Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy zat voorin de sloep, zijn rug gekeerd naar het schip dat hij zijn eigen kon noemen. Een erfenis waar niet veel mensen naar uit konden kijken. Hij was trots op het schip, hoe hij het in de hand had gehad en de naam gevreesd had weten te maken. Zowel onder onder de Britse marine als mede piraten. Lang had het niet geduurd, de bloederige reputatie van zijn vader hiervoor kunnen bedanken. Geen van de Devil’s kapiteins had een schone reputatie gehad. Malcolm’s tijd was wellicht nog het kortst geweest, al had hij een naam voor zichzelf weten te maken in die tijd. Billy had het beter gedaan, keer op keer aan de koude handen van de dood ontsnapt door geluk. Hij had de dood in de ogen gekeken en ruw zijn hoofd geschud. Het was zijn tijd nog niet geweest, geen van de keren en hij wist het. Het was alsof het hogere oordeel besloten had dat hij meer tijd nodig had. Misschien had god gehoopt dat hij het gebruiken zou om zijn manieren om te keren en zijn leven te zou beteren. Het was niet hoe Billy in elkaar zat. Nooit zou hij veranderen, daar was hij zeker van.
Wederom was het de stem van de vrouw die zijn aandacht op leek te eisen, al had hij er geen zin in. Niet nu althans. “Shut up.” Mompelde dan ook met zijn ruwe stemgeluid. Hoe onvriendelijk het dan ook klinken mocht, hij had er geen zin in op het moment. Waarom ze plotseling het idee had dat Billy zin had in hele gesprekken was voorbij hem. Wellicht was hij te vriendelijk geweest in de afgelopen paar dagen. Iets waar hij geen spijt van had, maar zelf nu wat verward op terug keek. Nooit was hij zo geweest. Iets aan de vrouw leek hij toch te mogen, al dan niet genoeg om het duidelijk te maken aan zij bemanning. Ze zouden hem verklaren voor gek. Er zou muiterij uitbreken en Billy weigerde het zover te laten komen.
Lang duurde het niet voordat ze aankwamen bij het schip, waar Billy de eerste was uit de sloep die aan boord ging. “Help her up.” Murmelde hij nog tegen niemand in het specifiek. Billy klom relatief snel omhoog, hij was er immers sinds jongs af aan al voor getraind. Het geluid van zijn lederen laarzen op het krakende dek deed hem goed, hoe zijn pas intimiderender klonk op deze ondergrond paste bij zijn gehele uitstraling. Een man gevormd door de zee, geen greintje vriendelijkheid of goede bedoelingen straalde van hem af en het was precies de manier geweest hoe hij het wilde hebben. John Wright liep direct op hem af, onderwijl Billy wat verder het dek op liep. “Sir, we’re ready for our voyage, but the crew-“ De kapitein onderbrak hem. “Don’t call me that, it’s Billy or Bones. I’m not some fucking officer.” John knikte, voor hij even kuchte. “Right, Billy, we’re ready, but they want to know where and why.” Het was te begrijpen, natuurlijk wilde ze het weten. Ze konden hem niet geheel zonder vragen volgen naar alle plekken waar Billy hen heen stuurde.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De plagerige glimlach die Madelynn op haar gezicht had geplaatst was er niet erg lang gebleven. De reactie van Billy had er namelijk vrijwel meteen voor gezorgd deze van haar gezicht te halen. Het was te begrijpen dat met de kater die hij had misschien niet zin had in een gesprek maar dit was absoluut niet de reactie die de prinses verwacht had. Hoe Billy gereageerd had had haar dan ook een beetje overrompeld, haar zelfs een beetje sprakeloos achter gelaten. Met een stomverbaasde blik had ze de man aangestaard voor ze haar mond opnieuw opentrok, al was het niet om tegen hem in te gaan. “I- I’m sorry.” Mompelde ze, duidelijk spijt dat ze überhaupt wat had gezegd in de eerste instantie. Wat teleurgesteld in haarzelf zakte ze wat in elkaar en richtte ze haar ogen op het water dat onder de sloep lag. Voor de rest van de weg naar het schip deed ze dan ook precies wat Billy zei, haar mond houden, bang om nog een keer zo’n reactie uit hem te krijgen. Al was ze naast bang ook wel geïrriteerd door het feit dat hij leek te denken de prinses van Italië zo te kunnen behandelen, al leek de angst die ze had toch dominanter te zijn en ervoor te zorgen dat ze dus gewoon haar mond hield.
Madelynn was dan ook blij wanneer de sloep bij het schip aankwam, dat betekende alleen maar dat ze niet meer zo strak op Billy hoefde te zitten en dus niet langer in dit ongemakkelijke moment hoefde te blijven hangen. Zoals Billy zijn bemanning had opgelegd werd de prinses naar boven geholpen, voor zover dat kon. Aangezien ze niet bepaald opgetild kon worden maar waar ze geholpen kon worden twijfelde de bemanning toch geen seconde. Vooral wanneer ze over de reling van het schip moest komen zodat ze met beide voeten op het dek terecht kon komen had ze toch echt wel hulp nodig. Gelukkig hielp William, de man die haar eerder ook in de sloep geholpen had, haar ditmaal weer. “Thank you.” Sprak Madelynn, hem oprecht dankbaar voor de hulp. Even keek Madelynn de kant van Billy op. “What it his problem?” Mompelde ze, hopend dat William haar een antwoord kon geven. “I wouldn’t take it too personal m’lady. That is just how he gets sometimes.” De ogen van van Madelynn verplaatste zich naar William, een kleine teleurstelling te zien in haar gezicht. “well, I wish he wasn’t” Mompelde ze, eigenwijs sloeg ze haar armen over elkaar. Het liefst had ze dat Billy altijd de gezellige man was waar ze gewoon een gesprek mee kon voeren. De afgelopen dagen dacht ze echt hem beter gekend te leren hebben, een soort doorbraak met hem gehad te hebben maar na deze ochtend leek niks minder waar. Billy leek vaak gewoon zo moeilijk te peilen, Madelynn wist nooit hoe hij zich voelde, wat er in zijn hoofd omging en of hij zich goed voelde of niet. Het zou voor haar zoveel makkelijker zijn als ze gewoon wist wanneer Billy wel met haar wou praten en wanneer ze hem beter alleen kon laten maar daar kwam ze altijd pas achter als het te laat was.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy wachtte geduldig af tot de bemanning zich allemaal aan dek bevond, voor hij zijn stem liet horen. “Everyone here?” Riep hij over het dek, om een luide reactie terug te krijgen. “Great.” Sprak hij wat zachter. Hij liep de trap op om zo over zijn bemanning uit te kunnen kijken. “Today we sail once more, our voyage is set to England.” Zijn stem klonk luid over het schip, zeker gemaakt dat iedereen hem horen zou. Twijfelende stemmen hoorde hij vaag onderling. “Only to drop Madelynn off, Silver has been punished for what he’s done and with some luck you lot will get a good price for the girl.” Voor even bleef hij stil. “Nobody is to get hurt or otherwise killed, anything happens to anyone and we have her as revenge.” Zijn handen grepen de reling, enthousiast en bemoedigend tegen zijn bemanning gepraat zoals altijd. Zonder de woorden van de kapitein zou iemand genoeg vertrouwen hebben om Billy werkelijk te volgen in zijn plannen. “My own future isn’t looking particulairly bright however. Those men will stop at nothing to get my life, if we have Madelynn or not. You lads will not object, you will not fight it. I will not have any deaths for a useless cause.” Een keer ademde hij diep in en uit. “I am not certain of those future events however, in the event that I will no longer be around to serve you all as your captain, you are to do as John Wright says until there is time for a voting.”
Een enkeling begon te spreken, voor de hele bemanning schreeuwde in protest. “I am still your captain, you are to do as I say until no words can come from my mouth anymore!” Schreeuwde hij er bovenuit. Billy’s stemgeluid klonk als donder over het dek, gezorgd dat niemand meer sprak. “So today we sail, if not with god, than with the devil!” Iedereen leek zich te laten horen. De jonge kapitein verliet zijn plek om terug te keren naar het dek, waar zijn arm vastgepakt werd door Tadgh. “You’re wasting your life for that woman?” Ongelovend sprak hij het uit. “I want nothing to do with her anymore, if we dump her on some island we will surely see her again, killing her will assure the enite Italian navy to come after us. Dropping her off in England is out safest bet. Besides, I can’t say with any certainty that it will cost me my life.” Hij had het gehad met het spreken, al wist hij dat het beter was om zijn bemanning op de hoogte te houden. Geheimen hebben en leugens vertellen zou enkel zijn reputatie kosten. Nu ze wisten dat hij de dood accepteerde met open armen zouden ze niets anders dan hem vrezen of respecteren.
“Back to work, I want to leave as soon as possible.” Riep hij nog, voor hij zijn kajuit in liep en de deur achter zich sloot.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
William leek te kunnen lachen om de reactie die Madelynn gegeven had, kort daarna zijn schouders even opgehaald te hebben. “You better get used to it.” Niet dat ze nog lang op dit schip zou blijven, ze moest alleen nog de reis naar Engeland volhouden en dan was het klaar, dan was het allemaal voorbij en kon ze Billy van haar afzetten. Al was ze toch wel bang dat dat moeilijker zou worden als dat ze had willen toegeven. Na hoe hij zojuist tegen haar had gedaan gaf ze het niet graag toe maar ze had toch wel een goede tijd met hem gehad op Nassau, goede gesprekken met hem kunnen voeren en over het algemeen gewoon het leuk met hem kunnen hebben. Die Billy zou ze toch wel missen. Nog nooit eerder had ze het zo gezellig met iemand kunnen hebben. Als mensen een gesprek met haar aangingen terug in het kasteel, dan ging het toch bijna altijd wel om politiek en daar had ze hier absoluut geen last van. Hier hoefde ze geen gesprekken te voeren over bondgenootschappen met andere landen, wat ze konden doen om meer geld binnen te krijgen voor hun eigen land. Op zee leek ze dat allemaal te kunnen vergeten en dan vooral als ze in gesprek was met Billy, dan was politiek toch wel het laatste waar haar gedachten mee bezig waren.
Voor Madelynn weer kon reageren op William klonk de stem van Billy over het hele schip. Dat trok dan ook meteen iedereen zijn aandacht en dan natuurlijk ook die van de prinses zelf. Met haar hele lichaam draaide ze naar de jonge kapitein toe. Met volledige interesse had ze geluisterd naar alles wat de man te vertellen had, dat was totdat er naar Madelynn werd verwezen als een soort wraak. Dit was wanneer zij zelf afhaakte en ze ook een beetje terug genomen was. Dat was niet echt hoe ze haarzelf gezien had maar zo was het eigenlijk wel en dat realiseerde ze zich nu pas. Als er iets fout ging dan hadden ze altijd haar nog om te gebruiken tegen de Engelsen. Dit liet haar toch wel achter met een oncomfortabel gevoel en de rest van Billy zijn speech leek nauwelijks meer bij haar binnen te komen. In haar hoofd werd ze gewoon afgezet in Engeland en dat was dat maar nu zag ze zin dat als het niet zo makkelijk zou gaan, dat nogal groot in haar nadeel kon gaan werken. Dat zorgde er toch wel voor dat ze even moest slikken.
Even bleef Madelynn staan wanneer de speech voorbij was, niet meer gedaan dan voor haar uit gestaard te hebben, verdronken in gedachten. Al had het niet lang geduurd voor ze hiervan opgekeken had, haar blik rond het gehele dek had laten glijden. Hier zag ze bijna alle mannen met elkaar in gesprek. Ook zag ze Billy nog even in gesprek met de man die zij kende als John, de nieuwste aanwinst van de bemanning. Al leek dit gesprek niet lang stand te houden aangezien Billy zijn mannen liet weten dat ze weer aan het werk moesten. Even getwijfeld had Madelynn de man nagekeken, gezien hoe hij in zijn kajuit verdween. Na een korte aarzeling liep ze toch vastberaden langs John heen Billy achterna maar wanneer ze bij zijn deur stond leek deze vastberadenheid ineens verdwenen te zijn, de moed haar compleet in de schoenen gezakt. Toch, ondanks dat klopte ze op de man zijn deur om deze vervolgens voorzichtig te openen. “So, I- I know you don’t feel like talking right now but…” Madelynn merkte dat ze toch wel spijt had gekregen van haar keuze. Aarzelend bleef ze dan ook in de deuropening staan. “I just want to know what exactly you meant when you said you would have me as revenge.” Ze wist niet precies hoe ze dat voor zich moest zien, was haar leven dan in gevaar? Of moest ze het zich anders voorstellen? Die duidelijkheid wou ze toch wel graag hebben.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn kajuit had een bijna kalmerend effect op hem, ondanks de stemmen van de bemanning die hij kan horen op het dek. Het was zijn thuis geworden in de afgelopen jaren. Het voelde goed, een plek waar hij tot rust kon komen en niemand hem storen kon tot hij hiervoor toestemming had gegeven. De spullen die er stonden had hij van zijn vader geërfd of anders gestolen en van mensen gekregen. Het was er gevuld met boeken, enkel bedoeld om stof te verzamelen, al was de collectie niets anders dan indrukwekkend. Verschillende talen waren er nog tussen te vinden, al was Billy nooit een lezer geweest. Ook waren er de typische navigatie materialen aanwezig, een telescoop naast het raam en kisten gevuld met kleding, geld en wapens. Een klok stond op een van de planken, die al jaren niet meer leek te werken en hij was niet van plan hier verandering in te brengen. In zijn kajuit was het altijd twaalf over één. Een gebroken spiegel weergaf nog altijd in een paar scherven zijn reflectie weer. Kaarsen stonden op elke plank en op zijn bureau, opgedroogd kaarsvet dat bijna van de planken droog gaf het een rommelige uitstraling.
