Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » No Good

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De greep liet hij vervagen. Zijn vingers gleden van haar handpalm af en lieten de lichte verstrengeling los, doende alsof de aanraking nooit plaats had gevonden. Haar lippen verlieten na korte tijd van toenadering, het kleine afstandje van de zijne. Ze deinste ietwat terug. Haar ogen vertelden hem echter het tegendeel; ditmaal was hij degene wiens lichaam bespeurd werd, om uiteindelijk bij zijn gezicht te eindigen. De vage blik die ze hem gaf was er geen die hij niet herkende. De alcohol had haar evenzeer aangetast als dat het bij hem had gedaan, makend dat ze meer moeite moest doen om haar blikveld scherp te stellen.
Haar grijns had hem overvallen, wanneer ze een poging leek te doen om hem met boosheid aan te kijken. Ze sprak zichzelf tegen. Vodka maakte haar een slechte leugenaar, dat was tenminste wat hem duidelijk was geworden. Hij greens vol tevredenheid naar haar terug. "No. Because maybe you are here to evoke a show here for the almighty Artur. To explore the boundaries.." Uitdagend trok hij een wenkbrauw op. Zijn gelaat kantelde hij ietwat naar links, bedenkelijk op haar neergekeken met een verwachting waarvan hij ergens nog verwachtte dat ze deze nakomen ging. "Bringing a bottle of vodka to the party is no such thing as hospitality, Ruby. You can't fool me."
Ze zetten hun weg voort naar de badkamer, het pad dat hij gedachteloos volgde. Alsof haar aanwezigheid hem had laten snakken naar het behouden hiervan. Hij had genoeg tijd alleen doorgebracht de afgelopen dagen, mogelijkerwijs weken.
De situatie verdraaide daarentegen sneller dan hij in de gaten kon hebben. Hoe hij nog nonchalant tegen de deurpost aan had geleund, om achteloos op haar neer te kijken, had zij andere plannen met hem gehad. Haar opmerking had bij hem geen bellen laten rinkelen totdat ze van verleiding tot actie overging. Haar handpalmen, eerst lieflijk gegleden over zijn wang en kaak, forceerden hem om het lopende water uit de kraan op te vangen. Met een drijfnat gezicht duwde hij zichzelf boven de wasbak vandaan.
"Don't recognise sarcasm, little angrybird?" Er werd hem een handdoek toegegooid, een die hij opving. Met de handdoek wreef hij zijn gezicht en haar droog, waarop hij het ijzig op de grond liet vallen. Zijn haar had ze verward en in futloze plukken in de steek gelaten. Ruw haalde hij er een hand doorheen, om ze voor zijn ogen weg te strijken. "Are you challenging me?"
Haar bevel liet hij links liggen. Het zou er niet toedoen hoe laat ze beweerde terug te keren, wanneer hij er geen interesse in had hoe ze zijn dagen in plande. Wel greens hij. Om haar te stangen, misschien.
De kraan had ze lopend aan zijn lot over gelaten. Provocerend reikte hij ernaar, desalniettemin hij geen poging ertoe deed om het water te laten stoppen met lopen. In een kwestie van seconden had hij zijn handen er al onder gestoken om deze vervolgens in haar richting te smijten; een stroom van water volgde zijn bewegingen. De paar meters naar Ruby had hij met gemak kunnen overbruggen. Lachend keek hij op zijn kunstwerk neer. Tientallen druppels hadden haar kledij doordrenkt, om een spoor van nattigheid rondom haar bovenlijf achter te laten.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het was de deuropening achter Ruby die haar droeg toen ze al grijnzend naar Ivan
neerkeek. Zijn – door haar – natte lokken vielen nonchalant voor zijn ogen, wat
hem deed leken om een verloren kind die net uit de douche kwam. Hij vroeg
lichtelijk vijandelijk of Ruby hem aan het uitdagen zou zijn. “I wouldn’t dare to,”
grijnsde ze. Het duurde nog geen halve minuut of ze kreeg de volle lading
terug. Haar mond trok ze verrast open, en een kleine gil ontsnapte haar mond.
Met haar handen wreef ze de druppels van haar gelaat, tot het weer veilig was
om haar ogen te openen. Ze pierde haar ogen, en keek hem beduveld aan. Zijn
grimas keek ruw op haar neer, alsof hij net een uitdaging met zichzelf had
gewonnen.
Ze besloot niets te zeggen, en hem gewoon achter te laten. Doorweekt en
simpelweg opgelicht.
Ze draaide zich om naar de leefruimte waar ze behendig haar tas over haar
schouder gooide. Ze liet nog een blik glijden over de rotzooi die ze hebben
veroorzaakt en omklemt dan haar vingertoppen rond de hals van de fles vodka. Ze
kreeg een korte flashback naar het moment dat ze eenzelfde soort fles daar
Ivans hoofd gooide, toen ze nog gegijzeld waren. “Wouldn’t want you to hurt
yourself,” riep ze kort door de kamer. Hij zou meteen begrijpen over wat ze het
had, dat kon niet anders. De herinnering die nu door haar gedachten speelde,
zat ook rotsvast in de zijne. Daar had ze persoonlijk voor gezorgd.
Ook de shotglazen stak in ze haar tas, evenals haar jas. Daar had ze het, door de
alcohol, nu te warm voor om die aan te doen. Ze keek nog een laatste keer rond
om te zien of ze niets vergeten was. Desondanks ze haar neksjaaltje zag liggen
in zijn bed, besloot ze om die te laten liggen. Mogelijkerwijs als souvenir.
Nadat ze haar routine had afgewerkt, nam ze eindelijk haar eerste stap buiten
Ivan studio sinds een aantal uur. Hoe lang ze daar precies heeft gezeten wist
ze niet meer, het maakte haar alleszins ook niets uit.
“Ruby, you’re expected at your fathers office.”
Een stem liet haar ontwaken vanuit haar trance. Ze keek geschrokken op, tot ze
blikken kruiste met een bekend gezicht. Een persoon uit de staff van haar
vaders bedrijf keek haar glimlachend aan. Waarschijnlijk zag hij de troebelheid
in Ruby’s zich, want al snel fronste hij zijn ogen. “Is everything okay? Did the guest do something to you?”
Haar mondhoek ging spontaan omhoog toen ze het woord ‘guest’ hoorde. Ivan zou zichzelf eerder een gevangene noemen. Een gevangene in Ruby’s greep, precies hoe dat ze het wou.
“Don’t worry, Alfred. We just had a drink, that’s all. To loosen his tongue. You know how that goes around here,” beantwoordde ze zijn zorgen met een knipoog.
Alfred knikte instemmend. “Good, I’ll be on my way tot dear old Dad then.”
(ts: arrival at Arturs office)
“Take a seat,” begon Rubys vader. “I just received something that involves Gorbachyov,”
Hij benoemde niet eens zijn voornaam. De familienaam bracht daarvoor genoeg
connotatie met zich mee.
“A letter, written by Vladimir Gorbachyov.”
De brief die hij voorzichtig in zijn handpalm had verborgen, schoof hij nu dichter naar Ruby toe.

Dear sir Molotov
I know Ivan's staying at your mansion now. Take care of my little brother, will you? At least treat him like you do all your traitors. He ain't welcome anymore.
Seen pictures of your daughter already. She looked decently harrassed by Ivan. Cuts and bruises, even. Let her take care of him, I bet she has your fiery passion for revenge.
Yours truly,
Vlad.

"I have no idea what he means by this. Some kind of manipulation, maybe? If that the case, what for? What's his advantage of us having his brother here? Figure it out, honey. Tighten the screws with Ivan. You know I don't trust him nor his family, but I have this odd feeling he confides in you. And I trust you to handle this case."
Hij stopte zijn zin even, en keek naar Ruby's tas.
"I hope I can."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kerm van schrik hoorde hij door de badkamer gaan. Hij had haar genoeg verrast voor haar om zichzelf niet in te kunnen houden, en traag maar zeker het water uit haar ogen te wrijven vooraleer hij een blik terug kreeg. Haar ogen waren spleten geworden. Ze keek hem enigszins vijandelijk en anderzijds stokend aan. Welke van de twee het was, was een gok die hij nog niet wagen kon. Daarvoor had hij haar nog niet goed genoeg doorgrond.
Opnieuw haalde hij een hand door zijn haar, de zware lokken voor zijn ogen naar achteren gestreken. Eenmaal opgekeken kon hij Ruby niet meer weervinden in de ruimte. Ze had hem al verlaten om door de leefkamer te struinen, haar voetstappen luid maar jachtig geklonken. Ze wist hoogstwaarschijnlijk niet hoe snel ze hier weg moest komen.
Haar achtervolgen deed hij desalniettemin niet, staande gebleven bij de wasbak liever dan haar pad achterna te gaan. Hij was immers niet haar slaaf, noch zou hij haar laten blijken dat ze invloed op hem had. Als ze plannen had om te blijven dan zou ze vanzelf wel terugkeren. Het was haar laatste uitspraak wat dat echter uitsloot. Ze riep dat door de kamer wat hij weken geleden aan had moeten horen tijdens hun gevangenschap, en wel een opmerking die hem gelijk naar de rand toe dreef. Ze bracht hem opzettelijk terug naar de situatie van torment. Ze wist hoe ze hem geërgerd moest krijgen.
"Don't let it get to your head," kaatste hij haar terug. "Would be a shame to see the fire of hatred consume you." Het mocht duidelijk zijn dat hij niets liever zou zien.
Met dat had ze zijn cel verlaten. Het appartement werd weer stil nadat de deur terug in het slot was gevallen, om het geluid van zijn ademhaling als enige waarneembare klank over te laten. Hij was weer op zichzelf aangewezen voor het doorbrengen van de tijd; elke seconde begon voor zijn gevoel langzamer voorbij te tikken.

TS > paar dagen later

Damp vulde de atmosfeer. De warmte klampte tegen zijn huid, waarop tientallen waterstralen naar beneden sijpelden om de badkamertegels te kruisen. Hij voelde geen kou meer langs zijn rug heen trekken. Hitte had de kamer overgenomen nadat hij de douche aan had gezet en het water dat over hem heen stroomde, bracht het enige gevoel van thuis mee wat hij in lange tijd nog had kunnen voelen. Alsof hij wanneer hij zijn ogen sloot, weer zijn eigen badkamer voor kon stellen en het bekende gevoel van de waterdamp langs hen heen omhoog kon voelen trekken.
Het was een van de enige voorzieningen waar hij dan toch gebruik van had gemaakt tijdens zijn verblijf, al was het om de paar dagen geweest. Ze manipuleerden hem op een wijze die hij niet kende of het weten van had. Het was sinds kort gebleken dat hij er simpelweg een hekel aan had om niet de normale routine door te kunnen zetten, nu hij in eenzaamheid leefde. Het was met tegenzin dat hij toegaf aan zijn verlangen om houvast te vinden in dat wat hij nog kende. Al het andere was hem onmogelijk gemaakt en tevens te veel van hem gevraagd, nu hij onder controle was van de Molotovs. Men kon niet van hem verwachten dat hij veel at van de maaltijden of er ging leven doende dat het zijn eigen huis was, maar hij zorgde wel gedeeltelijk voor zichzelf. Hij wist dat hij anders onder toezicht van Artur af zou takelen tot een beest, zoals hij zich ook voelde in zijn "humane" gevangenis. Toegeven aan zijn gevangenschap deed hij niet, maar zich eronder door laten gaan deed hij ook niet met het weten dat dat voor hen betekende dat er een belangrijke pion van het schaakbord af werd geveegd.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ruby keek twijfelachtig naar de brief die ze in haar handen had. Ze had hem de voorbije dagen tientallen keren gelezen, terug weggelegd en
dan uiteindelijk weer tussen haar vingers genomen. Ook die morgen had ze
dezelfde routine doorlopen. Haar pupillen gleden over het geringe aantal
woorden, en ze liet ze haken bij de naam van Ivans broer. Vladimir.
