ORPG;Vendetta - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG;Vendetta

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Afkeer vertoonde ze op haar façade. Hij nam geen notitie van haar offerte. Eerst werd ze afgewezen, nu werd ze volslagen genegeerd. Dat had ze niet graag. Ze kon tevens niet begrijpen waar zijn idee vandaan kwam. Een afgelegen tankstation met veel camera’s? En wat dan nog, alsof een supermarkt geen beschikking had over apparatuur die hun handelingen zorgvuldig volgen en opslagen kon. Lichtelijk geïrriteerd vanwege zijn stupiditeit en zwijgzaamheid gooide ze haar sigaret op de grond nadat ze een trek genomen had. Enkele keren bekeek ze hem, maar het merendeel van de tijd had ze haar blik gevestigd op het beton beneden haar. Ze voelde zich haast verplicht zichzelf te verantwoorden indien ze zijn kant opkeek, terwijl dat niet nodig was en doch keerde ze zich continu van hem af. Frustratie deed wat met haar.
Ze nam haar rugzak beet en sloeg hem over haar schouder. ‘’Guess we can go now,’’ mompelde ze, alvast aanstalten gemaakt naar de deur die haar naar de buitenwereld zou leiden. Al lag het tankstation slechts tien kilometer van hen vandaan, iets in haar zei dat de reis lang duren zou. Het was vroeg in de ochtend en haar stemming was niet al te best. Ze kampte al jaren met een ochtendhumeur, de sterkte van de betrokkenheid daarvan per dag verschillend, en kennelijk wist haar gemoedsgesteldheid geen uitzondering te maken voor een dag als deze. Ze schudde haar hoofd, zuchtte en liep lusteloos stug door.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was afwezig. Zijn hoofd ontzegde mee te werken, alle boodschappen langs hem heen laten gaan zonder hem inderdaad te bereiken. Hij kon zich er niet toe brengen op te letten of ook maar zijn concentratie te behouden op wat er gezegd werd, om te kunnen volgen waar het gesprek heenliep. Het nam lang in voor hij vatte wat ze precies voorstelde, haar opmerkingen onbeantwoord gelaten tot hij een tweetal minuten dan eindelijk leek te realiseren waar ze op doelde. Het zorgde voor enige schaamte, maar het uit de weg gaan van het verklaren waarom hij haar vrijgevende aanbod genegeerd had zou alles slechts verergeren. "Oh ehh.. fine by me. Thanks, appreciate it." Het viel te merken dat het hem wat van zijn stuk had gebracht, zijn wenkbrauwen gefronst in een poging alles wat ze had gezegd te hervatten, en er speelde zich een wat verontschuldigende glimlach af nadat hij haar ogen opgezocht had. "Sorry. Got my head stuck somewhere else."
Zijn spullen raapte hij bij elkaar, de rugzak over zijn schouder laten glijden. Hij bezat meer dan hij besloot met zich mee te dragen, maar deze voorraad liet hij veilig achter onder de vloerplanken van de slaapkamer, het enkel als overbodig gewicht gezien in deze reis. Bovendien wilde hij gemakkelijk weg kunnen komen wanneer nodig, dat waar kilo's aan bagage geen hulp bij konden bieden maar hem eerder zouden vertragen. Haar weerbarstige stappen volgde hij vervolgens in stilte. Een pet werd bij de uitweg nog gehaast van het bureau gegrepen, die hij nog bij zijn spullen voegde als voorbereiding op hun aankomst bij het tankstation.
Zijn zwijgen weergalmde in het garageblok. Buiten leken weinig voertuigen nog de straten te bereiden, de klanken van motoren amper naar voren gekomen vanuit de buitenlucht, die geleidelijk aan naar binnen stroomde bij het omhoog duwen van de rolluiken. Het weer leek hen daarbij ook mee te zitten. De zon scheen aan de horizon, een droge omgeving opgeleverd zonder de hinderingen van regenbuien, met enkel de temperatuur die matig koud aanvoelde. Tevreden stapte hij dan ook naar de oldtimer, zijn bezittingen in alle rust in de achterbak ladend die tot hiervoor nog leeg oogde.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze hoorde zijn verontschuldiging en verklaring, maar doen alsof ze het volkomen begrepen had, gebeurde niet. Ze was er niet van onder de indruk. ‘’Sure.’’ Just admit you didn’t want to answer it at first. Ze naderde de garage waar beide auto’s stonden. Vervolgens een richting oplopen waardoor ze haar voorkeur voor auto onthulde, ontging aan haar. Stilzwijgend wachtte ze in de ruimte totdat hij haar voorbij zou lopen, vooraleer ze ongegeneerd zijn stappen volgde. Het was zijn auto geworden, hoe raadde ze het? Plaatsgenomen op de bijrijdersstoel, sloeg ze gade hoe een insect, vermoedelijk een kever, de muur waar ze tegenop keek beklom. Ze was passief, had ineens geen zin meer om haar energie te verspillen aan het spreken en bewegen. Languit liggen op een bank en luisteren naar klassieke muziek was waar ze naar verlangde, hoewel ze dondersgoed wist dat zoiets voor nu niet mogelijk was. Ze moest erbij bleven gedurende de hele dag.
Hij stapte in, de stilte heerste nog steeds. Ze hield van sereniteit, maar niet degene waar ze nu mee te maken had. Ze voelde zich oncomfortabel en enigszins schuldig, gezien zij vermoedelijk degene was die de naargeestige sfeer grotendeels gecreëerd had. Geneigd het te doorbreken, keek ze weg van de muur. Ze wist niet wat precies te zeggen dat hem mogelijkerwijs niet verbazen zou, dus het eerste wat er in haar opkwam, sprak ze onverwijld uit. ‘’What was your rank in the military?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het opvallen van een auto als deze was voor hem helder. Met het verstrijken van de straten in een voertuig als deze was meer dan ongewoon omdat men niet gewend was oudere klassiekers voorbij te zien rijden, daarmede vanwege de weinige aantallen waarin ze geproduceerd waren. Vele modellen waren inmiddels bijna uitgestorven, waarvan enkele wrakstukken zich nog bevonden op een sloopplaats, en de rest te veel waarde in geld had voor een normaal burger om te betalen. Vast en zeker zouden ze blikken op zich gericht krijgen van omstanders, maar de aandacht was geen punt waar zijn zorgen lagen. Er was veel verwondering voor dit soort voertuigen. Men zou zich eerder laten afleiden door de auto zelf dan wie erin zat en hun ogen daar naartoe laten trekken, in plaats van naar de persoon die achter het stuur zat. Daarnaast had hij het nummerbord dat erop gemonteerd zat gestolen. Niemand kon het voertuig naar hem traceren behalve zijn familie zelf, en hij betwijfelde of die daartoe moeite zou doen, omdat het de laatste tijd niet echt goed tussen hen was gelopen.
Het geluid van de motor liet hij door de ruimte gaan, plaatsgenomen achter het stuur om vervolgens het pand achter hen te laten. Dat het al die tijd stil was geweest had hem amper gedeerd. Gezien de stroeve gesprekken was het misschien beter het even af te kappen, tenminste tot de huidige sfeer gepasseerd was. Daar waar ze haar woorden liet blijken, keek hij inderdaad wel op van de weg. Hij zou haar niet nog een keer negeren zoals hij daarvoor al zonder bedoelingen had gedaan. "Sergeant." De trots aan zijn uitspraak ontbrak vergeleken met anderen van deze positie, maar hij was zich er wel van bewust dat hij zich ergens vereerd zou moeten voelen voor het verkrijgen van deze functie, hoe hij dat dan ook tot nu toe nog niet voor elkaar had gekregen. "What about you?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Daar waar een gewapende groep Islamitische radicalen het Amerikaanse Consulaat bestormden, in brand stoken en de levens van vier mensen ontnamen, werden zij als Special Forces van hetzelfde team naar toegezonden om het over de veiligheid te hebben met de in Benghazi gevestigde vertegenwoordigers van hun land. De hoogste ambtenaar had een oproep gedaan tot nieuw verzet, aan de regering gevraagd of ze geheime agenten konden inschakelen die de locaties van de daders konden natrekken, maar dat verzoek werd afgewezen. De overheid vond het overbodig en tevens het geld niet waard. Special Forces werden altijd betaald, of ze nu werkten aan een missie of niet, en in haar optiek verschilden ze niet veel van spionnen, dus ze besloot militairen, die nauwelijks tot niet opwogen tot hen, in te zetten in de hoop dat ze de naargeestige sfeer in Benghazi bedaren konden. Tevergeefs. De gesprekken tussen hen en de werknemers in het Consulaat verliep enorm stroef. Ze konden zelf nauwelijks de redenen bevatten waarom juist zij aansprakelijk werden gesteld voor het vinden van een oplossing wat betreft de securiteit in dat gebied. Ze kon net zo goed meer beveiligers inhuren en die plaatsen zowel in als buiten het gebouw, maar kennelijk was dat idee stupide en ondenkbaar. Waar haalden ze dat geld vandaan? Amerika zat middenin een crisis.
De paar dagen die ze daar spendeerden, werden als doelloos beschouwd. Het merendeel van hun tijd besteedden ze buiten rondom het complex trainend. Er viel namelijk niet veel meer te doen. Een auto stelen en gezamenlijk de stad verkennen, ging niet, want hun Amerikaanse houding, accent en legeruniforms vielen te veel op om zonder gevaar de vervallen straten van Libië te betreden. Ja, ze waren getrainde vechters, maar een onverwachtse belaging wilden ze niet riskeren.
Op dag vier werd hen gezegd dat ze het land verlaten moesten. Hun hulp was niet langer meer nodig, werd zelfs al last gezien. Die negativiteit kon hen maar weinig deren. De opluchting was te groot om te veel aandacht aan hun commentaar te besteden. Het Amerikaanse Consulaat was echter nog niet van hen af. Ze bleven, omwille van een video die die ambt binnenkreeg. De Special Forces waren op dat moment met zeven, terwijl het team uit acht hoogmoedige militairen bestond. Eén miste en op de video zagen ze onder andere zijn gezicht, doch bont en blauw en rood van het bloed, terug met daaronder een boodschap in het Arabisch dat zij niet verstonden konden. De tolk was degene die eerder die nacht toegetakeld was. Tijd voor nadenken was niet nodig geweest. Ze wisten wat hen opgedragen werd. Zijzelf had toentertijd contact opgenomen met de admiraal achter de schermen. Hij had veel tijd nodig om na te denken of het überhaupt verstandig was om in te grijpen, had zelfs de tekst laten vertalen, maar stemde uiteindelijk ondanks de gevaren met hen in. Het was riskant, haast te riskant, maar hij begreep waar hun reactie vandaan kwam. Een militair liet je als militair zijnde niet achter onder welke omstandigheden dan ook.
De sergeant stelde een plan op met de ondersteuning van de anderen en niet veel later stelden ze hun ‘project’ in werk. Het was impulsief en ongelooflijk gedurfd en desalniettemin deed iedereen er heel kalm over. Alhoewel, ze leken bedaard. Iedereen wist wat zijn taken waren en wat ze doen moesten wanneer ze om welke reden dan ook hun taak niet ten uitvoer konden brengen, dat zeker, maar iedereen was zich bewust van de last op hun schouders. Ze moesten hun broeder zien te redden met gebrek aan kennis en ervaring en klaarblijkelijk waren ze daar niet toe in staat. De missie leek bijzonder goed te gaan. De sniper, ofwel Elias, deed zijn werk als geen ander. Iedere keer dat hij de vijand raken kon, loste hij een schot dat het slachtoffer fataal werd. Hij schakelde hen uit en deed het zo simpel lijken, dat hij haar iedere keer wist te verbazen met zijn talent. De anderen die het gebouw binnen waren getreden, waaronder zijzelf, wisten de gegijzelden binnen een mum van tijd te bereiken. Bij nader inzien was het vreemd dat het hen zo gemakkelijk af ging, maar de adrenaline en overweldiging zat hen toen in de weg om daar bij stil te staan. Terwijl twee van hen bij de gegijzelden bleef en de drie anderen het gebouw nog verder doorzochten, maakte zij haar weg naar het hoogste balkon waar zij wederom contact zocht met het leger, niet wetende dat een seconde later het gebouw geteisterd werd door een ontploffing. Zij overleefde het nipt, de anderen waren op slag dood.

Hij liet haar niet ontsteld staan toen hij zijn rang doorgaf. Hij was misschien beter af als sniper, doch begreep ze het waarom juist hij als sergeant bekroond werd. Hij was haar partner voor slechts één missie, maar de houding die ze van hem herinneren kon, had wel wat weg van geboren aanvoerder. De meesten hielden zich stil wanneer hun commandant sprak, hij deed dat niet. Hij wilde zijn mening delen, getracht de instelling van de ander – ongeacht rang – te veranderen en dat bewonderde ze. Een glimlach, hoe klein die ook mocht wezen, verscheen op haar gelaat. ‘’I’ve always admired your way of proceeding. Couldn’t think of anyone better than you being a sergeant,’’ meende ze, hem kort aangekeken vooraleer ze de weg voor haar bekeek. ‘’Just a marine. Nothing that spectacular. Always wanted to be the first female Navy S.E.A.L. though, but never thought I could get into.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld