Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The dicatorshop of gifts schrijf

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Zodra het idee van de ontgroening door Mart werd geopperd, werd het in ieder geval een stuk rustiger in de kamer. Rhys had zelf nooit een eigen ontgroening meegemaakt. Toen hij zeven jaar geleden op het eiland aankwam was daar ook helemaal geen tijd voor. Hij ging van experiment naar experiment met weinig tussenruimte, en als hij dan eens op zijn kamer kwam waren zowel hij als zijn kamergenoten absoluut uitgeput. Zijn kamergenoten hadden daarnaast ook helemaal geen zin om naar de isolatie gestuurd te worden. En als iemand die net een nachtje in de isolatie had gespendeerd, kon hij die logica niet betwisten.
Alhoewel hij zelf geen ontgroening had ontvangen, was hij bij verschillende aanwezig geweest. Vaak bleek het wel een effectieve manier te zijn om nieuwelingen te leren kennen en te kijken waar zij precies van gemaakt waren. Daarnaast kon er bij een ontgroening praktisch worden ondervonden wat er precies op het eiland gebeurde, want gaven werden daar vaak meer dan genoeg gebruikt. Maar de risico's waren voor Rhys regelmatig iets te zwaar geweest. Als ze gesnapt zouden worden, dan zaten ze allemaal in zeer grote problemen, problemen waar ze niet snel onderuit zouden kunnen komen. Hij ging dan ook eigenlijk alleen mee als hij dacht dat het die avond wel veilig zou zijn om mee te gaan. Misschien dat hij zo saai over was gekomen tegenover zijn oude kamergenoten, maar de isolatie of extra experimenten was niet altijd waar hij naar aan het zoeken was.
Toen zij zich weer op een eerder ontstaan gesprek richtte en de ontgroening even losliet, was hij blij om te zien dat Dylan in ieder geval wat gekalmeerd was. Ondanks dat een specifieke kamergenoot hem toch nog een beetje zat uit te dagen, leek hij er zich wat minder van aan te trekken dan eerst. Maakte hij zich nog zorgen? Misschien een klein beetje. Dylan had dan wel gezegd dat hij zich er niet druk om hoefde te maken, maar hij wist zeer goed dat uitgedaagd worden niet fijn kan zijn. En dan al voornamelijk in het lichaam van een kind die nog wel eens wat driftiger kan zijn. Dylan's antwoord op de vraag van het nieuwe meisje, die zich overigens had voorgesteld als Amaryllis, was vanuit dat oogpunt misschien ook begrijpelijk.
Rhys besloot zich weer te richten op het gesprek met Julian. Hij kon wel raden dat hij naar antwoorden snakte, en Rhys wilde deze ook zeker wel geven. Het was handig om iets te weten over wat er vanaf morgen naar hem toe zou komen, maar toch wilde hij de jongen nog een beetje beschermen. Hij had een stel zware weken tegemoet, en als Rhys nu al zou vertellen wat de bedoeling van het eiland precies was en wat zich hier afspeelde, was de kans op een rustige nacht wel over. En vooral nu wenste hij hem die nog heel erg toe. Maar toch voelde het wel slecht om zo veel informatie te moeten achterhouden. Het kon ook waardevolle informatie zijn, om zich voor te bereiden, maar het was voor Rhys een flinke bom om in een keer te droppen. Het was misschien ook beter om het maar gewoon praktisch te laten zien, iets waar hij tijdens de ontgroening vast wel de kans voor zou krijgen. "Eigenlijk van alles, van lang tot kort..." even twijfelde hij over zijn antwoord, maar misschien moest hij stoppen met halve waarheden verkopen en iets eerlijker zijn, "en van een experiment waar je niks van merkt tot iets dat wat pijnlijker is...". Het was voor nu de netste manier om het te brengen. Het zou vast zorgen voor meer vragen, maar het waren vragen die Rhys zeker zou willen en zou gaan beantwoorden.
Na het emotionele verhaal van Amaryllis en toen hij merkte dat Julian niet gelijk meedeed met het voorstelrondje, besloot hij maar om de druk er iets vanaf te halen en zichzelf voor te stellen. Het was dan misschien geen vereiste door zijn oud-bewoner status, maar op een eiland zoals deze had je vaak meer aan vrienden dan aan vreemdelingen. Rhys wilde dan ook graag door bekenden omringd worden. In tegenstelling tot anderen kon hij over zichzelf een open boek zijn. Hij had geen probleem met praten over zijn tijd voor en op het eiland, of zoals Dylan eerder benoemde het praten over zijn ouders. Hij had geleerd zich langzamerhand iets meer open te stellen naar anderen. Er waren natuurlijk nog steeds heel wat dingen die hij voor zich hield, dingen die voor hem in ieder geval te pijnlijk waren om te delen, maar over de standaard dingen was hij zo open als maar kan.
"Nou, als we toch bezig zijn met voorstellen zal ik er ook wel voor gaan." Begon Rhys, "Ik ben Rhys, specifiek Rhys Lachlan Evans. Ik ben op het moment 21 jaar oud en ik heb een tijdje geleden mijn zevende jaar op dit eiland aangetikt". Hij stopte even om na te denken over zijn antwoord. Alhoewel hij het niet moeilijk vond om te praten over zijn ouders, moest hij wel goed zijn woorden kiezen. Ze zaten bij het verzet, en dat viel soms niet in elke kamer even goed. "Mijn ouders hadden een ondergrondse schuilplaats voor iedereen die door het beleid van de Frostkingstones was geraakt, en spoedig hulp nodig had die door de machthebbers niet werd gegeven. Het ging altijd goed tot een bepaalde dag een lange tijd geleden.. En ja, ik denk dat je dan wel kan raden wat er is gebeurd." Rhys wist goed wat er in dit land gebeurde met verraders. Met al de tijd die hij op het eiland had om na te denken, was hij zijn hoopvolle houding snel verloren. Het vertrouwen dat hij ze in levenden lijve na al het gedoe op het eiland zou kunnen opzoeken was verdwenen. "En dat was het belangrijkste wel, mocht je meer willen weten, vraag maar raak!"

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Marten zijn poging om een gesprek op gang te brengen waarbij ook de stille nieuwkomers aan het woord kwamen had gewerkt. Met een oor luisterde hij half, anderzijds dwaalden zijn gedachten alweer af. Het was niet zozeer dat hij daadwerkelijk geïnteresseerd was in wie zij waren of waar ze vandaan kwamen. Of althans, zo liet hij meestal blijken. Het was makkelijker om te doen alsof zijn haat voor de wereld groter was dan andersom. Het was makkelijker om van zich af te bijten alvorens iemand gemene dingen tegen hem kon zeggen. Voor Marten was zijn hele leven een grote leugen geweest. Als kind was hij niet zo’n monster. Hij was liefdevol opgegroeid. Zijn moeder gaf hem alle liefde van de wereld. Zijn vader was zijn grootste voorbeeld. Dat was immers zo, totdat hij erachter kwam hoe de Frostkingstones door de rest van het volk werden gezien. Pas toen, al was hij nog jong, misschien een jaar of zeven, toen begon hij in opstand te komen. Het begon op zijn plek te vallen, de gemene blikken van het huishouden, de torenhoge hekken en goed beveiligde muren om zijn huis, het geschreeuw van protesters als hij zich buiten in de tuin waagde. Natuurlijk begon hij vragen te stellen aan de eettafel. Zijn ouders konden hem de mond niet snoeren, en zijn vader gaf daarvan de schuld aan zijn moeder die hem niet goed had opgevoed. Die hem niet geleerd had zijn mond te houden. De beelden van zijn vader, die complete grip op zichzelf verloor tijdens een laat diner stonden op zijn geheugen gebrand. Als kind bewonderde hij zijn vader, omdat hij machtig was, dapper en sterk, een belangrijke gerespecteerde man. Nu besefte hij dat zijn vader niet bewonderd werd, hij was angstaanjagend. En zijn moeder was misschien nog wel het grootste slachtoffer. Hij herinnerde het geschreeuw, de verwijten van zijn vader, en zijn moeder die beschermend voor Mart in verdediging kwam. Het begon met een klap in het gezicht die haar het zwijgen oplegde. Maar dat was slechts één avond van het aantal jaren dat volgde.
Zijn vader had de macht en gebruikte het op de verkeerde manier. Het volk werd de dupe van zijn hebzucht en wreedheid, zelfs zijn eigen familie bleef niet gespaard. Hij was een verschrikkelijk, egoïstisch, een lelijk monster. En zijn vader was dat voor hem, en zijn vader weer voor hem. Ze hadden een imperium opgebouwd en het werd met de generaties alleen maar erger en erger.
Zo wilde Marten niet zijn.
Hij had met open ogen toegekeken hoe de Frostkingstones het land de afgrond in werkte en hoe zijn vader zijn frustraties altijd met geweld op zijn moeder africhtte. Mart was vastberaden dat hij alles behalve zoals zijn vader wilde worden. Voor hem was er nog hoop, zijn hart was nog niet zo verrot als dat van zijn vader. Maar wat kon een kind doen tegen een rijk zo machtig en groot? Zijn pogingen tot een betere toekomst waren een lachertje voor zijn vader en bij elke stap in de juiste richting voelde hij de moed steeds verder wegzakken. Hij was machteloos en werd vooral moedeloos. Zelfs het personeel in huis waar hij aardig tegen probeerde te doen keken hoofdschuddend weg en verafschuwden hem zonder enige reden. De wereld had een oordeel over hem gevormd alvorens hij een eerlijke kans had gekregen.
Zijn hoop en moed waren een uitgedroogde put en in dat geval kon hij beter het monster zijn dat iedereen dacht dat hij was.
‘’Amaryllis,’’ Herhaalde hij haar naam nadat het nieuwe meisje zich had voorgesteld. ‘’Het betekent ook trots en vastberadenheid. Het zijn sterke winterbloemen.’’ Zijn kennis over planten en bloemen kwam uit de boeken van zijn vader’s bibliotheek, dus was hij tenminste nog ergens goed voor geweest. Al had hij zich vooral verdiept in giftige planten. Als kind dacht hij dat hij misschien nog wel eens vader kon vergiftigen namelijk.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. Ze wist niet wie de Frostkingstones waren? Het verbaasde niet alleen hem, gelukkig deed Dylan de inlichting. Marten keek geamuseerd toe hoe Dylan voorzichtig wist te vertellen wie de Frostkingstones waren zonder erbij te zeggen dat het zijn eigen achternaam ook was. Marten wilde nog een opmerking maken, maar hield zich dit keer in. Misschien was het eerst wel voldoende voor vandaag.
Het was hem opgevallen dat de nieuwe jongen de fles niet aannam. Marten kon de groepsdruk wel opvoeren, maar haalde op dit moment zijn schouders op. ‘’Zelf weten. Je zou het nog nodig kunnen hebben,’’ zei hij enkel. De jongen deed niet erg veel moeite om zich ook in het gesprek te mengen en Rhys verloste hem ook nog eens van zijn lijden om eerst het woord te nemen, waarop Mart rolde met zijn ogen. De newbies een beetje onder druk zetten en bang te maken was juist waar hij plezier in had!
Na zijn voorstellen nam Mart dan ook weer het woord terwijl hij in de vensterbank leunde. ‘’Oké, ik ben Mart. Ik hoef geen geheim te maken over wie ik ben, iedereen weet dat mijn laatste naam Frostkingstones is.’’ Hij stopte een moment met praten voor een dramatische stilte voor hij weer verder ging. ‘’En verder heb ik er niks over te zeggen. Als je een oordeel over me hebt dan kan je dat recht in mijn gezicht zeggen en dan vechten we het buiten op het plein uit. En dan kan je je aansluiten bij het clubje dat ook een hekel aan mij heeft zoals ongeveer de rest van het eiland.’’ Zijn hele leven - met uitzondering van zijn moeder - had hij haat gevoeld en hij wist dat zelfs de stilzwijgende mensen wel een oordeel over hem hadden. Tegen nieuwelingen kon hij maar beter duidelijk zijn.
‘’En jij bent…?’’ Zijn blik droop weer af naar de nieuwe jongen die zich tot nu toe had weten stil te houden. Zo makkelijk kwam je daar bij Mart echter niet mee weg.
Ondertussen hoorde hij de bewakers roepen dat het bijna tijd was voor de avondklok. De lichten gingen uit, de deuren dicht, en er kon niet langer worden gepraat. Dat betekende twee dingen. Reina moest gaan opschieten, én, ze konden bijna aan de ontgroening beginnen. Tenminste nog iets wat Mart wel vrolijk kon maken.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Reina wist dat ze de tijd in de gaten moest houden; de avondklok ging bijna in en dat wilde ook zeggen dat de deuren zo dicht konden gaan. Als ze niet sneller zou werken, dan zat ze straks de hele nacht vast in de keuken en dat mocht niet gebeuren, natuurlijk.
Ze keek voorzichtig of één van de bewakers al dichtbij genoeg gekomen was en gelukkig voor haar was dat ook het geval. Reina aarzelde geen moment meer en nam gelijk zijn gedachten over. "Niets te zien, we kunnen door," zei deze tegen zijn collega en de twee liepen weer door. Reina kon opgelucht ademhalen en probeerde zo snel ze kon weer terug te gaan naar de zaal. Natuurlijk zorgde ze ervoor dat ze niet gesnapt werd, maar het was haar in elk geval gelukt om nog binnen de tijd terug te zijn in de kamer. Eenmaal daar zocht ze gelijk haar bed op om daar even op adem te kunnen komen. Niet zozeer vanwege het rennen, maar dat hele gedachten overnemen werkte gewoon vermoeiend.
"Je kan zeggen wat je wilt, maar ik heb het wel mooi geflikt," zei Reina tegen Mart. Ze nam de lucifers uit haar zak en gaf deze aan hem. "Hier heb je ze. Ik heb zelf ook nog een mooie souvenir meegenomen," glimlachte ze scheef. "Heb ik nog wat gemist of ben ik nog op tijd voor de ontgroening?"

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Goed. Zo een groep kon maar een ding betekenen; chaos. Heel veel chaos. Toen ze iets hoorde over een ontgroening grinnikte ze zachtjes. Ja, ze had gelijk. Het was chaos. En de mensen kennende zou het alleen nog maar meer worden. Veel had Aurora niet gezegd. Zelf was ze absoluut geen fan van een ontgroening. Nouja, ze was gewoon geen fan van aandacht en het feit dat dit voor problemen kon zorgen. Dat was alles. Ze ademde diep in en zag hoe alles gebeurde. Veel was er niet aan te doen (of wilde ze er niet aan doen om eerlijk te zijn). Ze zou gewoon doen wat ze altijd al deed. Zich er stil bijvoegen of zich er helemaal niet mee bemoeien. De tweede optie klonk het beste en het makkelijkste, maar dat zou ook weer zo zijn gevolgen kunnen hebben. Misschien was het juist beter om zich erbij te voegen en (een beetje) mee te doen. Zo zou er in ieder geval iets minder gezeik van de kamergenoten komen... toch? Dat klonk best logisch. Het was logisch. Dit zou kunnen zorgen voor gezeik, maar als ze achter zou blijven en ze wellicht betrapt zouden worden (komop hoe groot was de kans dat ze werkelijk betrapt zouden worden, best groot.) zou zij waarschijnlijk degene zijn die aangewezen werd. Dacht ze hier te moeilijk over na? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk had het allemaal wel meegevallen en kon ze gewoon doen en laten (tot hoeverre dat daar werd toegelaten) wat ze wilde. Ze hoefde zich eigenlijk helemaal geen zorgen te maken over dingen, maar goed, dat was nou eenmaal haar manier van leven. Dat deed ze en daar zou weinig verandering in komen. De muur voelde koud toen ze zich er vanaf duwde en weer bij de groep ging staan. Wie weet, misschien zou er nog iets onvergetelijks gebeuren.

Kelloggs
Wereldberoemd

Kelloggs schreef:
De opmerking die Amaryllis enkele seconden geleden had gemaakt, waren helaas niet goed in de smaak gevallen bij het kind. Ze begreep echt wel dat de woorden die ze had gesproken, niet al te netjes waren. Echter vond ze de woorden die ze terugkreeg, even ongepast. “Ik mag dan wel nieuw zijn, maar dan hoef ik me nog niet aan te passen aan jullie.” Kaatst ze terug. “Ik begrijp dat er vast veel aan de hand is met alles en iedereen hier, daar heb ik ook alle respect voor. Maar zolang niemand iets vertelt of duidelijk maakt, zou ik ook niet kunnen ruiken dat er bepaalde dingen zijn waar niet over gesproken mag worden.” Diep van binnen begreep Amaryllis ook wel dat hij het goed bedoelde, doch kon ze gewoon niet tegen zijn manier van communiceren. - Omdat je nieuw bent geef ik je wel eventjes tips waar je je aan moet gaan houden -, kom toch aan? Dat breng je toch niet zo? Hij kon toch aangeven dat het een gevoelig onderwerp is zonder haar als persoon omlaag te praten?
De conservaties in de kamer vervolgde hun weg en Amaryllis had er moeite mee om alles bij te houden en te begrijpen. Zo hoorde ze iedereen hun voorstelronde aan en probeerde ze de namen bij de personen te linken. Zo stelde het kind zich voor als Dylan, waarna hij direct opnieuw de aandacht van haar opeiste. “Eerlijk gezegd niet nee. Zowel mijn familie als ik waren uitermate gelukkig. Waarom zou je iets willen opzoeken waarbij de kans aanwezig is dat het – het geluk dat je hebt kan verstoren? Daarbij had ik nooit erbij stilgestaan.” Ze haalde haar schouders een beetje op, om ze vervolgens weer terug te laten zakken. Zijn uitleg over de Frostkingstones was verbazingwekkend. Amaryllis kon begrijpen dat de Frostkingstones allesbehalve leuk waren voor het land en dat veel mensen onder hun moesten lijden en dat dit waarschijnlijk momenteel nogsteeds gebeurd.
De voorstelronde verliep langzaam verder en één voor één besloot iedereen zich voor te stellen, of althans... iedereen behalve het stille meisje en een van de jongens. Voordat Mart die jongen vraagt zich voor te stellen, hoort Amaryllis haar naam zijn mond verlaten. Met een vragende blik richt ze haar blik op hem. Hij vervolgd zijn zin al snel door te benoemen dat haar naam ook nog trots en vastberadenheid betekend. Een glinstering vormde zich in haar ogen terwijl er een kleine lach haar lippen siert. “Klopt.”. Het voelde goed dat hij dit wist. Het gaf haar een vertrouwd gevoel. Een gevoel dat iemand haar begreep, dat iemand haar kende.
Echter veranderde die glimlach al snel in een frons op het moment dat hij zichzelf voorstelt met de achternaam ‘Frostkingstones’. Hij vervolgde zijn voorstelrondje door wat doelloos te dreigen over dat als we hem niet mochten, we dat maar uit moeten vechten met hem. Iets wat Amaryllis nou niet bepaald van plan was om eerlijk te zijn. Dat was dan ook de reden dat ze besloot wijselijk haar mond te houden. Juist op het moment dat de rust terugkeerde in de ruimte en iedereen zijn woordje gedaan had, kwam Reina binnengestormd. Trots liet ze haar nieuwe aanwinst zien en vroeg ze of ze nog iets gemist had. Amaryllis had niet het idee dat zij degene was waarvan Reina antwoord wou hebben en besloot haar zwijgzaamheid voort te zetten.
Net op het moment dat Amaryllis zichzelf weer achterover op bed liet vallen, werd de deur met een harde knal geopend. “Kamerinspectie.” Meer dan dit woord, kwam er niet uit de man zijn mond. Samen met twee andere beveiligers rende hij de kamer in, om meteen alles te gaan doorzoeken. Amaryllis haar blik volgde hun terwijl ze zelf ook de kamer bekeek. Opzich was er niet veel bijzonders te zien – behalve de fles alcohol uiteraard. Amaryllis was blij dat de fles zich op dat moment niet meer in haar handen bevond, maar vreesde wel voor de rest van de personen in deze kamer.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian had gehoopt dat Rhys zijn antwoord hem wat meer gerust zou stellen en wat meer duidelijkheid zou brengen. Niets bleek minder waar. Voor elk antwoord, kreeg Julian er net zo veel, als niet meer, vragen voor terug. Experimenten op mensen. Verschillende experimenten…? ‘Ze doen niet bij iedereen hetzelfde?’ vroeg hij dan ook verbaasd. Als ze onderzoek deden naar het een of het ander zou dat het meest logisch zijn geweest. Er speelde dus duidelijk meer.
Julian was het hele voorstelrondje eigenlijk alweer vergeten en luisterde dan ook nog maar half. Ze deden experimenten op mensen, maar wat voor experimenten wilde duidelijk niemand hier los laten. Was het zo iets heftigs? Hij wist ineens niet meer of hij het allemaal wel weten wilde.
Julian schrok dan ook even op toen de jongen die hem de drank aangeboden had weer tegen hem sprak. Hij wist het ook wel zeker; hij hoefde geen drank. Hij gaf niks om alcohol en had ook niet het idee dat hij daar binnenkort verandering in wilde brengen. Hij had het helemaal niet “nodig”. Hij was niet van plan om domme dingen te doen. Daarbij leek het Julian nu ook niet erg verstandig om naar drank te grijpen als het allemaal te zwaar voor hem bleek. Zeker niet als het hier blijkbaar niet toegestaan was. Het laatste wat hij wilde was afhankelijk worden van iets dat zeldzaam en gevaarlijk was binnen deze muren.
Stil luisterde Julian naar wat Mart over zichzelf vertelde, al was dat niet heel erg veel. Wel kreeg hij meer en meer het idee dat hij wel aardig goed zat met zijn eerste indruk; dit was niet iemand waar hij ruzie mee wilde. Zeker niet als er inderdaad zoveel mensen een hekel aan hem hadden als Mart claimde.
Julian was even stil toen het dan toch zijn beurt was - en hij er ook eigenlijk niet onderuit kon. Hij had stiekem gehoopt dat ze hem gewoon vergeten zouden, maar dat was ook veel te mooi geweest. Hij luisterde nog even naar de stemmen van de bewakers op de hal, voor hij dan toch maar voorzichtig begon.
‘Ik ben Julian,’ vertelde hij aarzelend. ‘En ik heb oprecht geen idee waarom ik hier nu ben.’ Het was het uiterste minimum, een naam en meer niet, maar Julian hoopte dat ze er genoegen mee zouden nemen. Alles was momenteel al een grote vraag voor hem. Het laatste waar hij nu behoefte aan had was nieuwsgierigheid.
Hij was dan ook blij toen Reina terugkwam en tegen Mart begon te praten. De aandacht was weer bij hem weg. Dat dacht hij in elk geval, tot ze begon over deze “ontgroening”. Julian zag er tegenop en niet een beetje ook. Het was niet alsof hij er nu zo graag bij wilde horen? Hij was hier echt niet vrijwillig heen gekomen om zich bij een of ander clubje aan te sluiten. Hij zat hier gevangen, of ze hem nu accepteerden of niet.
Een tweede keer werd Julian in zijn gedachten gestoord. Alleen dit keer door iets waar hij al helemaal niet op zat te wachten. Een voorstelrondje was één ding. Je ineens paniekerig afvragen of je die fles drank teruggegeven had was een tweede. Julian kon het dan ook niet laten even opgelucht te zuchten toen hij zag dat hij die inderdaad weer aan Mart gegeven had. Waarschijnlijk was dat minder goed nieuws voor hem, maar Julian was toch echt even iets te opgelucht dat hij niet op zijn eerste dag direct in de problemen kwam.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan keek het nieuwe meisje aan en trok zijn wenkbrauwen op. “Je moet doen wat je wilt Amaryllis was het toch, het is maar een advies.” zei hij rustig tegen haar. Goed misschien kon hij het iets subtieler zeggen, maar dan nog. Hij vond dat hij het nog wel redelijk voorzichtig had gezien. Sommige zouden pas echt tegen haar flippen. Daarbij zij begon met de verkeerde opmerkingen. Het was waar, ze kon het niet weten. Ze wist niet eens wie zijn familie waren. Dus hij waarschuwde haar alleen maar dat het een gevoelig onderwerp was. Het was niet bedoeld om haar omlaag te praten, maar goed. Als ze het zo wilde opvatten, dan kon hij er niets aan doen. In elk geval was hij niet haar oppas. Als ze ruzie met iemand kreeg omdat ze over zijn of haar ouders begon, dan was het niet zijn probleem maar de hare. In elk geval als ze niet naar zijn advies wilde luisteren. Het verbaasde hem wel lichtjes dat de twee nieuwen geen reactie gaven over dat hij zich niets kon herinneren van zijn ouders. De meeste nieuwelingen vonden dat best vreemd. Vroegen zich af hoe dat mogelijk was. Ach ja, scheelde hem wat vragen beantwoorden.
Dylan knikte toen Amaryllis uitlegde waarom ze nooit het bos waren uitgegaan. Op zich kon Dylan dat ook wel begrijpen. Het was ook niet alsof er echt iets buiten het bos was om naar toe te gaan. De Frostkingstones hadden alles verpest. Hij kon zich nog herinneren dat hij dacht dat iedereen gelukkig was onder de regering van zijn familie. Iets wat zijn stiefvader hem vertelde. Maar toen de waarheid over zijn moeders geheim bekend werd, besefte hij al snel de duistere waarheid. In je eigen wereldje leven, klonk hem nog niet zo gek in de oren.
Stil luisterde hij naar de rest van het voorstelrondje. De nieuwelingen vatten Mart best goed op, maar ze leken hem ook geen mensen die op de voorgrond wilden komen te staan en dingen uitvechten. Op het eerste gezicht waren ze meer het stille type, zoals Aurora. Goed Amaryllis wist niet altijd hoe ze haar woorden moest kiezen, maar dat probleem had hij ook wel. Verder waren ze de rustige types. Eigenlijk had hij best medelijden met hen. Deze kamergenoten waren niet bepaald de juiste kamergenoten voor dat soort types. Elk van hen had zo hun eigen drukke momenten en maniertjes die behoorlijk wat aandacht opeisden.
Even liet Dylan zijn blik over zijn kamergenoten dwalen. Toen zijn blik op Julian viel, merkte hij dat zijn gezicht vol vragen zat. Arme jongen, met de seconde leken er meer vragen op zijn gezicht te verschijnen. Misschien moest Dylan wat meer duidelijkheid geven. Meer dan Rhys al gezegd had, maar durfde hij dat? Deels was het als een pleister. Dan was Julian er maar vanaf. Dan wist hij het, maar aan de andere kant? Het was ongelofelijk en zouden ze hem dan niet gewoon nog banger maken? Gelukkig hoefde Dylan er niet lang over na te denken, aangezien Reina alweer binnen kwam met de lucifers voor Mart zijn dare. Dylan vroeg zich nog steeds af hoe uitgerekend Mart aan de verboden dingen kwam. Reina was nog best makkelijk met haar gave, maar Mart? Zouden er bewakers zijn die hem nog zagen als een echte Frostkingstone? Dat hij er zo aan kwam? Nee, Mart zou niet meer gebruik maken van zijn naam op die manier. Hij schaamde zich er niet zoveel voor dat hij het verborg, maar hij was er ook niet trots op. Het was niets voor Mart om zijn naam voor zoiets te gebruiken. Daarnaast betwijfelde Dylan of er een bewaker of zo naar hen zou luisteren. Zelfs als ze de Frostkingstones naam zouden gebruiken. Misschien eerder naar Mart dan hem, maar dan nog was de kans klein. Hun familie had hun de familiemacht afgenomen.
Stil luisterde Dylan naar wat er verteld werd over de ontgroening, toen plotseling de deur open geknald werd en er drie bewakers de kamer in kwamen. Geschrokken keek Dylan op en sprong achter Rhys. In deze vorm mocht hij echt niet gezien worden door de bewakers. Je mocht alleen met toestemming je krachten gebruiken en Dylan had geen toestemming voor de zijne. Daarbij kon hij niet zomaar terug veranderen met de nieuwen in de buurt. Stil greep hij Rhys zijn shirt vast, terwijl hij luisterde hoe de bewakers de kamer doorzochten. Hadden ze Reina betrapt op de dare? Dat moest wel, waarom zouden ze anders de kamer doorzoeken? Het was hun eerste dag hier in deze kamer. Vaak werden smokkelwaar achtergelaten in de vorige kamers of weggedaan. Het was een te groot risico om er teveel mee te lopen tenslotte.
Dylan slikte even toen hij één van de bewakers hem zag aankijken en hoorde vragen sinds wanneer er een kind op deze kamer was ingedeeld, waarna een andere bewaker zei dat dat niet het geval was.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De discussie tussen Amaryllis en Dylan was… Enigszins vermakelijk. Misschien door zijn kinderlijk uiterlijk, of om het feit dat hij gewoon opmerkingen maakte die anderen uitlokken, leek hij vandaag het slachtoffer te worden van meerdere discussies. Al gaf het wel gelijk een eerste indruk die van het nieuwe meisje, al had hij zo’n felle reactie niet direct bij haar verwacht. Het verastte hem, in positieve zin. Ze leek even onder de indruk dat hij de betekenis van haar naam wist aan te vullen, maar de uitdrukking betrok al gauw toen Mart zijn achternaam benoemde. Het deed hem niet zoveel, het was een reactie die hij inmiddels gewend was.
Tegen de tijd dat Reina weer terug in de kamer was gestormd, leek Marten al weer bijna vergeten dat ze was weggeweest. En aan de manier waarop ze was binnengekomen, leek het niet makkelijk te zijn geweest. Desondanks dat, overhandigde ze een pakje lucifers aan hem. ‘’Oh, nice!,’’ de lucifers verdwenen direct in zijn broekzak, maar hij had dan ook wel verwacht dat het haar zou lukken.
‘’De ontgroening moet nog beginnen. Wat is je souvenir?’’ Vroeg hij nieuwsgierig. Op de vraag of ze verder nog iets gemist had, schudde hij zijn hoofd en keek afwachtend de kamer in of iemand anders het woord ging nemen. Jammer genoeg bleek het een vrij saaie groep te zijn en waren de nieuwelingen ook nog aardig aan de stille kant. Aan de ene kant beviel hem dat, ze zouden dan niet zo snel ruzie zoeken en dat gaf hem enigszins wel rust. Anderzijds moest Mart wel wat te beleven hebben, anders werd hij onrustig. Dan ging hij zelf wel op zoek naar beleving, al was dat niet altijd even prettig voor betrokkenen.
‘’Oké, we hebben de voorstelronde gehad, dus we zouden nu naar buiten kunnen gaan om te beginnen met…-’’ Zijn zin moest onderbroken worden, omdat de deur open zwaaide en drie bewakers naar binnen stormden. Het eerste wat hij dacht was dat Reina betrapt was. Als eerste keek hij haar dan ook verbaasd aan alsof hij met zijn ogen vroeg wat er gebeurd was. Maar al gauw werd duidelijk dat dit ergens anders omging, toen de bewakers met grof geweld de kamer overhoop gooiden. Een van de bewakers had het al op Dylan gemunt, omdat hij als kind in een kamer met tieners wel direct opviel.
Een andere bewaker stormde regelrecht op Marten af. Als ze al niet een bloedhekel aan hem hadden, dan viel de fles drank in zijn hand ook gewoon niet te missen. Hij was erbij geweest, hoe dan ook. En Marten deed ook geen moeite om het nog te verbergen. Integendeel, hij kon het in zijn voordeel gebruiken.
Vrijwillig overhandigde hij de fles aan de bewaker, die hem al bijna uit zijn handen zou ritsen. ‘’We hebben bait!’’ Riep hij tegen ze collega’s, waarna hij Mart hardhandig bij zijn schouder greep en hem de kamer uit wou sleuren. ‘’Wow! Jullie hebben snel geoordeeld. Zie je niet dat dit een groepsactiviteit was?’’ Mart trok zich los uit de greep en hij zag de bewaker een moment twijfelen. Ja, iedereen zat nog gedeeltelijk in een kring, en het was niet alsof Mart de enige was die uit de fles had gedronken. Als ze nu neer gingen, dan gingen ze met z’n allen. Mart had niet bepaald zin in een nacht in de isoleer. En zoveel lege cellen konden er niet zijn.
‘’Iedereen naar buiten, nu!’’ Riep zijn collega, die zijn inspectie toen ongeveer staakte, waarop Mart toen grijnsde. Zijn plant lieten ze nu in ieder geval met rust. En de groep, die had hij precies waar hij ze hebben wilde. Buiten hen comfort zone, en in een formatie omdat hij en Reina zo nodig drank in het spel hadden gebracht. Vermakelijk, vond hij het, terwijl hij al vrijwillig de gang op ging.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys probeerde de gesprekken in de kamer een beetje te volgen, maar al snel bleek hij daar niet heel succesvol in te zijn. Veelal had Rhys ook niet zo veel zin om zich in te mengen in de verschillende praatjes. Zo bleken sommigen er redelijk verhit aan toe te gaan, en hij had niet zo heel veel zin om vers uit een slapeloze nacht in de isolatie zich drama op de hals te halen. Zo bleef hij stilletjes staan en luisterde zover als mogelijk was mee met wat er in de kamer gebeurde.
Het enige wat hij wel goed probeerde te volgen was het vervolg van de voorstelronde. Niet dat er nog veel aan de beurt waren, maar het was altijd handig om extra informatie over de anderen te krijgen; zowel om nieuwe vrienden te maken als om te weten wie het best uit de weg gegaan kan worden. Toen Mart bijvoorbeeld weer het woord nam, merkte Rhys wel op dat hij hem beter niet in de weg kon staan en met rust kon laten. Niet om zijn achternaam - dat zeker niet, daar had Mart zelf waarschijnlijk een even grote hekel aan - maar om het gevoel dat hij niet helemaal te vertrouwen was. Waar die gedachte precies vandaan kwam wist Rhys niet, maar het was voor hem een sterk voorgevoel.
Toen hij zijn aandacht weer richtte op Julian zag hij de vraagtekens praktisch op zijn gezicht staan. Rhys snapte dat ook erg goed, zo zag zijn gezicht er ook uit toen hij net op het eiland aankwam. Maar vertellen wat er hier allemaal gebeurde bleek altijd lastiger te zijn dan gedacht, zelfs na zeven jaar aan ervaring. Hij was dan ook altijd een grotere fan gaven laten zien in plaats van het vertellen. Het was altijd erg dubbel: het kon zorgen voor opluchting door te weten wat er al snel zou komen, maar ook voor grote angst en zorgen. De eerste experimenten waren altijd het ergst, waarbij het niet uitmaakte wie je was of welk plan de onderzoekers voor je hadden. Om tot het punt waar Rhys nu zat te komen, waar de experimenten flink waren afgenomen, was een lang proces. Voor hem ongeveer zeven jaar, maar dat wenste hij niemand toe.
Toen Rhys naar Dylan keek, zag hij dat hij dezelfde afwegingen aan het maken was. Rhys besloot dan ook om het voor nu maar even te laten zitten. Vanavond bij de ontgroening zou hij er snel achter komen wat de bedoeling van de experimenten waren. Echter kreeg hij niet erg lang om over deze beslissing na te denken. De deur klapte hard open, en twee bewakers kwamen de kamer binnenstappen en begonnen deze gelijk over hoop te halen.
Perfect, geweldige timing. Net nu er drank in de kamer aanwezig was. Dat kon er na een slechte nacht in de isolatie ook nog wel bij.
Terwijl een van de bewakers direct naar Mart en zijn fles drank ging, leek de ander Dylan in zijn kindervorm op te merken. Dylan verstopte zich dan ook gelijk achter Rhys en greep zijn shirt vast. Het was misschien niet de beste oplossing, maar Rhys probeerde zich zo groot mogelijk te maken om Dylan achter zich te verstoppen. Met zijn vrije hand wreef hij even over de rug van Dylan om hem tot rust te krijgen. Het zou wel goed komen, ze moesten even een moment vinden waarop Dylan ongemerkt terug zou kunnen veranderen in zijn oudere zelf. Op die manier zou er niks aan de hand zijn, en leek het alsof de bewaker het kind zich had ingebeeld.
En die mogelijkheid bleef ook al snel te komen toen Mart aangaf dat het drinken een groepsactiviteit was. Het was typisch Mart om zo'n stunt uit te halen, maar op het moment had Rhys ook geen zin om het met de bewakers aan te vechten. Ze waren met velen in de kamer, en als ze allemaal straf zouden krijgen zouden ze in ieder geval niet naar de isolatie worden gestuurd. En als hij het nu wel zou aanvechten, zou hij sowieso weer terug naar de isolatie moeten.
Toen de bewakers niet meer naar hem en Dylan keken, probeerde hij achter zijn rug discreet naar boven te wijzen als een teken dat hij weer ouder zou kunnen worden als hij dat wilde. Pas als hij dacht dat het veilig was liep hij dan ook maar achter de anderen de kamer uit. Nu was het wel zeker dat het een interessante nacht zou worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld