O/ The art of war - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O/ The art of war

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Machteloos stond Jordan daar tegen de muur gedrukt. Hij hoorde de soldaten teggen Vic praten, met walging in hun stem. Het was duidelijk dat ze haar doorhadden, Jordan had ook niet anders verwacht. Toen hij haar de trap af zag lopen wilde hij iets doen, het voelde verschrikkelijk om zo machteloos tegen de muur te staan. Maar zodra hij in beweging kwam, zijn handen van de muur afzette en op haar af wilde stappen werd hij tegengehouden doordat een soldaat hem ferm terug duwde. 'What were you thinking, you traidor.' Hoorde hij een van de mannen zeggen nadat ze Vic de deur uit hadden gezet. Hij kreeg vieze blikken toegeworpen en met het geweer nog op Jordan gericht liep ook de laatste soldaat de deur uit. 'Don't f*cking move!' Riep hij nog, toen Jordan in beweging wilde komen. Wat kon hij doen? Hij bleef staan en sloot zijn ogen. De blik die Vic hem nog had toegeworpen schoot door zijn hoofd. Een enorm schuldgevoel bedrong hem, ondanks dat hij zich af vroeg wat hij had kunnen doen. Hij vond dat hij zich had moeten voorbereiden op deze situatie. Beide wisten ze dat Vic in gevaar was als ze soldaten tegenkwamen. De huisovervallen waren niet zo zeldzaam, Jordan had kunnen verwachten dat ze eens voor de deur zouden staan.
Zodra de soldaten in het busje waren gestapt gleed Jordan tegen de muur en legde zijn gezicht in zijn handen. Radeloos bleef hij zo even zitten. Hij moest iets doen, hij kon Vic niet zo aan haar lot overlaten. Maar hoeveel tijd zou ze nog hebben? Waar zouden ze haar heen brengen? Er gingen zoveel vragen door hem heen maar een ding was zeker; hij zou haar helpen en dat zou ook moeten kunnen gezien hij soldaat zou worden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Als een dier werd ze behandeld, onder schot gehouden, zelfs nu ze vast zat in het busje. Geen woord spraken ze tegen haar, op de een of andere manier Vic het idee gegeven dat ze bang voor haar waren, beangstigd door de ideeën die de overheid in hun hoofd had gepland. Een zwakke grijns verscheen op haar gezicht, een gewoonte van Vic zodra ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. 'Quit it.' Werd haar verteld. Als de zon onder was geweest kon ze de soldaten wel aan, maar ook zij wisten dat, daarom kwamen ze als de zon scheen en zij machteloos was.
ruw kwam het voertuig tot stilstand, en zonder pardon werd ze het busje uitgesleept. Waar ze was wist ze niet, maar dat ze er niet graag wilde zijn was een zekerheid. Hoeveel van haar soort er in het gebouw vermoord waren was voor haar onbekend, maar de gedachte alleen al was genoeg om haar misselijk te maken. De deur werd geopend en ze duwden Vic vooruit. 'This one seems healthy... A shame to kill it.' Sprak een van de soldaten binnen. 'Just put it in a cell, maybe it can build our weapons or something.' De lach van meerdere soldaten drong haar oren binnen, en ze walgde ervan.
Na enkele minuten door het pand te hebben gelopen, langs cellen waar één, soms twee personen in zaten, kwamen ze aan bij een lege, waar Vic in werd geduwd. Een uniform werd in haar handen geduwd, een rode overall, al had ze in andere cellen een paar groene gezien, wat haar liet denken dat elke kleur een andere ''soort'' was. 'No outside clothes, no jewelry.' De soldaat bleef staan, en Vic wist niet precies of hij verwachtte dat ze zich om zou kleden. Brutaal bleef ze staan, geen beweging gemaakt. 'You either change, or you'll get a bullet right now.' Geweten dat de man niet blufte draaide ze zich om, om haar kleding te verwisselen voor de overall die ze gekregen had.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het moment dat ze Vic het busje in hadden gesleept bleef zich in zijn hoofd herhalen. Hij was naar de deur gerend, de straat op, en zakte daar door zijn knieën. De bus was veranderd in een stipje, te zien aan het einde van de straat. De zon brandde in zijn gezicht en een diepe zucht rolde over zijn lippen, wat kon hij doen? De oorlog mocht dan al een poos begonnen zijn, maar pas nu realiseerde hij zich hoe machteloos hij was tegen hen. En Jordan vond het een vreselijk gevoel. Even had hij daar gezeten, alleen in de verlaten woonwijk. De stilte om hem heen was haast beangstigend. Daarna kwam hij langzaam in beweging en liep weer richting zijn huis. Het was vreemd om weer alleen te zijn, ondanks dat hij voordat Vic kwam ook lange tijd alleen was geweest. Toch was het nu anders. Vic was van hem weggenomen, opgepakt alsof ze een crimineel was, een monster. Het was zó onterecht.

Het had even geduurd voordat Jordan wist wat hij van plan was. Voor even was hij radeloos geweest, en vroeg hij zich af wat ze met Vic zouden doen of inmiddels gedaan hadden. Toch kwam hij in actie, vastberaden om haar te helpen. Hij had wat kleding in een tas gedaan en een brief voor zijn ouders achtergelaten, voor het geval ze terug zouden keren naar huis.
Daarna nam hij de aanmeldingsbrief en zocht de locatie op. Het was een basis niet ver van zijn huis. En hoewel hij zich pas over enkele dagen officieel hoefde te melden, wist hij dat het verstandig was als hij dat nu deed. Zodat hij zo snel mogelijk op zoek kon gaan naar Vic.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld