Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had gelijk gehad. Michael zou vast en zeker zijn woorden klaar hebben liggen om hun gebruik, maar dat maakte niet dat hij zich ervan afzetten zou en ging luisteren naar het bevel. Dat de beste man het niet hebben kon wanneer hij het beste van zijn overgebleven dagen maakte, was geen van zijn problemen. "Probably. But I'm not gonna sit back and leave all this weed for the insects to eat." Hij zou het oproken en ruilen voor dat wat hij nodig had, ongeacht of Michael het waarderen kon of niet.
Hij volgde haar terug naar buiten, daar waar Teddy hen volgde om het voertuig weer op te zoeken. Zijn claim om te rijden had hem niet meer kunnen deren. Het gevecht tussen Mako en haar vriend was iets waar hij zich niet in mengde, puur omdat het hem niet boeien kon waar hij plaatsnemen zou. Zolang het maar niet naast de Amerikaan was.
Dat de jongen uiteindelijk dan ook het recht kreeg om achter het stuur te zitten, gaf hem des te meer de kans om zijn bijzijn te ontlopen en zelf in de achterbak te springen. De Britse vergezellen deed hij liever dan de ergernis het beste van hem laten krijgen wanneer de jongen weer dacht een opmerking te moeten maken. Hem vermoorden zou hem immers allesbehalve in beter licht zetten dan hij nu al was, zelfs al had hij het graag gedaan.
Een enkele keer zag hij Teddy opkijken naar de lege bijrijdersstoel naast zich. Vervolgens werd het gaspedaal ingetrapt, de motor in werking gezet om het leeggeroofde tankstation achter te laten voor de verwaarloosde wegen van de staat.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De jongen had een punt, ze moest het hem nageven. Het was zonde geweest. Daarbij was er niet veel wat Michael werkelijk zou doen behalve zijn mening uiten door woorden die bedoeld waren om hen te beledigen. 'Great mindset.' Had ze hem enkel verteld. Veel interesse leek niemand te hebben in de woorden van de man wie zichzelf had aangewezen als leider van de groep.
Haar bijl had ze voor haar geplaatst, binnen handbereik voor de zekerheid. Niet dat ze verwachtte iets neer te moeten slaan tijdens hun reis, al was er nooit zekerheid gedurende de staat waarin de wereld zich bevond. De Noor zag ze ook in de achterbak plaatsnemen, duidelijk geen zin gehad om naast Teddy te gaan zitten. Ze kon het hem niet kwalijk nemen, zelf ook een andere plek gezocht dan in de buurt van de Amerikaan. Hij kon de tijd alleen gebruiken om iets rustiger te worden in Mako's ogen al verwachtte ze dat hij hier zelf anders over dacht.
Zodra het voertuig begon te rijden was Mako wat beter gaan zitten, enigszins verplaatst van haar plek door de roekeloze manier waarop de jongen het gaspedaal had ingedrukt. Al gauw keek ze echter weer naar de Noor, zijn wapen ditmaal haar punt van aandacht gemaakt. Gevaarlijk zag het eruit, duidelijk aangepast om de walkers met een enkele klap neer te kunnen slaan. 'Nice weapon.' Haar ogen zochten de zijne weer op, een glimlach vertoond om aardig over te komen. 'One of the best I've seen in a while.' Vaker had ze overlevers gezien met wapens die ze zelf niet aan hoefden te passen. Van metalen gereedschap tot bijlen zoals haarzelf. Zulk vakmanschap zoals dat van Ivan kwam zelden meer voor. Wellicht kostte het teveel tijd en wilde niemand meer aandacht besteden aan wapens dan nodig was geweest. Ze kon niet zeggen dat ze niet onder de indruk was van de mace.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het uitzicht over de uitgestrekte platteland liet hem zwijgend achter. Het herinnerde hem aan vroeger, liet beelden flitsen voor zijn ogen die hem deden verdwalen in zijn verleden. Iets aan de omgeving maakte dat hij niet anders kon dan terugdenken aan de tijd van zijn jeugd. Aan het huis van zijn grootouders, om precies te zijn, en dat vormden flashbacks die hij liever voor het moment kwijt wilde. Zuchtend keek hij door het raam van het voertuig. Zodanig veel nadenken over het verleden was een marteling die compleet aan hemzelf te danken was; onnodige pijn of emoties om te moeten voelen, en dus cijferde hij het weg.
