Forum

Het was al sluitingstijd geweest eigenlijk, maar Sem stond nog steeds in de keuken om voor wat feestgangers te koken. Hoe meer omzet je had, hoe beter het was. Die paar extra uren waren toch niet erg en Joshua, zijn tweejarige zoontje, zou ieder moment door Sems moeder bij hem gebracht kunnen worden. In het restaurant, weliswaar. Het jongetje was bijna altijd bij Sem, behalve in het weekend op vrijdag en zaterdag. Die paar uren, want meer was het ook niet, bracht het jongetje door bij haar. Gelukkig woonde ze niet ver van Sem zelf af, waardoor hij altijd naar huis kon komen als hij dat wilde. Het jongetje was nogal eenkennig, naar Sems kant. Hij leek dan ook enorm op zijn vader. Sem was groot en dik, Joshua vele male kleiner, maar wel dik. Op de één of andere manier wilde hij gewoon als zijn vader zijn – het was zijn voorbeeld in een hoop dingen.

Sem was al jarenlang kok en deed dit werk nog altijd met plezier. Het was haast onmogelijk om slank te zijn (vooral als je zoals Sem was) met dit werk. Het maakte hem daarnaast ook niet eens uit. Hij genoot van het leven samen met zijn zoontje en dat was toch het aller belangrijkst? Natuurlijk was het soms nogal lastig, als je een kleintje had die (ondanks zijn eigen gewicht) toch sneller dan het licht leek. Op sommige dagen vond Joshua het leuk om zijn vader te pesten en maar rondjes te blijven rennen. De arme man kon dat natuurlijk nooit bijhouden en dat veroorzaakte zo nu en dan wel grappige taferelen.

In het restaurant zaten momenteel nog maar vier mensen. Ze waren wezen stappen en gingen tussendoor even wat eten om bij te tanken. Simpelweg zodat ze straks meer konden drinken en er niet te veel last van kregen. Slimme jongens, maar zo was Sem zelf ook geweest. Nu kon hij dat niet meer doen. Hij was ouder en hij had een kind om voor te zorgen. Dan kon je niet meer roekeloos leven en moest je opletten met dingen die je deed.

Inmiddels was het half één en zijn moeder kwam binnen met Joshua in haar armen. Je kon zien dat ze last had van het gewicht van het jongetje, maar vertroetelde hem desalniettemin. ‘Semmie, hij viel al vrij snel in slaap, maar de voorstelling duurde langer dan gepland.’ Ze legde Joshua op een bank neer en dekte hem toe met haar eigen vest. ‘Ga je zo wel afsluiten?’ Ze legde een hand op Sems schouder en glimlachte even bezorgd. ‘Je moet ook tijd voor jezelf nemen, lieverd.’

Sem vond het allemaal maar onzin, maar besloot toch naar haar te luisteren. ‘Als deze mensen weg zijn, zal ik afsluiten. Ga jij maar naar huis toe en slapen. Ik red me wel.’ Hij gaf haar nog een kus op haar wang en knikte toen even, zodat ze weg zou gaan.

Haar vingers gleden mee met de vorm van het wijnglas dat ze in haar handen had. Ze keek naar de speling van het vloeistof toen ze het glas heen en weer bewoog en zette het daarna snikkend neer op de bar. Met roodomrande ogen van het huilen gluurde ze naar de andere mensen in de kroeg, niet dat het er nog veel waren, het was al laat in de avond en bijna iedereen zat veilig thuis, slapend in hun bed naast hun geliefde. De barman keek haar vol medelijden aan. Het was nu al de vierde keer in een paar maanden dat ze er zo bij zat in zijn aanwezigheid, maar hij kon niks voor haar doen. Liefde was namelijk net zo’n bitch als karma, misschien zelfs een nog grotere en Alyss wist daar alles van.

‘Wil je nog een drankje, meis?’ Alyss had net haar laatste beetje wijn naar binnen geklokt en keek de barman verslagen aan. Ze knikte.

‘Maar vier is echt scheepsrecht hoor, ik moet zo nog kunnen fietsen.’ Haar stem klonk gebroken. Ze wist, diep van binnen, dat het absoluut niet slim was om er nog een te nemen. Ze was zoveel alcohol helemaal niet gewend en ze voelde zich al een beetje licht in haar hoofd worden. Ze besloot dat wanneer het vanavond mis ging door te veel alcoholinname, ze de schuld op Jules zou schuiven. Ja, dat zou ze doen. Hij kreeg mooi haar bon wanneer ze werd aangehouden.

‘Alsjeblieft, deze is van het huis.’ Alyss glimlachte dankbaar naar de barman en nam een flinke slok. De alcohol deed zijn werk goed. De pijnlijke woorden van Jules en haar verdriet werden naar achteren gedrongen en Alyss voelde zich al iets beter. ‘Het doet me verdriet om een mooie, jonge vrouw zoals jij zo verdrietig te zien. Vertel me, hoe heeft die ploert het uitgemaakt?’ Alyss voelde zich op haar gemak gesteld door de man, hij noemde haar ex-vriend een ploert en dat klonk wel lekker, vond ze.

‘De lafaard belde me op, gewoon, zo, BOEM, het is uit.’ Ze maakte een dramatisch handgebaar bij het woord ‘boem’ en liet haar hoofd zuchtend op haar armen rusten. ‘Waarom val ik altijd op de verkeerde? Snap jij dat nou? Hoe kan ik nou elke keer dezelfde fout maken? De wereld haat me.’ Ze nam nog een paar slokken van haar wijn en keek richting de grote klok die boven de bar deur hing. Haar ogen werden groot toen ze zag hoe laat het was. De grote wijzer stond recht omhoog en de kleine wees verwijtend naar de één.

‘O shit, ik moet weg.’ Haastig haalde ze haar portemonnee uit haar handtas – en liet hem vallen – waarna de barman met zijn hand wuifde.

‘’t Is al goed joh, ga maar.’ Alyss glimlachte verontschuldigend, raapte haar portemonnee op en rende het café uit. Het was dat ze redelijk goed kon lopen op haar palen (en dat ze niet bezopen was, enkel tipsy), maar anders was ze geheid onderuit gegaan. Met een hoop geweld kreeg ze haar fiets van het slot, waarna ze als een gek wegfietste.

De wind voelde frisjes aan, zo vroeg in de morgen en de rillingen liepen dan ook over Alyss haar rug. Ze had haar jas in alle haast niet dichtgeritst en om er nou voor te stoppen, vond ze ook zo wat. Met haar tanden op elkaar geklemd, fietste ze stug door en stopte pas toen ze het vertrouwde bord van haar vriend zijn restaurant zag. Gelukkig, dacht ze, hij is nog open. Omdat ze geen zin had om met haar panda gezicht door het restaurant te lopen, besloot ze om de achteringang te nemen, die uitkwam in de keuken. Haar blonde, golvende haren hingen los langs haar gezicht, wat haar er nog zieliger uit deed zien. Toen ze de achterdeur opende en zichzelf in de grote, metalen afzuiger zag die boven het gasfornuis hing, schrok ze zich dan ook rot. Haar blauwe ogen waren rood van het huilen, op haar gezicht waren rode vlekken van de tranen en haar mascara was vreselijk uitgelopen. Zelfs haar lippenstift was verdwenen – waarschijnlijk was dat op haar wijnglas achtergebleven. Ze draaide zich om en keek recht in de bezorgde ogen van haar beste vriend.

‘Sem.’ Alyss snikte hard en zakte daarna ineen op de grond.

Sem was nog wat aan het opruimen en had voor zichzelf wat friet en hapjes in de frituurpan omdat hij honger had. Dat was meestal op dit tijdstip en nu Joshua er ook was, had hij maar gelijk wat kipnuggets voor hem in het mandje erbij gedaan. Hij had meestal ook honger zo laat in de avond.

Het kleine jongetje was inmiddels wakker geworden en lag op de bank om zich heen te kijken. Hij had zijn duim in zijn mondje en sabbelde er vrolijk op. Joshua was vaak een rustig kindje en hij vond alles wel prima, zolang hij maar op tijd wat te eten en drinken kreeg en bij zijn vader kon liggen om te slapen.

Zodra hij merkte dat zijn vader ook aanwezig was grijnsde hij. ‘Baba!’ Gilde hij vrolijk en hij ging moeizaam rechtop zitten. Hij was nog wat slaperig van het slapen, voor hem was het dan ook vrij laat. Vrolijk sloeg het jongetje op de tafel en hij zwaaide om zich heen, hopend dat hij wat aandacht van zijn vader zou krijgen.

Al snel had Sem zijn zoontje gespot en hij glimlachte naar hem. ‘Hallo slaapkopje.’ Fluisterde hij en hij liep sloom naar de bank. Het was een lange dag geweest en zijn benen deden veel pijn. Dit was iets waar hij wel veel last van had sinds hij zoveel was aangekomen. Hij was mede zoveel aangekomen omdat de moeder van Joshua overleden was en Sem was een emotie-eter. Zoals mensen dat tegenwoordig noemden.

Met een bord vol met friet en hapjes zaten ze aan het tafeltje. Inmiddels waren de laatste klanten ook weg en dacht Sem dat het wel klaar was voor vandaag. Helaas kwam er ineens weer iemand binnen en Sem kon het niet helpen, maar hij zuchtte. Kon het nu nooit eens klaar zijn met al die stappende mensen?

‘Papa moet even de klant helpen Joshua.’ Hij stond moeizaam op van de bank en liep, met een theedoek over zijn schouder geslagen, naar de balie toe. Daar zag hij echter iemand staan die hij uit duizenden herkende: zijn beste vriendin. Ze was in tranen en het was duidelijk dat er weer iets was gebeurd. Waarschijnlijk was het weer uit met één van haar vele scharrels, maar Sem zou er niet over oordelen. Hij sloeg zijn dikke armen om haar heen en drukte haar tegen zijn zachte lichaam aan. ‘Shhht, stil maar.’ Fluisterde hij en hij kuste haar haren even. Joshua zat op de achtergrond snel alle friet en hapjes op te eten nu zijn vader het toch niet zag. Wat was hij toch een stiekem, maar schattig jongetje.

Warme tranen rolden over haar wangen en haar snikken werd gedempt doordat haar gezicht op Sem zijn borstkas lag. Haar schouders schokte, waardoor ze zich nog dichter tegen Sem aandrukte. Zo bleef ze een tijdje tegen hem aan liggen. Sem fluisterde geruststellende woorden en wreef troosten over haar hoofd, waardoor haar haar er echt niet meer uitzag. Niet dat het haar meer kon schelen, ze zag er toch al uit als een zwever. Uiteindelijk kwam ze wat tot bedaren en keek ze omhoog naar Sem.

‘Ik dacht echt dat hij anders was, weet je. Maar uiteindelijk was hij net zo’n loser als Jeff.’ Ze snifte nog wat na en ging rechtop op de grond zitten. ‘Hij belde rond tien uur en zei gewoon dat het uit was. Gewoon, geen aanleiding of zo. Ik wilde dus even langs gaan, vragen waarom het uit was –hij hing namelijk meteen weer op – en weet je wat ik zag? Weet je wat die ploert aan het doen was? Je kon het gebats buiten horen! Gadverdamme, nu heb ik een trauma.’ Ze huiverde en snikte zachtjes. ‘Ik snap het niet. Waarom doen mannen dat soort dingen?’ Ze keek met een scherpe blik naar Sem, die haar verhaal rustig had aangehoord. Ze wist wel dat hij geen antwoorden kon geven op haar vragen, hij zou nooit iemand zo behandelen, daarom was hij ook haar beste vriend. Hij was gewoon een grote, lieve, teddybeer. Een enkele traan gleed over haar wang, die ze meteen hard weg wreef. Jules was het niet waard om over te huilen, had ze besloten. Boos trapte ze haar paalhakken uit, waarna ze opstond en op haar blote voeten door het restaurant ging lopen. Ze wankelde een beetje, niet meer gewend om te lopen zonder schoenen. Ze glimlachte toen ze een bekend gebrabbel hoorde. Voorzichtig liep ze op het tafeltje af en toen ze op de bank keek, glunderde ze.

‘Joshie, kom eens bij tante Ally.’ Ze ging naast hem zitten op de bank en trok Joshua op schoot. Zijn gezichtje zat onder de mayonaise en zijn handen onder het zout van de patat. Alyss pakte een servetje en begon zijn handjes schoon te wrijven.

‘Beloof me, Josh, dat je later geen eikel wordt, oké? Daar hebben we er al genoeg van.’ Joshua keek naar hoe Alyss zijn handen schoon wreef. Zijn ogen volgde elke beweging, waarna hij het servetje uit haar handen trok en het zelf probeerde. Alyss lachte. Ze drukte het kleine jongetje stevig tegen zich aan en kuste zijn bolle wangetjes. ‘Mijn kleine boef,’ zei ze glimlachend.

Nadat ze voorzichtig zijn mond had schoongeveegd, zette ze Joshua weer op de bank en stond ze op. De klok vertelde haar dat het al twee uur was en haar hoofd vertelde hetzelfde. Ze gaapte en rekte zich uit. Daarna liep ze naar de plek waar ze haar schoenen had uitgetrapt. Ze bukte en raapte ze op, waarna ze vermoeid naar Sem keek.
'Neem jij Josh? Ik laat mijn fiets hier wel staan.’

Het was lastig voor Sem om wat te zeggen. Hij kende haar zoveelste scharrel niet eens en het was dus onnozel om allerlei dingen te roepen (“Wat een zak hooi!”). Het leek Sem verstandiger om zijn mond te houden en af en toe te knikken en te hummen. Daarmee bereikte je het meest. Het was daarnaast ook overduidelijk dat ze had gedronken en het was niet geheel onbegrijpelijk. Sem zou misschien niet drinken in zo’n situatie, maar hij keerde zich vaak tot eten en dat was natuurlijk ook te zien.

Het dikke jongetje sabbelde op zijn duimpje en hij keek geïnteresseerd naar zijn eigen dikke handjes. Ze hadden onder het zout en de mayonaise gezeten en dat was nu ineens verdwenen. Magie! Hij giechelde even en leunde tegen Alyss aan. Hij hield enorm veel van haar en hij zag haar dan ook als een goede vriendin. Ondanks dat hij nog jong was en dus niet echt besef had met zulke dingen. Hij kon wel degelijk merken dat zijn vader en zij goede vrienden waren en dat was voor hem ook alleen maar fijn.

Sem had even geknikt en had nog even alle spullen opgeruimd en de tafel schoongemaakt waar Joshua mayonaise op had gesmeerd. Vervolgens liep hij traag terug en tilde hij kreunend Joshua in zijn armen. Het jongetje was erg zwaar en Sem had zelf ook al genoeg gewicht mee te dragen.

Joshua sloeg zijn dikke armpjes om zijn vaders nek en ging vervolgens tegen hem aan hangen. Het was duidelijk dat hij moe was en dat hij slaap nodig had, maar die slaap zou hij toch wel snel krijgen.

Zodra het tweetal bij de auto aan was gekomen had Sem Joshua in zijn stoeltje gepropt en kon het jongetje rustig slapen. Sem zelf wachtte even op Alyss voor hij ook ging zitten en toen ze eenmaal zat, was hij in de luxueuze auto gaan zitten. Door hard te werken, had Sem veel geld verdiend. Dit geld kon hij uitgeven aan dingen die eigenlijk niet nodig waren: een dure auto, een groot huis, veel speelgoed voor Josh en ga zo maar door.

‘We gaan naar huis toe en dan kun je lekker slapen. Morgen ben ik toevallig vrij.’ Mompelde Sem en hij reed weg toen iedereen goed in de auto zat. Zijn huis was niet ver van het restaurant af en dat was alleen maar fijn. Het had dan ook niet lang geduurd voor ze eindelijk bij het huis waren en Sem uit kon stappen. Zijn benen deden vreselijk veel pijn en hij wilde het liefst op de bank slapen, maar Josh moest ook naar bed en het sliep toch wat fijner in je eigen bed.

‘De logeerkamer is nogal een zooitje… Moest wat eh… Opzoeken en zo, maar je kan ook in mijn bed dat ik ergens anders slaap.’ Hij glimlachte wat terwijl hij Josh uit de auto trok en hield hem in zijn armen. Vervolgens liep hij naar binnen en eenmaal daar legde hij Joshua op de bank, zodat hij wat spullen weg kon zetten die hij van zijn werk mee had genomen. 

Nadat Sem zijn zoontje met enige moeite had opgetild, liep hij naar buiten. Alyss pakte, uit macht der gewoonte, de sleutel van het restaurant en liep achter Sem aan. Ze kwam bijna wekelijks langs, meestal gewoon voor de gezelligheid (en zijn lekkere eten), maar soms had ze baaldagen, zoals ze nu had en bleef ze totdat hij het restaurant afsloot. Hij wist haar altijd weer op te vrolijken en als hem dat niet lukte, was er altijd Joshua nog met zijn stralende glimlach.

Haar vingers gleden over de knopjes, waarna het licht in het restaurant uitging. Ze glimlachte triest. Ze vond het er altijd zo zielig uitzien, met alle lichten uit. Ze wierp nog één laatste blik naar het restaurant toen ze het slot dicht draaide en liep daarna Sem achterna.

Op haar blote voeten met in elke hand één schoen, liep ze over de stenen naar Sem zijn auto. Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk te lopen om maar geen steentje in haar voet te krijgen, maar helaas had ze niet zoveel geluk. Ze kermde zachtjes van de pijn toen ze in iets puntigs stond. Ze liet haar schoenen vallen, pakte de eerste, beste lantaarnpaal vast en greep met haar hand haar enkel vast, waarna ze met een pijnlijk gezicht naar de onderkant van haar voet keek. Een groot stuk glas stak uit haar voet en bloed droop uit de wond.

‘Gadverdamme, dat ook nog,’ mompelde ze geïrriteerd, waarna ze het stuk glas uit haar voet trok. Daarna bukte ze moeizaam om haar schoenen weer op te pakken en waggelde naar de auto. Met een van pijn vertrokken gezicht, hees ze zichzelf op de bijrijdersstoel en wachtte ze totdat Sem ook zat. Hij had Josh in zijn stoeltje moeten zetten en dat duurde altijd wel even. Alyss keek spijtig naar de duurde vloerbedekking onder haar voet. Hij begon er al een beetje rood uit te zien. Ze besloot net te doen alsof er niks aan de hand was.

Het grote huis waar Sem in woonde kwam al in zicht en Alyss glimlachte kleintjes. Zijn huis was eigenlijk veel te groot om met zijn tweetjes in te wonen, er was té veel ruimte. Dat was dan ook een van de redenen waarom zij altijd naar binnen mocht zonder van te voren te zeggen dat ze er was. Drie mensen waren er al meer dan twee.

De auto hobbelde toen ze de oprit op reden en Sem schakelde de auto uit. Hij was al bezig met Joshua los uit de auto te halen en Alyss liet zich voorzichtig op de stenen vallen. De klemde haar tanden op elkaar en probeerde zo normaal mogelijk te lopen. Ze passeerde de grijze vuilnisbak en toen ze zag dat niemand keek, dumpte ze haar schoenen erin en deed ze de klep weer dicht. Opgeruimd staat netjes, dacht ze.

Sem had de voordeur geopend en liep met Joshua op zijn heupen het huis in. Alyss volgde en drukte de lichtknoppen in. Sem keek haar verontschuldigend aan.

‘De logeerkamer is nogal een zooitje… Moest wat eh… Opzoeken en zo, maar je kan ook in mijn bed dat ik ergens anders slaap.’ Alyss knikte en wees toen naar haar voet.

‘Maar ik denk dat het verstandig dat ik eerst mijn voet desinfecteer. Stuk glas, geen schoenen. Je weet wel.’ Ze glimlachte pijnlijk toen ze zichzelf op de eettafel hees.

‘Kun je me het noodtasje aangeven?’