ORPG - Not everyone knows the pain we feel - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Not everyone knows the pain we feel

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel knikte langzaam. ‘Snap ik’, zei hij zacht en keek naar zijn handen. ‘Heb je een reden waarom je dat studeerde? Of vond je het gewoon leuk?’, vroeg hij toen. Hij wilde graag het gesprek gaande houden.
Hij liet meteen zijn haren los toen ze zei dat zijn haren goed zat. Hij glimlachte verlegen. ‘Dankjewel’, zei hij zacht. Hij voelde hoe hij warm werd. Hij was niet goed in het aannemen van complimenten maar hij was haar wel dankbaar.
’Het is een tic van me’, zei hij toen eerlijk terug. Daarmee wilde hij haar op de hoogte stellen. ‘Zeg maar als het je begint te irriteren’, zei hij daarna.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
"Ik studeerde het omdat ik het leuk vond. Ik zal het op tijd zeggen als ik me irriteer, maar op dit moment vind ik het wel schattig," zeg ik.
Ik studeerde het inderdaad omdat ik het leuk vond, maar ook omdat ik wat spanning wilde in mijn leven. Daar had ik nu eigenlijk ook wel wat nood aan. Ik wilde iets leuks doen, maar ik wist niet of ik te zwak was of niet. Ik had net een aanval en ik dacht al meteen aan avontuurlijke dingen die we zouden kunnen doen.
"Kan je voor mij een glas water halen? Ik sterf van de dorst!" vroeg ik aan Axel. Mijn keel stond wat droog van de spanning van daarnet en de verpleegsters hadden waarschijnlijk niet gedacht aan een simpel glas water.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij knikte nogmaals door wat ze zei. ‘Goed’, zei hij en glimlachte even, waarna hij naar zijn handen keek. Ze vond het schattig..? Dat had hij niet vaak gehoord, nooit eigenlijk. Hij zweeg even waarna hij opkeek toen hij haar stem weer hoorde. Hij knikte. ‘Natuurlijk’, zei hij met een glimlach en sprong overeind.
Hij liep de kamer uit en dacht even na. Hij wist niet meer precies hoe hij bij de keuken moest komen maar hij begon toen in de richting te lopen waarvan hij dacht dat het goed was. En hij had gelijk. Hij kwam in de keuken uit en trok een paar kastjes los om een glas te pakken. Hij vond een glas en liet het vollopen met water. Daarna liep hij terug naar Lydia’s kamer en zette het glas op het kastje naast het bed van het meisje. ‘Daar ben ik weer’,

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Wat is hij lief. Ik was bijna vergeten dat hij hier nog maar net was. Het leek alsof we elkaar al langer kenden dan vandaag, daarom besloot ik het hem ook gewoon te vragen: "Kennen wij elkaar ergens van? Het lijkt alsof we elkaar al langer kennen. Ik herken sommige gezichtsuitdrukking van je."
Ik wist niet of het een domme actie van me was, maar de vraag kwam in me op en het floepte er ook gewoon uit. Ik had ook nood aan een normaal gesprek, ik wilde niet over mezelf praten. Zeker niet over wat er gebeurd was een paar minuten voorheen.
"Oh, en, dankjewel! Voor het water," voegde ik er nog snel aan toe. Ik was hem bijna vergeten te bedanken. Een 'dankjewel' zeggen is niet veel moeite. Dat is het enige wat ik nog herinner uit mijn opvoeding. Het was niet alleen belangrijk voor mijn ouders, maar ook gewoon voor mezelf. Uit principe. Het is nooit leuk om geen bedankje te krijgen wanneer je iets goed hebt gedaan voor iemand.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Aksel trok zijn wenkbrauwen op door haar vraag en dacht even na, terwijl hij naar haar gezicht keek. Hij wist het zo niet. Hij haalde daarom zijn schouders op. ‘Ik weet het niet’, zei hij eerlijk.‘Het kan gerust hoor!’, zei hij toen snel omdat hij niet wilde dat het meisje zijn woorden niet goed zou opvatten.
Hij glimlachte daarna even en ging weer zitten. ‘Het is geen probleem. Ik help graag’, zei hij terug. Het was ook zo, hij hielp echt graag mensen. Het gaf hem een goed gevoel en het kon soms zijn dag maken. Hij bleef nog even naar het meisje kijken en vestigde daarna zijn blik op het bed, zonder enige reden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld