Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Account verwijderd

schreef:
Sinds ze haar ogen heel even had gesloten en in slaap was gesukkeld, was alles bergaf gegaan. Nog even vermoeid als voor haar dutje werd ze terug wakker en voelde zich eenzaam in de kleine kamer. Met haar hand over haar buik geklemd, waagde ze zichzelf de gang op.
"Where is she?" vroeg Clara en greep de dichtstbijzijnde zuster krampachtig beet.
Een vlaag van blinde paniek overviel haar en ze vreesde het ergste. De zuster ondersteunde Clara en streek over haar haren.
"Follow me my child," sprak ze geruststellend en Clara volgde gedwee.
Met elke stap die ze zette, voelde ze haar benen meer trillen en het voelde haar onhaalbaar om ooit in het kantoor van de hoofdzuster te raken. De aanblik van haar gekrompen, maar nog steeds aanwezige buik liet haar alleen vreemder voelen. De gedachte aan haar kind was zo dichtbij en tegelijk heel veraf. Haar lichaam zag er nog zwanger uit, alleen was haar kind nergens meer te zien en het liet haar hart zo snel slaan en haar oren suizen dat ze de realiteit weer even uit het oog dreigde te verliezen en zich harder moest vastklampen aan de zuster om haar evenwicht niet te verliezen.
"Sister Anne, Clara," zei de zuster voor Clara ineen zakte op de stoel aan de hoofdzuster haar bureau.
Het was allesbehalve comfortabel en ze voelde zich misselijk worden van de pijn dat gelukkig grotendeels verdoofd werd door haar gigantische bezorgdheid.
"You have to go back to your father, Clara. Once your body is healed, you are expected at the castle. May god be with you and have mercy so you can find a decent man."
Clara raakte zacht haar slaap aan met haar vingertoppen en masseerde de huid daar. Het leek niet tot haar door te dringen wat die woorden precies impliceerden. Pas als alle puzzelstukjes doordrongen tot haar vermoeide brein, zonk haar hart in haar schoenen en sprongen de tranen in haar ogen.
"Where is she? I need to hold my daughter, I miss her," zei Clara en stuitte op de stilte die hoofdzuster Anne voorbracht als antwoord.
Dit zorgde ervoor dat er iets in Clara knapte. Niet alleen was ze Louis kwijt, ook haar dochter was in een fractie van een seconde bij haar weggenomen. God had geen genade voor haar, alleen straffen voor haar en iedereen die ze liefhad. Haar moeder overleden, haar vader als weduwe achtergelaten zonder erfgenaam, Louis weggestuurd naar een ver oord waar hij mogelijks de dood vond en haar dochter zou alleen opgroeien in de wrede wereld onder het oog van een nog wredere God.
In een roes raakte Clara terug op haar kamer waar ze de komende dagen alleen verbleef. Het enige waar de zusters haar toe konden dwingen was sporadisch water drinken en zichzelf dagelijks wassen. Haar eigen gezondheid kon haar weinig schelen, maar ze wist dat ze haar dochter nooit zou vinden als ze overleed aan een infectie door haar lichaam niet te verzorgen na de bevalling.
Bij het vallen van de derde nacht zonder haar dochter, lag Clara naar het plafond te staren toen ze rumoer op de gang hoorde. Moeizaam duwde ze zichzelf overeind en kneep zoals gewoonlijk haar benen samen bij het rechtzitten om zo min mogelijk druk te zetten op pijnlijke gebieden.
Toen ze net rechtop zat, vloog de deur open en in het tegenlicht kon ze de schaduw niet meteen thuisbrengen. Een vlaag van herkenning overviel haar, maar ze geloofde in eerste instantie oprecht dat dit een waanvoorstelling was. Louis kon hier niet zijn.
"Clara?" klonk er geschrokken en twee armen vlogen om haar lichaam en drukten haar zo stevig tegen haar aan dat ze niet meer kon ademenen. Hij was echt. Louis was hier, écht hier. Weliswaar te laat, maar hij was teruggekeerd voor haar.
"I'm so sorry too," snikte Clara en vond eindelijk haar stem terug terwijl ze haar neus tegen zijn hals verborg en haar handen in zijn bovenkledij klauwde, bang dat hij weer buiten bereik zou verdwijnen.
"I forgive you, but I'm the one who should ask for forgiveness. They took her Louis. They took her and I couldn't protect her," jammerde Clara en al het verdriet en pijn borrelde weer op en haar hart deed zoveel pijn dat ademhalen moeizaam ging.
Hoe vaak ze ook gehoopt had om Louis terug te zien en hoe graag ze hem weer in haar armen zou sluiten, dit weerzien was bitterzoet. Had hij hun dochter maar gevonden in plaats van haar, Clara was niet diegene die nu gered moest worden, zij overleefde de crue wereld wel in haar eentje. Een hulpeloos en weerloze baby daarentegen... Ze hoopte met heel haar hart dat hun dochter veilig was.
"You," vervolgde Clara toen ze de fut opbracht om Louis los te laten en hoofdzuster Anne aan te kijken.
Met verbazingwekkende snelheid trok Clara Louis' dolk uit zijn heft en sloeg het ijzeren blad zo wild tegen Annes keel aan, dat er een fijne streek rood tegen haar bleke huid aftekende. Zuster Anne trok nog witter weg en struikelde al een stap achteruit, waardoor Clara enkele passen vooruit nam om de vrouw vast te klemmen tussen de dolk en de muur.
"You will tell me where she is, or I will gut you or maybe I'll start with the eyes," brieste Clara woedend en voelde een kracht die aangewakkerd werd door Louis' aanwezigheid.
Hoe verzwakt zij ook mocht zijn, desnoods ging Louis alleen op pad op zoek naar hun kind. Nu stond ze er tenminste niet alleen voor, ze had weer hoop.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het voelde onwaarschijnlijk om na al die maanden Clara weer in zijn armen te hebben, haar stem bevestigde des te meer dat het geen droom was, maar dat hij hier werkelijk was.
''It's not your fault, Clara, I don't blame you for anything,'' zei hij troostend, al duurde het even voordat hij echt begon te begrijpen wat haar woorden betekenden. Onbewust had hij gelijk door dat Clara het over haar kindje had, hún kindje, maar pas na enige tijd begon hij te beseffen dat hij vader van een dochter was, al hadden ze zijn dochter van hun weggenomen. ''We'll find her, I promise.'' Fluisterde hij zachtjes en hij haalde nu voorzichtjes haar gezicht tussen zijn handen en keek haar veelbelovend aan. Hij veegde de tranen van haar wangen, al prikkelden de tranen nu ook in zijn ogen.
Louis had niet direct een plan voor ogen hoe ze dat zouden oplossen, maar hij wist zeker dat ze weer bij elkaar zouden komen, hoe dan ook. Het was al een wonder om Clara weer bij zich te hebben, en hun kindje kon niet ver van hier zijn.
Desalniettemin was Clara degene die als eerste in actie kwam, ondanks haar kwetsbare toestand, en had ze voor Louis er iets tegen kon doen de zuster tegen de muur gedrukt met een mes tegen haar keel. Geschrokken stond Louis op, beide trots en angstig dat er iets ernstigs zou kunnen gebeuren. De zuster leek echter nog meer te schrikken en trok zo wit weg dat ze wel haast leek flauw te vallen, laat staan dat ze in staat was om te antwoorden. ''She's... Taken care... She's safe...'' Stotterde de arme vrouw, die haar angstiger blik niet van Clara durfde af te halen.
Louis sprong nu ook in voor het uit de hand kon lopen en zette voorzichtig enkele passen in haar richting. ''Clara, darling, don't hurt her, yet.'' Hij legde voorzichtig zijn handen op haar schouders zodat ze zich zou ontspannen, maar hield ondertussen de zuster nauwlettend in de gaten zodat ze onmogelijk zou kunnen ontsnappen uit de situatie.
''And you,'' begon hij zijn blik nog steeds op de non gericht. ''Better tell us where she is, or I will let Clara do to you what it takes to make you talk.''
De boodschap leek inmiddels wel binnen te komen en de arme vrouw keek angstig van Clara naar Louis. ''She's... Let me take you to the room,'' drong de vrouw aan. Louis keek haar onderzoekend aan, niet zeker wetend of ze de waarheid sprak. Desalniettemin was Clara degene die nog steeds een mes tegen haar keel had, en was zij daarom degene die besloot om haar te vertrouwen of niet.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara was nog niet gerustgesteld. Ze geloofde Anne op haar woord dat hun dochter veilig was, maar ze was niet hier. Alles in haar hele lichaam vertelde haar dat hun dochter allang verdwenen was uit dit gebouw en het maakte haar woedend. Louis beloofde haar te vinden en zijn blik daarbij had haar hart alleen meer doen afbrokkelen. Zijn lijden moest ook ongelofelijk groot zijn om in één dag van vader naar eenzame ridder te veranderen om dan uiteindelijk na maanden te weten te komen dat hij een kind had, maar het verdwenen was. Clara zelf had tenminste hun dochter nog in haar armen kunnen houden en maanden voelen trappelen in haar buik. Alles verliep zo oneerlijk.
"I wish you didn't lie," mompelde Clara, maar liet de dolk wel zakken.
Hoeveel ze zich ook gesterkt voelde door Louis' handen op haar schouders, ze had het niet in zich om de vrouw te pijnigen. Al zou zijzelf alle pijn in de wereld op zich willen nemen, als dat hun kind en hun gezin terug samen kon brengen. Louis' handen drukten hard door op haar schouders en de gedachte om zich gewoon in zijn armen te laten vallen en al haar zorgen te proberen vergeten, lonkte. Echter had ze hier geen tijd voor, dus beet ze op haar lip en draaide weg.
"Keep an eye on her," mompelde ze tegen Louis en trok een plunjezak vanonder de kast. Zelf had ze uit een vierkante doek een tas geknoopt waarin ze juwelen en goud had mee gesmokkeld en onder andere twee jurken van dienstmeisjes. Weglopen was iets dat op haar planning bleef staan en dat verdween niet zomaar. Met de plunjezak over haar schouder gehesen, keek ze Louis aan en glimlachte even klein.
"We're going to make this right. We always find a way, I love you," zei ze terwijl ze zijn hand beetnam en er een zachte kneep in gaf. Hopelijk haalden ze het voor de zusters bewaking uit de stad alarmeerden. Tenslotte zouden ze er nog iets op moeten vinden om haar mee te krijgen, want lopen was een hel en ongetwijfeld was paardrijden nog een grotere hel. Haar hoop ruste op het afkopen van een kar bij de naburige boerderij.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zoals Clara had gezegd hield Louis de zuster nauwlettend in de gaten, al zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Clara de benodigde spullen pakte om weg te vluchten. Niet dat er veel was wat de zuster nu nog tegen hun twee kon doen, maar hij vertrouwde haar alsnog niet.
Hij ontspande zich enigszins toen ze Clara haar aanraking om zijn hand voelde, en knikte bij het horen van haar woorden. ''I love you, too'' zei hij, wanneer een zwakke glimlach voor even op zijn gezicht verscheen. Het was moeilijk, vooral nu ze niet wisten waar hun kindje was, maar hij geloofde er net zoals Clara in dat ze een manier zouden bedenken zodat het goed zou komen.
''Now show us the room.'' Bracht hij kil uit, eenmaal hij zijn blik weer op de zuster had gericht, die nu geschrokken in beweging kwam. De gang die ze haar door volgden leek een eeuwigheid te duren, en Louis zijn hart leek steeds sneller te kloppen. Het was vreemd om na zoveel maanden terug te keren naar Clara, om erachter te komen dat ze bevallen van zijn kindje terwijl ze beide dachten het verloren te zijn. Nu hij wist dat hij haar voor het eerst zou zien, had hij zijn emoties niet meer zo onder controle.
De zuster opende een deur naar een kamer, waar Louis haar even onderzoekend aankeek. ''Is this it?'' Vroeg hij haar, al wachtte hij niet op antwoord en opende hij de deur naarbinnen. Zonder na te denken over wat hij zou vinden, kwam hij echter abrupt tot stilstand toen hij doorhad dat de kamer leeg was. Met een leeg gevoel staarde hij naar het lege babybedje, waar misschien wel minuten geleden nog een baby in had gelegen. Zíjn baby.
Hij draaide zich razendsnel om en viel de zuster aan die hen hierheen had gelokt. ''You're lying! You told us she'd be here but she's gone! Where is she! Where did you take her!'' Waar hij eerder die avond nog voor Clara gevochten had, voelde hij nu dubbel zoveel voede voor hun onschuldige dochter. De zuster smeekte echter haar los te laten en jammerde dat ze er niks mee te maken had. Aangezien ze geen tijd te verliezen hadden, liet hij haar los en greep Clara haar hand. ''We have to go'' mompelde hij, zonder erbij na te denken wat er met de zuster zou gebeuren.
Enkele seconde later stonden ze buiten en draaide hij zich om naar Clara. ''Do you think you can ride?'' Vroeg hij zich nu bedenkelijk, terwijl hij haar bezorgd aankeek en haar lichaam nu dichter naar zich toe trok. Hij was zo druk bezig geweest met haar te vinden dat vluchten nog niet eens iets was waar hij aan gedacht had. Vlug streken zijn vingers langs haar voorhoofd, waarna hij beoordeelde dat ze nog enigszins koortsig was. ''I don't want you to be in pain, Clara. Tell me what I should do,'' Op dat moment in stilte gingen er zoveel dingen door zijn hoofd, maar hij wist zeker dat zijn hart voor even stopte en daarbij al zijn gedachten van zich afzette bij een bijzonder zacht geluid in de verte.
Hij keek op en daarna naar Clara terwijl hij licht fronsde. ''Tell me that's her.'' Zei hij, voor bevestiging, al voelde hij met heel zijn hart dat dat geluid een huilende baby was, en dat dat maar een ding kon betekenen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Heel even maakte Clara's hart weer een sprongetje. Hoe alles ook verliep, keer op keer slaagden ze erin elkaar terug te vinden. Dit gaf haar heel even hoop over het feit dat hun dochter misschien toch nog te vinden was en niet volledig uit hun levens gerukt werd. Er moest een manier zijn om dit recht te zetten, ze had deze eenzame maanden en momenten vol pijn niet voor niets beleefd.
"Now show us the room," bracht Louis kil uit en ze voelde diezelfde kilte over haar heen vallen.
Hoe kon iemand zo genadeloos zijn. Van een God was het te verwachten, maar hoe kon iemand die hoorde zorg te dragen voor anderen, zo harteloos zijn? Moeizaam volgde ze het andere tweetal de gang op en begon zwaarder te ademenen door de moeite die ze moest opbrengen om vlot rond te bewegen. Het weinige eten en het verdriet had een groot stuk van haar kracht opgeslorpt, maar ze was vastberaden om uit te vissen waar haar dochter was. Nu ze de kracht had gevonden om het klooster effectief te doorzoeken en daarbij nonnen te bedreigen, zou ze haar dochter ook vinden. Al vreesde ze voor het onvermijdelijke, ze hadden hun dochter allang ergens anders ondergebracht...
Het werd nogmaals bevestigd bij de aanblik van het lege baby bedje dat de tranen weer in haar ogen deed springen. Louis reageerde woest, hij schreeuwde en greep Anne opnieuw beet. Het stelde Clara echt teleur dat iemand die haar maanden gesteund had, hen zoiets aandeed.
"I don't think so, but I have a plan," zei Clara die haar stem terugvond na hard te slikken en de tranen tegen te houden, desondanks klonk haar stem nog steeds stil en beverig alsof ze elk moment kon breken.
Met haar hand in de zijne stonden ze op de gang en ze voelde zijn frisse vingers op haar gloeiende voorhoofd, koortsig door de vermoeidheid en de zorgen. Net op het moment dat ze haar mond opende om te antwoorden, dat hij alles al deed wat in zijn macht lag, stopte haar hart met slaan.
Clara liet Louis' hand uit de hare vallen en gesteund met een stoot adrenaline schoot ze weg als een pijl uit een boog de gangen door. Blind op het gevoel afgaande, liep ze hoeken om tot ze op een jonge non stuitte die het kleine bundeltje stof tegen zich aan gedrukt hield. Als Clara zichzelf had kunnen zien, zou ze begrepen hebben waarom de vrouw zo makkelijk de baby aan Clara overhandigde. Op dat moment had ze álles gedaan om haar gezin te herenigen en dat leek iedereen in het klooster te beseffen. Vanaf ze de huid van het kleine gezichtje tegen haar hals aanvoelde, werden haar wangen weer nat en ze moest haar benen onder bedwang houden om niet op de grond neer te zakken, maar net door te gaan.
"Take her, no matter what, keep her safe even if you have to leave me behind," drukte Clara haar geliefde op het hart als ze zich naar hem omdraaide.
Nu zouden ze écht vluchten en als ze zelf niet in staat was om snel genoeg weg te gaan, dan zat er niets anders op dan hun dochter veilig te stellen. De liefde tussen haar en Louis was alomvattend, maar niets op de wereld was belangrijker dan het onschuldige wezentje in haar armen, zelfs de relatie tussen haar en Louis niet. Mocht hij tijdens hun vlucht de keuze moeten maken, moest hij haar achterlaten. Het was zeker dat de zusters hen nu niet zouden tegenhouden, te weerloos tegen Louis en zijn wapens. Echter betekende dat niet dat ze geen bericht zouden sturen naar de stad om de mannen van haar vader en omliggende bewaking te alarmeren. Ze moesten hier weg en snel.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Clara niets terug zei, was de manier waarop ze plotesling doelgericht van hem weg schoot genoeg antwoord voor Louis om te begrijpen dat hij gelijk had. Daarmee het besef dat hun kindje hier nog was, liet zijn hart een slag overslaan, maar reageerde hij alsnog razendsnel door Clara te volgen. Hun vermoeden werden waarheid toen Clara op een van de jongere zusters afliep die zonder twijfel de baby aan haar overdroeg. Voorzichtig zette Louis een paar passen in haar richting en keek van Clara naar het kleine kindje in haar armen. De wereld om hem duizelde, de geluiden en daarmee het gehuil dat langzaam minder werd hoorde hij niet eens. Het gevoel was haast te veel voor hem, blijmoedig omdat hij eindelijk na al die maanden zijn geliefde had terug gevonden en daarbij zijn dochter van wie hij niet eens wist dat ze geboren was, maar tegelijkertijd angstig dat haar iets zou kunnen overkomen, vooral nu ze nog niet veilig waren. Het zorgde voor tranen in zijn ogen en koud zweet op zijn rug.
''I will never leave you again, both of you.'' Beloofde hij Clara, eenmaal hij zijn stem had teruggevonden. Hij voelde het in zijn hart dat hij het zover nooit zou laten komen. ''We have to go,'' Hij was eindelijk in staat om zijn blik van het tweetal los te laten en ontdekte toen dat de gang om hun heen leeg was. Ongetwijfeld zouden de nonnen inmiddels iemand onderweg hebben gestuurd om hulp te halen in de stad en dus hadden ze geen tijd te verliezen. ''We'll find a farmer nearby, we'll arrange something.'' Zei hij terwijl ze begonnen met lopen. In de nabije omgeving waren boerderijen genoeg, het was alleen een kwestie van de juiste mensen vinden die bereid waren hen te helpen.
Eenmaal buiten bij zijn paard verwisselde hij ten eerste zijn mantel voor een donkere kleur, zodat ze minder zouden opvallen en Louis niet langer werd gezien als een tempelier. ''I can walk, you and the baby can sit on the horse.'' Stelde hij voor, zodat ze in ieder geval niet een heel eind hoefde te lopen totdat ze iets beters hadden geregeld, aangezien het haast onmogelijk zou zijn om samen te rijden. Daarbij stopte hij de spullen die Clara had meegesmokkeld in een van de zadeltassen en draaide zich tenslotte naar haar om. ''Let me help you,'' zei hij zacht, waarna hij zacht een kus op haar lippen drukte om haar daarna voorzichtig in het zadel te tillen, waarbij ze nog steeds hun kindje in haar armen had. Daarna greep hij de teugels van het paard en trok het zachtjes mee in een richting weg van de stad en het klooster.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het viel Clara op hoe de tranen in Louis’ ogen sprongen en het zette zijn woorden nog meer kracht bij. Hun beloftes waren tot nu toe altijd waar gebleven, geen van beide had er ooit één gebroken, echter hadden ze nog nooit een betere belofte afgelegd dan deze. Ditmaal zouden ze elkaar nooit in de steek laten. Als Louis dit zei, geloofde ze hem. Hij was een man van zijn woord.
Haastig volgde Clara zijn bevel op. Louis had gelijk, ze moesten gaan en zo snel mogelijk. Graag zou ze stilstaan bij verschillende dingen zoals hoe hij haar teruggevonden had, waar hij al die tijd was geweest en bovenal wou ze gewoon tijd met hem en hun dochter doorbrengen in alle rust en stilte. Daar kwam er nog bij kijken dat ze een naam in gedachten had, maar deze nog nooit luidop had durven uitspreken. Eleonora. Het was nog een raadsel wat Louis in gedachten had. Hij was sowieso compleet niet voorbereid om zoiets te beslissen en ze hoopte alsnog dat dit iets was wat ze echt samen konden bespreken binnenkort.
''We'll find a farmer nearby, we'll arrange something.''
Het idee van Louis klonk goed dus knikte ze gehaast tijdens het stappen. Er zou in de nabije omstreek wel iemand zijn die hen een kar kon verkopen waar ze op kon rusten. Het was alleszins zeker dat haar lichaam tegen veel bestand was, maar er begon een einde aan haar krachten ze komen.
Als Louis zijn mantel verwisselde had Clara even de kans gehad om hem echt in zich op te nemen. Hij was echt een prachtige man, daar viel niet over te twisten. Met een kleine glimlach op haar gezicht, ontfermde ze zich daarna over haar kindje. Met haar vingertoppen streek ze over het kleine wangetje en stond verliefd te staren naar het kleine bundeltje. Pas als Louis haar vastnam, schrok ze weer op uit haar trance. Haar hart bonkte in haar keel bij zijn aanraking en als haar blik de zijne kruiste voelde ze nog steeds diezelfde verliefdheid opvlammen diep vanbinnen.
Echter zorgde een pijnscheut eenmaal zittend op het paard, dat dat het gevoel behoorlijk temperde. Aangenaam was het zeker niet en haar buikspieren aanspannen om niet weg te zakken was een regelrechte hel. Niets leek nog te werken zoals het moest en ze greep de hals van het dier beet voor steun. Met haar andere hand hield ze hun dochter stevig tegen zich aan, maar het was niet ideaal.
“You will have to hold me,” zei Clara en probeerde haar gezicht niet te vertrekken van de moeite en pijn. Paardrijden zou ze hierna wel een poosje mijden. Het was haalbaar, maar absoluut niet aan te raden of aangenaam.Gelukkig leken de meeste boerderijen niet veraf te zijn en was de omgeving nog stil en rustig, vrij van enige zichtbare bedreiging.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis draaide zich om naar Clara zodra ze aangaf dat hij haar zou moeten vasthouden en knikte. Ze had gelijk, in haar toestand was de kans veel te groot dat ze anders van het paard af zou vallen, zeker als de rit wel eventjes zou duren. ''Yeah, you're right, I'm sorry...'' Zei hij toen spijtig. De rit zou dan wel niet zo prettig zijn voor het paard, zeker nadat Louis al de hele dag gereden had, maar het was even niet anders. Lopen was voor Clara sowieso geen optie.
Hij zette een van zijn voeten in de stijgbeugels waardoor hij even later gemakkelijk in het zadel gleed en sloeg daarna zijn armen om Clara heen, beide om de teugels te pakken en haar de steun te geven die nodig was. ''You know, I thought about this moment every day, about seeing you again. I just never imagined it to be like this.'' Gaf hij toe, terwijl het paard in beweging kwam en hij terug dacht aan al die dagen dat hij op reis was en zich voorstelde hoe het zou zijn om Clara terug te zien. Ergens had hij wel verwacht dat haar vader haar misschien inmiddels aan aan ander verloofd zou hebben of in ieder geval een poging daartoe, dit was in ieder geval wel het laatste wat hij verwacht.
In ieder geval waren ze nu samen. In ieder geval hadden ze nu het kindje waar ze maanden geleden voor een kort moment naar uit hadden gekeken, ookal was hun ultieme geluk al snel veranderd in wat ervoor gezorgd had dat ze maanden uit elkaar waren geweest.
''Did you think of a name yet?'' Vroeg hij toen, zijn stem kalm en zacht, zijn blik kort op hun kindje gericht dat verwikkeld in haar armen lag. Het maakte ongekende gevoelens in hem los maar bovenal maakte het hem intens gelukkig om met zijn twee grote liefdes samen te zijn. Hij begreep inmiddels dat niks hem beter kon laten voelen dan zij alletwee.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara was opgelucht eenmaal Louis tegen haar rug duwde met zijn borstkas en ze zich een beetje ontspannender kon bewegen mee met het paard. Zijn armen gaven haar een veilig gevoel alsof niets of niemand haar kon raken, zolang ze maar veilig weggeborgen zat tussen zijn brede, sterke armen die haar tegen alles zouden beschermen.
''You know, I thought about this moment every day, about seeing you again. I just never imagined it to be like this.," gaf Louis toe en Clara begreep onmiddellijk wat hij bedoelde. Dit had ze zelf ook nooit verwacht. Op het moment dat hun paden uiteen weken had ze volgehouden dat ze iets zou maken van haar leven en in haar eentje zou wachten op zijn terugkomst waarna ze een heldhaftige vlucht zouden maken met hun tweetjes. Daarna was dat idee niet langer mogelijk en toen had ze verwacht zwanger in Louis' armen te kunnen schuilen om het mooiste moment met hun tweetjes mee te maken, veilig weg van de wereld onder het goedkeurende oog van God.
Echter was alles nog zoveel anders verlopen. Louis had pas geweten dat hij zijn kind niet verloren was op het moment dat hij Clara's kamer instapte. Zij was alleen bevallen en nota bene waren ze haast hun dochter kwijt aan de grillen van het lot.
"I thought about it a lot too, I just... It's just so disappointing that faith had this awful destiny prepaired and we nearly didn't find eachother or lost our child... I can't wrap my mind around that..." bracht Clara uit.
De gedachte dat dit met enkele dagen verschil zo anders had kunnen aflopen was vreselijk. Het zorgde ervoor dat ze zichzelf dichter tegen Louis aandrukte en hun dochter nog steviger in haar armen hield, bang voor alles wat er nog lag te loeren in de toekomst.
"I did think of some, I just couldn't decide without you. Eleanor, maybe Eve or Rosalind," somde Clara op.
Voorlopig had ze nog te weinig tijd met haar dochter doorgebracht om echt over de perfecte naam te kunnen nadenken en ze hoopte dat Louis op slag iets passends kon bedenken. Hoewel ze geen fut had om zich druk te maken over een babynaam, besefte ze wel nog hoe belangrijk dit was. Tenslotte had iedereen recht op een naam en in dit hectische leven verdiende hun kind het om zo snel mogelijk echt in hun gezin thuis te horen en haar ouders haar prachtige naam uit te horen spreken.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het was een opluchting voor Louis om te horen dat Clara net zo over hem had gedacht, over het moment dat ze elkaar weer zouden zien en herenigd zouden zijn. Hij had vaak genoeg getwijfeld aan het wederzijdse geluk, maar nu ze samen waren wist hij zeker dat er geen andere plek zo juist zou zijn voor hen. Ondanks alles wat ze hadden moeten overbruggen om dit moment waar te maken.
''Don't worry. God always had a plan for us, otherwise I wouldn't be here. You're safe now, both.'' Hij had zijn geloftes als tempelier dan misschien wel verbroken, hij geloofde nog steeds in de genade van God. Als ze niet bij elkaar hoorden, waarom zou hij dan nu hier bij haar zijn?
Het idee om zover bij haar vandaan te zijn zorgde ervoor dat hij nog dichter tegen haar aankroop en teder zijn lippen in haar nek drukte om een kus te geven. Zijn blik was kort op de baby gericht die ze verschuild in haar armen hield, daar waar zijn polsen waren en bijna het gevoelige babyhuidje konden aanraken. Keer op keer als hij zich besefte dat ze een kindje hadden en dat hij vader was geworden, overspoelde dat hem met verschillende emoties. Het was zoveel wat hij in korte tijd moest opnemen en dat zorgde ervoor dat hij het bijna niet kon geloven.
''I'd love to call her Eleonora.'' Bracht hij zachtjes uit na even nagedacht te hebben. Tijd om over een naam te hebben nagedacht had hij natuurlijk niet, en Clara genoeg. Toch was het voor hem geen moeilijke keuze. ''It sounds beautiful. It fits her.''
Ze mochten dan nog wel een lange weg te gaan hebben, maar Louis was al super trots op wat ze bereikt hadden. Vooral Clara. Hij zou zich misschien wel altijd schuldig blijven voelen over het feit dat hij niet bij haar eerste zwangerschap kon zijn, maar beloofde haar daarom ook dat hij hen vanaf nu nooit meer alleen zal laten. Nooit.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"I wish we had a plan too," grapte Clara.
Het verbaasde haar dat ze gezien de situatie nog enigszins goedlachs bleef. Al was het waar, hadden ze maar een plan. Hadden ze maar een concreet plan om tot hun doel te komen: ergens gelukkig te worden met hun gezin. Nu hadden ze niets, geen kleren, geen eten, geen drinken en geen dak boven hun hoofd. Dit werd nog een moeilijke tocht. Zeker op het vermoeide paard met een kind dat elk moment honger kon krijgen en een pas bevallen vrouw die vanbinnen aan het sterven was door dit helse ritje.
Het enige dat haar gaande hield, was de aanblik van haar rustige kind en Louis die vederlicht een kus in haar nek drukte. Zo'n kus die begon als een warm tintelend gevoel en uiteindelijk haar volledig in vuur en vlam zette. Zijn antwoord op haar naamvoorstellen, maakten het alleen beter. Nu werd alles echt, kwam alles heel dichtbij. Dit was het, dit was de droom van hen beide.
"Eleonaro," herhaalde Clara zacht en liet haar blik zakken naar haar dochter.
Louis had gelijk, het paste bij haar. Statig en toch perfect voor een lieflijke roepnaam. Zelf mocht ze dan wel haar adelijke titel kwijt zijn, maar haar dochter zou als een prinsesje behandeld worden. Dat was tenslotte het plan. Louis zijn belofte om hen nooit meer alleen te laten, geloofde ze. Zelf wou ze ook nooit nog dat hun paden scheidden.
"They have a carriage, even three, we should try to buy them," zei Clara gehaast als ze langs een boerenerf passeerden.
Nog steeds waren ze dicht bij het klooster en bij het gevaar, maar dit kon hun oplossing zijn. Een kar reed trager, maar het zou ervoor zorgen dat ze langer onderweg konden zijn. Bovendien konden ze misschien wat nieuwe kledij afkopen om zichzelf nog meer te verhullen. Wat eten kon ook geen kwaad.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis glimlachte zwakjes op Clara haar reactie. Het was begrijpelijk, alles leek momenteel zo onzeker. Vooral na alles wat ze hadden doorstaan was het moeilijk te geloven dat het in de toekomst anders zou worden, beter.
Zijn blik was op het erf gericht eenmaal Clara opmerkte dat ze een kar hadden die ze konden afkopen. Meteen bracht een sprankeltje hoop hem tot leven en leek hij al zijn energie terug te vinden die hij Nodig had. ''I'm sure they can miss one, for the right price....'' Hij trok aan de teugels van het paard waardoor ze nu het erf opliepen en de boerderij steeds dichterbij kwam. Er brandde nog licht en op het moment dat Louis uit het zadel wilde glijden werd de deur geopend en kwam er een oudere man naarbuiten, nieuwsgierig en op zijn hoede voor wie zo laat zijn erf kwam oprijden. ''Good evening, sir.'' Bracht Louis uit, terwijl hij nu van zijn paard afstapte maar nog steeds een hand achter Clara haar rug hield. Hij keek haar even aan om er zeker van te zijn dat ze geen pijn had, maar legde ondertussen ook discreet zijn vrije hand om zijn zwaard, nietwetend of hij deze man kon vertrouwen of niet.
''We were travelling by and were wondering if we could buy one of your carriages... Our last carriage broke down and my wife just gave birth to our daughter. I just want her and the baby to travel comfortable and safe...''
Het verbaasde Louis enigszins hoe gemakkelijk een kleine leugen over zijn lippen rolde, al wist hij dat hij niet anders kon om het verhaal geloofwaardig te laten lijken. De waarheid vertellen was geen optie, en op dit moment wat hun veiligheid belangrijker dan eerlijkheid.
De man bleef nog wat vijandig in de deuropening staan maar kwam uiteindelijk wat dichterbij. ''You both look exhausted,'' beoordeelde hij eenmaal hij van Louis naar Clara keek. ''Please come inside, my wife will make you some food and you can wait,'' zei hij tegen Clara, ''While I will help you with the carriage,'' stelde hij voor en een hoop stres viel van Louis' schouders. ''Thank you.'' Zei hij, waarna hij zich omdraaide naar Clara om haar van het paard te helpen. ''See? We'll make this work.'' Zei hij zachtjes, met een kleine glimlach op zijn gezicht.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara genoot van de warmte en rust binnen. Daar kon ze sinds dagen eindelijk een hap door haar keel krijgen en met smaak iets eten terwijl ze ontspannen een praatje deed over het moederschap. Als dit haar toekomst was, op een klein boerderijtje haar dagen doorbrengen in fijn gezelschap en met haar dochter dicht bij zich, dan was haar leven perfect.
In het begin had ze haar 'thuis' nog gemist, maar niets voelde nog als thuis als Eleonora of Louis niet in de buurt was. Zelfs haar vader miste ze niet. Hun band was complex geweest, maar dit vergaf ze hem nooit. Dat hij haar dochter had willen afnemen was onvergeeflijk en ze kon het niet begrijpen dat hij haar dit wou aandoen.
Eleonora was opnieuw ingedommeld en Clara nam net een laatste hap van haar eten als Louis terug de boerderij instapte. Clara vermoedde dat alles gereed was voor hun verdere reis en loom kwam ze in beweging. Zijn woorden waren bij haar blijven hangen, net voor ze naar binnen ging met Eleonora. 'We'll make it work', hij had gelijk, dit ging lukken. Voorlopig was er nog hoop en die hoop ging ze niet zomaar loslaten. Hartelijk nam ze afscheid en met wat munten beloonde ze de boer en zijn vrouw. Het was teveel dat ze hen gunde, maar dit kon het begin betekenen van de toekomst van haar gezin. Zonder die kar zouden ze nergens raken en hoe sneller ze verder konden reizen hoe meer kans om nooit meer gevonden te worden. Gelukkig was ze hier op grondgebied waar ze niet snel als gravin kon herkend worden.
"Let's go," zei ze zacht tegen Louis en legde Eleonora heel even uit haar armen in het zachte hooi op de bodem van de kar.
Clara nam van de gelegenheid gebruik om iets te doen wat ze al vanaf het eerste moment had willen doen. Ze sloeg haar armen om Louis heen, drukte zich dicht tegen hem aan en sloot haar ogen vanaf ze zijn lippen tegen de hare voelde. Heel even bleef alle tijd weer stilstaan, net zoals op het moment dat ze Eleonora voor het eerst in haar armen had gekregen. De liefde voor haar dochter was eindeloos en onvoorwaardelijk, maar de liefde voor Louis ging ook diep en de kus slorpte al haar gedachten even op. Het liet haar hart sneller slaan en het voelde alsof ze eindelijk wakker werd uit een nachtmerrie die maanden had geduurd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld