Forum

De hoogstaande zon brandde zachtjes op de huid van de inmiddels zestienjarige jongen. Aan de lucht waren amper witte wolken te zien. Her en der misschien een plukje, een klein watje. Voor de rest was alles blauw. Een kleur blauw waardoor Dayne vrolijk werd. Alleen het zien al zorgde voor een gelukzalig gevoel in zijn buik. Het idee dat hij de rest van de dag vrij was, zijn tijd niet meer door hoefde te brengen in het klaslokaal, maakte dat gevoel alleen nog maar beter. Het beste gevoel was echter het feit dat hij haar zo weer zou zijn. Emma. Alleen haar naam al zorgde voor een glimlach op zijn gezicht.
Zonder zorgen liep Dayne door de straten van Chicago. Niet zomaar straten, maar de lege. Ondertussen wist hij maar al te goed waar hij precies naar toe moest, waar hij langs moest zodat mensen hem niet zouden zien of hij niet eens zal opvallen. Wie lette er nou op een jongen uit Amity? Niemand! Helemaal niemand. Helemaal niet omdat het leek alsof hij al gekozen had en zijn uiteindelijk factie Amity was. Dat was echter niet waar. Ondanks dat hij zestien was, had hij tijdens de voorgaande keuzeceremonie niet mogen kiezen. De reden daarvoor, was dat hij destijds nog maar vijftien was geweest. Ergens vond hij het wel fijn, een jaar langer leven op de manier zoals hij gewend was. In de ochtend ging hij naar school, daarna moest hij wel terug naar Amity, waar hij mee moest helpen met de standaard klusjes. Als hij kans kreeg om weg te gaan, deed hij dat. Voor een hele tijd sprak hij al stiekem af met een meisje uit Candor, iets wat natuurlijk een taboe was als ooit iemand dat hoorde. Amity en Candor waren nou niet de twee facties die goed met elkaar om konden gaan. Candor, waar ze de waarheid als hoogste in de vaandel hadden staan, vond dat de mensen uit Amity juist tegen werden gehouden hun waarheid te zeggen. Helemaal omdat ze daar in vrede moesten leven. Voor Dayne was er niets mis met Amity. Het was hoe hij op was gegroeid, daar waar hij genoeg vriendjes hadden gemaakt. Iedere dag had hij door de velden heen gerend en ze hadden het er nooit er gevonden als iemand trek had en iets van de vruchtrijke planten af plukte.
Met een zachte druk tegen de deur, kwam het gevaarte met alsnog een schel geluid in beweging. Met nog één blik over zijn schouder te werpen, liep Dayne naar binnen. Het oude planetarium was een plaats waar hij vaak met Emma afsprak. Erudite had het gebouw jaren geleden afgedankt, om vervolgens een heel eind verderop een nieuwe, betere, op te bouwen. Voor Dayne was dit perfect. Ondanks dat hij niets met wetenschap had, vond hij het wel mooi om door de telescoop te kijken die onder andere in de ruimte stond. Daarbij was dit één van de weinige gebouwen die niet door de factielozen in was gepikt. Hij had er immers nog nooit geen gezien en hij kwam er toch wel redelijk vaak.
Door het mooie weer nam de jongen aan, dat hij Emma kon vinden op het dak. Iets wat nog een verschil was met een nieuw gebouw. Het nieuw gebouw had een koepel. Hier moest van alles worden gedaan vanaf het dak. Maar het was wel een heerlijk hoog gebouw, waardoor het weer goed te zien was.
Met een klein drafje rende Dayne de verschillende trappen op, totdat hij uitkwam bij het dak. Zijn ogen gleden meteen rond. Nog geen teken van Emma. Hij wist haast wel zeker dat het niet erg was, ze kwam zo wel. Ze zou geen afspraak missen. In zijn ogen in ieder geval. Zelf keek hij altijd uit naar dit soort momentjes en hij hoopte dat zij hetzelfde deed 

Een geheim was nooit makkelijk om voor je te houden, al was het nog zo klein. Sommige dingen wilde je vertellen. Dat was de aard van het mens. In Amity keken ze niet zo nauw op de waarheid en alles wat daar achter schuil ging, maar Dayne wist wel dat ze wel degelijk waarde hechten aan de weet van dingen. Iedereen wilde weten of de leden van Amity veilig waren en daarom had hij eigenlijk al moeten vertellen waar hij naar toe ging. Dayne moest er echter niet aan denken, hij wist namelijk voor hoeveel ophef het zou gaan zorgen.
Een zorgeloos leven had iedereen in Amity wel en dat wilden ze zo behouden. Ieder factielid wilde dat de anderen zo gelukkig mogelijk waren, maar ook veilig. Alles ging om het samenhorigheidsgevoel. Geweld was niet toegestaan en op sommige momenten waren er mensen die iets heel erg snel als geweld zagen. Zo was het al niet toegestaan om je stem iets te verheffen, dat werd vaak al gezien als iets wat niet goed was. Praten was de beste optie, rustig praten en luisteren naar wat de andere écht te zeggen had. Dayne snapte al die onzin niet, natuurlijk hij was opgegroeid in Amity en je zag hem echt niet om het minste en geringste ruzie zoeken, maar er waren ook momenten waarop de gevoelen er een keer uit moeten. Niet alleen woede, maar ook verdriet. Het leek alsof niemand dat soort gevoelens kon voelen in Amity. Op sommige momenten had hij echt het gevoel dat hij één bal vrolijkheid was geboren. Probeerde dan maar eens uit te leggen dat je je even niet lekker voelde, dat je geen zin had om vrolijk mee te doen met een of andere dans rond het kampvuur. Dat soort dingen kon hij niet kwijt binnen zijn factie, maar hij had al lang gemerkt dat het wel bij Emma kon.
Hoe het precies allemaal was begonnen wist hij niet eens meer heel erg goed. Jaren geleden had hij haar al een keer gezien en hadden ze zelfs al een keer gepraat. Een twaalfjarige Dayne was ooit op de wat jongere Emma afgestapt omdat ze een schrift had laten vallen. Het klonk als een belachelijk begin van een romance, maar dat was het niet. Hij wist nog heel erg goed dat hij een knikje van het meisje had gekregen en dat was het enige geweest. Puur toeval was het geweest toen ze elkaar een tijdje later weer tegen waren gekomen. Het moment waarop ze voor het eerst écht met elkaar hadden gepraat was bijzonder geweest, in zijn ogen dan. Het was eens niet gegaan over de dingen in zijn factie, maar ook niet van de hare. Ze zagen elkaar als gewoon mensen en niet zoals de rest van de gemeenschap hen zag: een Amity en een Candor.
De lichte voetstappen op de trap verraadde voor hem dat Emma er aan kwam lopen. Het kon niet anders dan dat zij het was. Ondertussen was hij het geluid geweest. Hij wist precies hoe het klonk als haar voeten de metalen trappen raakten, ze hadden hun eigen ritme. Het bracht vrolijkheid met zich mee, zij zou er immers aankomen. Hij draaide zich om van de rand van het dak, waar hij even tegenaan leunde.
Niet heel erg veel later zag hij Emma dan ook echt door de oude deuren komen. "Hee." Zei hij zachtjes terug, waarna hij naar haar toe liep, om zijn armen eens goed om haar heen te slaan. Een typische Amity begroeting, maar bij haar deed hij het niet, omdat iedereen het deed, maar omdat hij niets liever wilde dan haar even dicht tegen zich aan te hebben. 

Het was te merken dat Dayne en Emma uit twee hele verschillende facties kwamen, dat ze beiden op een hele andere manier op waren gevoed. Dayne had er nooit moeite mee gehad. Hij had het ergens juist grappig gevonden dat Emma zo oprecht was geweest. Ze had altijd eerlijk gezegd wat ze had gevonden. Toch was hij zelf van mening dat het niet hoefde. Niemand moest al zijn geheimen prijsgeven. Er waren nou eenmaal wat helemaal niemand anders van je hoorde te weten. Dingen die je liever geheim hield, om welke reden dan ook. Niet alles hoefde te worden gedeeld. Ondanks dat ze wel alles met hem kon delen, begreep hij ook wel als ze soms gewoon liever iets voor haarzelf wilde houden. Zo hadden ze elkaar over en weer wel wat dingen geleerd.
Dayne zelf had het wel eens moeilijk gevonden om altijd de vrolijkheid te voelen, die in Amity toch wel verplicht leek te zijn. Op sommige dagen kon zelfs hij het niet opbrengen om die vrolijkheid over te brengen en Emma was daar heel erg begrijpend in. Dan kon hij praten over de dingen die hem op dat moment dwars zaten. Bij Emma had hij echt het idee dat ze écht luisterde, in tegenstelling tot andere mensen, die maar deden alsof uit beleefdheid.
Emma was alles, in echt alles. Ze zorgde er voor dat hij zich anders voelde. Facties deden er niet toe. Voor hem konden die verwaarloosd worden. Hij had een hekel aan Emma moeten hebben, als je puur keek naar de facties waar ze vandaan kwamen. Candor vond immers dat Amity niet goed was door conflicten te vermijden. Dat betekende dat men niet eerlijk was. Ergens zag Dayne daar de logica wel van in, maar hij kon zich ook niet voorstellen dat iedereen in een discussie raakte binnen Amity, zo waren ze gewoon niet. Ze zouden het dan nog eerder uit gaan praten, wat uren kon duren.
Voorzichtig liet Dayne zijn gezicht in het haar van Emma glijden. Haar haren roken, zoals gewoonlijk, heerlijk. Het was haar hele eigen geur. Het rook zoet, maar niet té. Het voelde als thuis, het was echt Emma en van die geur kon hij echt alleen al rustig worden. "Niet zo heel erg lang." Hij wilde niet dat ze zich slecht voelde omdat hij even had moeten wachten. Wat maakten die paar minuten nou weer uit? Hij had aan haar gedacht en daardoor was het eigenlijk al weer goed geweest. Het klonk hopeloos verliefd en misschien was hij dat ook wel echt. Iets wat hij totaal niet erg was, hij was gek op Emma.
"Wilden ze weer van alles weten?" Op sommige momenten was dat echt gebeurd, ook bij Dayne zelf. Het viel natuurlijk wel op als je iedere dag of om de paar dagen weg ging en gewoon een tijdje niet meer terug kwam. Nou had iedereen de vrijheid en vertrouwden ze mensen in Amity best snel, maar hij had wel een paar keer de vraag gehad waar hij was geweest. Emma natuurlijk ook, maar bij haar gingen dat soort dingen gewoon wat anders.  

Soms praatten ze echt uren samen, over de meest uiteenlopende dingen. Er waren echter ook dagen geweest waarop ze met z’n tweeën hier hadden gezeten en naar de sterren hadden gestaard. Dayne had geen idee in welke factie hij thuishoorde, maar er waren zoveel dingen die hij kon geloven. Amity, omdat hij daar was geboren, hij wist hoe hij zich daar hoorde te gedragen, maar dat hoefde niet perse iets goeds te zijn. Hij wist hoe het hoorde, dat was niet het juiste. Hij moest het voelen. Er waren andere facties waar hij zichzelf ook wel in kon zien. Dayne was altijd nieuwsgierig geweest, naar echt van alles en nog wat. Niet tot het vervelende af, hij wilde helemaal niemand irriteren met zijn vragen, maar hij wilde wel graag zelf nieuwe dingen ontdekken. Erudite kon dan ook nog wel eens bij hem passen. Candor was het niet, niet alleen door de verhalen van Emma, maar er waren ook echt dingen die hij voor zichzelf wilde houden. Zijn eigen gedachten hoorden bij hem en hij vond niet dat hij die zomaar met iedereen moest delen. Abnegation vond hij helemaal niet zo gek iets, het was goed om eens aan andere mensen te denken. Maar ook Dauntless trok hem wel heel erg aan, het had iets spannends. Iets onbekends en hij was juist ook wel weer iemand die gek was om net het randje op te zoeken. Dit alles was een soort van verboden en dat was juist hetgeen wat het spannend maakte.
Dayne hoorde Emma over de watertoren praten, waardoor zijn ogen een beetje oplichtten. Hij wist wel waar ze het over had. Hij had de toren wel eens gezien vanuit de velden van Amity. Ook hij had er niet echt de kans gehad om er dichter bij te komen, maar Emma er over begon leek het hem toch wel een goed idee om er naar toe te gaan. Niet dat ze het met heel erg veel woorden had gezegd. Daarbij wist hij maar al te goed dat ze bang was voor de hoogte, maar het leek hem spannend. "Waarom staan we hier nog?" vroeg hij lachend. Als Emma het wilde, dan zouden ze er naar toe kunnen! Dayne vond het niet erg om even de spanning op te zoeken.
Was het een goed idee om ergens naar toe te gaan waar ze beiden de kans hadden om te worden gezien door andere mensen. Normaal liepen ze niet samen over de straten heen. Net had hij echter al wel gezien dat het niet heel erg druk was. Hij was heel weinig mensen tegen gekomen en als ze al mensen tegenkwamen dan was het een factielozen. Niet heel erg, al zaten er ook echt wel ongure types tussen bij wie je een beetje op moest passen. Ze zouden vanzelf wel zien wie ze tegen kwamen. Hij kon het niet voorstellen dat er veel mensen waren uit Amity en Candor. 

In de ogen van Dayne was het belachelijk dat het verboden was om met andere mensen om te gaan. In zijn ogen was het niet normaal om mensen te verbieden om met andere mensen om te gaan. In Amity had hij geleerd dat iedereen hetzelfde was en dat ze dan ook zo moeten worden behandeld. Waarom zouden andere mensen dat dan niet doen? Waarom zou iemand uit Candor dan anders zijn dan iemand uit Amity. Ze waren allemaal mensen en ondanks dat ze misschien met andere normen en waarden op waren gevoed, leek het hem toch ook wel dat er heel wat mensen waren die hetzelfde dachten. Ieder mens was zichzelf en moest in zijn waarde worden gelaten. Dayne had Emma op een hele andere manier leren kennen dan hij bij andere mensen had gedaan en hij vond het fijn dat hij ook haar kanten van ideeën kon zien. Emma had toch een wat andere kijk op de wereld omdat zij op die manier op was gevoed. Dayne wist dat ze toch wat strenger op was gevoed als hij. Hij had dingen moeten leren, maar hij had ook zichzelf mogen zijn. Hij had rond kunnen rennen als hij dat had gewild, mogen klimmen in de bomen. Ergens hoopte hij dat hij Emma dat soort dingen nog kon laten zien. Het ging moeilijk, maar het leek hem leuk om haar een korte rondleiding te geven, voordat hij zelf misschien ook wel weg zou gaan.
Dayne wist nog lang niet naar elke factie hij toe zou gaan. Deels zou hij het bepalen door de uitkomst van zijn Test en zodra hij die had, zou hij het zeker met Emma bespreken. In zijn ogen was haar mening toch wel heel erg belangrijk. Daarbij zou zij nog in Candor blijven, ze mocht volgend jaar pas kiezen. Dan zou het voor hem misschien logisch zijn dat hij naar Candor ging, maar hij wist ook maar al te goed dat zij daar uiteindelijk niet bleef. Uiteindelijk wist hij niet of ze wel in dezelfde factie zouden komen. Wat dan ook, hij wilde dat ze elkaar bleven zien, dat ze elkaar konden blijven vertellen over hun avonturen of kleine bevindingen. Want dat was eigenlijk het alle leukste. De kleine dingen in het leven, die ze beiden aan elkaar vertelden. Dingen waar ze zich over verbaasden.
Met zachte stappen liep Dayne achter Emma aan. Hij was de laatste tijd behoorlijk gegroeid, waardoor zijn benen toch ook wel wat langer waren. De treden aflopen was voor hem daarom toch ook geen moeite. Hij vond het juist wel fijn om een beetje sportief bezig te zijn. In Amity was dat wel nodig. Je was dagelijks bezig met zware dingen. Zwaar, nou sommige dingen waren niet zwaar. Maar er moest gesjouwd worden.
Dayne zag dat Emma haar hand uitstak, iets die hij meteen aanpakte. Hij ging naast haar lopen en liet zijn vingers voorzichtig tussen de hare glijden. Het was een grappig gezicht. Zijn wat donkere armen, die bij zijn bovenarmen omringen. Haar hand was heel wat lichter, net zoals haar armen. Hij stond in de zon de hele dag en zij niet. Daarbij was ze behoorlijk netjes gekleed, zeker in vergelijking met hem. Het was fijn om haar eens goed vast te kunnen nemen, ondanks dat het misschien alleen de handen is die elkaar vast konden nemen. Het kon hier eigenlijk niet, maar nu er toch helemaal niemand liep, vond hij het helemaal niet erg. En als er wel mensen liepen dan hadden ze een probleem. Het maakte hem heel erg weinig uit. Er was niets wat mensen konden doen? Er kon altijd een preek komen, maar dat was alles.  

"Ik ben echt heel erg benieuwd." Helemaal of ze echt naar boven durfde te komen. Hij wist maar al te goed dat Emma last had van hoogtevrees en het lag er een beetje aan hoe ze naar boven moesten komen. Ergens hoopte hij dat het een beetje makkelijk was. 

Alles stond op het punt om te veranderen. Dayne wist niet zo goed wat hij daar van moest vinden. Hoe het leven op dit moment was, was in zijn ogen prima. Amity was dan niet de plaats waar hij altijd zou blijven wonen, dat wist hij zelf ook wel, maar op dit moment was het prima. Het was gemakkelijk. Helemaal als hij keek naar hoe makkelijk het ging om met Emma af te spreken. Iedereen hield elkaar dan wel goed in de gaten, maar het was ook niet erg om even uit het niets te verdwijnen. Er waren wel mensen die door hadden dat hij er op sommige momenten niet was, maar ze lieten hem maar gewoon zijn gang gaan. Te veel vragen waren ook niet goed.
Dayne was heel erg bang dat alles ging veranderen als hij voor een andere factie koos. Die gedachten was niet gek, want natuurlijk ging dat gebeuren. Alles was daar anders. Hij zou door een inwijdingsritueel heen moeten, die voor iedere factie weer anders was. Er ging veel veranderen, maar hij hoopte dat er één ding hetzelfde bleef: Emma. Het lag aan de factie en de tijd die hij zou hebben om met haar af te spreken, maar hij ging in ieder geval goed zijn best doen. Toch bestond er nog een angst dat ze het gevoel zou gaan krijgen dat hij haar links liet liggen. Dat was namelijk iets wat hij nooit zou willen doen. Als zij dat gevoel zou hebben, vond hij dat ook vreselijk. Het ging er juist om dat ze zich samen fijn voelde. Met de nadruk op samen. In zijn ogen moest dat dan ook hetgeen blijven wat standvastig bleef.
Dayne keek op naar de hoge watertoren, hij was er vaker geweest, maar iedere keer verbaasde zich weer van de grootsheid. Het torende niet alleen meters de lucht in, maar het gevaarte was ook zeker breed. Op de velden Amity leek het zoveel kleiner, nietig bijna, terwijl het duidelijk aanwezig was. Dat was met meer dingen in het leven. Echt niet zomaar voorwerpen, ook hele andere dingen. Dayne had er altijd wel over nagedacht en hij wist dat ze lang niet de enigen op de wereld waren. Wat er buiten de hekken was, dat wist hij niet, misschien wel niemand, maar het kon haast niet dat zij de laatst levende mensen waren. Er waren echter wezens of andere mensen die er voor hadden gekozen om de stad aan te vallen en daardoor leefden zij nu tussen de beveiliging. De meeste mensen dan. Hijzelf woonde natuurlijk daarbuiten, want dat was waar de boerderijen van Amity zich bevonden.
"Aan de andere kant is een hele lange trap. Ik moet zeggen, het is een hele klim en het is hoog." Dayne twijfelde zeker niet aan de kracht en het uithoudingsvermogen van Emma, want hij wist wel dat ze heel sportief was, dus de klim kon ze dus echt wel halen. De hoogte was echter een andere verhaal. Als hij de toren beklom kon hij ook niet zomaar haar hand vastpakken.
Dayne besloot om Emma al vast mee te nemen naar de andere kant van de watertoren zodat ze daar haar opties kon overwegen. Als ze niet naar boven wilde, dan hoefde dat niet voor hem. Ze konden ook iets anders gaan doen, wat ze ook deden, hij had het altijd naar zijn zin met haar in de buurt. 

Dayne had Emma nergens in willen dwingen, iets wat ze andersom ook nooit bij hem had gedaan. Zo zaten zij gewoon in elkaar. Ze wilden niet hebben dat de andere zich ongemakkelijk voelde, zeker niet als ze samen waren. Niet dat het altijd was tegen te gaan. Natuurlijk waren er wel eens momenten geweest waarop ze even hadden moeten slikken. Er was namelijk zoveel gebeurd. Ze hadden elkaar écht leren kennen in de afgelopen jaren.
Nu Dayne op het punt stond om een andere factie te kiezen had hij daar natuurlijk vaak genoeg met Emma over gepraat. Iets wat eigenlijk niet zo hoorde, maar hij had het iemand moeten vertellen. Zijn ideeën waren echter wel veilig bij haar, daarbij had hij gewoon iemand moeten hebben met wie hij had moeten praten. Emma was toch wel eerlijk over de dingen die ze hoorde, ze dacht er goed over na alle dingen die ze kreeg te horen, dat had hij wel nodig. Hij had een goede overweging nodig. Hij moest zelf ook wel zeker weten dat hij op de juiste plaats terecht kwam. Dayne wist ook dat er een grote kans was dat ze uiteindelijk niet in dezelfde factie zouden komen, toch hoopte hij daar wel op. Ondanks dat hij Emma al meerdere keren op het hart had gedrukt dat ze niet moest kiezen wat andere mensen van haar wilde. Natuurlijk wilde hij dat ze zonder omwegen met elkaar om konden gaan. Dat ze misschien wel echt een leven samen konden krijgen, maar hij ging haar echt niet dwingen om naar dezelfde factie te komen als hij naar toe ging, wat dat ook was!
De ogen van Dayne gleden omhoog en knikte, hij snapte wel dat het voor Emma vooral angstig moest zijn om weer naar beneden te komen. Het was ook behoorlijk hoog, maar hoogte gaf hem nooit echt angst, juist het tegenovergestelde. Hij kreeg een kick van. De hoogte had een grip op hem. Als hij zo hoog stond had hij het gevoel alsof hij echt alles aankon. Alles werd dan overgenomen door de hoogte. Er kon zoveel gebeuren, maar toch gebeurde dat niet.
"Als je niet wil, dan hoeft het niet? We kunnen ook iets anders gaan doen." Zelf zou hij graag naar boven wilde, maar het hoefde niet. Het maakte hem niet veel uit. Er waren ook nog andere dingen die hij met haar kon doen. "We kunnen heel stiekem naar de boerderijen. Dan kun je het ook zien." Natuurlijk was dat veel minder leuk en de kans dat het echt lukte was het wel heel erg klein. Toch was de kans groter dat zij met hem mee kon dan andersom. Mensen kwamen niet zomaar in Candor binnen! Het was een factie die veel strakker waren in hun regeltjes.
Als ze uiteindelijk niet naar boven gingen, maakte het niets uit, ze hadden nu even de tijd samen en dat was eigenlijk alles wat hij normaal gesproken wilde. Het kon ook niet echt iedere dag. Soms zagen ze elkaar zelfs weken niet, alleen op school dan.