In Ruby’s geheugen was hij gegraveerd als een ambitieuze gek. Al is ‘ambitieus’
lichtjes uitgedrukt. Hij zou ver gaan, heel ver, om zijn wil te verzadigen. Hij
speelt met gevoelens en gedachten van mensen, wat hem een heel manipulatief en
gevaarlijk iemand maakt. Daarom dat deze brief Ruby zo slecht op haar hart lag.
In de brief stond zijn karakter prachtig voorgesteld: Kinderachtig, neerbuigend
en onvoorstelbaar. Ruby kon het maar niet vatten dat ze Ivan niet terug wilden
krijgen.
Ze had het moeten weten. Hij verbleef nu al een kleine maand bij de Molotovs,
en de familie had nog geen teken gezien van verzet.
Na lang twijfelen besloot ze Ivan toch te confronteren met de brief. Hij had
recht om het te lezen, en misschien zou het hem helpen met wat orde op zaken te
stellen. Hij at bitter weinig en weigerde nog steeds om naar buiten te gaan.
Een gefrustreerde zucht ontsnapte aan Ruby, waarna ze de brief in haar jaszak
stopte en de deur opende van haar kamer. Ze bleef nog even aarzelen aan de
deuropening, maar besloot dan toch te vertrekken.

Eenmaal bij Ivan deed ze hetzelfde als de vorige keren dat ze op visite ging. Kort kloppen om haar aanwezigheid duidelijk te maken, en dan toch zonder reactie binnenwandelen. Ze had geen behoefte aan zijn toestemming.
Toch begon ze die bevinding in twijfel te trekken eenmaal ze Ivan halfnaakt naar zijn bed zag wandelen. De kamer was gevuld met een soort mist dat kwam van de badkamer. Hij kwam nog maar net uit de douche, dat merkte ze aan de druppels die nog langzaam over zijn bovenlichaam sijpelde. Zijn haar hing nat en warrig voor zijn ogen, net zoals ze hem de vorige keer had gezien. Ook ditmaal keek hij haar een beetje vragend aan, zich afvragend wat ze nu weer kwam uitspoken. En evenals de vorige keer, vond ze hem quasi onbedekt in zijn kamer. Het was net alsof hij zich erop voorbereidde.

Ze schraapte kort haar keel, en vestigde dan haar ogen op hem. “Your closet’s full, why do I always find you with little to no clothes on?” zei ze bevragend. Ze knikte haar hoofd lichtjes naar zijn garderobe, om duidelijk te maken dat hij iets moest aantrekken. Dit was in hoge mate onprofessioneel. Opa Molotov draaide in z’n
graf. Ook vader Moltov zou zich te pletter schrikken moest hij zijn dochter, nu voor de tweede keer, met een halfnaakte concurrent zien.
“Eitherway, I came to tell you something. Once again, you won’t like it,” vulde ze bij haar zin aan om toch ter zake te komen. “Your dear big brother wrote us a letter, saying that we can keep you. He’s basically
calling you a pet. On top of that, he states that I can do whatever I want to you.
So he knows we were hold captive together. He knew, Ivan.”
Ze griste de brief uit haar zak, nam enkele stappen naar hem toe en liet zich dan half zakken op zijn bed. Kort bestudeerde ze zijn dons, zoekend naar het neksjaaltje die ze al dan niet vrijwillig had achtergelaten. Om niet verdacht over te komen, richtte ze zich dan toch naar hem toe.
Ze schoof de brief naar hem toe, en keek hem dan bezorgd in de ogen. Wachtende op een uitbarsting of enig soort reactie van woede.
Althans, dat is wat ze verwachtte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geluid van het stromende water werd overtroffen door gedonder. Gedempt geklonken door de kamers van het appartement en desondanks luid genoeg voor hem om de douche uit te draaien, om in paranoia rond de badkamer te kijken. Wat het was had hij niet kunnen onderscheiden. Wel was het duidelijk dat hij bezoek had, enkel was de vraag of zij zichzelf al binnen hadden gelaten of dat dat aan hem was om te doen.
Hoe dan ook voelde hij zich opgejaagd genoeg, horend dat er iemand anders onderweg was om hem te storen. In een kwestie van een minuut had hij zich al uit de douche gesleept om zich in alle haast af te drogen. Hij had aan de kleding geen aandacht besteed; hij had nog net de tijd genomen om een boxer en een gevonden paar jeans aan te trekken. Aan het shirt zou hij later wel toekomen, nadat hij uit had gevonden wie of wat hem precies dacht op te moeten zoeken. Voor nu nam hij genoegen met het bedekken van zijn onderlichaam en het lichtelijk, maar haastig, droogwrijven van de rest. Zijn haar liet hij voor wat het was. Bij het binnentreden van de leefkamer waren het de druppels van de doorweekte lokken die een weg van zijn voorhoofd naar beneden vonden, en hij wat jachtig wegveegde.
De opkomst was niet geheel onvoorspelbaar geweest, zo bleek het. Met het openen van de badkamerdeur hoefde hij de weg naar de voordeur niet meer te vinden, om zijn bezoeker in de ogen aan te kunnen kijken. Wat verbaasd keek hij neer op Ruby.
"Because you have no sense of timing." Haar knik naar de kast nam hij niet zonder meer aan. Hij was wat geërgerd dat ze hem wederom commandeerde, maar was niet van plan om haar pupillen de hele tijd op zijn borstkas te voelen steken. Het volgen van haar voorstel deed hij daarom uit eigenbelang.
Hij trok een zwart t-shirt uit de ladekast en deed deze over zijn hoofd, om zich niet veel later aangekleed en al weer om te draaien. "Don't act like you've never seen Alec without a shirt on, little angrybird," murmelde hij bruut tegen zichzelf. Alsof ze erom zat te springen om hem op de huid te zitten, zelfs al ging het daadwerkelijk nergens over.
Gezucht rolde over zijn lippen. Hij liep naar het bed toe en liet zich op de matras zakken, om zijn handpalmen voor kort in de stof te drukken. Haar rol als vertolker van nieuws had hij allang aangenomen. Het was de wijze waarop, waaraan hij zich langzamerhand begon te irriteren. "What do you want?" Hij hief een wenkbrauw op en keek haar ongeduldig aan.
Papier werd over het dekbed geschoven. Zijn hand reikte hij ernaar toe, het geschrift tussen zijn vingers geklemd indien zijn blik afdwaalde. Haar woorden kwamen niet meer bij hem binnen. Het handschrift van Vlad danste voor zijn ogen en elke strakke, nette letter leek des te meer te bewegen met elk beetje dat hij las.
"Son of a bitch." Verder onverstaanbaar gevloek werd met gemompel verduidelijkt, de brief haast geheel verkreukeld in zijn verharde grip. Zich roerloos houden kon hij niet meer. Hij stond op, zich laten leiden door zijn frustratie om zijn stappen door de kamer te zetten. Geleidelijk aan begon hij te ijsberen over de houten vloeren en was zijn blik onafscheidelijk op het briefpapier gebleven. "Everyone knew he was playing a fucking game for his own intentions, and yet he can call the shots. What the fuck did he do to them?" Dit kon niet mogelijk zijn. Niet met zijn familie om te stemmen voor een opvolger en elke beslissing die daarbij hoorde. Hij schudde zijn hoofd nijdig. "This can't be. I'm not a traitor. They know I'm not-.."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ruby volgde zijn bewegingen aandachtig. Gefrustreerd liep hij heen en weer. Ze zag zijn gedachten op volle toeren draaien. “Listen, whether you are a traitor or not doesn’t matter right now,” begon ze. Vladimir had een slimme manier van handelen. Zo’n ‘simpele’ brief heeft Ivans focus helemaal laten vervagen. Ze klemde haar kaken op elkaar, en draaide kort met haar ogen bij die gedachte. “Obviously things happened, and we may never get the answers you long for. We have to stay focused though, and brainstorm about the next step.”
Ruby had een erg rationele aanpak, wat misschien niet zo gepast was het dat moment maar wel hetgeen dat nodig was. Ze kon niet anders. Elke seconde telde. Elke minuut dat de Gorbachyovs Vlad als troonhouder hadden, was van levensbelang. Letterlijk.
“We have to move on,”. Ruby schoot een blik rondom de kamer. Het was er zo kil en strak. Het leek net alsof er niemand woonde. Enkel zijn papieren die in het rond lagen toonden tekenen van leven. “You at most.”
Ze stond op, liet haar ogen rollen over zijn lichaam en keek hem uiteindelijk weer aan in zijn ogen. “Let’s get you out of here; your body needs it.”
Aangekleed was hij al, en veel spullen had hij niet nodig voor wat Ruby van plan was. Ze stond op uit zijn bed, en griste haar autosleutels uit haar jaszak. “That’s an order, Gorbachyov.”
Aan de deuropening bleef ze even staan, al wachtend dat hij naar buiten zou gaan. Tijd had ze niet te verspillen, dus gaf ze de wachter in de gang de opdracht om Ivan uit de kamer te krijgen, en de deuren te vergrendelen. Niemand zou binnen mogen, zelfs niet Ruby’s vader. Het is gevaarlijk om de kamer onbemand achter te laten, wetende dat Ivans strategieën in het rond liggen te dwalen. Ze hoopte dat haar vader haar goed genoeg vertrouwde en dat ze deze missie volledig aan haar overliet. Een enkele misstap en het geringe beetje vertrouwen dat ze van Ivan had gewonnen zou weer verwoest zijn.
Hun voetstappen galmden door de hallen, al liepen ze vrij synchroon. Zijn grote zelfzeker passen lieten een glimp zien van zijn gedrag en karakter. Sublimiteit en meedogenloosheid sierden zijn stappen. Alles tot in de puntjes uitgewerkt en doordacht. Hij was zowel baas als gijzelaar in zijn eigen wereldje. Ze kon hem af en toe doorprikken, maar er schuilde zoveel achter die woeste ogen. Hij was onbekend terrein voor haar. En ze kon niet wachten om hem eerst te ontdekken, en vervolgens te koloniseren. Hij zal de hare worden; kost wat kost.
Eenmaal aangekomen bij haar McLaren deed ze haar deur keurig open, en deed teken dat hij in de passagierszetel kon gaan zitten. Op de achterbank lag zowel haar als zijn tas. Althans eentje die binnen de kortste keren aan hem zou toebehoren.
Ze deed haar gordel om en startte de motor met de bijhorende krachtige geluiden.
Ze duwde het gaspedaal in, en binnen enkele momenten bevonden ze zich op de grote weg. Palmbomen en kasseien ornamenteerde de weg, wat een mooi plaatje vormde met het tropische uitzicht.
Door de boxen rondom het interieur van de auto bonsde Mercy van Jacob Banks.

Followed your name, into the wild, yeah, yeah
Sold you my shame, I ran a mile
I sing your lullabies, your melodies like a symphony
We burn the same, inside a fire

De ruwheid in de stem van de artiest liet Ruby’s handen steviger rond haar stuur knellen. Het lied klonk terug in haar lichaam, en ze voelde het maar al te goed.
Al remmend kwamen ze uiteindelijk bij één van de minst gebruikte sportcentra van het eiland. Hier kwam Ruby regelmatig als ze een moment voor zichzelf nodig had. Het was een halfuurtje rijden van het centrum met alle andere centra, dus meestal deden de bewoners geen moeite om helemaal naar dit plekje te rijden. Zo kon ze Ivan zijn privacy gunnen, en ook zelf wat nostalgie opsnuiven.
“Get out,” zei ze kordaat waarna ze haar deur opende, de sportzak van de achterbank vastgreep en zelf uitstapte.
Nadat ze zijn deur dicht gesmeten hoorde worden, wandelde ze door de poorten van het gebouw. Na het inslagen van verschillende gangen, belandde ze uiteindelijk in de zaal waar het allemaal ging gebeuren. Ze opende de deuren en keek tevreden naar de staat van de ruimte. Hij was volgeladen met spullen om te boksen en verschillende krachttoestellen. Een stukje hemel op aarde. Dat voor zowel Ivan als Ruby.
Ze zette de sporttas op de grond, voor Ivans voeten en keek hem lichtelijk speels aan.
“Enjoy, little thundercloud.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voor Ruby deed het er niet toe dat hij een verrader leek voor zijn familie. Hoe het voor haar geen focuspunt was, draaide zijn gehele wereld om het vertrouwen dat ze in hem gestopt hadden, dat wat zij als maffiosi begrijpen moest. Laaiend zette hij zijn kaken op elkaar en liet hij een grom horen. "For Christ's sake, it doesn't matter? What the fuck do you mean, it doesn't matter?" schoot hij tegen haar uit. "I have just been banished from my family by Vlad, who's on top of the goddamn chain now, and I'm being seen as a traitor. A rat. I might as well put a bullet in my own head." Het had hem woedend gemaakt dat ze had durven uitspreken dat het er niet toe deed, maar de kans om hier meer van te laten weten had ze hem niet gegeven. Ze had zich al naar de deuropening begeven met het order dat ze weg moesten, alsof hij haar onderdaan was die elke gezette stap volgen moest. Het weigeren hiervan bracht hem tevens geen meter verder. Hij vertikte het om Ruby te volgen tot waar ze hem wilde hebben, maar het betreden van de kamer door de wachter veranderde de regels. Hardhandig werd hij vastgepakt. Hij vloekte, al zijn kracht in de strijd gegooid om tegen te stribbelen, maar zijn lichaam dat eerst nog ijzersterk was liet hem nu in de steek. Geen energie was er overgebleven door zijn vasten om ook maar een rake klap uit te delen, laat staan zich te worstelen uit de greep van Ruby's slaaf.

De autorit was compleet langs hem heen gegaan. Van de omgeving van het eiland had hij niks meegekregen net als dat de tijd die het in had genomen om hun bestemming te bereiken, voor hem onduidelijk was. Bij het afzetten van de motor waren echter al genoeg minuten voorbij gegaan voor zijn natte haar om te drogen. De lokken hingen nog altijd slap maar ditmaal opgedroogd over zijn voorhoofd. Zich ertoe aanzetten om ze opzij te strijken deed hij niet; hij zat daarvoor met zijn gedachten teveel verstrikt in de woede die zich in al die weken in hem verzameld had, maar nu naar het oppervlak was komen drijven. Met Vlad in zijn hoofd kon hij zijn frustraties niet van zich afzetten. Elk woord dat hij nu met haar uitwisselde kon er één zijn die de emmer over deed lopen en hem zijn beetje zelfcontrole af zou nemen.
Toch werd de stilte verbroken voor bevel. Ze orderde hem uit te stappen, dat wat hij lusteloos deed nu hij zijn gedachten niet langer meer op een rijtje had, maar verloren was in zijn eigen wereld van grimmigheid en razernij. Het gebouw betreden deed hij evenzeer zwijgend. Hij was opeens vermoeid door al dat er door hem heen ging, alsof het al zijn laatste energie op had geslokt door zijn denkweg nog op volle toeren te laten draaien in de hoop op meer duidelijkheid over de situatie.
Dat ze een kleine sportschool hadden betreden kwam dan ook later bij hem binnen. Pas zodra ze tot stilstand waren gekomen leek hij pas door te krijgen wat hij eigenlijk voor ogen zag, dat wat hem deed fronsen. Haar blik ontmoette hij vragend.
"What do you want from me?" Hij had het bijtender willen laten klinken dan het daadwerkelijk over zijn lippen gleed. Plotseling oogde hij gesloopt, meer dan eerder het geval was, en doch was hij overspoeld met boosheid. Zijn vingers trilden van furie maar zijn ogen en klanken vertelden anders. Daar, kijkend naar de sporttas die voor hem neer werd gezet, zat hij vast in een staat die hij nog nooit bij zichzelf had herkend.
"I'm not some kind of animal," gromde hij zwak. "What is it that you want to fucking see? First you lock me up and now you offer me this goddamn gym, like you want to drain all the energy I have left for what?" Ruwweg zette hij zijn voet tegen de tas om het een stuk van zich weg te trappen in haar richting. "What is it that you want?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld