Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Battleship

Account verwijderd

schreef:
Morte kon meteen zien hoe trots Hugo was op zijn schip. Ze kon het wel begrijpen, hij had er letterlijk bloed, zweet en tranen om gelaten om zijn levenswerk hier in handen te krijgen. Dat hij verbaasd leek over haar nieuwsgierigheid snapte ze dan weer niet. Hoewel ze niet de titel van kapitein had, was ze wel bedreven in de scheepvaart en het enige wat ze miste was praktische kennis. Al had ze al veel geleerd uit het observeren. Met een lichte tred volgde ze hem in zijn voetsporen tot in de slaapvertrekken. Meteen zag ze dat er nog onbeslapen hangmatten waren. Met een klein sprongetje gooide ze zichzelf in één en hing er te bengelen.
"Cosy," glimlachte ze even kort en staarde in het gedimde licht wat rond. "It is so big, you could fit two in here."
Het verbaasde haar dat de hangmatten wel goed hingen. Het was ook een slimme oplossing want hier beneden was alles veel vochtiger en matrasvulling van stro zou echt een vuil boeltje zijn. Het toonde hoe slim en vernuftig zeemannen konden zijn. Met wat moeite hees ze zichzelf weer uit de hangmat en had even wel een dutje overwogen. Toch was ze te nieuwsgierig naar de rest van het schip. Met een charmante lach passeerde ze Hugo toen ze hem achter zich liet en zich ongegeneerd zelf liet rondneuzen. Hugo zou wel volgen met uitleg en hij leek het alleszins niet erg te vinden als ze zich van een andere kant liet zien. Ze hadden tenslotte een zee van tijd om elkaar beter te leren kennen. Dan hoopte ze dat ze zich niet teveel zou hechten, in het geval dat ze alsnog in een val vaarden van haar vader waar alleen zij ongehavend zou uitkomen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo vond het meer dan aandoenlijk hoe Morte haarzelf neerzette op een van de hangmatten in het slaapvertrek. Het had gewoon iets hoe ze iets wat erg normaal voor Hugo was toch zo leuk vond. Het sprongetje wat ze erin maakte was dan ook het gene wat Hugo het leukste eraan vond. Ook had ze nog nooit iemand de hangmatten of de slaapvertrekken als knus horen omschrijven. Het was ook niet echt het woord wat de man zelf zou gebruiken om het te omschrijven, hij dacht daar toch iets anders over maar dat maakte het alleen maar meer snoezig dat Morte wel voor dat woord ging en wel vond dat het knus was. “Well, most of the time only one person sleeps in there, but I’m sure you’re right.” Eigenlijk had Hugo er nog nooit aan gedacht dat er twee mensen in zo slaapmat konden maar nu hij er zo naar keek zag hij hoe er inderdaad prima twee man in kon.
Hugo moest toch wel even lachen bij het zien van Morte haar nieuwsgierigheid. Hij was blij om te zien hoe enthousiast en nieuwsgierig ze was. Het zorgde er ook voor dat Hugo alleen maar blijer was met het feit dat hij haar deze rondleiding gaf. Het voelde dan niet iets als iets wat hij puur en alleen deed om de tijd te laten passeren maar dan meer als iets waar hij Morte oprecht blij mee kon maken. Hierdoor werd Hugo zelf ook meer enthousiast over het laten zien van zijn schip en het over vertellen. Het zorgde ervoor dat hij alleen maar meer uitgebreid vertelde over wat er allemaal te zien was. “If you go there, then you’ll walk in the kitchen.” Hugo haalde Morte snel in en wees naar een deur die iets verderop te zien was. “I think about this time Charles, one of my men, is there getting things ready for our cook to actually be able to cook tonight.” Zijn mannen hadden allemaal een taak op het schip en ieder wist wat deze was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Oh well, if they get fat after you can buy all the best of foods once I'm delivered at my doorstep, they'll still fit in their beds," zei Morte schouderophalend en keek even achterom naar Hugo omdat hij nog iets zei. Ze vond het wel grappig dat hij Charles aankondigde als 'één van zijn mannen' alsof er iemand op het schip liep, behalve zij, die niet een van de mannen was. Hopelijk stond er nog iets klaar in de keuken behalve vis, waar er altijd van in overvloed was op een schip, zodat ze haar dag iets beter kon starten. Ze kon het wel gebruiken na een woelige nacht en al helemaal naar de meest traumatiserende dag van haar leven. Het was een manier om ermee om te gaan, maar Morte begon alles in hokjes in haar hoofd te steken en gooide de sleutels ervan weg. Alsof het nooit gebeurd was, ze was gewoon toevallig op een ander schip beland en ze zou er hier het beste van maken. Als ze ooit thuis raakte dan kon ze wel eens een priester in dienst nemen om de demonen uit haar hoofd te verdrijven, maar dat waren zorgen voor later. Vandaag en de komende weken zou ze doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Anders was de kans misschien groot dat ze haar levenslust echt kwijtspeelde en dat was een heel slecht idee op een schip waar je blijkbaar vrij mocht rondlopen én je niet kon zwemmen. Als ze het had gewild of zich ooit in het nauw gedreven zou voelen dan maakte ze de duiksprong van haar leven en mochten de haaien aan haar tenen knabbelen. Gelukkig leek het voorlopig absoluut niet zo ver te komen, dus gooide ze zonder gêne de deur open en maakte een reverence voor Charles.
"Charles," begroette ze hem vriendelijk en keek op naar de reus van een man die bijna de hele keuken vulde.
Bij hem kon ze beter aan zijn goede kant staan, want dat zou heel lelijk worden als hij het ooit op haar gemunt zou hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Morte leek haar opmerking niet als grap te brengen, dus Hugo wist ook niet zeker of ze het als grap bedoeld had maar hoe dan ook had ze er Hugo aan het lachen gemaakt. Het klonk gewoon zo apart en belachelijk dat Hugo niet anders kon doen dan er om te lachen. Al was het wel fijn om er herinnerd aan te worden dat heerlijk eten binnenkort een realiteit kon worden en dat Hugo het allerbeste en lekkerste eten kon kopen wat hij maar wou. Ze zouden niet langer meer leven op grotendeels het vis wat ze zelf uit de zee vingen maar ook andere voedselwaren halen in verschillende steden. Het was zeker om iets naar vooruit te kijken, dat en alle andere dingen die Hugo uiteindelijk zou kunnen halen van het geld.
Morte leek meteen voor de keuken te gaan en dus besloot Hugo haar te volgen. De man bleef achter haar en volgde haar de donkere keuken in. Hier was alleen Charles te vinden, zoals verwacht. Charles was een van de mannen die al wat langer mee liep met de bemanning van dit schip, nog voordat Charles kapitein was, of überhaupt zelf een gedeelte uitmaakte van de bemanning. De man had ook altijd aan Hugo zijn zijde gestaan en dat was iets waar de kapitein hem eeuwig dankbaar voor was. Het was prettig om een bemanning te hebben gevuld met mannen waarvan Hugo wist dat hij ze kon vertrouwen. Hij kon het zich niet indenken dat zijn bemanning hem ooit de rug toe zou keren, althans voor zijn gevoel leek die kans erg klein.
“Hello Charles.” Ook Hugo begroette Charles, nadat Morte de ruig uitziende man begroet had die druk bezig leek te zijn met het voorbereiden van bepaalde voeding. Even keek Hugo de keuken rond. Zijn oog viel op wat stukken brood die bij elkaar lagen. De jongeman maakte zijn weg richting de stapel en pakte er een broodje vanaf. Zijn blik ging even naar Morte. “You’re hungry?” Hij reikte zijn hand waarin hij het broodje hield uit naar Morte. De vrouw had nog niet gegeten sinds ze zich op het schip had bevonden dus ze zou waarschijnlijk wel iets te eten willen hebben. Hugo hoopte dat ze genoegen zou nemen met wat brood.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte knikte meteen en nam het broodje met alle plezier aan. Het was wat aan de harde kant en vrij taai, maar haar honger was ondertussen groot genoeg om niet langer kieskeurig te zijn. Bovendien had ze tijdens lange tochten wel vaker weinig én vies voedsel gegeten. Een scheepsreis liep zelden volgens plan. Alleszins was ze blij dat Hugo vrijgevig was tegenover haar. Het leek erop dat ze voorlopig veilig was en zelfs geen honger zou gaan lijden, dat waren wel geruststellende vooruitzichten. Het enige nadeel was dat hij misschien iets te gesteld op haar zou worden. Dat bleef haar enige vrees, behalve doodgaan in het algemeen, maar die vrees was voorlopig uitgesteld tot het moment dat ze effectief overgedragen zou moeten worden
"Wonderful," zei ze na een hap van het broodje en bedankte zowel Charles als Hugo voor het kleine beetje eten, dat ze met veel plezier koesterde en rustig opat. Hoe langer je op iets knabbelde, hoe sneller je vol leek te zitten. Dat was een handige truck bij voedselschaarste, zulke dingen leerde je op een schip. Zoiets zou ze in haar gigantische villa in de bruisende stad nooit tegengekomen zijn. Daarom hield ze zo van reizen, zeker met een schip. Het hield haar menselijk, het hield haar met twee voeten op de grond in plaats van met haar hoofd in de wolken. Al was het gisteren net iets teveel werkelijkheid geweest... Als het allemaal een nachtmerrie was geweest, zou het draaglijker zijn voor haar. Met een afwachtende blik keek ze Hugo aan en maande hem zo aan om zijn rondleiding voort te zetten. Of ze waren al rond, dat kon natuurlijk ook.

Account verwijderd

schreef:

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo was blij om te zien dat Morte het broodje aannam van hem. Waarom zoiets kleins hem zo blij leek te maken was ook voor hem onduidelijk. Ergens was het waarschijnlijk dat Hugo iets kon doen om Morte te helpen dat hem zo goed deed. Het feit dat hij haar geholpen had met honger hebben door haar een broodje aan te bieden. Hij wist wel dat hij er te ver in keek en er niet zoveel achter moest zoeken aangezien Morte dit hoogstwaarschijnlijk ook niet deed en gewoon dankbaar was dat ze eindelijk wat te eten gekregen had op het schip
De afwachtende blik van Morte naar Hugo was voor hem al snel genoeg een reden om het laatste beetje van de rondleiding voort te zetten. Voor hij de keuken weer uitliep schonk hij Charles nog een kleine glimlach waarna hij de keuken weer uitliep, dit zorgde ervoor dat hij opnieuw beland was in de slaapvertrekken van de man. Hugo keek om zijn schouder naar Morte achter hem en hij wees naar een andere deur. “If we were to go through that door, we would end up at the gun deck.” Daar stonden alle kanonnen, die als het nodig was gebruikt konden worden in gevechten. Zo waren ze ook gisteren gebruikt bij het overnemen van het schip waar Morte in zat. Hugo had geen idee of Morte in dit gedeelte van het schip wou kijken. “Then we also have the cargo hold which is all the way down below in the ship.” Opnieuw wist Hugo niet of dit iets was wat de interessant zou zijn voor Morte. Daarom besloot hij er maar over te vertellen en als het de vrouw boeiend leek dan kon ze dit uiteraard zelf aangeven en dan zou de man het maar al te graag aan de vrouw laten zien,

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte had niet bepaald interesse in de wapens te zien die zoveel schade aangericht hadden op haar schip. Ze scheurde nog een stuk brood af en kauwde even traag terwijl ze nadacht hoe ze deze dag nog kon vullen. De rest van het schip zien, was weliswaar interessant. Tegelijk had ze ook wel al meer dan een schip bezocht en zal dit er waarschijnlijk niet veel anders uitzien.
"And where do you keep the treasures? Or all those all stocked in your cabin?" vroeg ze Hugo en glimlachte even naar hem en doelde mogelijks ook op zichzelf met die opmerking. Ergens was ze figuurlijk gezien wandelend goud op dit moment, zolang haar niks overkwam, hadden ze kans op een grote rijkdom. Ging zij er vandoor was hun beloofde schat op slag verdwenen. Al zag ze er eigenlijk tegenop naar het moment dat ze terug aan land zou gaan. De kans dat ze ooit nog een voet op een schip zou zetten was klein besefte ze nu. Niet alleen omdat ze waarschijnlijk te getraumatiseerd zou zijn om nog ooit aan een reis te beginnen met kans op een uitkomst als dit of erger -in haar geval, de rest had al een behoorlijk erge uitkomst gekregen-, maar vooral omdat ze huishoudelijke taken ooit moest beginnen opnemen. Na dit avontuur zou ze alles missen, al leek een veilig huisje aan de zee nu ook geen straf.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Enige subtiliteit van Morte haar kant was vrijwel meteen over het hoofd gegaan bij Hugo. De man was niet de beste in subtiele hints opvangen en was dan misschien soms toch een beetje te naïef als het ging om dit soort situaties. Een kleine lach verscheen op het gezicht van Hugo waarmee hij naar de vrouw keek. “Like I’d tell you where my best treasures are hidden.” Denkend dat de man slim was, alsof Morte de schatten daadwerkelijk kon stelen en ergens mee naartoe kon nemen, al zat ze hartstikke vast en was ze een gijzeling op zijn schip. Het was ook niet bepaald moeilijk om de schatten op het schip te vinden, al helemaal niet als iemand als Morte vrij kon rondlopen. Ook al zaten de kisten gevuld met dure sieraden, goud en allerlei andere kostbare dingen goed verstopt achter een deur die op slot zat, het was niet moeilijk om ervan uit te gaan dat er achter die dichte deur iets kostbaars lag aangezien het de enige deur op het schip die Hugo op slot had.
Het leek er dus op dat de rondleiding hier niet verder zou gaan, wat niet een hele grote verrassing was. Het meest interessante van het schip zat er wel een beetje op, daarnaast was Morte duidelijk vaker op een schip geweest dus was alles niet meer zo interessant en nieuw alsof ze het voor de eerste keer zou zien. Aangezien het er op leek dat ze nu toch niet meer verder zouden lopen nam Hugo plaats aan een van de tafels die stonden in de slaapvertrekken, hier aten of dronken de mannen altijd. Uitnodigend klopte Hugo op de plek naast zich en keek op naar Morte om zo aan te geven dat als ze wou, ze naast hem kon komen zitten.
Hoe de rest van de dag, of eigenlijk dagen eruit zouden zien was onbekend voor Hugo, hij had absoluut geen idee wat hij kon doen, al had hij al wel snel door dat hij hoopt dat het veel tijd met Morte doorbrengen zou inhouden. Hij vond het gezellig om met haar te praten en om haar aanwezigheid om haar heen te hebben. Zoveel was de man al wel duidelijk geworden in de korte tijd dat ze op het schip was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte bracht de komende drie weken een beetje in een waas door. Het was geen fijne ervaring en tegelijk ook geen vreselijke ervaring. s 'Nachts lag ze nog vaak te woelen, overdag was dat minder en kon ze zich op andere dingen focussen. Haar dagen bestonden er vooral uit om veel te lezen in de kajuit van Hugo en op rustige dagen deed ze dat op het dek. Al bevond ze zich niet graag alleen onder de bemanning. Het was niet dat ze onvriendelijk waren en sommige mannen gingen wel een gesprek aan met haar, maar de meeste bleven op een afstand en ze voelde heel veel ogen naar haar rug staren. Af en toe ving ze iets op over een vrouw, dat ze niet thuishoorde op een schip. Aan de andere kant moesten ze ergens over roddelen op het schip en aangezien ze al een tijd geen haven passeerden was zij nog steeds hét onderwerp bij uitstek.
Tegenover Hugo verliep alles wat stroef, hij leek haar gezelschap te appreciëren, maar Morte worstelde nog steeds met verschillende gevoelens rondom hem. Allereerst voelde ze zich hoofdzakelijk schuldig tegenover de overleden bemanning, bovendien had ze ook een hoop woede tegenover hem over de hele situatie. Aan de andere kant kon ze langzamerhand zijn motieven wel begrijpen en had ze in het algemeen meer begrip voor hem. Iets aan hem maakte hem charmant en sympathiek en ze kon het moeilijk een plek geven. Wat haar wel opviel was dat ze met hem kon praten, over van alles. Naast het boeken lezen was dat dan ook hetgeen wat ze het meeste deed. Tenslotte hield ze van sociaal contact met mensen en op Hugo en Charles na was het intellectueel op dit schip beduidend lager dan op het hare, die met de beste van de beste bemanningsleden in Spanje was gevuld. Iedereen hier wist veel van het leven en vooral van het leven op zee, maar alles daarbuiten was hen vreemd en interesseerde hen compleet niet.
Deze ochtend begon anders dan alle andere. Onder luid geschreeuw werd ze wakker gemaakt en ze zat meteen rechtop in bed. Ondertussen was ze het wel gewend om niet opgemaakt buiten te komen en al zeker niet met écht propere kleren dus ditmaal had ze het lef om in haar slaapjurk uit bed te springen. Echt uit de kajuit komen in haar maagdelijk witte jurk durfde ze dan weer niet. Nog geen minuut na het geschreeuw buiten, wat waarschijnlijk uit het kraainest kwam, stond er al iemand luid op de deur te bonken en nu werd het duidelijk waarover het geschreeuw ging: een schip in zicht. Meteen gleed haar blik naar Hugo die in dezelfde kajuit als haar stond en ze hoopte dat hij goed kon omgaan met de omgekeerde situatie, want ze had geen zin om van schip te veranderen. Tenzij dat het geen vijandig schip was voor haar, maar één van iemand die ze kende. Dan wilde ze wel eens wisselen. Uiteindelijk hoopte ze oprecht het meeste op het feit dat je heel vaak gewoon schepen passeerde op zee en dat dit een standaard kruising was, zonder wapens te moeten kruisen en dat ze gewoon langs elkaar vaarden en het daarbij lieten. Al vreesde ze dat weinig schepen goed reageerden op de piratenvlag.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondertussen waren er drie weken voorbij gegaan, al leek de tijd voor Hugo toch wel iets meer voorbij te vliegen dan dat het dit normaal dit. Aan de ene kant wist hij dat het kwam doordat hij nu de gezelschap had van Morte maar toch, aan de andere kant vond hij het redelijk moeilijk om dat toe te geven aan hemzelf. Hij wist dat hij haar uiteindelijk toch weer moest afleveren bij haar vader en dat ze niet voor altijd hier kon blijven om de jonge kapitein gezelschap te houden. Ze was dan ook eigenlijk een gijzeling en dus niet iemand waarmee Hugo vrienden kon worden op het schip. Dat was dus wel iets waar hij zichzelf probeerde aan te herinneren terwijl hij het gezellig had met Morte, ondanks het soms voor de man toch wel moeilijk was om daar aan te denken. Al hielp het ook wel weer een beetje door te denken aan al het geld wat hij aan de vrouw zou verdienen. Kortom was het nogal een tweestrijd in de hoofd van de man over hoe hij zich moest voelen over het alles.
Zoals elke ochtend lag Hugo in twee stoelen die hij de vorige avond tegenover elkaar geschoven had zodat hij hierin kon slapen en zodat Morte in zijn bed kon slapen. Hij was rustig aan het slapen, nog aan het genieten van zijn rustige ochtend maar dit werd snel verstoord wanneer er een hard geschreeuw van buitenaf leek te komen, het was iemand van zijn mannen die vanuit het kraaiennest iets aan het roepen was. Dit alleen al zorgde ervoor dat Hugo langzaam ontwaakte uit zijn slaap maar alsof dat nog niet genoeg was werd het geschreeuw gevolgd door een hard gebonk op de deur van de man zijn kajuit.
Het was al snel duidelijk dat al het kabaal was vanwege het feit dat er een ander schip op de horizon verschenen was. Hugo wist dan ook dat het de bedoeling was dat hij zich nu als de kapitein zou gedragen van het schip en zijn mannen zou leiden in een strijd als dit nodig was. De blik van Hugo ging even naar Morte, die ook zijn kant op leek te kijken. “Coming” Riep de man haastig naar de deur. Kort hierna sprong Hugo uit zijn stoel en begon hij met het aantrekken van zijn broek, jas en laarzen zodra hij zo snel mogelijk kon verschijnen op het dek. Hugo gooide de deur open en liep het dek op in een rechte streep naar de zijkant waar het schip leek te zijn. “Give me the glass.” Riep Hugo en zoals gezegd kreeg Hugo al snel een verrekijker aangereikt waarmee hij naar het schip in de verte kon kijken. Zodra Hugo een goed zicht had van het schip door de verrekijker was het al snel duidelijk voor hem dat dit een schip was wat het niet al te goed voor had met Hugo en zijn bemanning. Het was makkelijk om te zien dat het schip zo vaarde dat Hugo geen andere kant op kon, iets wat ze duidelijk deden zodat ze de strijd aan konden gaan. Ook herkende Hugo het schip en de vlag waaronder dit schip vaarde maar al te goed. “It’s captain Morgan.” Mompelde Hugo geïrriteerd terwijl hij de verrekijker weer verlaagde.
Meteen ging zijn gedachte naar het feit dat hij Mortifera op zijn schip had en hoe hij ervoor moest zorgen dat zij veilig zou blijven. Dit was niet alleen omdat hij veel aan haar zou verdienen maar hij merkte ook dat hij zich daadwerkelijk zorgen om haar maakte en niet wou dat er haar iets zou overkomen. “Ready the cannons.” Hugo gaf de verrekijker terug aan de man die hem ook aan hem gegeven had en daarna maakte de man zijn weg meteen naar Morte om haar een update te geven over de situatie.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte bleef stokstijf staan op dezelfde plek waar Hugo haar haastig had achtergelaten. Boven al het rumoer klonk het commando om de kanonnen klaar te maken en haar maag draaide zich om. De kans zat er niet in dat dit haar redding ging worden en dan zouden de piraten haar al zeker niet levend laten gaan. Hoe dan ook was dit ferm in haar nadeel. Nerveus pulkte ze aan een kanten ruche van haar slaapkleed en wist niet waar ze naartoe moest. Dat was het ergste van al. Hier midden op zee had ze geen uitweg. Overal konden er uit het niets kanonskogels zichzelf door het hout boren en of ze nu op het dek ging staan of in de buik van het schip zich verstopte, nergens was ze veilig. Een poging doen om in het water te overleven was al even stom, want ze kon niet zwemmen en zulk bloedvergieten trok waarschijnlijk elke haai aan in de oceaan. Bovendien kon ze zichzelf compleet niet verdedigen. Dat was gebleken toen Hugo haar schip overnam, ze hadden niet eens een klap moeten uitdelen en hadden haar gewoon opgetild en overgedragen naar het andere schip. Het was dom dat ze niet in het potentieel van haar gijzelnemers geloofde, maar ze kon moeilijk positief blijven in haar huidige situatie. Eenmaal Hugo terug in de kamer stond, begon ze nog net niet te huilen. Dit vond ze vreselijk. Hopelijk kon hij haar moed inspreken of haar veilig doen voelen, ook al leek haar dat onmogelijk nu. Hij was tenslotte ergens haar enige bondgenoot op dit schip en ze hechtte veel belang aan hem.

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld