Disney ORPG FT BelieveInTheFuture - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney ORPG FT BelieveInTheFuture

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wij weten jij niet
Onthouden mag, maar niet te vaak
Geen reclame
Tips en tops mogen.

Ik:
Dylan van Arendelle~16 jaar~Prins van het ijs~kracht is ijs~goed~mjw~picca

AngelOfLove
Landelijke ster

AngelOfLove schreef:
hh

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan
Langzaam loop ik door het grote kasteel van mijn moeder. Vandaag is het de dag. De dag dat ik van huis vertrek, naar de kostschool. Of ik er zin in heb? Geen idee. Mijn vertrouwde omgeving zal verdwijnen. Alles waar ik mee vertrouwd zal verdwijnen en ingeruild worden voor nieuwe dingen. Nieuwe spannende avonturen en nieuwe leuke vrienden. Helaas laten ze op mijn school ook schurken toe, dat is een groot minpunt. We zullen zien wat er van komt.
Even kijk ik kort naar mijn handen. Als zoon van koningin Elsa van Arendelle heb ik de gave van ijs gekregen. Net als mijn moeder heb ik die nog steeds niet onder controle. Elke dag roept ze weer naar mijn hoofd. "Concentreer je Dylan, het geheim van onze kracht is liefde. Concentreer je op alleen liefde en alles komt goed" Ging dat maar zo gemakkelijk. Dan heb ik er nu geen problemen mee. Helaas is het makkelijker gezegd dan gedaan. "Dylan, Elsa verwacht je in de eetzaal" zegt Olaf die langs komt lopen en ik glimlach zwak. "Bedankt snowman" zeg ik lachend om zijn vrolijke huppeltje. Olaf is de oudste sneeuwpop ooit bestaan. Hij is net 17 geworden en leeft zelfs in de zomer door het sneeuwwolkje dat mama voor hem heeft gemaakt. Ziet er wel grappig uit. Een sneeuwpop in de zomer. Rustig loop ik naar mijn moeder toe en ga aan tafel zitten. "Goedemorgen" zeg ik tegen mam, Anna en Kristoff. "Goedemorgen" glimlacht Anna, maar mam kijkt serieus. "Heb je nog steeds handschoenen aan? Je weet dat je je moet beheersen op school" zegt ze en ik slik. "Dat weet ik mam, maar je weet ook dat het veel moeilijker is dan het lijkt. Waarschijnlijk werkt dat liefdesgedoe niet bij mij. Ik heb het al zo vaak geprobeerd" zeg ik. "Dan moet je harder proberen" antwoordt mam en ik zucht zacht. "Je koets vertrekt over een half uur. De koffers staan er al in. Ik heb de oude bergtrol gevraagd een poort voor je te maken. Hij geeft je een amulet mee, waarmee je in de vakanties zelf terug kunt komen" zegt mam en ik knik klein. "Beloof me nog 1 ding, sluit je niet bij het kwade aan" zegt mam vervolgens. "Ja mam, dat beloof ik" zeg ik knikkend en begin met mijn ontbijt. Niet wetend dat het lot misschien wel wat anders voor me in gedachten heeft...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan
Na een tijdje is het ontbijt op en staat Olaf weer voor de deur. "De koetsier wil graag vertrekken" zegt Olaf met een glimlach en springt wat op en neer in de deuropening. "Zeg maar dat ik er zo aankom" zeg ik. "Heb je alles mee schat? Ook je handschoenen?" vraagt mam en ik knik. "Ik heb alles mee moeder" zeg ik en sta rustig op waarna ik iedereen een knuffel geef. Vervolgens loop ik de lange, lichte gangen uit naar buiten. De zon schijnt fel aan de hemel. Erg fel voor dit tijdstip in de ochtend tenminste. Daarom pak ik mijn zonnebril ook uit mijn zak en zet hem op. Een zwarte met hele kleine sneeuwvlokjes op de stokjes (hoe heten die dingen ook al weer?) "Tot de vakantie Dylan" glimlacht Olaf. "Tot de vakantie Oly" lach ik en geef hem een knuffel. Een normaal iemand zal het koud hebben na een knuffel met een sneeuwpop, maar ik heb nergens last van. De kou kan me niets schelen. Ik voel het niet. Naja ik voel het wel een beetje. Eerder een heerlijk zacht zomerbriesje. Dat is wat ik voel. Mam voelt er helemaal niets van.
Na een tijdje laat ik Olaf los en stap in de koets. "Dag mam, dag Anna, Kristoff en Olaf" roep ik. Je zult je vast afvragen waarom ik niet om pap roep, niet? Die is helaas vorig jaar overleden. Verdronken in een storm toen hij naar een ander land ging op zakenreis. De zelfde dood als mijn opa en oma dus. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar kan er niets aan doen. De gedachten komen gewoon altijd.
Al snel is de koets in beweging en rijden we door de hoge bergen, naar de trollen. Overal om de koets heen liggen stenen. Grote en kleine stenen. Dik en smal. Tot de koets opeens stil staat. Een grote steen rolt naar ons toe. "Prins Dylan. Welkom" roept de oude wijze trol, waarna ik opspringt. De andere trollen springen ook op en een kleintje springt op mijn rug. "Hey Dylan, zin in school?" wordt er geroepen en ik lach even terwijl ik het kleine trolletje in de lucht gooi. "Best wel ja" zeg ik. "Veel plezier" klinkt het in koor en dan zet ik de kleine neer. De oude trol geeft me een magisch mes. "Ga hiermee door de lucht en een poort verschijnt waar je aan denkt. Thuis, School, bij ons, waar dan ook" zegt hij en ik knik. "Dank u" zeg ik en open een poort, waarna ik weer in de koets stap. "De poort sluit binnen 5 minuten" zegt de trol nog snel en dan rijden we er doorheen. Ik zou zo de poort wel weer voor de koetsier openen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan
Rustig stap ik uit de koets, terwijl de koetsier mijn koffers eruit haalt draai ik mijn mes in mijn hand rond. "Heeft u verder nog iets nodig? Mijn prins?" vraagt de koetsier met een diepe buiging maar ik schud mijn hoofd. "Nee het is prima zo" zeg ik beleefd tegen hem en de koetsier stapt weer in de koets. Ik haal het mes door de lucht en er verschijnt een poort. "Tot de vakantie" zeg ik en stop het mes in mijn koffer, waarna ik de school in loop. Het is eigenlijk een kasteel. De omgeving is hier prachtig. Een gigantische tuin met een meertje en prachtige struiken en bloemenvelden. De deur van het kasteel is een grote poort die open staat en waar je overheen kunt lopen. Het heeft een beetje een ouderwetse tint, maar dat maakt het juist mooi.
Rustig loop ik met mijn koffers in de hand naar de receptie en wacht op mijn beurt. Na ongeveer 10 minuten wachten ben ik aan de beurt en kijk ik de vrouw achter de balie aan. "Dylan van Arendelle" zeg ik tegen haar. Dit is mijn eerste jaar dus ze kennen me natuurlijk niet. De vrouw zoekt wat op in de computer en geeft me vervolgens de sleutel, mijn rooster en een plattegrond. "Veel plezier op school Dylan" zegt ze tegen me en vervolgens loop ik de rij uit. Op mijn kamersleutel zie ik dat ik in kamer 210 zit en zoek die met behulp van de bordjes en de plattegrond op.
Rustig loop ik mijn kamer binnen. Zo te zien ben ik de eerste, mooi zo. Ik gooi mijn koffer op het lege bed ver bij het raam weg en begin mijn spullen uit te pakken. Als alles uitgepakt is maak ik mijn bed op. Een zwarte deken met sneeuwvlokjes. Ik heb veel dingen in het zwart, maar sneeuwvlokjes horen toch echt bij mij. Als prins van het ijs.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan
Ik heb het niet zo op kamergenoten, hopelijk zou die dus niet komen. Ik hoop dat hij heeft afgezegd of zo. Of dat er een bed overblijft, naar dat zal wel niet. Het is niet zo dat ik geen kamergenoot wil, het is zo dat ik bang ben mijn kamergenoot te bevriezen. Olaf kan niet bevroren worden. Hij is al van sneeuw gemaakt tenslotte, maar anderen kunnen dat wel. Daarom blijf ik liever wat uit de buurt van anderen. Waarom moet ik ook zo'n moeilijk te beheersen gave hebben? Waarom geen makkelijkere gave?
Een zachte zucht verlaat mijn lippen, terwijl ik diep nadenk over wat ik ga doen. Over een half uur begint de speech van de directeur. Eigenlijk moet iedereen erbij aanwezig zijn, maar ik denk dat ik het toch niet doe. Wat zou die speech eigenlijk voorstellen? Vast niet zo heel veel bijzonders. Of toch wel? Misschien is het ook wel goed om er even bij aanwezig te zijn. Urg tweestrijd is zo vervelend.
Uiteindelijk is het half uurtje voorbij en besluit ik toch even bij de speech aanwezig te zijn. Als het me niet bevalt kan ik altijd weglopen tenslotte. Langzaam loop ik de lange trap af naar beneden, richting de aula. Met behulp van de plattegrond weet ik die makkelijk te vinden en ga ergens achterin de zaal zitten. Dicht bij de deur. Zo kan ik onopvallend wegglippen. De directeur verschijnt voor de zaal en gaat achter de microfoon staan. "Welkom studenten in het nieuwe schooljaar." begint de speech en meteen begint het me te vervelen. Heel fijn, waarom ben ik hier ook alweer gekomen? "aller eerst wil ik jullie mededelen dat we een nieuwe docent hebben. Deze docent komt uit de normale mensenwereld en dat betekent dus dat we onze krachten niet mogen gebruiken. Het moet een groot geheim voor hem blijven. Je krachten gebruiken wordt dus strenger gestraft dan vorig jaar. Je mag je krachten alleen gebruiken tijdens de lessen die daarin gespecialiseerd zijn. Dus bij krachtkunde. De overige lessen zijn jullie normale mensen bij" gaat de speech verder. Dit gaat nog wat worden. Ik beheers mijn krachten niet eens en dan ook nog een normale docent die niets mag weten? Waarom hebben ze hem niet gewoon verteld waar hij zich in bevind? Misschien is het toch wel handig geweest dat ik hier ben gaan zitten.
De speech gaat nog een tijdje door. De regels worden uitgelegd en de straffen worden verteld. Ze zijn hier streng zeg, lijkt eerder op een gevangenis dan op een school. "Waar heb je me heen gestuurd mam?" murmel ik zachtjes in mezelf en sta aan het einde van de speech op. Snel glip ik de aula uit, voor de rest en loop terug naar mijn eigen kamer.
In mijn kamer staat al een jongen, blijkbaar mijn kamergenoot. "Hey" zeg ik met een zwakke glimlach en hij draait zich om. "Hey" zegt hij, niet al te vrolijk. Er hangt een duistere sfeer bij hem. Niet echt iets voor mij. "Ik ben Dylan" zeg ik. "James" zegt hij enkel en gaat verder met zijn spullen uitpakken. Gezellige kamergenoot heb ik zeg...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan
Rustig ga ik op mijn bed zitten en meteen verschijnt er een klein laagje ijs op mijn deken. Heel fijn. Snel sta ik op en loop mijn kamer uit, hopelijk ontdooit het ijs voor James richting mijn bed kijkt. Het zal dan wel een beetje nat worden, maar niet erg opvallend. Een zucht verlaat mijn lippen, waarna ik snel naar buiten toe ren en tegen een boom ga zitten. Waarom moet juist ik deze krachten hebben? Zeker zo zonder beheersing. Ik haat mijn krachten! Als kind was het geweldig. Wie wil nu niet elke dag ijspret hebben en het zelf kunnen maken? De dagelijkse sneeuwballen gevechten met mijn vriendjes, dagelijks sleeën over grote sneeuwheuvels of de sneeuwpoppen die je samen maakt. Helaas veranderde dat plezier al snel. Ik maakte bijna de zelfde fout die mijn moeder maakte met mijn tante. Tijdens het spelen maakte ik meer sneeuw. Voor het sneeuwballen gevecht met mijn 2 beste vrienden van die tijd, Erik en Bryan. Bryan liep naar me toe, niet wetend dat er een gevaar kwam. Hij ging per ongeluk tussen mij en de sneeuw staan en kreeg het recht door zijn hart. Gillend ben ik naar mijn moeder toe gerend. Ze was druk in een vergadering en zei eerst dat ik weg moest gaan, tot ze hoorde wat er aan de hand was. Bryan lag al op de grond toen we weer terug kwamen. Rillend van de kou en met haren bijna nog witter dan mijn eigen haren. Hij was bijna dood, toen mijn moeder hem op het laatste moment wist te redden. Nog steeds heeft hij witte plukjes haar als ik hem zie op straat, maar met hem praten durf ik niet meer. Waarschijnlijk wil hij mij ook niet meer zien. Ik heb hem bijna vermoord! Wie wil omgaan met zijn moordenaar?
Ik zucht zacht en trek mijn benen op, terwijl ik die gedachten uit mijn hoofd probeer te dringen. "Niet aan denken Dylan. Niet aan denken" fluister ik zachtjes tegen mezelf

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld