Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // There's nowhere you can be that isn't

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De glimlach op Autumns gezicht was genoeg om hem te laten weten dat hij iets goed had gezegd. Ethan meende het ook oprecht en wss blij dat dit op haar was overgekomen. Het feit dat ze hem met die glimlach een lange tijd aanstaard bracht een grijns op zijn gezicht. "Your welcome, I mean it." Antwoordde hij. Op het moment dat Autumn een hand door haar haren haalde besefte hij dat hij haar niet had gewaarschuwd voor de verf op haar handen en deed hij zijn best om niet te lachen. "Now you have a little orange here." Hij haalde de geverfde pluk haar door zijn vingers waardoor iets van de verf van haar haar over ging op zijn hand. "Should have warned graffiti is a messy buisness. It doesn't stain your hair so no worries." Tussendoor had Ethan automatisch zijn handen aan een doek in de tas afgeveegd waardoor ze nog wel gekleurd waren maar niet meer afgaven zoals die van Autumn. Haar woorden zorgde er voor dat hij even stilviel waarna hij knikte. "You are right, I shouldn't and I will stop it. You just do weird things to me." Zei hij met een lach. Zoals hij zich rondom haar gedroeg was nieuw voor hem. "Well yes, now you are stuck with me! Haven't heard anybody say thats a good thing before." Het feit dat Autumn dit wel vond bracht weer een brede glimlach terug. "That's great. Hopefully you won't change your mind." Zei hij plagend.

Ethan knikte bij haar antwoord. "I will guide you for a small part, then you can start a design and I will add some bits to it." Zei hij met een glimlach. Ethan kwam terug dicht bij Autumn staan. Voor hij haar hand weer vast nam om te helpen keek hij haar even aan. Het kostte nogal wat lef om zomaar zo dichtbij te komen en haar vast te houden, maar het lef om te doen wat hij echt wilde had hij niet. Of het ook slim was om nu al voor zoiets te gaan terwijl hij haar nog niet zo lang kende was de vraag. Zijn blik bleef hangen op haar lippen en hij deed zijn best om zo onopvallend en snel mogelijk terug te gaan naar de graffiti. "Alright, you can start your design and I will correct you if needed." Zei hij door het masker heen. Zijn hand rustte weer op de hare en zijn lichaam stond tegen haar aan. Ethan probeerde er niet meer aan te denken, hoe meer hij er aan dacht hoe meer het met hem deed.

Ondanks dat de spullen die hij gebruikte oud waren hadden ze tot nu toe altijd prima gewerkt. Ethan werd dan ook verrast toen de spuitbus die Autumn vast hield plotseling open barstte en de rest verf die er nog in zat geheel over hen heen explodeerde. "Oh shit." Ethan liet Autumns hand los en veegde met de mouw van zijn vest de meeste verf uit zijn gezicht. Gelukkig zat er niets in zijn ogen, had het masker zijn neus en mond bedekt en was de spuitbus vooral gebarsten waardoor er geen stukjes metaal vrij waren gekomen. Vlug deed hij zijn masker af. "Shit Autumn are you okay? DAMN this never happend before." Ethan trok zijn vest uit en overhandigde het aan haar. "Here you can use this for your face." Nu pas keek hij echt goed naar Autumn en kon hij het niet laten om in de lach te schieten. Het zag er niet uit, alle oranje verf over haar heen, en waarschijnlijk zag hij er even bizar uit. "Orange really suits you." Bracht hij uit waarna hij zijn hoofd schudde. Hij besefte ook dat Autumn heel veel problemen zou krijgen als haar vader haar zo zou zien. "You can come to my house and take a shower if you want to? I can clean up your clothes as good as I can?" Bood hij aan. "I'm really sorry this should not have happend." Ethan voelde zich wel schuldig ondanks dat hij er niets aan kon doen en hij zelf wel kon lachen om wat er gebeurd was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was niet slim van Autumn om haar hand door haar haren te halen, dat leerde ze al snel van Ethan. “Oh man.. I am so stupid. How did I not think of that?” Het was niet al te slim maar gelukkig was het uit haar haren te wassen zonder dat het een oranje vlek achterlaten. Een kleine lach ontsnapte uit haar mond door hoe dom ze zich voelde over hoe ze zelf niet kon denken aan dat ze met de graffiti aan haar handen niet aan haar haren moest gaan zitten. “I hope it’s not all as negative as making you think you aren’t worthy of the popular girl because stereotypes.” Het kwam er misschien een beetje als grap uit maar ze meende het wel. Autumn wou niet alleen maar een negatief effect hebben op de jongen. Dan zou ze zich verschrikkelijk voelen tegenover hem. “I think it is.” Ze dacht daadwerkelijk dat het een goed ding was om vast te zitten met de jongen. Vooral als ze het altijd zo goed konden vinden als de afgelopen tijd die ze met elkaar besteed hadden, dan had Autumn geen idee hoe ze het als iets slechts moest gaan zien. “I probably won’t”
Het was weer tijd om aan de bak te gaan. Gelukkig zou Ethan Autumn eerst een beetje helpen voor het echt helemaal aan haar overgelaten werd. Net zoals eerder ging de jongen weer strak tegen haar aan staan en hield hij haar hand vast zodat hij haar weer kon helpen. Autumn deed met haar andere hand haar masker weer op. Langzaam begon Autumn haar hand te bewegen terwijl ze de spuitbus ingedrukt hield. Ze had geen idee of ze het goed deed en of het iets zou worden maar ze wist dat ze niet meer kon doen dan haar best.
Op dat moment gebeurde er iets wat Autumn niet verwacht had. Alles leek haast in slow motion te gaan en tegelijkertijd gebeurde het zo snel. De spuitbus die Autumn en Ethan samen vast hadden explodeerde in hun handen. Haast automatisch liet Autumn een harde gil uit en draaide ze zich om naar Ethan toe om haarzelf tegen de jongen aan te schuilen. Helaas leek het daarvoor al te laat te zijn en had de oranje verf haar al geraakt. Al was het niet echt de verf wat haar nu boeide maar meer de schrik die ze gekregen had van wat er zojuist gebeurd was. Ze voelde haar handen nog wat trillen van de angst terwijl ze op keek naar Ethan die tegen haar begon te praten. Het was aandoenlijk hoe bezorgd hij om haar leek te zijn. Net zoals Ethan haalde ook Autumn haar masker van haar gezicht af. “Yeah, no.. I am fine.” Wat ergens nogal wonderbaarlijk was met al het metaal en verf wat rond gevlogen zou hebben bij de explosie van de spuitbus. “What about you?” Meteen bekeek ze de jongen van top tot teen. Ondanks hij achter haar gestaan had was hij zelf ook toch aardig geraakt door de verf die uit de spuitbus gekomen was. Op dat moment realiseerde ze zich dat ook zij onder de verf zou zitten. Autumn haar blik ging omlaag waar ze al snel geconfronteerd werd met de harde waarheid dat haar kleding onder de verf zat, verf waarvan niet wist of het wel uit haar kleding gewassen kon worden. Nu was dat geen probleem, het was kleding maar het enige probleem daarmee was dat ze geen idee had wat ze haar vader ging vertellen. Met een kleine zucht nam ze het vest van Ethan aan en maakte hiermee eerst haar gezicht zo goed mogelijk schoon en daarna probeerde ze op haar kleding te deppen met het vest. Dit stopte toch al redelijk snel zodra ze doorhad dat het niet veel zin had. Het moment dat Ethan begon te lachen zorgde ervoor dat Autumn zich kon kalmeren over de hele situatie. Lichtjes begon ze te grinniken terwijl ze opkeek naar de lachende jongen. Het geluid van Ethan die lachte gaf Autumn het gevoel dat alles oké was en dat alles wel goed zou komen. “Thanks, you don’t look so terrible yourself.” Lachend drukte Autumn het vest in haar handen tegen de borst van Ethan om zo zijn vest weer terug te geven. Het idee om met hem mee terug te gaan zodat ze even kon douchen voor ze naar huis ging klonk niet zo slecht maar ze wou zich ook niet opdringen. “Only if it’s not an inconvenience to you.” Autumn nam even de tijd om rond te kijken, de verf leek zich op meerdere plekken gevestigd te hebben. “Is it even possible to get this paint of out clothing?” Haar blik bracht ze weer naar de jongeman voor haar. “And don’t apologize, you didn’t choose for this to happen.” Het was verre van zijn schuld, althans in Autumn haar ogen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Met een grijns op zijn gezicht haalde hij zijn schouders op. "You have never done this before so it's not surprising. I have come home with paint somewhere on me every time." Ethan vond het zo stom nog niet, ze leek zo veel losser te komen door dit soort spontane dingen. Een lach ontsnapte bij haar opmekring en hij schudde zijn hoofd. "Definitely not. Lots of positive things." Ethan was niet van plan om ook echt aan haar uit te leggen wat dat precies was. Waarschijnlijk zou ze hem gek vinden, al was het alleen al omdat hij zich zo snel gek liet maken door haar. Normaal viel hij niet snel voor mensen en zeker niet op mensen zoals Autumn en haar familie.

Het was bijna nutteloos om een poging te doen Autumn te blokkeren van de verf, zelf met haar eigen reactie om zich naar hem om te draaien zat ze nog onder. Alles ging gewoon zo snel dat er geen tijd voor was. De schrik was voor hem niet erg groot. Ethan was wel meer gewend dan een onschuldige spuitbus, maar om Autumn was hij wel bezorg. Hij pakte haar handen toen hij zag hoe ze trilde. "I'm glad you are okay, must have been quite a scare." Ethan liet zijn blik nogmaals over haar heen gaan om zeker te zijn dat ze oke was. "Oh I'm fine. You got most of it." Op een kleine snee in zijn hand en de verf na had hij niet veel te klagen. Het minste wat hij kon doen was zijn vest aanbieden om haar te helpen schoonmaken. Als het vest nog te redden was geweest, dan was het dat nu niet meer. Op zich was dat maar een kleine schade als je het grote geheel bekeek. De spanning werd een stuk minder toen hij zelf moest lachen en Autumn na even met hem mee deed. "Thank you, did not think I would look good in orange." Zei hij met een grijns. "It really is okay, you are fine and so am I." Zei hij om haar nog gerust te stellen. Met zijn duim veegde hij een overgebleven verf spetter van haar gezicht af.

"No problem, my mom is at work so I would be home alone anyways." Ethan glimlachte even naar haar. Hij voelde zich eerlijk gezegd toch wel schuldig dat ze er nu zo aan toe was."If we are fast enough it might. Not sure though.." Antwoordde hij. "I will try my best." Hij was er vrij zeker van dat het vest wat hij haar gegeven had om haar gezicht schoon te maken niet meer schoon te krijgen was. Autumn kon waarschijnlijk al snel iets nieuws kopen, maar ondanks dat moest ze wel thuis zien te komen zonder dat haar vader doorhad dat ze hem niet gewoon thuis had afgezet. "I should have known this stuff was to old to be used. I am just glad you did not get hurt." De overgebleven spullen stopte hij terug in de tas om later maar bij het vuil te zetten. Ethan was niet van plan om nogmaals dit risico te lopen. "We better walk or your car might get dirty. It's not to far." Hij glimlachte even naar haar. "Shall we go?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was fijn voor Autumn om te horen hoe Ethan oprecht blij leek te zijn dat haar niks overkomen was. Daardoor kreeg ze toch het gevoel dat er daadwerkelijk iemand om haar welzijn gaf. Niet dat absoluut niemand om haar gaf, zoals haar vader, stiefbroer en vriendinnen, die gaven vast en zeker wel om haar maar na haar idee was dat een ander soort om haar geven dan dat Ethan nu vertoonde. Het was moeilijk uit te leggen en Autumn kon het maar niet in woorden zien te brengen. Hoe dan ook, het was fijn, het zorgde ervoor dat ondanks wat er net gebeurd was, ze zich wel op haar gemak voelde. Iets wat normaal niet zo makkelijk was bij haar. Als ze ergens van geschrokken was dan kon ze vaak nog een uur erna ervan lopen te stamelen en onder schok ervan te zijn. Nu met Ethan leek dit dus absoluut niet het geval te zijn. Hij wist hoe hij haar kalm moest krijgen, waarschijnlijk zonder dat hij zelf wist dat hij dit deed.
De blik van Autumn ging naar haar handen wanneer deze werden vastgepakt door Ethan. Alsof zijn woorden nog niet kalmerend genoeg waren was dit ook wel iets wat behoorlijk hielp. “Well, yeah. I would be lying if I said I wasn’t scared.” Het had absoluut geen zin voor Autumn om de stoere meid uit te hangen en te doen alsof ze niet bang was want dat was ze dus wel en daar ging ze niet over lopen liegen om indruk te maken bij Ethan. “But everything is fine now.” Een kleine glimlach kwam van Autumn haar gezicht af terwijl ze opkeek naar de jongen. Het was misschien een rare gedachte maar Autumn kon maar niet helpen om te denken hoeveel geluk ze had dat ze hier met Ethan was en dat ze dit meegemaakt had met hem in tegenstelling tot iemand anders. “Yeah, orange is a great color for you.” Zei ze op een grappende toon waarna al snel een speelse knipoog volgde.
Ergens was Autumn opgelucht om te horen dat de moeder van Ethan niet thuis zou zijn. Dit betekende dat ze zijn moeder dus nou zou ontmoeten wanneer ze van top tot teen onder de verf zat. Dan kon ze de vrouw een andere keer ontmoeten onder wat betere omstandigheden. “Alright, let’s go then.” Het was inderdaad een slim plan om zo snel mogelijk te vertrekken richting het huis van Ethan. Niet alleen in de hoop dat de verf nog uit de kleren gehaald kon worden maar ook omdat Autumn natuurlijk niet al te lang weg kon blijven van huis. Al had ze daarvoor al wel haar excuus klaar staan, ze kon natuurlijk simpelweg tegen haar vader zeggen dat ze op de terugweg steeds de weg kwijt was. Welk excuus ze zou gebruiken als ze thuis kwam in kleding die helemaal onder de verf zaten wist ze ook niet. Ze hoopte dan ook maar dat de verf uit de kleren zouden komen. Autumn schonk Ethan nog een kleine glimlach en begon samen met hem richting zijn huis te lopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld