het over gehad?' vroeg ze en ze keek haar enthousiast aan. Ze was alweer vergeten hoe beschaamd en betrapt ze zich had gevoeld door die jongen die in het paleis werkte.

Gabe versnelde zijn pas toen hij steeds gefrustreerder door de bibliotheek liep, en werd opeens opgeschrokken door de stem van Darwin. Hij draaide zich om en keek zijn vriend aan, opgelucht en geschrokken tegelijk omdat hij gestoord werd, maar ook omdat het iemand was die hem echt kende. 'Graag' verzuchtte hij en hij plofte in een stoel neer. Geërgerd sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en dacht na. 'Wat een belachelijke dag.' mompelde hij. 'Serieus Darwin, soms denk ik gewoon dat ik er mee stop. Gewoon nu direct.. Dit slaat toch nergens op?' hij zat er duidelijk helemaal doorheen en de hoofdpijn hielp niet. 'Al die meisjes, al die indrukken. Al die gesprekken.. Echt belachelijk om te bedenken dat er zogenaamd een ware liefde tussen moet zitten. Hoe kan dat nou? Dat kan toch helemaal niet? En die zoemer, die zoemer die af gaat als je net normaal in een gesprek zit. Ik heb hier toch helemaal niet genoeg tijd voor? Mijn ouders verwachten dat ik binnen twee maanden een keuze heb gemaakt. Twee maanden!...' hij werd steeds opgefokter. 'En dan die meiden die niks durven te zeggen. Die je enkel aanstaren. Of van die meiden die denken dat ze zich meteen bovenop je kunnen werpen.' hij keek Darwin wanhopig aan. 'Of die meiden die niet eens blij zijn als je vraagt of ze iets met je willen gaan doen.' zei hij zwaar geïrriteerd. 'Als je geen tijd met mij wil doorbrengen, waarom ben je hier dan?' hij sprong weer overeind en begon heen en weer te lopen. 'Zijn die dan tegen hun wil opgegeven, doen ze het enkel voor de rijkdom? Moet ik daar dan genoegen mee nemen?' hij merkte dat hij echt steeds meer begon te praten en onzin begon uit te kramen. Met een hele diepe zucht keek hij door het raam naar buiten. 'Sorry' mompelde hij zacht. 'Ik.. het is gewoon.' wanhopig keek hij naar het meer. 'Het gaat slecht Darwin.. Het gaat slecht daarbuiten. Er beginnen problemen te ontstaan tussen de verschillende kastes, en een van de oud Europese landen wil een verbond aan gaan...' zijn stem stierf langzaam weg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat is waar, misschien ben ik wel veel te snel met conclusies. Niet dat het conclusies zijn, meer bedenkingen, dit is gewoon zoveel om in één keer te verwerken. Het voelt nog altijd aan als een droom, alsof ik elk moment kan wakker worden." Ze stond op en begon heen en weer te wandelen voor Elise's bed. Ida kon geduldig zijn. Ze kon urenlang stilzitten, maar niet binnen. Enkel buiten kon ze uren in het hoge gras van een weiland liggen terwijl de tijd net zoals de wolken boven haar passeerde. "Ik heb hem een verhaal van vroeger verteld, over hoe ik achterna gezeten werd door een zwaan." Opnieuw vertelde wat haar broers jaren geleden met haar hadden uitgestoken en hoe ze hen had teruggepakt. Ze was net op het punt in haar verhaal gekomen waarin ze via het vuur naar hun tent het licht gebruikte om een monsterlijke schaduw te vormen, toen er plots iemand aanklopte. "Wie weet is het een bericht van de prins en vraagt hij jou ook mee op een romantisch afspraakje. Ik kijk er natuurlijk wel echt naar uit..."
"Waar kijk je naar uit?" Het was geen bediende die aan de deur stond maar Jessica.
"Jullie zeiden zo weinig over jullie gesprek met de prins, ging het soms slecht?" Zou er iemand zijn die haar gespeelde bezorgdheid wel als echt aanzag, want Ida hield je er niet mee voor de gek.
"Nee het ging zeker niet slecht."
"Je zei net dat je ergens naar uit keek, wat bedoelde je daar mee?"
"Sorry Jessica, maar momenteel ben je echt nog erger dan de reporters die overal rondhangen." Die uitspraak schoot duidelijk in het verkeerde keelgat.
"Denk jij echt dat je zo'n toon tegen me kunt aanslaan? Want als je het zo wilt spelen, oh dan kan ik verzekeren dat de komende dagen een hel zullen worden. Niet dat je lang zult blijven natuurlijk."

Stil schoof Darwin hem een glas bruiswater met een aspirine toe. Soms was het beter om mensen even uit te laten razen. Hij had niet veel verstand van alle politieke taken waar Gabriel bij betrokken was. Darwin mocht immers niet aanwezig zijn op vergaderingen en bijeenkomsten. Dat er problemen tussen de kastes waren, wist hij echter wel. Hij was opgegroeid als zes. Hij kende de minachting waarmee mensen je bekeken, de woede en het onbegrip. Waarom was hij minder dan een ander enkel en alleen door de familie waarin hij was geboren? Sommige spraken van een opstand, een verzet. Zo nu en dan had het paleis te maken met rebellen. De beveiliging was in deze periode extra opgedreven. "Waarschijnlijk zijn er die net hetzelfde denken. Die niet weten hoe je op iemand verliefd kunt worden in zo'n korte tijd. Om eerlijk te zijn denk ik dat geen enkele van die meisjes meedoet omdat ze nu al verliefd op je zijn. Natuurlijk, sommigen zullen je knap vinden, sympathiek, maar geen enkel van hen heeft je tot vandaag gesproken. Het is niet makkelijk voor je, zeker omdat je andere werk ook niet zomaar verdwijnt, maar het is ook niet makkelijk voor deze meisjes, die nog maar net hun familie hebben moeten achterlaten om zich in deze wedstrijd te werpen waar alles nieuw en vreemd is. Waarom organiseren we geen feest? Misschien niet nu meteen, maar wat nu als we het hoofd van dat land uitnodiging op een bal of diner. Een avond dansen zal je goed doen en het is een goede manier om te kijken hoe kandidates omgaan met buitenlands bezoek."

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Elise luisterde geïnteresseerd naar haar verhaal en wiebelde ondertussen met haar benen heen en weer terwijl ze op het bankje zat. Ze vond het een fijn idee dat Ida zo met de prins over persoonlijke dingen als familie had kunnen praten. Ze merkte dat ze er niet eens jaloers van werd, al moest ze daar misschien eens goed over na denken. Tenslotte waren ze eigenlijk allemaal concurrenten. Met een lichte glimlach, maar ook ongeloof en medelijden hoorde ze het verhaal over de zwaan aan. 'Nouja!' riep ze uit, ze vond het niet echt eerlijk, maar haar ogen begonnen te glimmen bij het verhaal waarop ze wraak had genomen. Met een grijns luisterde ze, tot er op de deur werd geknopt. 'Nee joh, ik denk het niet.' wuifde Elise haar opmerking weg, en ze stond op met de verwachting een bediende te zien. Maar het was Jessica. Wat deed zij nou weer hier? Ze had het idee dat ze overal gevolgd werden, en dat haar beginnende vriendschap met Ida als vreemd werd aanschouwd. 'Hmm.' zei ze, en ze keek natuurlijk dwars door Jessica's act heen, maar deed alsof ze naief en onnozel was. 'Nee gelukkig ging het goed, bij ons allebei!" zei ze liefjes, en ze keek zo enthousiast dat het niet had misstaan als ze in haar handen had geklapt. Binnen de kortste keren was het onderwerp echter omgeslagen, en leken Ida en Jessica wel vuur uit hun ogen te spuwen. 'Luister, volgens mij mag ik zelf bepalen wie er hier in mijn kamer komt, en wie ik uitnodig om hier een gesprek mee te voeren. Mocht je met ons willen spreken, kan je dat in de momenten doen dat we bij elkaar zijn in de openbare ruimtes. Maar dat zal wel meevallen, om een momentje te vinden. Gezien je nog een hoop moet leren, en Ida en ik een aantal andere dingen hebben om ons op te focussen' zei ze liefjes, met genoeg hints dat de prins hun misschien had meegevraagd. 'Doei!' riep ze enthousiast, en ze sloeg de deur zo in haar gezicht dicht. "Wat een.... mafkees' zei ze, met gebrek aan een beter scheldwoord, wat hier duidelijk niet getolereerd werd.

Gabriel pakte het glas en de pijnstiller dankbaar aan, en nam hem in. Zijn vriend kon altijd aan hem zien wat hij nodig had, en hij had gelukt hem in zijn 'dienst' te hebben, al klonk dat heel negatief. Het was fijn iemand aan zijn zijde te hebben die hij volledig kon vertrouwen, die hij kende en met wie hij dingen kon bepraten die hij anders nooit kon uiten. Zodra hij het water op had begon hij echter alweer onrustig heen en weer te lopen, en hij trapte op een gegeven moment uit zachte frustratie tegen een kussen aan dat op de grond lag. Het was echt een grote rotzooi, zijn kamer niet maar de hele situatie. 'Ja misschien heb je wel gelijk.' zei hij langzaam, maar ergens voelde hij dat deze zorgen te groot waren om met een avond dansen weg te wuiven, en hij had eigenlijk geen zin om die meiden te zien. Vooral omdat hij bij geen een nog het gevoel had dat hij zichzelf kon zijn, en hij maakte zich zorgen of dat wel ging gebeuren. Bovendien maalde alle politieke problemen door zijn hoofd heen, en dat maakte de situatie er niet beter op. 'Dan moeten we wel een hoop regelen.' zei hij, en hij wreef met zijn hand over zijn gezicht, door zijn vermoeide ogen. 'En wachten tot er een aantal meiden weg zijn, denk ik. We hebben niet genoeg mensen om ze te entertainen op een groot feest, bovendien is de kans groot dat er akkefietjes ontstaan, of dat er zich een probleem voordoet. Maar misschien over een week? Je hebt wel gelijk. Een feest is sowieso een goed idee, dat helpt met de spanning. ' Hij plofte in een fauteuil neer en keek naar Darwin. 'Dankjewel. ' zei hij enkel, en hij had niet echt de woorden om er diep op in te gaan. 'Maar goed, hoe gaat het met jou?' zei hij, met een lichte glimlach maar ook met een toon die duidelijk maakte dat hij héél graag op een ander onderwerp wilde overstappen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld