ORPG ~ Let me trade in my smile for fangs - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Let me trade in my smile for fangs

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik weet dat ik wellicht te veel gedronken had, maar ik weet ook dat het absoluut niet meeviel. Die wonden waren dodelijk." Toch kon Artemisia een lichte twijfel niet onderdrukken. Het was een wonder dat ze gisteren nog op haar benen kon staan. Had ze zich dan toch dingen ingebeeld? Haar herinneringen waren zo vaag en haar hoofdpijn hielp ook niet bepaald om dingen op een rij te zetten. Nee, ze was zeker van haar stuk. Daarbij zelfs een kleine schram zou vandaag nog zichtbaar zijn. "Wel het lijkt me dat je wat hulp wel kan gebruiken, zeker gisteren. Ik heb een idee, een voorstel eigenlijk, jij vertelt mij eerlijk hoe het kan dat die wonden zomaar zijn verdwenen en dan zal ik je eerlijk vertellen waarom ik je help. De waarheid in ruil voor de waarheid." Ze probeerde zich imposant op te stellen, maar tegenover hem was dat nogal moeilijk. Zeker nu hij niet meer droeg dan een broek en een vest en zijn gespierde borstkas Artemisia's aandacht steeds weer afleidde. "Mij kan het vrij weinig schelen waarom je hier bent. Van huis weggelopen, fijn. Op de vlucht voor de politie, je doet maar. Zelfs mocht je iemand vermoord hebben." Dat was niet helemaal waar. Mocht dat laatste het geval zijn, dan zou ze waarschijnlijk toch afstand van hem nemen, voor haar eigen veiligheid. "Ik wil gewoon weten hoe iemand zo snel kan genezen."

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het excuus dat Chris had opgebracht had ze gauw van zich af gewimpeld, al zag hij de lichte twijfeling in haar blik. Het deed hem lichtjes glimlachen, wat zij gezien had kon ze natuurlijk niet verklaren en de drank had daar een duidelijke invloed op. Hij keek even naar de grond nadat ze haar voorstel had gedaan en dacht erover na. Wat zou hij haar kunnen vertellen? Dat hij daadwerkelijk een weerwolf was? Nee, nooit. Dat wilde hij beslist niet. Toch wist hij dat elk ander excuus niet geloofwaardig zou overkomen, want er was gewoon geen juiste verklaring voor de genezing van zijn wonden. Althans, niet voor normale mensen te begrijpen.
Hij liep richting de bank waar ze een schoon shirt had neergelegd en toen hij met zijn rug naar haar toestond trok hij zijn vest uit om vervolgens het shirt aan te trekken. De geur van fris wasmiddel stroomde zijn neus binnen, een geur die hij lang niet geroken had. Het was niet helemaal zijn maat, iets te groot, maar dat maakte hem niet uit. De laatste tijd had Chris sowieso niet echt de kans gehad om op zijn kleding te letten en daarbij was hij gewoon blij dat hij ten minste een schoon shirt aanhad. Ook pakte hij de fles water van de bank en nam gulzig een paar slokken.
Eenmaal weer omgedraaid zuchtte hij even. ''Okay, deal. Ik zal het je vertellen.'' Zei hij toen impulsief. Het was meer omdat hij hoorde wat ze misschien wel over hem dacht. Hij was geen moordenaar. Hij was niet op de vlucht voor de polite. Hij wilde ook niet dat ze zulke dingen van hem dacht, al begreep hij waar die gedachtes vandaan kwamen. Waarom zou een jongen van zijn leeftijd zomaar in een boshut intrekken, gewond en vastberaden niet de menselijke wereld in te gaan? Hij had geluk gehad dat ze gekomen was en hem geholpen had, het had namelijk veel slechter voor hem kunnen aflopen.
Misschien verdiende ze het daarom om de waarheid te weten. De reden waarom ze hem geholpen had kon hem vrij weinig schelen. Bovendien dacht hij dat zijn geheim wel meer waard was dan de reden waarom ze hem hielp. Al merkte hij wel dat hij nieuwsgierig naar haar was. Chris nam nooit gauw iemand in vertrouwen, maar ze leek hem een slim persoon met een interessante persoonlijkheid. Onbewust wilde hij meer van haar weten, wilde hij dat ze langer hier bleef. Maar dat liet hij niet blijken, althans, hij deed zijn best om dat niet te laten blijken.
Chris nam plaats op de bank en keek haar bedenkelijk aan, opzoek naar de juiste woorden. ''Ik ben geen moordenaar of iets dergelijks, echt niet. Ik zal zo vertellen waarom ik ben genezen, maar eerst wil ik van jou weten waarom je hier was en waarom je me geholpen hebt, en vandaag bent teruggekomen.'' Er was veel meer dat hij van haar wilde weten. Hoe ze heette, waar ze vandaan kwam, waarom ze een lepel had meegenomen toen ze was vertrokken. Dat laatste was hem de avond ervoor echt niet ontgaan. Hij was nieuwsgierig naar haar en dat kwam ook doordat ze niet bang van hem was. Hij hoopte vooral dat ze hem niet zou afschrikken als hij liet zien wie hij werkelijk was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dus hij zou haar vragen beantwoorden, maar pas nadat zij eerst was gegaan. Kon ze hem daarvoor wel genoeg vertrouwen? Niet dat het prijsgeven van die informatie zoveel voor haar betekende. Het waren niet bepaald geheimen, maar was als hij zijn interesse in haar zou verliezen. Het leek alsof hij haar liet begaan, juist omdat hij zo weinig over haar wist, afwachtend tot ze meer onthulde. Wat zou er volgen? Echter als ze tot hem wilde doordringen, had ze geen andere keus. "Oke ik ga wel eerst. Waarom ik hier was is geen moeilijke vraag. Ik ben jong, jonge mensen doen soms domme dingen. Zoals elkaar uitdagen om alleen naar een eng verlaten hutje te gaan in het midden van een bos. Waarom ik je hielp is ook simpel. Je lag half dood te gaan, moest ik het niet gedaan hebben en je was gestorven. Ik zou me verantwoordelijk hebben gevoeld voor je dood, al had je zo te zien mijn hulp niet echt nodig. Nu de laatste vraag, daar wordt het interessanter, waarom ben ik teruggekeerd? Ik zal ook daarop antwoorden, maar eerst is het jou beurt. Als hij dacht dat ze meteen al haar antwoorden zou prijsgeven was hij wel erg naïef. "Hoe kan je zo snel genezen? Hoe kwam je überhaupt aan die wonden?" Ze probeerde nonchalant tegen de muur te leunen. Niet te laten merken hoezeer ze op haar hoede was, hoezeer ze uit was op zijn antwoorden.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Chris luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. De situatie van gister flitste voor zijn ogen. Het idee dat ze was uitgedaagd door vrienden om alleen naar het bos te gaan leek hem realistisch. Welke mogelijke andere reden kon ze hebben om hier alleen te komen? Hij zag haar ook niet voor een leugenaar, dus nam hij haar woorden als eerlijk. Dat het best wel gevaarlijk kon zijn, om alleen het bos in te rennen zei hij niet. Dat het een dom idee was wist ze waarschijnlijk zelf ook wel, maar als je drank op hebt doe je inderdaad domme dingen. Hij keek op toen ze zei dat het zijn beurt was om te antwoorden. Als hij antwoord zou geven op haar eerste vraag zou hij direct zijn geheim prijsgeven. Waarom was hij zo snel genezen? Het w-woord wilde hij niet noemen. Hij wilde haar niet vertellen dat hij een weerwolf was, al had hij nu al enigszins beloofd haar een eerlijke verklaring te geven. ''Ik was op de vlucht. Ik had ruzie, dat liep uit op een... Boederig gevecht... Het was drie tegen een, dat kon ik nooit winnen. Dus toen ben ik weggerend. Dit hutje was het eerste wat ik tegenkwam.'' Bedenkelijk staarde Chris naar de grond. Zijn verklaring riep waarschijnlijk nog meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. ''De jongens die achter me aanzitten... Zij zijn gevaarlijk. Als ze mij vinden dan ben ik er geweest.'' Dat zijn gezicht rood kleurde was iets wat hij niet doorhad. De beelden van zijn vermoorde familie schoten door zijn hoofd. Het deed hem pijn dat hij als enige over was. Ooit was Chris een vrolijke jongen geweest vol leven. Nu stond hij er alleen voor, en hij verwachtte niet dat hij dit nog lang vol kon houden. Hij voelde zich enorm eenzaam, had niemand om mee te praten of die hem hulp zou kunnen bieden. Waarom zou men zomaar een vreemde jongen helpen? Hij had net zo goed een moordenaar kunnen zijn. Het verbaasde Chris dan ook wel dat zij dat wel had gedaan, de eerste persoon die hem had geholpen sinds tijden...
Hij wilde haar niet afschrikken door over zijn krachten te beginnen, hoe hij genezen was. Een andere geloofwaardige reden kon hij ook niet bedenken. ''Ik kan je niet vertellen waarom ik ben genezen. Als ik dat zou doen zou ik je afschrikken, zou je bang van me zijn, dat wil ik niet.'' Zei hij toen eerlijk.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wel zijn antwoorden leidden inderdaad alleen maar tot nog meer vragen. Zoals waarom er ruzie was ontstaan, en waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Hoe meer ze met hem praatte, hoe complexer de persoon werd die zich voor haar bevond. Wat ze ook deed, ze leek maar geen vat op hem te kunnen krijgen. Waarom was hij ook zo vaag over alles, bijvoorbeeld dat genezen. Nu moest ze wel toegeven dat ze zelf ook niet bepaald al te open naar hem was, dus dat ze hem daar niet op kon beoordelen. Ze waren twee vreemden, beiden argwanend. "Wel over afschrikken hoe je je geen zorgen te maken. Ik ben zeker nog niet vergeten hoe je me gisteren vastgreep. Meer nog je zou zelfs kunnen zeggen dat ik op dit moment als doodsbang van je ben en kijk ik zit hier nog altijd, maar oke eerlijk is eerlijk jij hebt wat verteld het is terug mijn beurt. De vraag die je altijd zo heeft bezig gehouden, waarom ik ben teruggekeerd." Ze zette zichzelf recht, nam diep adem. Artemisia praatte niet graag over persoonlijke en emotionele zaken, ze voelde zich er altijd ongemakkelijk bij en rakelde niet graag emoties op uit het verleden waar toch niets meer aan veranderd kon worden. "Ik heb vier broers, de oudste Sandro is diegene die mij voor het eerst meenam naar deze hut. Hij had altijd nogal een moeilijk karakter, problemen op school, ruzie met onze ouders. Velen dachten dat er van hem niets terecht ging komen, maar in feite was er niemand die hem echt begreep. Hij was een fantastische broer, was omdat hij drie jaar geleden is verdwenen. Niemand weet waarheen, we zijn überhaupt niet eens zeker of hij al dan niet nog in leven is. Soms geef ik mezelf de schuld. Misschien als ik er meer voor hem geweest was zou hij er ook nog zijn. Toen ik je hier gisteren aantrof, deed je me aan hem denken. Hij raakte zelf ook geregeld betrokken in gevechten, al was het nooit zo erg. Hoe dan ook je deed me aan hem denken zeker omdat het ook nog eens hier gebeurde. Daarom kwam ik terug, zodat jij niet ook zou weggaan en verdwijnen omdat er niemand is die je begrijpt. Man dit klinkt echt te emotioneel en ik heb er nu al spijt van dat ik het heb gezegd dus je begint me beter niet uit te lachen, anders vertrek ik alsnog."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld