Forum

Naam: Katelyn “Kate” Davis
Leeftijd: 24
Kate's meest kenmerkende eigenschap moet wel haar vleugels zijn. De grote vleugels op haar rug met bruine veren springen meteen in het oog. Haar korte haar en sprekende ogen zijn net als haar vleugels bruin. Verder is ze langer dan de meeste meisjes, bijna 1.80 meter, namelijk.
Innerlijk: Wat de meeste mensen het eerst opvalt aan Kate is dat ze nogal brutaal kan zijn. Ze windt geen doekjes om haar mening en zegt gewoon waar het op staat, ze heeft er een hekel aan als mensen om dingen heen draaien. Ook heeft ze nogal een hekel aan de autoriteiten en ze vaak te trots en te koppig om naar andere mensen te luisteren. Haar trots betekent ook dat ze liever alles zelf doet, in plaats van hulp te vragen. Haar zelfstandigheid is uitzonderlijk, vergeleken met sommige van haar leeftijdsgenoten.
Kate heeft het nooit zo goed gedaan op school. Altijd werd ze buitengesloten, samen met andere mutanten,  nooit voelde ze zich thuis. Toch – ondanks ze dus niet veel aan school heeft gehad – kan je haar wel degelijk slim noemen. Ze weet misschien niet hoe je de cosinus van een hoek van 75 graden moet uitrekenen, maar ze blinkt uit in de dingen die je ook echt nodig hebt, zoals overleven en voor jezelf opkomen. Verder zou Kate nooit liegen, ze heeft er een hekel aan; het is verwarrend en het kan mensen onnodig pijn doen. Hierdoor komt ze soms wel nogal hard over, maar ze bedoelt het goed. Het feit dat ze nooit liegt maakt haar wel betrouwbaar, ze houdt immers zelden tot nooit dingen voor mensen achter, geheimen heeft ze niet. Daarnaast is ze zeer loyaal naar haar vrienden toe. Ze geeft mensen snel een tweede kans en kan eigenlijk heel slecht boos blijven.
Extra: Zoals al eerder genoemd is, heeft Kate vleugels, wat haar nogal anders maakt dan veel van haar leeftijdsgenoten. Aardig wat van heer familieleden heeft vleugels. Sommige zijn wat kleiner dan die van haar, sommige kunnen hun vleugels intrekken, en zo verschillen ze allemaal wel wat van elkaar. Wat die van Kate anders maakt dan de andere, is de grootte. Zo groot en opvallend heeft niemand ze, maar het is eigenlijk onhandiger dan kleinere vleugels. Ze kan er dan wel langere vluchten mee maken en ze zijn sterker dan de meeste andere, ze zijn ook een stuk opvallender en mensen hebben dan ook al snel een oordeel over haar klaar. Daarnaast is het moeilijk om er bijvoorbeeld niets mee om te gooien, aangezien ze zo groot zijn. Ondanks dat is Kate er nog steeds trots op en ze zal ze nooit proberen te verbergen.

Kate werd langzaam wakker. Het luide gezoem wat door het donker echode was niets nieuws voor haar en deed haar niet eens meer wakker schrikken. Toen ze haar ogen opende, werd ze begroet door hetzelfde uitzicht als altijd; de netjes geschilderde muur met dat ene scheurtje hier en dat enkele deukje daar. Ze kende de muur als geen ander, ze had hem immers ontelbare keren gezien, elke ochtend, steeds weer opnieuw, net zoals ze de zoemer al jaren hoorde. Sommigen vonden het vaste schema prettig, troostend zelfs. Ze vonden het fijn dat er altijd iets was wat nooit veranderde, een patroon dat nooit ophield, maar Kate zelf kon het simpelweg niet uitstaan. Ze had geen behoefte aan structuur in haar leven, zij had avontuur nodig, actie, of op z’n minst een ander slaappatroon. Ze miste haar vrijheid, natuurlijk miste ze dat. Met haar vleugels zou ze overal heen kunnen, ze beschikte over het ultieme middel van transportatie, maar door de muren en hekken die haar 24 uur per dag omheinden, kreeg ze nooit de kans om daar gebruik van te maken. Elke dag opnieuw probeerde ze zichzelf weer te overtuigen dat het uiteindelijk beter zou worden, dat dingen zouden veranderen en dat ze haar vrijheid weer terug zou krijgen, maar de laatste tijd begon ze die hoop te verliezen. Het gebouw ze op het moment verbleef, liet hun “gasten” niet zomaar gaan, ze wilden eerst zeker weten dat ze geen gevaar voor de maatschappij meer vormden. Kate had dat altijd onzin gevonden; geen van hen waren echt gevaarlijk, niet als ze met respect werden behandeld in ieder geval. Toch schenen mensen te denken dat mutanten onhandelbaar, onbetrouwbaar en riskant in het openbaar waren. Niets daarvan was waar, volgens Kate.
De deur sloeg open en haalde haar uit haar gedachten. Een kleine, maar streng uitziende vrouw verscheen in de deuropening. Ze schreeuwde meteen naar de mutanten dat ze op moesten schieten, en zij gehoorzaamden. Het ontbijt zou snel klaar staan en als ze het zouden missen, zouden ze het gewoonweg niet krijgen. Kate stond ook maar eens op, ze had alle tijd nodig die ze kon krijgen, aangezien haar vleugels het aankleden soms nogal lastig kon maken. Ondanks dat, kreeg ze nooit meer time, ze moest er maar “mee leren leven”, blijkbaar.
Een tweede zoemer klonk, die aangaf dat ze op weg moesten gaan naar de centrale hal, waar alle mutanten bij elkaar kwamen om te eten. De hal was net zo saai als de kamers; het was groot, helemaal wit en met felle lampen. Het eten was al niet veel beter; smakeloos, koud en er was nog maar net genoeg voor alle mutanten.
Kate kleedde zich gauw aan, waarna ze de kamer verliet en al snel min of meer opging in de menigte. Ze was niet de vreemdste of bijzonderste mutant daar, maar ze trok zeker meer aandacht dan andere. Het was echter al jaren zo en ze was er redelijk goed aan gewend geraakt. Ze had over de jaren geleerd dat het makkelijker was om de blikken maar gewoon te negeren.
Toen ze de hal eenmaal bereikt hadden, begonnen de leerlingen zich al snel over de verscheidene tafels te verdelen. Kate probeerde altijd een plekje te vinden waar ze niet al te veel moeite hoefde te doen om te zorgen dat haar vleugels niet in de weg zaten, en vandaag was ze erin geslaagd een aardig goede te vinden. Nadat ze was gaan zitten, keek ze even rond, op zoek naar haar vrienden. Normaal gesproken vonden zij haar wel, haar vleugels vielen immers nogal op, maar zij wilde gewoon graag weten waar ze waren. Toen ze hen had gevonden, zwaaide ze even glimlachend en wenkend. Ze had het nooit leuk gevonden alleen te zijn, altijd wilde ze mensen om zich heen, zo voelde ze zich veiliger, wat ze vooral op prijs stelde in deze kamer met bewakers voor elke deur. Ze lieten ze meestal niet zien, maar alle mutanten wisten dat ze wapens hadden. Kate zuchtte, ze kon niet wachten om deze plek te verlaten.