schreef:
David
"Opstaan, opstaan!" riep een van de bediendes naar David die nog lekker rustig in zijn heerlijke bed lag te slapen. De bediende kwam met een nette pak in haar handen naar David toe gelopen. "Meneer, u moet klaar zijn binnen een half uur zodat we kunnen vertrekken!" zei ze ongeduldig tegen David. "Vertrekken, naar waar? Ik heb vandaag een lege planning, ik moet nergens naar toe!" riep hij naar haar. "Oh, uwe majesteit heeft het nog niet verteld? Je moet trouwen van uw vader. Het is een meisje rond de 20, verder weet ik niets over haar uiterlijk. Uw vader heeft haar uitgekozen zodat jullie een grote beloning krijgen, degene die met haar trouwt krijgt geld, veel geld. Uwe majesteit had natuurlijk dat geld nodig dus hij heeft u aangeboden als een kandidaat." zei ze. Je kon aan haar blik zien dat zij het ook niet leuk vond voor David maar zij had natuurlijk niets te zeggen. "Roep mijn vader!" riep David geschrokken naar de bediende. "Nee, nee, hij is zich aan het klaar maken, jullie vertrekken bijna dus hup, hup, snel omkleden!" riep ze naar hem en duwde de kleren die David moest aandoen in zijn handen. Met een geïrriteerde zucht stond hij op uit zijn bed en veranderde hij zijn slaapkleding in een nette pak. David wou het liefst een normaal leven leiden en trouwen met iemand waar hij van hield, het koninklijke leven beviel hem totaal niet. Hij wist totaal niet wie ze was, hoe ze eruit zag, en het belangrijkst, hoe ze was. David kon niet tegen mensen die alles kregen wat ze willen, koppig waren en ook nog eens onvriendelijk. David hield ervan om een leuk gesprek te voeren met iemand die enthousiast was over het zelfde onderwerp. Zelf was hij een aardige, beleefde jongen, natuurlijk niet altijd, zoals net. Hij kon wel een woede uitbarsting krijgen maar tegen zijn vader in gaan had toch niet veel nut. Zijn vader kreeg altijd wat hij wou, hoeveel het anderen kwetste maakte hem totaal niet uit. Nadat David zijn pak had aangedaan liep hij naar de badkamer waar hij zijn gezicht even waste en zijn haren door kamde zodat het goed zat. Hij liep daarna met een geërgerde blik naar de eetzaal waar, hoogstwaarschijnlijk, zijn ouders zaten. Hij had het goed ook, daar zat zijn vader dan, met een grote glimlach op zijn gezicht. "Niet zo treurig doen! Ze is een mooie dame, en ik heb het geld nodig" zei hij, natuurlijk had zijn vader gemerkt dat David het nieuws net te horen had gekregen van zijn bediende, niet eens van zijn vader! Hij besloot om toch maar geen antwoord te geven en at wat van het eten dat op de tafel stond. Veel trek had hij niet maar hij moest wel anders zou hij daarover nog eens ruzie krijgen met zijn vader terwijl hij al woest was op zijn vader. Als zijn vader nog één woord zei dan was David van plan om hem te vermoorden, alleen omdat hij die vervelende glimlach op zijn gezicht niet wou zien. Zijn moeder keek hem ook betreurd aan, hoogstwaarschijnlijk was zij ook niet eens met dit idee, zij was ook uitgehuwelijkt aan Davids vader, ze wou vast ook niet dat David hetzelfde over kwam. Maar zo ging het nou eenmaal in de koninklijke families, alles draaide om geld, liefde betekende niks.