O) Dauntless - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) Dauntless

Account verwijderd

schreef:
Ik: Emily Stephans, 17 jaar, zit op school, heeft interesse in spiritualiteit, kort lontje, picture.
Jij: Jongen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Gabriël Lionheart
Leeftijd: 19 (in werkelijkheid veel ouder)
Innerlijk: Gabe is zoals de meeste jonge mannen in de jaren 1940 bij het leger gegaan. Voor zijn mentale gezondheid was dat niet bepaald bevorderend. Al snel werd geweld iets plezierig voor hem. Genoot hij er van om naar lijdende mensen te kijken. Op het einde van de oorlog werd hij opgepakt en terecht gesteld. Hij kreeg de doodstraf en zou met een glimlach de kogel door zijn hoofd ontvangen hebben. Nu leeft hij als een demon en dwaalt wat rond op de wereld.

Account verwijderd

schreef:
Emily Stephans
Zuchtend kijk ik uit het raam van het klaslokaal van school. Altijd heb ik het gevoel dat ik in het verkeerde tijdperk ben geboren, want ik voel me hier niet thuis. Al die auto's, mobiele telefoons, computers en school.. Maar het is nou eenmaal zo, ik ben hier, dus ik moet ermee leven. Ik heb geen slecht leven hoor, integendeel. Ik heb leuke vriendinnen en een aardige familie. Echter vind ik het nogal saai, want ik ben één van de zoveel schoolmeisjes, allemaal hetzelfde. Dezelfde uniformen, dezelfde haarstaartjes, dezelfde cultuur. Ik wil graag anders zijn, maar dat ben ik niet.
''Emily,'' fluistert mijn vriendin, Anna die naast me zit, om mijn aandacht te trekken.
''Ja, wat is er?'' vraag ik zachtjes. We zitten op een kostschool voor meisjes en de leerkrachten zijn hier streng. Erg streng. Je mag niet eens praten in de les, maar toch proberen we fluisterend contact met elkaar te hebben.
''Kom je vanmiddag mee naar mijn huis? Ik heb een nieuwe methode om geesten op te roepen.'' Ja, geesten oproepen. Anna en ik houden erg van spiritualiteit en hekserij. Om de zoveel tijd gaan we naar Anna's huis om te proberen geesten op te roepen, maar het is nog nooit gebeurd. Ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren.
''Is goed,'' zeg ik terug.

Toen school eindelijk -het duurde zó lang- was afgelopen, ging ik mee naar Anna's huis. Eerst begroette ik Anna's moeder, mevrouw Weastly en daarna gingen Anna en ik naar Anna's slaapkamer.
''Okay, vertel..''
''Kijk,'' Anna drukte een boek in mijn gezicht en ik las wat erin stond. Het was een variatie op het glaasje draaien, iets ingewikkelder. Ik pakte het bord van Anna waar allerlei rare tekens, volgens mij hiëroglyfen, op staan. Anna pakte een glas uit de keuken; ik hoorde haar kort met haar moeder praten. Toen Anna terug kwam, begonnen we. Eerst deden we ons eigen ritueel, iets tussen mediteren en handjeklap in. En het ging beginnen. Anna zette het glaasje op het bord neer en ze legde haar vinger erop. Ik volgde haar voorbeeld en ik legde ook mijn vinger op het glaasje.
''Oh, spiriti, hanno risposto alle nostre domande, tornare a terra, darci un buon consiglio. Dacci il coraggio, la prosperità.'' Deze zin las Anna voor uit het boek dat op haar schoot lag. Ik weet niet precies wat het betekend, maar het is iets van: geesten, kom hier en geef ons goede raad. Daarna sloten we beiden onze ogen en we voelden het glaasje onder onze vingers trillen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het fijne van een geest zijn was dat de kogels van zijn geweer nooit op raakten. Het nadeel was dat ze totaal geen effect hadden wanneer hij op mensen schoot. Ze gingen gewoon dwars door hen heen zonder ook maar iets van schade achter te laten. Voor Gabriël was het een echte kwelling dat niemand hem meer kon zien. Vroeger kende iedereen zijn naam. Hij werd gevreesd, deuren gingen op slot wanneer hij in de buurt was. Die tijd was al lang voorbij. Er werd niet meer over hem gepraat en zijn graf stond ergens in een achterhoek van een begraafplaats te verkommeren.
Soms dacht hij er wel aan of het mogelijk zou zijn echt te sterven en niet langer te hoeven rondhangen. Dat moest toch mogelijk zijn, anders zou de hele wereld overspoelt zijn door geesten zoals hij. Wel je kon altijd beter van het slechtste uitgaan, dan was je des te gelukkig wanneer het tegendeel gebeurde. Het was een zin die zijn vader altijd zei. Best jammer dat hij hem moest vermoorden.
Het nadeel van dood zijn was dat het ging vervelen. Ok dingen veranderden, maar uiteindelijk had je alles wel gezien en wat maakte het uit dat er een nieuwe iphone uitkwam als je die toch niet kon gebruiken. Hij bracht zijn dag door ergens in een park. Kijkend naar de mensen die voorbij liepen. Voor elk van hen bedacht hij een vreselijke dood. Zo bracht hij de meeste van zijn dagen door tot plots alles rondom hem wazig begon te worden. Hij voelde hoe hij werd weggetrokken en stond plots in een vreemde kamer. Dit was nieuw. Normaal gezien zou hij het wel amusant vinden eindelijk eens wat afwisseling te hebben, maar toen hij zag waardoor hij plots in deze kamer stond werd hij voornamelijk alleen maar kwaad. Twee schoolmeisjes dachten dat ze geesten konden oproepen. We het was hun gelukt, maar wat verwachtten ze nu, het hartverscheurend verhaal over een dode oma die het geweldig had in de hemel. Nee, hij zou hen iets totaal anders geven. Natuurlijk konden ze hem niet zien. Geen enkel levend mens kon hem zien. Hij had wel eens gehoord over mensen met een zogenaamd zesde zintuig, maar dat vond hij allemaal kletspraat.
Hij nam het glaasje en begon het te verschuiven. "Wat zouden jullie precies willen weten? Hoe het is om dood te zijn? Dat kan ik wel tonen?" Het was vreemd maar hoelang hij in deze kamer was hoe meer hij zich fysiek aanwezig ging voelen. Zo had hij het glaasje echt kunnen vastnemen en lukte het hem ook het kapot te breken. De lichten in de kamer begon te flikkeren. In zijn gedachten besliste hij wie van de twee de eer zou krijgen te sterven. Uiteindelijk koos hij voor het meisje dat in het begin de Latijnse zin had uitgesproken. Het voordeel aan het oproepen van geesten was dat deze mensen zich voor hen openstelden. Wat betekende dat Gabriël makkelijk in haar lichaam kon kruipen, er bezit van nemen. Je merkte het amper, behalve aan de ogen die even een andere kleur aannamen. Hij wandelde naar het raam, opende het en ging in het raamkozijn zitten. "Blijf jij maar waar je bent schat. Ik kom zo meteen terug voor jou." zei hij met een krankzinnige grijns en sprong toen uit het raam waarna hij het lichaam van het andere meisje verliet en haar net terug bij bewustzijn zag komen voor ze de grond raakte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld