Forum

Het jaar 1462 was net begonnen en nog in haar volle glorie. Vol rijkdom, goede oogsten en nieuwe ontwikkelingen leefden de mensen hun zorgeloze leventjes. Het was dus ook niet voor niets dat er paniek uitbrak toen er in vele hoeken van verschillende dorpen moorden werden gepleegd. Volgens de rechter hadden mensen hier te maken met niet één moordenaar, maar meerdere: een groep. Iedere keer nadat er iemand vermoord was, werd er iemand opgepakt en in de kerkers gesmeten. Helaas deed dit het moorden niet doen stoppen: het bleef doorgaan en de moorden namen toe.

Ondertussen zat het halve dorp ongeveer in de gevangenis en nog namen de moorden niet af. Misschien moesten ze niet blijven denken bij enkel dorpelingen. Iedereen, van over de hele wereld, kon zoiets gruwelijks bedenken. Iedereen. En laat nu net de twee meest ondenkbare mensen deze moorden doen plegen… Keer, op keer, op keer…

De zoveelste moord was gepleegd en iedereen stond voor een raadsel. De twee beste mensen waren erop gezet om het plaats delict te onderzoeken. Dit ging nog niet zo makkelijk, maar deze twee mannen wisten er wel raad mee. De heren Albayn en Crane waren het perfecte duo voor deze werkzaamheden. Albayn was een rechercheur en Crane een Officier van Justitie – hij moest de rechter ervan overtuigen om een verdachte een bepaalde straf op te leggen. Was dat niet makkelijk als je een duo was die moorden pleegde en tegelijkertijd dezelfde moorden onderzocht? Ichabod Crane kon iedere rechter zo om zijn vinger winden dat hij ze in zijn zak had. Als hij vertelde dat een verdachte schuldig was en dus in de kerkers moest worden gegooid, gebeurde dat.

In een koets, die werd getrokken door twee paarden, kwamen de heren aan op het plaats delict. Een afgelegen plek in het bos die voor hen maar al te bekend was. Natuurlijk moesten ze net doen of ze van niets wisten, maar daar waren ze ondertussen al aan gewend. Ichabod knikte zijn hoofd naar de koetsier en droeg vervolgens een koffer richting het pad die het zou leiden waarop het lichaam nog zou moeten liggen.

Een spoor van bloed werd aangetroffen op de vloer en dat duidde erop dat het slachtoffer veel verzet had getoond, maar tevergeefs. Hoe kon iemand ook winnen tegenover twee grote mannen die wel wisten hoe je iemand van kant kon leggen?

Ichabod zette zijn koffer naast het lichaam neer en hurkte op een knie. ‘Zeg, Alan, wat denk jij?’ Een speelse glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij in zijn koffer graaide naar een vergrootglas. Wat was dit toch leuk werk… Heerlijk.

Wat onhandig trok hij het grote vergrootglas uit zijn leren tas en hij hield hem voor zijn oog, waarna hij voorover boog om te gapende wond te kunnen bekijken. Dat had hij weer prachtig afgehandeld, al moest hij dat zelf zeggen. Het bloed gutste nog uit de wond, maar het leek al aardig opgedroogd te zijn op de ontblote huid. De kleding rondom te wond was met de messteek gescheurd, waardoor het er nu extra luguber uitzag. Precies zoals Crane dat graag zag.

Achter hem hoorde hij inmiddels de stem van Albayn en hij keek op. Een flauwe grap die de sfeer wat omhoog hield. ‘Ah zo, dat heb je snel geconcludeerd,’ fluisterde Ichabod, ‘het is alsof je er zelf bij was!’ Vervolgde hij met een even flauwe glimlach op zijn gezicht.

Voorzichtig nam Ichabod een stap terug en hij liet het vergrootglas terug in zijn tas glijden. Deze tas sloot hij weer en zette hem aan de kant. Zijn gedachtes dwaalde even af naar het vergrootglas. Het had toch handiger geweest als hij iets zou hebben wat niet zo groot en zwaar was, maar toch hetzelfde werk deed als een vergrootglas? Daarnaast zou het ook een stuk makkelijker zijn als hij iets had wat hij zonder handen kon bedienen. Af en toe was de heer Crane ietwat excentriek als het ging om dingen bedenken of iets in die trend.

‘Ah! Dat is het!’ Riep hij in het niets uit en hij trok een wenkbrauw op terwijl hij rondkeek. ‘Oh… Dat zei ik hardop.’ Beschaamd krabde hij aan zijn voorhoofd en hij keek om naar de jongen die dingen aan het noteren was. Ichabod trok hierdoor zijn wenkbrauw op en tilde vervolgens zijn hoofd wat op naar het papier in de hoop dat hij een glimp op kon vangen van wat de jongen opschreef. Helaas. Poging tot spieken was mislukt.

‘Zeg eh, Albayn, wat doet die schavuit hier? Ik dacht dat wij de zaken samen deden?’ Het had voor wat verwarring gezorgd bij Crane en dat was natuurlijk wel te merken. De excentrieke man had soms wat aansturing nodig en wat uitleg.

Ondertussen was Crane naar het lichaam gaan staren en hij fronste even heel serieus, net alsof dit alles nieuw voor hem was. ‘Ik ben het erover eens met mijzelf, dat het een messteek is geweest. Dit hoeft echter niet te betekenen dat dat hem fataal is geworden. Integendeel zelfs…’ Met zijn handen op zijn rug liep hij een rondje om het lichaam heen en bleef vervolgens bij het hoofd staan. ‘Kijkend naar de situatie rondom het lichaam, denk ik dat het slachtoffer overleden is aan zijn verwondingen en daarom teveel bloed had verloren.’

De plaats delict was snel bekeken. Er viel ook niet weinig op- of aan te merken. Ze wisten immers dondersgoed wat er hier was gebeurd, daar hoefde weinig vragen over gesteld te worden. De taak was nu gelegd bij Ichabod om een verdachte te vinden en deze aansprakelijk te stellen voor de aangewezen straf. De straf die hij overigens moest voorleggen aan de rechter. Was deze moord goed voor doodstraf? Dan werd verdachte veroordeeld en kreeg de doodstraf. Vaak koos Ichabod er echter bewust voor om ze in de kerkers te laten gooien. Deze waren alles behalve prettig voor een ieder die zich erin bevond en dat was voor hem extra genieten. Een enkele keer per week bezocht hij de kerkers om alle gevangenen te aanschouwen. Het merendeel van deze gevangenen had hij in de kerkers weten te krijgen. Met behulp van Albayn, natuurlijk.

Ichabod tilde zijn koffer weer op en nam hem mee naar de koets die wat verderop stond. De twee grote paarden waren aan het grazen op een stukje gras, maar sprongen direct weer rechtop toen ze zagen dat ze zo zouden moeten werken. Net zoals Albayn had Ichabod ook een kamer in het kasteel weten te bemachtigen. Ze deden hun werk zo dusdanig goed dat ze wel zo’n “eren-woning” hadden verdiend. Ze moesten eens weten…

Voordat Ichabod zelf thuis was, en Albayn automatisch ook, had Ichabod Fendrel eerst laten afzetten bij zijn huis. Het was soms nogal vervelend dat Albayn het zo serieus nam om net te doen of ze elkaar haatte. Je moest toch samenwerken en ze werkten al zo lang samen dat het haast onmogelijk was elkaar nog te haten. Waarschijnlijk zou Ichabod hier wel over praten met hem. Morgen of nu nog in de koets. Het was namelijk nog een stukje rijden met de koets. Fendrel woonde vooraan in het dorp, terwijl het koninklijkhuis nog een aardig stuk verder was.

‘Dat hebben we weer goed opgelost, al zeg ik het zelf. Wat ons nu nog resteert is het vinden van een geschikte dader. Of daders…’ Ichabod wreef over zijn geschoren kin heen en dacht na. Zijn ogen kneep hij samen en zachte woorden kwamen uit zijn mond. ‘Wat dacht je van iets nieuws? Een vrouw of zo. Vrouwen zullen vast ook wel zoiets in hun hoofd halen, toch?’ Nadat hij over zijn eigen woorden had nagedacht schudde hij zijn hoofd en wuifde het idee weg met zijn hand. ‘Nee, excuses voor mijn gedachtegang. Natuurlijk zal niemand zoiets geloven. We moeten een brute man zoeken. Groot, sterk… Maar wel iemand die er crimineel uitziet en dit dus kan hebben gedaan. Suggesties, Alan?’

Nadat Alan de koets had verlaten, reedt de Groom hem naar de stalplaats waar de koets afgekoppeld zou worden van het werktuig van de paarden en de paarden zouden naar hun eigen stallen gaan. Vanuit hier was het niet ver lopen naar het kamertje van Ichabod en dat betekende dat hij direct weer aan het werk zou kunnen. Er waren nog een hoop dingen die gedaan moesten worden. Zoals bijvoorbeeld het maken van verslagen van het plaatst delict, maar ook een pleidooi die hij zou moeten houden voor de rechter binnenkort. Hierin moest hij zijn motivatie aangeven voor de strafmaat die hij had bedacht. Zonder twijfel zou dit werken in de kerkers worden. Hier had iedereen namelijk wat aan. De mensen werden niet vermoord en er werd ook nog eens werk verricht.

In de kerkers deden de gevangenen namelijk allerlei klusjes die niemand eigenlijk wilde doen. Het had voornamelijk te maken met vieze klusjes, waar weinig over werd gesproken. Het waren dingen die een normaal persoon niet zou hoeven doen, omdat ze wel beter konden in hun leven. Helaas had je, als gevangene zijnde, niet veel bereikt en mocht je de vuile klusjes opknappen van de lieden die boven je stonden. Gezellig wortels snijden was hier geen onderdeel van en kleding maken al evenmin.

Inmiddels was Ichabod aangekomen bij zijn eigen kamer. Met een grote roestige sleutel draaide hij hem van het slot en hij duwde de zware houten deur open. De roestige scharnieren waar de deur in hing, kraakte en piepte zachtjes terwijl de deur naar binnen opende. Het rustige kamertje van Ichabod werd al snel zichtbaar. Het was netjes geordend en schoongemaakt. Bij het grootste raam stond een bureau met daarop rollen perkament, potjes inkt en een grote pot vol met ganzenveren. Daarnaast lag er nog een, in rood leer gebonden, boekje op de tafel waarin Ichabod vaak wat dingen opschreef die hij echt niet moest vergeten.

Verder stond er nog een bordeauxrode fauteuil en een wat grote bank van hetzelfde materiaal. In het midden van de kamer stond een grote ronde eikenhouten tafel met daarop wat potjes en flesjes. Niet veel bijzonders, want het meest was Ichabod aan zijn bureau te vinden of bij de rechtbank of een plaats delict. Zijn huisje was dan ook vrij onbewoond gedurende de dag en hij kwam hier alleen om te slapen. Hij sliep in een ingebouwd bed, een bedstee, omdat dit het minste ruimte innam. Het kamertje was namelijk alles behalve groot, maar net groot genoeg om niet horendol te worden.

Het was overigens geen typische bedstee zoals je hem zou kennen: er was voldoende ruimte en je hoefde niet half zittend te slapen.