Haar opmerking maakte zijn voornemens af, ervoor gezorgd dat hij zijn aandacht verschuiven moest en niet langer bij de omgeving stil kon staan. Ze had haar pupillen gefixeerd op zijn mace. Waarom wist hij ook niet, al maakte het hem nieuwsgierig waarom ze het precies had opgemerkt. "Thanks." Een minieme, scheve grijns gaf hij weer. "Got the bad habit to upgrade my weapons when I'm bored." Hij besteedde zijn tijd van verveling aan het dodelijker maken van zijn wapens. Het gaf hem een doel, althans, zo zag hij het. Zijn broer verklaarde hem voor het grootste deel voor gek. Het andere deel hield voornamelijk dankbaarheid in, omdat hij zo nu en dan ook Nicholas' wapens aanpaste wanneer deze begonnen te slijten. Diep van binnen zou hij wellicht blij zijn dat hij zijn tijd daaraan besteedde. Hij maakte hun wapens tenslotte dodelijker.
"You got yourself a pretty badass axe as well," prevelde hij, met zijn ogen de hare opgezocht om daar even bij te blijven. "No gun lover?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even liet ze een lach horen, zijn ogen opgezocht om haar vrolijkheid wederom te vertonen. Hoe ze het volhield leek een mysterie, de eindeloze blijheid zelfs nu de wereld verdoemd was. 'Yeah no shit, it's all I ever see you do.' Het was voor haar geen nieuws. De jongen deed vrijwel niet anders dan zijn wapens dodelijker maken en Mako kende hem niet anders dan dat joch met de wapens. Daarbij was het geen belediging, sterker nog, het werd door haar gezien als slim, het was een goede hobby voor tijden zoals deze.
'Ah you're just saying that to come of as nice, I know it's nothing special.' Zelf was ze ook schuldig aan het uitspreken van ongemeende complimenten als ze er een had ontvangen van iemand anders. Haar handen omklemden het houten handvat van haar bijl, die besmeurd was met bloed. Voor haar was het niets bijzonders, maar er was dan ook vrij weinig wat je kon veranderen aan een bijl om het effectiever te maken als je walkers wilde doden. 'But hey, I'll take it. Thanks, man.'
Haar hoofd schudde ze even, vooraleer ze een mes uit haar broekzak trok. Een stiletto mes hield ze in haar hand, er even bij gelachen. 'Guns are too loud and too fast.. I like to kill them and still see the last bit of life drain out of them, you know?' Het was alsof ze wraak nam, maar dat wilde iedereen toch immers wel? De monsters hadden levens verpest en families uit elkaar getrokken, ze verdienden het.
Het mes stopte ze weer weg, hem wederom aangekeken. 'But I suppose you do like guns?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In zichzelf gekeerd kwam er een kleine grijns tevoorschijn. Of ze zojuist toegaf dat ze hem in de gaten had gehouden ofwel slechts aangaf dat ze meer interesse had gehad voor zijn bezigheden dan hij ooit had gemerkt, was een onbeantwoordbare vraag. Hoe dan ook had ze blijkbaar genoeg nieuwsgierigheid voor zijn wapens. Dat was op zijn minst wat hij ervan afleidde. "Am I that bad?" Hij schudde zijn hoofd lichtjes. "Ouch." Het sarcasme straalde ervan af, maar het weerhield hem er niet van om het uit te spreken.
Zijn uitspraak over haar bijl daarentegen was allesbehalve sarcastisch geweest. Iets wat ze blijkbaar niet werkelijk opgemerkt leek te hebben, aan haar reactie af te leiden. Een frons ontstond op zijn gelaat. "Nah, I mean it though." Ze was een van de weinigen die een wapen als deze in bezit had genomen. Velen kozen de gemakkelijke weg en dus voor een pistool of geweer, daar waar zij niet bij hoorde; ze bleek anders te zijn dan de overlevenden die hij al tegengekomen was. "You might be the first girl I've seen with an axe during the apocalypse. It's cool."
Hij hief zijn schouders op en zag hoe ze een mes uit haar broekzak trok, het metaal glinsterend in het zonlicht. "Yeah. I get you." Niet alleen dreef het geluid van afgevuurde kogels meer walkers naar hem toe, het was voor hem een wapen dat voor gemak stond. Diegene die wist te blijven leven met het hebben van een vuurwapen aan zijn zijde, noemde hij niet een werkelijke overlevende, maar gewoonweg iemand met geluk. "I don't like guns either. They're too easy. Ain't no fun." Hij wendde zich tot zijn mace en draaide de knuppel in zijn grip, voor hij deze weer naast zich in de achterbak liet rusten. "Besides, if you fight with any other weapon, you can never run out of ammo. Been carryin' this mace for two years now and the thing still ain't broken."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De grijns die hij vertoonde had ze opgemerkt als eist ze niet exact waar het vandaan kwam. Haar opmerking was niet bepaald grappig en wat was eraan op te maken wat een grijns zou kunnen starten. Zijn woorden kwamen echter haar gehoor binnen alsof hij beledigd was, bijna alsof hij vond dat de opmerking fout was, al was het werkelijk een van de weinige dingen die ze hem ooit had zien doen. 'I wouldn't call it bad, just somewhat of a hobby I guess.' Haar schouders haalde ze wat achteloos op, onderwijl ze zacht gegrinnik liet horen met haar uitspraak.
Het was in haar ogen niet bijzonder. Iedereen had als wapen gegrepen wat ze konden krijgen en hetzelfde ging voor Mako. 'Oh please, it's nothing special and you know it.' Het was alsof ze weigerde te geloven dat de jongen oprecht was, iets wat eigenlijk ook het geval was. Het was altijd nog beter dan een vuurwapen, maar om het een goed wapen of ook maar bijzonder te noemen was simpelweg een leugen geweest. 'I appreciate the compliment, but you probably just haven't been paying attention.'
Een grijns was te zien op haar gelaat, eindelijk aangehoord hoe iemand haar begreep. Het was voor het eerst, sinds de meeste mensen van mening waren dat het beste gewoon was om de zombies in een keer neer te schieten in plaats van eerst dichtbij genoeg komen om in gevaar te zijn en ze dan te vermoorden. 'Finally someone.' Vertelde ze hem lachend. Het kwam als ietwat een schok dat hij geen geweer persoon was. Zo zag hij er immers wel uit. 'Oh man, you really do get me, that's so nice to hear.' Het was oprecht iets waar ze blij mee was en ze zou het dan ook niet verbergen. 'All the fun is in killing them slowly.' Lachend keek ze opzij, haar ogen wederom gericht op die van de Noor naast haar. 'Damn dude, two years? That must be a record.' Het was verbazingwekkend, aangezien de meeste wapens een paar maanden mee gingen. 'But I guess with your constant adjusting it's not really a miracle.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat ze ontkende dat haar wapen wat vreemd was om mee te dragen, had hem verbaasd. Nog altijd hield hij vol dat het een ander aanzicht was dan hij tot nu toe gezien had. Men koos eerder voor lichtere wapens. Geweren en pistolen afschieten kostte minder kracht dan het rondslingeren van een bijl, laat staan voor lange tijd. "C'mon. Most people I've met find axes too heavy to fight with. You ever seen a girl with an axe during the apocalypse?" Hij volgde haar eerdere bewegingen en hief ook zijn schouders op. Ze mocht geloven wat ze wilde, maar voor hem was het ongekend.
"Same here." Hij lachte ietwat met haar mee. Ze was de laatste van wie hij had verwacht dezelfde mening als hem te delen als het ging over wapens. Kon ook aan hem liggen natuurlijk, gezien hij niet bepaald veel optrok met meiden, noch die die de inwoners van Amerika waren. Wellicht waren ze hier anders. "Right. You get me," opperde hij vermakelijk. Hij begon zijn gezelschap steeds minder irritant te vinden.
Zijn mace was inderdaad al lang meegegaan. Langer dan hij had verwacht nota bene; dat hij zijn wapens vaak aanpaste en verbeterde moest hiervoor dan inderdaad de reden zijn geweest, omdat hij verder niet zuinig was op zijn mace wanneer hij walkers aan het afslachten was. "Guess so. Upgraded this thing from baseball bat to killer mace, from wood to metal. Maybe one day I'll turn it into a Star Wars lightsaber. Who knows," sprak hij grijnzend. Hij was geen fan van dat soort science fiction, maar hij moest toegeven dat dat beeld aardig lachwekkend was om voor zich te zien.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar oude peuk belande op de weg, deze achteloos van haar af gegooid. Een nieuwe hing echter al gauw weer tussen haar lippen. Dat de apocalypse haar in een kettingroker had veranderd moest zo duidelijk zijn gemaakt. De sigaret hield ze tussen haar wijs- en middelvinger, haar aandachtig voor kort even gericht op de rook die er af kwam. Toch gingen haar ogen alsnel weer af naar de jongen naast haar en zijn pogingen om haar toch te doen geloven dat haar wapen niet zo gewoon was als dat ze dacht. “I’d be lying if I said yes. But dude, it’s nothing.. just my refusal to pick up a gun, purely because I’m stubborn.” Geen leugen werd hem verteld, haar koppige aard deed haar weinig goeds, al deed ze vrij weinig om hier verandering in te brengen. Nog een hijs werd er van haar sigaret genomen, toegekeken hoe de rook verdween voor haar ogen na deze na een paar seconden te hebben uitgeblazen.
Het was vreemd om zo met hem te spreken. Al kon ze met geen mogelijkheid ontkennen dat het haar goed deed. Teddy noemde haar vaak bruut, aangezien de jongen zo min mogelijk geweld gebruikte bij het neerhalen van de wezens en Mako een grotere fan was van het agressief afslachten. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat. “Honestly, I’m not surprises you’re a brutal killer like me, I wouldn’t have believed it if you told me you were a pacifist.” Haar voet bewoog wat op en neer op de maat van een lied dat in haar hoofd zat, onderwijl ze haar verdere aandacht had gericht op de Noor.
“That’s fucking impressive.” Had ze hem eerlijk toegegeven, werkelijk onder de indruk van zijn vaardigheden. Het was niet vaak dat mensen zoveel werk staken in een wapen, laat staan dat een simpele houten honkbalknuppel veranderd kon worden naar een moordwapen dat na twee jaar nog niet kapot was. Even lachte ze om het laatste deel van de zin. “I’m sure you could do it.” Even haalde ze haar schouders op. Misschien was het enige probleem waar hij tegenaan zou lopen het gebrek aan onderdelen, maar anders wist ze vrijwel zeker dat het hem lukken zou.
Een korte stilte liet ze tussenbeide komen, wat resulteerde in haar rusteloze bewegingen, om haar gedaante beter te zetten inbde achterbak van het voertuig. Een steek van pijn ging door haar zij, waar haar hand ook meteen naartoe ging. De wond die verborgen werd door haar shirt deed haar niets goeds. Een pijnlijk geluid bracht ze voort, vooraleer ze even kuchte. “So tell me kid, you’re an excellent weapon builder, origionally from Norway, what else can you tell me about yourself?” Met elk woord dat ze uitsprak werd haar interesse in de jongen verduidelijkt, waar ze geen probleem mee had. Ze kende hem verder enkel als de stille jongen uit de loods, dus nu ze de kans had hem beter te leren kennen, was dat ook zeker haar plan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, that refusal, I do get." Ergens dacht hij dat de mentaliteit van voor de apocalypse nog steeds in de bevolking zat, enkel nu in een andere richting. Eerder wilden mensen niet anders lijken dan de rest, nu werd het van iedereen verwacht met een geweer of pistool op zak de straten te belopen. Men koos voor de veilige optie. Dat hebben ze altijd al gedaan.
Een kleine glimlach liet hij kort zien, voor hij afdwaalde naar het uitzicht zoals daarvoor al meerdere keren was gebeurd. Haar compliment klonk hem goed in de oren. Hij voelde zich echter niet vereerd dat het over hem gezegd werd, maar eerder omdat iemand een keer goed over hem sprak. Hij was het gewend commentaar en chagrijnige uitspraken naar zijn hoofd gesmeten te krijgen. Niemand had hem in de afgelopen tijd zo toegesproken zoals zij dat had gedaan, wat beide vreemd als ergens goed voelde. "Thanks." Verder wilde hij er niet op in gaan, omdat hij door de weinige ervaring op het gebied van complimenten een lichtelijke ongemakkelijkheid op voelen komen.
Het moment dat zijn ogen echter weer op haar vielen, was het moment dat een kerm van pijn zacht hoorbaar werd. Hij zag haar hand naar haar zij grijpen. Te gehaast om een lichte verwonding te zijn, en te hevig voor haar om haar gelaat strak te kunnen houden. Hij zag haar gezicht voor een paar seconden krampachtig vertrekken. "You're wounded, aren't you?" Geen klanken van bezorgdheid, maar die van verbazing. Het was hem nog niet eerder opgevallen, noch had hij er iemand over horen spreken. Had ze het pas opgelopen, of had ze het niet laten verzorgen door een van de kampleden? "You might wanna take a trip to Doc back at camp," murmelde hij voor zich uit. "Sounds like you gonna need 'em supplies." Wat ze er verder mee wilde doen, waren geen van zijn zaken. Hij was tenslotte geen babysitter of een van haar ouders.
Zuchtend keek hij weer voor zich uit. Haar vraag maakte hem sprakeloos, onwetend wat hij vertellen moest en hoe. Zijn gewenning lag niet bij mensen die alles van hem weten wilden. "Hm, depends. What do you wanna know?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het verbaasde haar niet dat het hem opviel hoe haar gezicht bijtrok van de pijn. Meerdere kampleden hadden er al wat van gezegd en keer opkeer had ze ontkent, het afgeschoven op buikpijn of gebrek aan eten. Nooit was ze eerlijk geweest over de verwonding. Er zat ook weinig goeds aan het toegeven. Mako ging er altijd vanuit dat het mensen niet interesseerde, maar dat ze deden alsof. De enige van wie ze het geloven wilde was Teddy. Vandaar dat ze geen moeite had met liegen, of het haar kans op vertrouwen tussen de Noor en haarzelf nu teniet liet gaan kon haar niet schelen. Niemand hoefde het te weten. Ze schudde haar hoofd, een zwakke glimlach vertoond. “No dude, I’m fine. I guess my stomach just has some hate for me that needs to be addressed.” Een korte lach verliet haar lippen, indien ze geen tekenen van pijn meer vertoonde en het ook niet meer tot haar door liet dringen. Het was nutteloos geweest. Elk helderdenkend individu kon inzien dat Mako het einde van de apocalypse nooit te zien zou krijgen, en hopen dat ze een jaar ouder zou worden was ook onbegonnen werk. Teddy sleepte haar immers overal mee naartoe. Het was niet dat Mako bekend stond om haar negativiteit, in tegendeel zelfs, al bleef ze vaak wel realistisch. Zo ook nu. Ze was verre van gezond, zowel door haar verleden als de vanwege de ongezonde gewoontes die ze voort bleef zetten nu de wereld die ze kende veranderd was tot de hel waarin ze leefden. “No need to worry about it, and I know you don’t. But just in case, I’m fine.” Wat achteloos verlieten de woorden haar mond.
Een grijns ontstond op haar gelaat toen het haar gevraagd werd. “I’m not too picky about what you tell me, but I’d like to know about your past. If that’s too much, just tell me what brought you to America.” Het gaf haar een beeld van de jongen naast haar. Het was niet alsof ze het zich nu pas afvroeg wie hij was. De jongen had haar aandacht al getrokken sinds ze hem voor het eerst zag. Het was niet alleen zijn uiterlijk wat haar aansprak, maar ook de manier waarop hij zich altijd stilhield in het bijzijn van de gang. Nooit had ze hem veel horen spreken. Het maakte haar enkel nieuwsgieriger naar wie hij was. Ze wilde weten waarom hij was hoe hij was. Iedereen was immers gevormd tot de persoon wie ze waren door hun verleden en ervaringen die ze op hadden gedaan door de jaren heen.
Een nieuwe sigaret werd uit het pakje in haar jaszak gehaald, die binnen een mum van tijd aangestoken was. Kleine hoeveelheden rook verliet daardoor niet veel later haar mond. Elke keer dat ze een pakje peuken ergens vandaan wist te halen leek het alsof de wereld voor een moment aan haar kant stond. Voor de uitbraak was het immers makkelijk om ze te krijgen. In Amerika misschien wat minder dan in Engeland, maar ze werden tenminste nog gemaakt, in tegenstelling tot nu.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij hief zijn schouders op. Ze moest het zelf weten als ze haar verwondingen wilde verwoorden alsof het niets was. Hij wist maar al te goed dat het geen maagproblemen waren waardoor ze zo betrok van de pijn, maar het erop ingaan ging hem te ver. Geen zorgen waren bij hem te spotten over de Engelse en daarnaast was het niet aan hem om haar aan te sporen dan toch naar de dokter in hun kamp te gaan. Als zij wilde afwachten tot ze geïnfecteerd waren en vol koppigheid vol wilde houden dat ze het niet nodig had, dan moest ze dat zelf maar weten.
Haar gegrijns beantwoordde hij moeiteloos, dan wel door kort een grijns terug te geven totdat het werkelijk tot hem doordrong wat ze van hem vroeg. Het vertellen over zijn verleden deed hij nooit. Nog geen buitenstaander wist van hem en Nikolai ofwel van hun familie, dat wat hij graag zo houden wilde. Het ging niemand wat aan hoe zijn jeugd gelopen was.
Alles negeren en achteloos doen alsof hij het niet gehoord had, was echter iets wat hij ook weer niet maken kon. Hij wilde haar op zijn minst een beetje te vriend houden. Waar dat precies vandaan kwam, was voor hem net zozeer een raadsel als waarom hij dan toch besloot een beetje op haar vraag in te gaan. Voor hij het wist had hij zijn mond al geopend om wat klanken over zijn lippen te laten rollen.
"My father had closed a business deal about two years ago. Went to work with a big company that belonged to some kind of multi millionaire somewhere in California, so we had to move to America." Wat kilte schuilde achter zijn stem, dat wat hij niet vermaskeren kon zodra hij erover praatte. De relatie tussen hem en zijn ouders was al slecht, maar nadat ze Noorwegen hadden moeten verlaten omdat zijn vader met een multi miljonair samen wilde werken, was er niets meer van over. Ze hadden hem steenkoud bevolen om de enige persoon achter te laten waar hij echt om gaf. "Appears he didn't like the mansion he owned and neither the number on his bank account."
Bescheiden was hij niet geweest over het feit dat zijn familie miljoenen bezat; het had hem nooit gedeerd en daarbij was hij gelukkiger in het huis van Camilla dan dat hij thuis was. Hun huishoudster had weinig te besteden, maar daar thuis was het gezelliger dan bij hen en gingen de enige gesprekken die ze hadden niet over prestaties, het verdienen van geld of status. Zijn ouders hadden immers zelf geen tijd of interesse gehad in het zien opgroeien van hun kinderen. Hij was als een werknemer in hun ogen, de benaming van zoon kreeg hij enkel wanneer ze er voordeel uit halen konden.
Hij zuchtte. "What about you? What brought you here?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het gesprek over haar verwonding was van korte duur, wat haar goed uitkwam. Erover praten was simpelweg iets wat ze niet deed. Dat hij er blijkbaar respect voor had stond haar daarom ook aan. Wat haar dan wel interesseerde was zijn verhaal. Hoe hij leek te praten over zijn vader alsof hij de man verachtte. Even knikte ze, om aan te tonen dat ze nog luisterde. Ze begreep niet wat het probleem was, de man was rijk en geld was belangrijk in de wereld die zo bruut werd veranderd. Wat verbaasd keek ze hem dan ook aan. “So you didn’t like all the money either?” Vroeg ze hem, haar ogen even op de peuk tussen haar vingers gehouden. Het was immers alles waar mensen op uit leken te zijn. Nu wellicht niet meer maar toen alles nog normaal was wel zeker.
De vraag die haar gesteld werd kwam niet onverwachts en even bleef ze stil. Haar antwoord klonk dan ook een stuk minder indrukwekkend als dat van Ivan. Toch kon ze het niet maken om stil te blijven. “I was looking for some luck in the music industry. It was that or work in a factory for the rest of my life. So I moved to New York.” Haar schouders haalde ze een keer op, alsof het niets was. Beelden van de grimmige industriestad waarin ze was opgegroeid kwamen voor haar ogen, een kleine rilling doen ontstaan langs haar rug. Het was geen plek voor een kind en al zeker niet de stad waar ze blijven wilde. Het gevoel van heimwee had ze daarentegen wel gevoeld. Of ze de stad nu leuk vond of niet, het was altijd haar thuis geweest. De bevuilde lucht, kille straten en het uizicht op de fabrieken vanaf elk raam in het huis.
Een korte lach liet ze horen. “I wish my story were as meaningful as yours though.” Zijn verhaal was logisch, natuurlijk moest hij meeverhuizen met zijn ouders, hij kon moeilijk alleen achterblijven. Mako was slechts een gelukszoeker, hopend op een betere toekomst dan dat wat haar te bieden was in Birmingham. Spijt had ze nooit gehad van haar keuze, zo helder kon ze dan nog wel denken, maar dat ze slechte keuzes had gemaakt was voor niemand lastig in te zien. Het was een harde wereld waarin ze beland was en voor haar kwam het als een klap in haar gezicht.
Het duurde niet lang voor Mako besloot dat het onderwerp niet iets was waar de jongen graag over praatte. Al gauw kwam ze tot de conclusie dat ze een nieuwe vraag moest bedenken, al was er weinig wat er te vragen viel. “So.. What’s Norway like?” Was dan ook het enige wat ze kon bedenken. Een glimlach vertoonde ze hem indien wel, om de sfeer toch luchtig te houden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geld was het probleem niet. Hij had geen wrok tegen het feit dat ze zich alles veroorloven konden door het geld dat zijn grootvader verdiend had met zijn bedrijf, daarentegen; er schuilde trots in zijn familienaam voor dat wat ze bereikt hadden. Het was eerder dat zijn ouders erin doorgedraafd waren en het weten dat er geen liefde schuilde in de relatie die ze met elkaar hadden, wat het bij hem thuis moeilijk had gemaakt. Ze waren afstandelijk naar elkaar en naar hem en Nikolai, enkel gericht op prestaties en het omhoogtillen van het nummer op hun bankrekening om miljoenen om te zetten naar miljarden.
"I didn't like what all the money made them do," kaatste hij dan ook wat in gedachten verzonken terug. "We could afford everything we could ever wish for, but we were nothing like a family." Zijn ouders waren getrouwd vanwege wederzijdse belangen bij het huwelijk en het verbinden van twee succesvolle bloedlijnen. Ze deden alles wat van hen verwacht werd en hadden het zicht op hun leven al verloren, voordat zijn broer überhaupt geboren was.
Hij schudde traagzaam zijn hoofd en keek opzij, het uitzicht weer waargenomen om zich voor een moment van Mako af te keren. "It'll probably be much more meaningful than mine." Haar verhaal was dat voor hem ook. Hij luisterde aandachtig en alhoewel zijn ogen de hare niet meer vonden, had hij zijn aandacht er onvoorwaardelijk op gericht gehad. "What instrument do you play?" vroeg hij haar uiteindelijk. "Or did you try to break through as a singer?" Onverwachts had ze hem alsnog nieuwsgierig gemaakt. Haar liefde voor muziek was immers iets wat hij met haar deelde; toen de apocalypse nog niet van sprake was, zonderde hij zich elke dag met plezier met zijn koptelefoon af van de rest van de wereld.
Na een tijdje van stilte wendde hij zich weer naar haar toe, daar waar hij een glimlach op haar gelaat zag verschijnen en een nieuwe vraag over haar lippen hoorde gaan. "Norway? It's cold." Hij glimlachte miniem naar haar terug. "Lots of mountains, clear water and fjords. Good views, nice houses with colors and Oslo is kind of a cool city for tourists." Het deed hem ergens wel wat om terug te denken aan zijn eerdere thuis, maar hij beet het stilletjes van zich af. Het had geen zin om hier te lang bij stil te staan; hij zou dan alleen maar gaan missen wat ze achter hebben moeten laten.
"How about England? What's life like there?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld