Forum

Brynn Donaghey - 19

Vriendschap was belangrijk, misschien wel het belangrijkste wat iemand in het leven kon hebben. Als je de juiste vriendin aan je zijde had, dan kon je het gelukkigste meisje zijn, was er niets wat je niet samen kon doorstaan. Die vriendschap hadden Brynn en Olivia ook. De twee meiden waren nu al jaren lang vriendinnen. Het was allemaal begonnen op de middelbare school. Brynn was één van de enigen van haar vriendinnen geweest die voor een middelbare school had gekozen die in een andere wijk had gelegen. Ze had er verder voor moeten fietsen en dat was één van de redenen dat de rest toch dichterbij bij hun studie had gevolgd. De school had echter goed aangeschreven gestaan, vooral in de vakken waar zij in verder had gewild, daarom had ze de keuze gemaakt. Brynn had altijd al een spontaniteit over zich heen gehad, waardoor ze uiteindelijk wel behoorlijk wat vrienden had kunnen maken op de nieuwe school. Eén van die vrienden was Olivia geweest. Dat was ze nog steeds. Vriendinnen konden alles aan samen, dat hadden ook zij bewezen. In vrolijke tijden, tijdens goede feestje, de goede cijfers, het halen van de examens, misschien nog wel belangrijker: het afstuderen. Maar ook in de donkere tijden, nou waren er veel meisjes die hierbij zouden noemen dat het was uitgegaan met een jongen of wanneer er ruzie was geweest met ouders, maar er was zoveel meer gebeurd bij deze twee meiden. Een donkere tijd, waar ze misschien nog steeds wel in zaten, eentje die niet zomaar over ging, die ze bij bleef voor het leven. Brynn had een stoeltje gepakt en zat daarmee in de zaal waar Olivia haar revalidatielessen had. Iedere afspraak was ze er bij, het maakte haar niets uit wat er was. Als andere mensen haar nodig hadden, hadden ze even pech en mocht ze zich niet lekker voelde, dan sprong ze wel eerst even onder de douche, waardoor ze iets meer zou opknappen. Iedere keer als ze op deze stoel zat, op dit plekje en keek naar Olivia, had ze dezelfde gedachten. Dingen die op die avond waren gebeurd kwamen terug in haar hoofd, alsof ze er altijd waren geweest. Van de leuke tijd die ze samen op het feest hadden gehad, tot het gelach dat er door de straten had geschald toen ze op zoek waren geweest naar haar geparkeerde auto. Ze kon zich nog zo goed herinneren wat ze die avond aan had gehad, eveneens wat Olivia had gedragen. Beiden hadden ze van drank afgezien, ondanks dat Brynn diegene was geweest die terug had moeten rijden op die avond. Zo waren ze samen, als de één niet kon drinken, deed de andere dat ook niet. Ze hadden het toch wel gezellig samen kunnen hebben, drank of geen drank. Die gezellig avond had echter een vreselijke wending gekregen toen ze eenmaal op weg waren geweest naar huis. Brynn kon zich nog herinneren dat ze zachtjes mee had gezongen met de muziek en af en toe een herinnering van die avond naar boven had gehaald, toen ze aan was gekomen bij hét stoplicht. Haar stoplicht had op groen gestaan, daar was ze honderd procent zeker van. Er was toch iemand geweest die ineens op hen af was gekomen. Een auto! De koplichten stonden nog in haar geheugen gegrift. Ze wist ook nog maar al te goed dat ze uit had moeten wijken en toen was het gebeurd. Ze wist niet hoe, maar ze waren met en behoorlijke klap tegen een boom aan gereden. Het volgende wat ze wist, was dat ze wakker was geworden in het ziekenhuis. Een lichtte hersenschudding, wat schrammen en vooral heel wat spierpijn, was wat zij had gehad. Olivia daarentegen was er heel wat slechter aan toe geweest. Daarom waren ze nu hier. Revalidatie. En om haar beste vriendin een hart onder de riem te steken had Brynn en verrassing voor haar geregeld, waar ze haar naar de sessie over zou gaan vertellen. Eerlijk gezegd kon ze niet wachten op de glimlach die ter voorschijn zou gaan komen, want ze wist zeker dat die er zou komen.  

Een slechte tijd bracht mensen bij elkaar, dat was wat mensen altijd zeiden. Brynn had het zelf wel ondervonden. Olivia was de enige die naast haar had geweten wat ze door hadden gemaakt. Er hadden gemene dingen geklonken en die waren toch vaak naar haar gericht geweest. Hetgeen wat het meeste had gestoken was toch wel dat iemand haar had verteld dat ze het leven van Olivia had verpest. Op sommige momenten geloofde Brynn die woorden echt. Zij was diegene geweest die achter het stuur had gezeten, zij had alles in haar handen gehad. Die paar seconden was er maar één ding door haar hoofd heen gegaan en dat was geweest dat ze de andere auto had moeten ontwijken. Ze had er nooit aan gedacht dat ze er voor had moeten zorgen dat haar vriendin veilig was, dat haar niets was overkomen. Uiteindelijk was dat namelijk precies wat was gebeurd, want ergens was het leven van Olivia echt wel verpest, met haar toedoen. Door haar verkeerde actie was het mis gegaan. Zij had de grip over haar stuur even verloren en door dat moment kon ze nu niet meer lopen. Er waren zoveel dingen die ze niet meer kon, met de meest normale dingen had ze hulp nodig. Nou vond Brynn het echt niet erg om haar te helpen met omkleden als dat nodig was. Ze nam Olivia ook wel eens mee shoppen. Pas als je met iemand in een rolstoel was of diegene was die de rolstoel drukte, dan had je pas door hoe slecht alles wel niet geregeld was. Daardoor had ze heel wat moeten regelen voor de verrassing voor haar beste vriendin. Brynn had nooit geweten dat je niet bij alle concerten tegenwoordig rolstoelplaatsen hadden. Het lag natuurlijk ook een beetje aan de plaats waar ze werden gegeven en of het aan werd geboden daar. Daarbij was er ook nog eens bijgekomen dat het concert toegankelijk moest zijn voor rolstoelen, maar ook de rest er omheen. Het hotel waar ze zouden verblijven, de plaats in het vliegtuig moest dichtbij de ingang zijn. Met al die kleine dingetjes had ze rekening moeten houden. Maar het was gelukt! Ze had kaartjes kunnen krijgen voor de favoriete band van haar beste vriendin! 5 Seconds Of Summer. Een tijdje geleden hadden ze het er al over gehad, ze hadden er samen naar toe willen gaan, maar toen de kaartjes eenmaal in de verkoop waren gegaan, had Olivia het in de ogen van Brynn een beetje opgegeven. Ze snapte het wel, het was niet makkelijk om er echter te komen dat het niet kon. Zo had ze zichzelf ook gevoeld. Uiteindelijk was het zelfs zo dat ze dan wel in Australië naar een concert konden, maar niet eens in hun eigen stad. Adelaide, daar zouden ze naar toe gaan. Brynn had er voor gekozen om daar uiteindelijk vier dagen te blijven. Alles was al geregeld, afgesproken met de familie van Olivia. Echt alles. Nu moest ze het alleen nog vertellen. Niet specifiek. Want ze had meet & greet kaartjes kunnen kopen, waar ze natuurlijk weer wat meer geld voor neer had moeten leggen, maar het was wel gelukt. Alles was gelukt! Olivia kreeg dat echter pas te weten als ze echt naar Adelaide zelf gingen. Brynn wist namelijk niet heel erg goed hoe ze zou gaan reageren, omdat ze meestal niemand tot last wilde zijn met de rolstoel en dat ze daar dingen voor aan moesten passen. Brynn hield de blik van Olivia in de gaten, het was wel duidelijk dat ze het had gehad. Iets wat ze ook wel snapte. Ze waren hier al iets van anderhalf uur? Zelf zou je het haar nooit horen zeggen, maar het was nou niet de fijnste plaats om te zijn. Toch besloot ze iedere keer weer trouw mee te zijn, dat was wel het minste wat ze kon doen. "Deze oefening nog Olivia en dan mag je zo gaan." Dat vond Brynn als teken om op te staan. "Ik pak de spulletjes vast bij elkaar." Het was niet veel, maar het scheelde weer even en ze kon niet wachten om het gezicht van haar vriendin te zien. Ze wilde het echt zien oplichten.