Forum

Op een bijzondere plek hier ver, ver vandaan, leven twee volkeren in vrede naast elkaar. Le Nevaime, het ene volk, geregeerd door de familie Duchannes, staat bekend om hun schitterende festivals, feitelijk, de mooiste van de wereld. Het land is zeer in trek bij reizigers, door de festivals, waarvan sommigen wel een hele week duren. Het andere volk, de Castilië, staat bekend om hun ridderselectie voor het hof. Hierbij zijn ze niet alleen handig met wapens maar weten meer van wapens af. Deze twee volkeren tonen de laatste tijd veel interesse voor elkaar. Ze willen hun kennis en ervaring met elkaar uitwisselen en plannen dus een staatsbezoek. De koning en koningin van beide landen nemen, natuurlijk, ook hun zoons mee. Als het koningshuis van Le Nevaime bij hun gastheren aankomen, worden de plannen echter ruw verstoord. Een staatsgreep wordt gepleegd en alleen de twee zoons worden gespaard door de rebellen. De reden van de staatsgreep is dat de burgers achter de gaven van hun leiders zijn gekomen, zij zijn namelijk deels een mythisch wezen. Dit is echter niet de enige reden; al lijken de burgers een goed leven te lijden, lijden ze onder een hongersnood en armoede. Onder de rebellen zijn twee groepen. De ene groep heeft ronduit een hekel aan het hele Koninklijke huis, de andere is ervan overtuigd dat de kinderen nog niets gedaan hebben. De tweede groep heeft de kinderen van de eerste gered tijdens de staatsgreep en verbergen ze nu op een geheime locatie. Het grootste deel van de dag worden de kinderen met rust gelaten, maar soms wordt ze om informatie over hun ouders en/of koninkrijk gevraagd, vaak met geduld, af en toe met geweld.

Ja, wauw, awesome verhaallijn. Alleen is de basis van Celinepien, dus hierbij krijgt zij de credits xD

Le moi: 

Naam: Creon Horatio Duchannes
Leeftijd: 17
Innerlijk: Creon lijkt op het eerste gezicht een heel aardige, behulpzame en vooral bescheiden jongen. Hij staat altijd open voor suggesties en zal nooit iemand zomaar afkraken – behalve natuurlijk als diegene hem een keer boos heeft gemaakt, Creon doet immers niet aan tweede kansen. De zeventienjarige is beheerst, welopgevoed en zeer intelligent. Toch, als je hem beter leert kennen en net zo goed op andere mensen let als hij, zal je wat andere eigenschappen opmerken. Nooit zal hij zijn woede echt laten zien. In plaats daarvan gedraagt hij zich kil, neerbuigend, maar dit zal alleen zij die opletten opvallen. Ook zal je na een tijdje merken dat hij helemaal niet zo bescheiden is. Vooral door middel van feesten wil hij zijn rijkdom en superioriteit aan iedereen laten zien. Complimenten geeft hij zelf bijna nooit, maar ze in ontvangst nemen, is geen probleem. Verder moet je hem met rust laten, als hij ergens mee bezig is. Al zal hij niet meteen laten merken hoe zeer het hem irriteert, later zal je zijn zoete wraak proeven. Daarnaast is Creon een verschrikkelijke hypocriet in vele opzichten. Zelf is hij bijvoorbeeld soms neerbuigend naar mensen toe, maar als zij dat één keer bij hem flippen, is het oorlog. 
Uiterlijk: Creon heeft een bleke, egale huid. Zijn halflange haar is bijna wit, maar met een paarsachtige tint, net als zijn oog. Doordat hij zich sneller kan helen dan normale mensen (zie ‘Mythische wezen’ ), is er geen litteken te zien op zijn lange, slungelige lichaam, behalve zijn rechteroog (voor de kijkers het linkeroog), dat heelt niet meer en zal ook nooit meer helen.

Mythisch wezen: Hij is een shapeshifter, maar kan ook lichaamsdelen aan laten groeien. 
Gave: Hij is een shapeshifter, hij kan dus in elke vorm veranderen die hij wilt, zolang het maar leeft. Verder kan hij lichaamsdelen aan laten groeien, denk aan klauwen, vleugels, et cetera. Ook is het heelproces in zijn lichaam versneld, maar bij zijn oog uitgeschakeld (zie uiterlijk en extra). Ten slotte kan hij andere ook helen, maar dat kost hem heel veel energie. Meestal gebruikt hij zijn gave alleen om vleugels te laten groeien (zie uiterlijk).

Leeftijd: 18 jaar

Innerlijk: Een egoïstische zak die zich graag uitslooft en zichzelf nogal wat vindt, beter dan eigenlijk zowat iedereen om precies te zijn. Waarschijnlijk de best passende omschrijving voor Rai als je het kort wil houden. Kan hij er wat aan doen dat hij nou eenmaal geweldig is? Oke, ik geef toe, meningen verschillen, maar als je eerlijk bent, moet je ook wel toegeven dat Rai een bepaalde aantrekkingskracht heeft. Een tikkeltje mysterie en wat charmes kunnen zo zijn wonderen verrichten en al helemaal als je er ook nog goed uitziet wat bij hem het geval is. Tja, hij heeft niet voor niets een beetje last van eigendunk. Vat het dan ook niet al te persoonlijk op als hij zich gewoonweg te goed voor je voelt, want je bent zeker niet de enige. Rai is gewoon nogal... kieskeurig, maar geen zorgen hij heeft wel een paar puntjes waarmee je hem voor je kunt winnen, ongeveer. Ten eerste: veel, erg veel, complimentjes. Hij is er namelijk dol op. Een goede vechter doet het ook altijd wel goed bij hem net als eten. Hij moet dan ook toegeven dat hij een lichte voedselverslaving heeft al is dat zeker niet te zien aan zijn goddelijke, zoals hij het zelf zegt, lichaam. Eigenlijk kan dat ook niet anders met die vele uren die hij spendeert aan zijn trainingen en erg verassend is het dan ook niet dat hij zich prima weet te redden in een gevecht. Dat laat hij trouwens ook maar wat graag zien, macho, net als eigenlijk nog een heleboel andere dingen. Uitsloven is zeg maar helemaal zijn ding wat er soms ook voor zorgt dat hij enigszins behulpzaam over kan komen. Het punt is alleen dat hij het vaak niet doet om je te helpen, maar het meestal echt alleen doet zodat hij kan laten zien hoe goed hij wel niet in iets is. Kijk dus ook niet raar op als hij je ineens een taak uit handen neemt. Om verder te gaan met dingen waar hij van houdt: mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Als er iets is waar hij namelijk niet tegen kan dan zijn het wel van die mensen die echt géén idee hebben wat ze aan het doen zijn. Dat kan zo verschikkelijk ergerlijk zijn in zijn ogen. Dat gestuntel... gewoon nee. Echt nee. Vreselijk gewoon. Als laatste vind hij het fijn als je laat merken dat je er voor hem bent en dat je om hem geeft, ookal beangstigd dit hem ook enigszins. Vertrouwen is namelijk niet een van zijn sterkste punten, want hij weet hoe verraderlijk mensen kunnen zijn. Waarschijnlijk de reden dat hij niet erg graag persoonlijke dingen over zichzelf loslaat, behalve dan natuurlijk als het over zijn geweldigheid gaat. Daar kan hij dan weer úren over blijven praten. Ondanks dit alles is hij verrassend genoeg toch echt een goede vriend míts je natuurlijk echt onder zijn vrienden valt wat niet snel gebeurt. Oh, en vergeet niet dat hij een meester is in het achterhouden van de waarheid en dat je het beter niet in je hoofd kunt halen om zijn kapsel te ruïneren, het is hem erg dierbaar.

Uiterlijk:

Mythische wezen: Zoals je al op het plaatje kan zien, is Rai deels draak, oftewel hij kan in een draak veranderen. Echter geen gewone draak waar je, als je het lef hebt en je het voorelkaar krijgt om op zijn rug te komen, een leuk ritje op kunt maken door de lucht. Hij is eerder een erg donkere bliksemwolk in een drakenvorm of, als je het wat preciezer wilt, een donkerpaarse, elektrisch geladen, zwaar bepantserde draak verhuld in een erg donkere bliksemwolk. Een ritje zal alleen nog steeds erg lastig gaan aangezien de meesten de schok van een paar miljoen volt niet overleven, verrassend genoeg.

Gave: Waarschijnlijk verwacht je bij iemand die in een draak kan veranderen iets als vuurspuwen of iniedergeval íéts met vuur. Bij Rai is dit echter niet het geval. Hij heeft namelijk de kracht om bliksem, en daarmee ook elektriciteit, te sturen wat soms erg handig kan zijn en soms helemaal niet. Het komt namelijk nogal eens voor dat apparaten ineens kortsluiting maken zodra hij ze aanraakt of, in zeer elektrisch geladen gevallen, als hij zelfs maar in de buurt komt. Verder kun je zo af en toe een elektrische schok van hem krijgen, niet altijd per ongeluk, ookal heeft hij zijn kracht meestal prima onder controle. Kijk alleen uit dat je hem niet al te boos maakt, want hoe bozer hij is, hoe elektrischer hij is dus je wilt zeker geen schok van hem krijgen als hij echt over de rooie gaat.

Creon stared through the window of the plane, just like he’d been doing for about an hour now. He was bored out of his mind, though didn’t let it show. He was raised to always be a good boy, listening to everything anyone said to him and never talk back, and so he did. ‘Creon,’ the woman sitting opposite of him said. ‘Yes, mother,’ the white haired boy answered, sounding patient as ever. ‘We’re about to arrive. Come here, I’ll fix your shirt.’ Even though he was perfectly capable of fixing his own blouse, he silently got up and walked over to her. He was trying hard not to tap with his foot on the floor and gladly succeeded. ‘Sit down, now, you’re father will be here any moment.’ Without saying a word, Creon walked back to his spot and sat down. As his mother had said, his father walked in the separate area on the plane. ‘Are we all ready for this? Do you know what to do and what not to do?’ the man said, looking empathically to Creon, though he was probably the well mannered of the four of them. ‘Yes, father, I do,’ he said, again trying not to sound bored and annoyed, again succeeding, as his father smiled at him. Creon shot a tiny smile back, before returning his gaze on the landscapes below them. Soon they started the landing and finished their travel by car. Creon had always been a rather silent, restrained boy, but that travel beat everything. He wasn’t exceptionally nervous, he just didn’t want to disappoint his parents. He realised how important this trip was and if he’d screw things up, he’d never hear the end of it. ‘Are we there, yet?’ was the first thing he said during the car trip. ‘We are, young master,’ the driver reassured him. Creon hated when people called him such titles, but, of course, didn’t tell anyone to stop. It would be downright rude. After a little while of silent driving, the small family arrived at the castle of their hosts. They got out of the car and Creon couldn’t help but stare a bit at the huge mansion in front of him. It was bigger than theirs, though the garden didn’t look at gorgeous. Because of the distraction, he didn’t realise the hosts standing by the giant doors. 

 ‘Come on, son, keep moving,’ Creon’s father ushered him to walk on, causing the boy to snap out of his train of thoughts. ‘Yes, father, I’m sorry,’ he quickly said, then walked a little faster to keep up with his parents. The infectious smile of assumingly the king of the Castillië moved Creon to smile as well, which could be seen as rare. The king almost immediately invited them into the impressive castle. ‘This is my beautiful wife, Elena,’ the king said, after which they all shook hands. ‘It’s a pleasure to meet you, your highness,’ Creon said, just like he was taught. ‘The pleasure is all mine, love,’ the woman smiled at him, obviously a tad surprised by his manners. ‘And this is...’ ‘Raidan,’ the blonde boy cut his father off, something Creon immediately frowned upon, though he let it go. ‘I hope you’ve had a nice trip,’ the boy, Raidan, apparently, said, correcting himself. ‘Maybe we can first go to the living room and than have a talk? Eh, Raidan, what if you take Creon for a little tour through the house?’ Said boy shot a meaningful look to his mother. I did not sign up for this, do I have to? Therese, knowing her son and all his peculiarities, smiled her reassuring smile, comforting his sun and urging him to go along with it. And that’s the reason Creon smiled again, showing he was absolutely okay with it. ‘Of course, father,’ Raidan said with a tone he knew. The tone he used himself as well when he was really just being polite because he wanted his parents to back off and up. ‘And make sure he gets something to drink,’ the king said, now smiling back at Creon. ‘Of course, something else I can do?’ There was that tone again. Knowing he wasn’t the only one using it, made him smile genuinely. ‘No, that’s it.’ That’s it? Creon thought. No ‘thank you’? Well, so much for manners. Again, though, he kept his thoughts to himself, his criticism wasn’t wanted anyways. When Raidan took off, Creon nodded to his parents and the other royals once, then walked rapidly towards the older boy. ‘So, what do you wanna see first?’ Raidan asked cheerfully. Creon thought about that for a moment. ‘Do you have a library?’ he asked. He had always loved books and other ways to expand his knowledge. ‘If you do, I’d like to go there. If you don’t mind, of course,’ Creon said. Even though his parents weren’t around to correct him if he was being rude, he always tried to stay as well-mannered as possible. 

Creon let Raidan have his little rant about that one place he loved most – because he could be himself, he couldn’t disappoint anybody and he just liked being alone, sometimes – before smiling widely, like some sort of idiot, and chuckling at his attempts to talk him over. ‘You sure you don't wanna go to the... eh, something else? Or we can go outside or something?’ At second thought, he would like to go to the gardens... but, just to tease Raidan, he insisted on going to the library. ‘I’m pretty damn sure indeed,’ he grinned. Normally, he wouldn’t have used a swear word just like that, but now that his parents were gone, he didn’t really care. ‘Fine, follow me.’ From the tone he used and the expression on his face, Creon figured Raidan was kind of annoyed. He didn’t feel sorry, though, he was not one to feel sorry at all and he liked books so screw him. After a short walk, they got to the huge library. When Creon walked in, his jaw dropped and his eyes went wide, amazed by the amount of books they had in here. ‘Go wild,’ Raidan said, but Creon didn’t pay much attention to him at the moment. He walked a few steps inside, gazing around. He spun around to look at the other wall filled with books when he walked away from Raidan and towards another isle. He realised he must’ve looked like a complete idiot, with wide eyes and his mouth open. When he got to the other isle, he spun around again. While walking past the books, Creon let his hand glide over the book covers, trained eyes reading the titles of them all, until one particularly big one caught his attention. ‘May I?’ he asked, getting rather excited. Raidan, who had followed him, nodded, looking very, very bored. Creon smiled thankfully and took the book out, dusting it off a little. He opened it on a random page and read a few words, to qualify the writing style. Then, all of the sudden, a loud detonation echoed through the castle and Creon looked up, turning towards Raidan. ‘What was that?’ he asked quickly after the bang, before putting the book back onto the shelf. 

In a normal situation, there would’ve been a chance Creon had laughed about Raidan’s remark, but the screaming distracted him from that. What the heck was going on here? At first, somewhere in his head, he had considered it might’ve been some sort of weird welcoming thing, but if one of his hosts didn’t even know what it was – taking he was talking the truth – it couldn’t possibly be such thing. The screams scared Creon, to be honest. The boy wasn’t exactly the bravest, not even close to that. Of course, he’d do a lot for his loved ones, but to randomly get his ass into a fight? He wouldn’t even think about it. Suddenly, the doors of the library opened again and Creon looked up, frowning at the unknown, armed people barging inside. The thought of people being in the same room, with weapons, sent shivers down his spine. He had never been a real fan of weapons, nor violence in general. He liked to just work things out on a more mature way, with words and such. ‘Eh, we were just about to go, so take whatever you want, enjoy your time and... bye.’ Another thing that might’ve let Creon laugh under normal circumstances. Then he felt Raidan’s big hand close around his arm. He looked at the slightly older boy and raised an eyebrow, though he didn’t have much time to put up a big fight, since said older started dragging him towards another door Creon himself hadn’t even noticed yet. After shooting a last look at the terrifying, now screaming and gesturing wildly, men, he got pushed into some other room. He almost tripped, though quickly got himself standing steadily again. Loads of questions started forming in his head, as Creon started to panic the slightest bit. But none of them got the chance to ever feel the satisfaction on being answered, for Raidan asked – well, more like commanded – him to help him. Of course, Creon agreed, though not with pleasure. ‘You know how to use a dagger?’ Raidan asked, giving Creon a look of horror. Of course he knew how it worked and all, but he had never actually held it or used it or anything in that direction. ‘Just don’t stab yourself... or me,’ he said, at which Creon couldn’t help but roll his eyes, how stupid did he think he was? Creon took the dagger a bit doubtfully. He firstly took his take to get a good look at it. It looked pretty much the same as it did on pictured in books, hardly any differences were spotted, expect of course for the differences in design. ‘So,’ Creon started softly, close to whispering, ‘what should we do now?’ He shyly looked up at Raidan, feeling a little embarrassed for feeling this scared because of this, considering Rai still looked confident and certain of what he needed to do. 

He bit his lip, while looking at the dagger. He had never even held a dagger and now he suddenly had to be careful with it? Creon wasn’t clumsy, per se, but he wasn’t sure if the dagger would survive if he actually had to use it, even though it didn’t look like it’d break by every single touch. ‘Everything is going to be fine. I’ll get you out here safe,’ Raidan said. It made Creon smile a little and it actually did help. Even though he was still a little sceptic about his statement, Rai’s confident words made him feel better. He raised his eyebrows at what he said next, though. He was still working on it? What was that supposed to mean? Creon wasn’t sure whether he should feel better, because Rai was working on a plan, or worse, because he didn’t have a plan yet. If this would’ve been his own castle, Creon would probably have already come up with a plan to get away from wherever they were and to his parents or to some guards or something, he knew his castle perfectly. He also knew he’d sound annoying and full of himself if he had pointed this out, so he just stayed silent. The rather confident feeling he had, disappeared completely after Raidan had finished his pep-talk. Creon frowned and bit his lip; he was at a loss for words at the moment. He just walked behind Rai in silence. The young boy didn’t like feeling this helpless, this insecure. He wasn’t used to that feeling. Of course he wasn’t, I mean, he usually just stayed in his own castle and even if he was somewhere else, he never ran into armed men, probably out to kill him. His eyes found their way back to the dagger again. It was beautiful, it almost seemed a sin to use such a gorgeous piece of weaponry. The weapon made him feel a little better, just like Rai’s words had done, but it wasn’t much. He wasn’t sure how to use it, but he had his own little trick on hand, though he hoped not to have to use it. His parents always told him not to show his “ability”, as his parents always called it. Creon had never understood why, though, he wasn’t ashamed of his ability to shift shape, why were they? He felt like it was something to be proud of, but as the well raised lad he was, he never argued about it. Raidan opened the door and gestured for Creon to go through first, but the sight he was met with was not what he had expected. Two of the armed men were standing there and as soon as they noticed who had opened the door, they aimed their gun-like weapons at the two boys. Creon, being the first to walk through, noticed them first. He was about to stumble back because of surprise, but then he realised something; he didn’t have to act like the fragile princess that had to be saved by her lovely prince Charming, he had actually just thought of the perfect solution; his shape shifting. He pushed the dagger back into Rai’s hands. ‘Hold this for me,’ he commanded. Commanding was something he wasn’t used to either, but who cares, if he would have to explain to Raidan what he was going to do, they would probably be dead by the time he was finished. The armed men looked a little surprised when Creon started walking towards them, but they didn’t look scared, so they obviously didn’t notice the change in the young boy’s nails. Within five seconds he had made his short, neat nails grow into six inches long and awfully sharp claws. ‘Stay there,’ one of the men said, now noticing what Creon had done, ‘Do not move.’ Creon just raised an eyebrow at that and smiled innocently, before he lashed out with the claws and hit the men’s hands, causing them to drop the weapons immediately. The men stumbled back a little, staring at Creon with a look of horror, but said boy jumped forward. Without thinking, he had stabbed the man closest to him in his side. ‘Didn’t your mum ever teach you that it’s not polite to stare?’ he asked, still acting rather innocent for someone whose nails are digging in someone’s side. The man then started coughing up blood. Creon, disgusted by the sound, pulled his nails out of the guy and let him fall onto the marble floor. The other guy, the boy now noticed, was running away, yelling for back-up. ‘We should probably start moving,’ Creon said, turning to Raidan.