Forum

Steve Ashton Jones zat op zijn kamer in de kliniek. Het was midden op de dag en dat betekende dat je zelf iets mocht gaan doen. Er waren vandaag in ieder geval geen verplichte bezigheden. Daar was Steve altijd blij mee, aangezien hij niet zo graag bij de rest was. Er waren vrij weinig mensen waar hij mee omging. Om precies te zijn waren het er nul. Heel af en toe had hij contact met de begeleiders, maar verder had hij niet al te veel contact met anderen. Tijdens het eten zat hij dan ook alleen, wat hem niet eens uitmaakte.

De jongen was een emotie-eter en als hij aan het eten was, wilde hij liever niet gestoord worden. Dat klonk vrij logisch als je zijn verhaal wist. Het was namelijk zo dat zijn ouders omkwamen in een auto ongeluk toen hij nog jong was. Zelf had hij het ongeluk overleefd, ondanks dat hij ook in de auto zat. De band die hij met zijn ouders had gehad, was heel sterk geweest. Vandaar dat hij er ook helemaal kapot van was toen hij achtergelaten werd. Alleen. Hierdoor keerde hij zich tot eten en niets was fijner voor hem dan eten. Het liefst at hij de hele dag door. Ook als hij niet echt verdrietig was of dergelijke. Het was een gewoonte gaan worden en ergens ook wel een verslaving. Steve kon er niet van wakker liggen, maar dit had wel als resultaat dat hij vrij veel aan was gekomen in de loop der jaren. Hij was nog niet extreem dik, maar hij had wel een behoorlijke buik gekregen, terwijl hij voorheen toch niet eens zo heel stevig was.

Op dit moment lag Steve op zijn bed met een reep chocolade. De reep chocolade had hij zelf gekocht in het winkeltje en het was dus helemaal niet stiekem wat hij nu deed. In de kliniek hadden ze een winkeltje waar je eigen eten en drinken kon kopen. Alles behalve alcoholische dranken, natuurlijk. Steve kwam hier bijna dagelijks en ook mede daardoor kwam hij zelfs in de kliniek veel aan. De begeleiders deden er eigenlijk vrij weinig tegen, wat misschien niet echt de beste oplossing was van hen. Maar ook dit vond Steve niet erg. Zo kon hij tenminste nog genieten van zijn leven en hij keek uit naar de dag dat hij weer naar huis mocht. Wanneer die dag zou komen, wist hij niet. Hoewel hij hoopte dat het snel zou gaan zijn. Hij was wel een beetje uitgekeken op de kliniek.

Door de begeleiding was Steve ingelicht over de gehele situatie. Hij zou bij de jongen op de kamer moeten, omdat hij hem blijkbaar wel rustig kon krijgen. De jongen leek zich op zijn gemak te voelen rondom hem en dat gaf Steve het nodige zelfvertrouwen. Iets wat hij wel nodig had nu hij deze taak had gekregen van de begeleiding. Ze zaten zelf met de handen in het haar en wisten totaal niet meer hoe ze met Timothy, zo heette hij namelijk, om moesten gaan. Veel trok Steve zich er niet van aan: hij kon dit prima op zijn eigen manier. Natuurlijk zou het lastig gaan worden, maar de begeleiding was er inmiddels ook nog niet in geslaagd om goed om te gaan met Timothy en dat gaf bij Steve de doorslag om lekker te doen wat hij wilde.

Onder begeleiding van twee begeleiders werd hij terug gebracht naar zijn kamer. Hier zou Timothy ook al zitten en Steve was al strategieën in zijn hoofd aan het doornemen om dadelijk met hem in contact te kunnen komen. De deur werd geopend door de begeleiding en Steve liep naar binnen. Zonder verder wat te zeggen duwde hij de deur dicht en hij ging op zijn bed zitten. Natuurlijk had hij wel gezien dat Timothy in een hoekje zat met dekens en kussens om zich heen, maar Steve besloot om er niks over te zeggen. In plaats daarvan pakte hij een reep chocolade en stak een stuk in zijn mond. ‘Wil je ook?’ Vroeg hij, alsof er niets aan de hand was. Hij stond moeizaam op van zijn bed en liep naar de hoop dekens. Met een plof ging hij op de grond zitten en stak de reep chocolade uit. Niet te ver richting Timothy, want die laatste stap moest hij zelf doen. Het was een soort vertrouwen winnen, dat ging lang duren.

‘Ik heb ook nog eh… Chips en chocolate chip cookies. Zeg maar wat je wilt.’ Hij grijnsde even en stak een nieuw stuk chocolade in zijn mond.