Een keer ademde hij diep in, de bekende geur door zijn neus laten stromen. Vuur, rook, hout en een vage hint van inkt drong tot hem door. Hij kende de ruimte tot in elke hoek en tot achter elke deur. De ramen was het enige wat hij schoon hield, al was het enkel doormiddel van de mouw van zijn jas er langs te halen. Billy hield van het uitzicht. Hoe de sterren helder leken te schijnen boven het water en hij ze aanschouwen kon als hij alle kaarsen had gedoofd. Het leek soms onrealistisch.
Geklop op zijn deur liet hem opkijken, zijn hand weggehaald van de boeken uit de kast om te kunnen zien hoeveel stof er werkelijk op lag. Zonder dat hij een woord van toestemming had uitgesproken hoorde hij de krakende scharnieren achter hem. Het werd hem al gauw duidelijk gemaakt wie er binnen was gestapt. “You ask so many questions.” Mompelde hij, zonder zich naar haar toe te keren. “You as revenge.. well, if they kill one of my men, I won’t hesitate to make it clear what they’ve done.” Of het werkelijk iets opgehelderde maakte hem niet veel uit. Traagzaam liep hij naar de stoel achter zijn bureau, waarop hij plaatsnam. Het was de comfortabelste stoel die hij kende, het overgenomen van zijn vader toen de man zijn einde was aangebroken.

@Kittenpainfull

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals verwacht was de jonge kapitein niet blij met de komst van Madelynn, al helemaal niet dat ze weer eens vragen begon te stellen. Ze had misschien ook een beter moment uit kunnen kiezen om hem te benaderen maar tegelijkertijd wou ze niet al te lang met deze vraag rond lopen. De nieuwsgierige kant van Madelynn maakte het toch dat ze duidelijkheid wou hebben. Ondanks Billy haar niet aankeek hield ze toch haar ogen op hem gericht, al moest ze toch ook wel even haar ogen langs de kajuit laten glijden. Ze had hier al vaak geslapen ondertussen maar toch was ze elke keer opnieuw bewonderd door alle spullen die de man in de ruimte verzameld had. Elk ding had zijn eigen achtergrondverhaal, al wist Madelynn lang niet waar alles vandaan kwam ze was er toch wel benieuwd naar en ze zou het graag aan Billy vragen. Niet nu uiteraard, nu was niet bepaald de juiste tijd om hem nog meer te vragen te gaan stellen, niet over dingen die er totaal niet toe deden. De kans was groot dat er wel weer vragen zouden komen over de huidige situatie.
Aarzelend friemelde Madelynn met haar handen bij het horen van de man zijn antwoord. "Okay, so… just to make sure we are on the same page…" Begon ze weer te mompelen, het nog niet helemaal kunnen laten gaan. Tegelijkertijd zette ze ook nog een stap naar binnen zodat ze de deur die de kajuit van Billy en het dek scheidde kon sluiten, zo hadden ze toch iets meer privacy. "You don't mean to say that you'll kill me in revenge of that, right? Maybe threatening with it but you wouldn't actually kill me, would you?" Eigenlijk wist Madelynn niet zeker of ze hier het antwoord wel van wou weten en dan vooral als dat antwoord was dat Billy daadwerkelijk wel haar om het leven zou brengen. Dat was toch niet iets wat ze graag zou willen aanhoren. Ze had het dan ook beter niet kunnen vragen maar als ze het niet van de man hemzelf hoorde zou ze er mee blijven zitten en zou het onmogelijk zijn voor haar om het los te laten. Madelynn hield dan ook éen van haar handen achter haar rug om haar vingers te kruisen, hopend dat ze het antwoord zou krijgen wat ze graag zou willen horen. Billy was een man die vaker zomaar mensen van het leven had beroofd, Madelynn had met haar eigen ogen gezien hoe hij Charles Fairweather, zijn vorige quartermaster, geschoten had ondanks alle tijd die ze samen doorgemaakt hadden. De kans was dus klein dat hij Madelynn wel in leven zou houden als de situatie er eigenlijk niet naar stond maar toch hoopte dat Billy haar zou sparen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy’s vingers gleden over zijn bureau, een lijn getrokken door de dunne laag stof. Het was toe aan een schoonmaakbeurt, maar de jongen vertikte het. Het was tijdsverspilling. Hun volgende kapitein kon het zijn zaken maken. Nu zijn tijd tot een einde kwam was het geen zaak die hij aan zijn hoofd wilde hebben. Enkele dingen deerden hem meer dan het schoon houden van zijn kajuit. Het afscheid nemen van zijn bemanning, nog een laatste keer zijn moeder bezoeken en hopen op vergiffenis van de heer. Het was hem immers verteld dat iedereen die bereid was spijt te tonen nog een kans zou maken op een plek in de hemel en op het moment had hij niets meer te verliezen.
De stoel waarop hij nog maar net had plaatsgenomen, verliet hij weer. Voor even naar de vrouw gekeken, geen andere emotie weten te vertonen dan irritatie. “You will be killed.” Sprak hij, zijn ogen even laten kruizen met de hare. “I will not waste the life of my men to let you run of safely. I will warn the guards, ofcourse, however if they fail to understand I have to take the appropriate measures.” Enkele stappen zette hij opzij, voor hij zijn rug wederom naar haar toe keerde om zijn zicht te richten op de zee die achter hen bewoog, aangetoond dat ze al vertrokken waren. “I’m sure they will understand that too, so there really is nothing to fear.” Zijn handen hield hij achter zijn rug, kilte uitgestraald zonder zijn gezicht te laten zien. Vaag kon hij haar reflectie zien in het raam, al spendeerde hij niet al te veel tijd om hier werkelijk naar te kijken. “Now, get the fuck out of my cabin.” Zelfs zijn stemgeluid liet de kilte weerklinken.
Teruggekeken op de afgelopen paar dagen was hij te vriendelijk geweest. Wat hem daartoe aan had gezet wist hij zelf ook niet. Wellicht was het het eiland geweest waardoor hij zich prettiger voelde en zich zo meer genoodzaakt voelde om zijn van nature onvriendelijke aard weg te laten. Hij wist dat de alcohol een rol had gespeeld in zijn humeur, al kon hij zich er niet veel van herinneren.
Madelynn wilde hij echter niet rond zich heen hebben op het moment. Hij had zich op veel voor te bereidden en met het zware gevoel van zijn aankomende dood was het prettig om rust aan zijn hoofd te hebben. De prinses bood hem dat niet, integendeel zelfs, het leek nooit rustig te zijn als zij in de buurt was. Haar terug het dek op sturen was zijn enige hoop op denktijd. Hij zou zijn emoties vrij kunnen laten lopen nu hij ze zwaar op kon voelen bouwen, wachtend op de kleinste opening om naar buiten te komen. Het was zwaar voor hem om te weten dat hij niet veel tijd meer over had. Zijn bemanning kon het raden en alleen Madelynn leek werkelijk bezorgd om haar eigen leven. De kans was groot geweest dat zij er levend vanaf zou komen. Billy daar en tegen moest leven met de kennis dat het bijna voorbij was. De kajuit zou leeg achtergelaten worden, zijn scheepsbemanning zou moeten stemmen op een nieuwe kapitein. De geur van het schip en de zee zou hij noot meer ruiken kunnen, het zand van Nassau zou zijn stappen niet langer onstabiel maken, geen wapens werden meet afgevuurd door zijn handen. Langzaam zouden ze hem vergeten, door hem eerst te vervangen. Het was zwaar voor de jongeman om zich te realiseren, zeker nu het zo dichtbij kwam.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Eigenlijk had Madelynn naar de bekende weg gevraagd en dit werd alleen nog maar bevestigd wanneer Billy antwoord gaf op haar vraag. Hij zei precies waar ze al bang voor was, als 1 van zijn mannen overleed door de Engelsen dan zou dat ook het einde betekenen voor Madelynn. Dat maakte toch we dat ze even moest slikken, horen dat het leven van een piraat die van haar kon kosten. In haar ogen was zij toch wel meer waard dan iemand van Billy zijn bemanning, al zou ze dat toch niet hardop toegeven want dat ze wist dat dat Billy alleen maar kwaad zou maken. “Let’s hope you’re right.” Mompelde Madelynn wanneer Billy haar vertelde dat er eigenlijk niks was om bang voor te zijn, aangezien de Engelsen zouden begrijpen wat er met haar kon gebeuren. Daar had Billy ook wel gelijk in maar dat maakte niet dat zij alsnog minder bang was voor de dag dat ze Engeland binnen zouden varen. Eerder had ze het niet erg gevonden, had ze geweten dat ze dan weer naar haar normale leven terug zou terugkeren maar dat was voor ze zich realiseerde dat het haar dood kon betekenen.
Opnieuw maakte Billy duidelijk dat hij geen zin had om met de prinses te praten. De sfeer in de kajuit was zo anders dan Madelynn ondertussen van Billy kende, dan hoe de afgelopen dagen waren. Het liet de vrouw afvragen waarom het ineens zo anders was, had zij wat fout gedaan? Was er iets anders aan de hand? Ze kon haar vinger er maar niet opleggen wat er mis was en de kans was klein dat als er iets was dat Billy het met haar zou uitpraten. Madelynn had zich omgedraaid en begon met het openen van de deur wanneer ze toch van gedachten leek te veranderen. Met een harde klap sloeg ze de deur weer dicht en draaide ze zich met een ruk om naar Billy. "No." Sprak ze eigenwijs, haar handen vouwde ze over elkaar. "Why do you have to be so mean to me all of the sudden?" Ze was er klaar mee, de afgelopen dagen waren prima geweest tussen hun, ze hadden het goed kunnen vinden en nu dat het tijd was voor het vertrek leek de hele situatie compleet omgeslagen te zijn. "I don't get why you are being friendly to me one moment and then the other moment you seem to really hate my guts." Madelynn kon nog zo horen hoe Billy gister tegen haar gezegd had dat ze goed gezelschap was. De man was dan wel dronken maar dat had haar niet gestopt met het geloven van zijn woorden. Achteraf was dat misschien toch niet verstandig geweest want het had er alleen maar voor gezorgd dat ze nu teleurgesteld was in het feit dat hij niet langer bij die woorden leek te staan. Madelynn wist dat door zo tegen Billy in te gaan het er niet beter op zou worden, ze was er op voorbereid dat hij toch wel boos op haar zou worden maar ze hoopte dat ze ditmaal niet zo makkelijk bang gemaakt zou worden door de man.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn kleding was besmeurd met bloed, het een enigszins oncomfortabel gevoel gegeven als het langs zijn huid bewoog. Het was alles wat hij had als het aankwam op kleding. Een storm zou het wel weer schoonmaken als hij buiten stond tijdens de regenbui. Op het moment was dit belangrijker dan de woorden die hij achter zich hoorde. De vrouw deerde hem niets, geaccepteerd dat ze evengoed van boord gegooid kon worden. Met de dag werd ze immers brutaler, alsof Billy het zomaar toe zou staan. Ze werd te moedig, het werd steeds duidelijker. Billy kon haar op het moment persoonlijk wel neerschieten. Wat hem tegenhield wist hij zelf ook niet. Hij had Charles van het leven beroofd en hij betekende voor de jongen meer dan een prinses wie hem vertelde wat hij doen moest.
De klap van de deur liet hem zijn hoofd wat opheffen, al draaide hij zich nog niet naar haar gedaante toe. Het was nog net niet genoeg om hem over de streep te krijgen. “No? Great word isn’t it? It could make scum like you feel more powerfull than they really are.” Zijn handen kneep hij wat samen, een pijnlijke steek gevoeld van de wond die nog altijd over zijn knokkels stond. Het was pas bij haar vraag dat hij zich omkeerde. “You demand an explaination like you own me, why don’t you explain to me why that is? What am I to you?” Enkele stappen zette hij dichterbij haar. Billy torende boven haar uit, het was iets wat ze keer op keer leek te vergeten. “Why I’m mean? I told you to shut up and to get out of my cabin, is that mean to you already? But in regards to why I do that, I have no voice in my head that tells me to be kind to you. Besides, do you even deserve it?” Opnieuw liep hij iets dichterbij de vrouw. “I might have been a bit out of character on Nassau, but be realistic Madelynn, that’s because of the alcohol or the sheer joy of getting to feel remotely safe for once.” Hij stond stil toen hij dichtbij genoeg was om duidelijk te kunnen maken, met niets meer dan zijn aanwezigheid, dat hij nog altijd de baas was. De vrouw betekende niets voor hem.
Zijn eerdere angstige gedachten over hun reis naar Engeland waren diep weggestopt. Alles wat er door hem heen raasde was de woede die hij over de dagen had opgebouwd. Dankzij Madelynn had hij een manier om het los te laten, zichzelf voor even weer te kalmeren. “And unless you never want to see England, I suggest you stop acting like you are the captain of this ship..” haar ogen zocht hij op, niets minder dan bloeddorstige woede vertoond met de blik die hij haar gunde. “Because I still decide over your fate while your aboard of my ship and nobody will even bother to come look for your corpse when we dump it in the middle of the goddamn ocean!” Schreeuwde hij toen uit.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had geen idee wat er over haar heen gekomen was om ineens zo tegen Billy te doen, zo tegen hem in te gaan. Om een of andere reden leek alles in haar lichaam het nodig te vinden om niet naar hem te luisteren, om iets tegen hem te zeggen over zijn gedrag. Het leek ook te gebeuren voor ze er überhaupt over had kunnen nadenken. Alsof haar lichaam en mond de keuze hadden gemaakt voor haar gedachten dit hadden kunnen doen. Dat zou ze nu ook te weten krijgen ook, er was absoluut geen kans in hel dat Billy gesteld was op het gedrag dat Madelynn nu aan het vertonen was. Het was dan voor haar alles behalve een verrassing om te horen dat Billy het niet eens was met de reactie die ze gegeven had. Ze moest dan toch ook wel even slikken wanneer de man zich naar haar omdraaide maar ze zou zich niet zo makkelijk laten terugdeinzen. Nu was ze al te toegewijd tot het idee dat ze zou proberen een antwoord te krijgen van Billy, al had ze geen idee wat voor antwoord ze precies wou hebben. Hoe dan ook zou ze niet makkelijk opgeven en zo snel geïntimideerd raken.
Even nam Madelynn Billy goed in haar op voor ze antwoord gaf op zijn vraag. “What do you mean? You think I see you as less than because I am a princess?” Natuurlijk was ze gewend dat als ze iets vroeg dat mensen gewoon haar antwoord gaven, dat mensen deden zoals ze zei maar dat betekende niet dat ze neerkeek op Billy, dat ze vond dat ze de baas was over hem, dat was namelijk niet het geval. Ze zag hem als een gelijke aan hem, dat was dan ook waarom ze zo tegen hem deed, ze vond niet dat 1 van hen zogenaamd beter was dan de ander. Uiteraard vond ze haar leven als prinses wel meer waard als die van een piraat maar dat maakte niet dat ze haarzelf ook daadwerkelijk beter vond dan hem.
Madelynn kon het niet helpen om toch even met haar ogen te rollen bij de vraag van Billy. “I’m not just talking about you telling me to get out of your cabin, I am also talking about you telling me to ‘shut the fuck up’ back when we were in in the launch.” Er waren zoveel dingen, eigenlijk ook voor Nassau, maar voor nu ging het haar voornamelijk om de afstandelijkheid die hij deze ochtend had getoond. “And I might not deserve you treating me like a princess but I don’t see what I did to you for you to treat me like this. I have been nothing but nice to you, listened to you when you needed it most, been kind to you when you felt so alone. So I’m sorry if I think that I don’t deserve to be treated like scum.” Voegde ze nog toe, al was haar excuses natuurlijk sarcastisch en meende ze hier absoluut niks van.
Billy legde het dus uit door te zeggen dat het door de alcohol kwam en het veilige gevoel wat Nassau hem gaf, dat was de reden van zijn plotse vriendelijkheid. Het antwoord was toch wat teleurstellend voor Madelynn aangezien ze gehoopt dat daadwerkelijk eindelijk op goede voet te zijn met Billy maar helaas leek dus niks minder waar. Dat zorgde er toch wel voor dat de prinses lichtelijk moest zuchten, met een korte teleurgestelde blik keek ze naar de grond maar ze probeerde haarzelf weer snel op te pakken en keek ze Billy weer opnieuw aan. Nog net op tijd om te zien dat de man nu nog dichter naar haar toe liep tot hij toch redelijk strak voor haar stond. Het was toch wel moeilijk voor haar om aan te horen dat er niemand zou zijn die voor haar lichaam zou komen kijken als deze eenmaal levenloos door de zee rond dwaalde, wetend dat Billy daar misschien toch wel gelijk in had. Ook wist ze niet hoe ver ze nog kon gaan voor ze Billy te ver gepushed zou hebben. “I just- All I wanted to know was why you changed all of the sudden and what I did wrong for you to be treating me like this.” Mompelde ze, nu toch duidelijk wel geïntimideerd door niet alleen de verschijning van Billy maar ook zijn woorden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam liep hij bij haar weg. Ondanks hij altijd goed was geweest in discussies winnen was het Madelynn wie hem tot het uiterste liet gaan en bijna het einde van zijn woede liet vinden. Iedereen vreesde hem en zodra hij zijn stem verhief klapten ze dicht, geen tegenspraak meer aangehoord. Van enkelen kon hij echter tegenspraak tolereren. Een enkeling uit zijn bemanning, Thomas van Nassau en tot op een gegeven moment van Charles. Iedereen had een grens en die van Billy was onvoorspelbaar en als hij brak kwam er niets goed van terecht. Madelynn stond niet in het rijtje en dat zal ze nooit doen. Het irriteerde hem tot op het bot hoe ze dacht tegen hem te kunnen spreken.
“Why do you think that’s the point? It’s not your status, it’s that you’ve only ever known hoe to boss people around and expect them to obey your every command.” Hij haatte de mentaliteit, zelfs Billy, als kapitein van zijn schip, hielp mee bij het varen en wist een limiet te stellen aan hoeveel hij van zijn crew vroeg. “Have you completely forgotten who the fuck I am? How long’ve you known me now? A few weeks at most. In that time I’ve killed my own quartermaster, murdered the entire crew of Silver’s ship and cut out a mans tongue. And you walk in here looking like the regal future queen that you are and expect me to react like I’m one of your fucking servants?” Langzaam verloor hij zichzelf in zijn woede. En ondanks hij het merken kon, weigerde hij het te stoppen.
Pijnigend luisterde hij naar de woorden van de vrouw, geen woord uitgesproken, onderwijl hij zijn heldere gedachtengang verstoord kon voelen worden door zijn woede. “And maybe you should take those words and goddamn listen to it!” Het was een laatste kans, het laatste beetje advies dat hij haar zou geven voor het te laat was geweest. De jongen stond niet bekend om zijn geduld en nog minder om zijn manier van dingen oplossen. Als de kapitein mensen iets vertelde dat leek op goed advies was het een laatste waarschuwing en niets minder.
Opnieuw nam hij plaats aan zijn bureau, het stemgeluid van de vrouw opnieuw aangehoord en weinig protest uitgebracht. Het was pas tot ze begon te struikelen over haar woorden dat hij stopte met de kalmte op te zoeken. Een mes trok hij uit zijn riem, deze met brute kracht in het blad van zijn bureau gestoken.

“Get the fuck out of my cabin!”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn voelde toch de spanning wat zakken wanneer Billy haar weer wat ruimte leek te gunnen door bij haar weg te lopen. De man was toch minder intimiderend wanneer hij verder van haar af stond. Al was hij van een afstand zeker alsnog intimiderend en eng. Ondanks dit bleef Madelynn haar best doen om sterk in haar schoenen te staan, niet nogmaals over haar heen te laten lopen. Ze was klaar met het gedrag wat Billy deze ochtend vertoond had. Om een of andere reden kon ze zijn onbeleefde en ruwe gedrag nu een stuk minder goed hebben. Het was niet eens of ze er per se echt boos over was, het voelde meer alsof ze erdoor gekwetst geraakt was. Het leek er dus op dat deze kwetsing zich uitte in een soort woede naar Billy toe en doordat deze werd beantwoord door Billy met nog meer woede, werd Madelynn zelf ook weer kwader.
Met een spottende lach rolde Madelynn met haar ogen terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. "This has nothing to do with me demanding anything. This is just me asking you why you have to treat me the way you do." Madelynn schudde even met haar hoofd. Natuurlijk, ze was gewend dat mensen deden zoals ze zei en stiekem was dat misschien wel wat er aan de hand was maar dat zou Madelynn niet toegeven. In haar ogen was dat namelijk op het moment niet aan de hand. Ze had gewoon een vraag waar ze graag antwoord op wou. “You’re right. I have no idea who you are. I guess I just wanted to believe the Billy I got to know on Nassau was the real you but man, was I wrong.” Madelynn had nog altijd haar handen over elkaar gevouwen voor haar lichaam. Ze voelde zich eigenlijk gewoon dom dat ze daadwerkelijk dacht dat iemand zoals Billy daadwerkelijk een goed persoon kon zijn. Hoe had ze daar ooit kunnen intrappen? Na alle verhalen die ze hoorde of piraten, hoe ze waren en toch leek ze te denken dat Billy anders was. Waarom? Alleen omdat hij even aardig tegen haar geweest was. De meer de realisatie haar bekroop de groter de teleurstelling in haarzelf werd. Madelynn verwachtte zeker niet dat Billy zich zou gedragen alsof hij een bediende was van haar, ze wist wel beter dan dat. Echter had ze wel verwacht dat hij gewoon een vraag kon beantwoorden maar blijkbaar was dat te veel gevraagd van hem.
Madelynn schrok toch wel wanneer Billy met brute kracht het mes in zijn bureau stak en die schrik werd er niet minder op wanneer zijn woorden met duidelijk woede haar vertelde dat ze moest vertrekken. “Fine. I’ll leave you alone.” Mompelde ze, proberen te verbergen dat haar angst met elke seconde die ze hier binnen spendeerde aan het groeien was. “Why don’t you give my regards to the devil?” Met deze gemompelde woorden liep Madelynn de kajuit uit. Ze gooide de deur uit en stormde naar buiten, de deur niet eens achter haar dicht gegooit te hebben. Ze wist niet eens waar ze heen moest lopen, waar ze heen kon of waar ze überhaupt heen wou. Het enige wat ze wel wist was dat Billy haar niet meer in zijn kajuit wou hebben en ze wou daar nu ook niet langer meer zijn. Het was haar wel duidelijk dat ze niet tot hem door kon dringen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld