Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) The Hunger Games

Account verwijderd

schreef:
*Onthouden mag, het liefst niet te vaak;
*Alleen Maritdg en ik.

Let the Hunger Games begin, may the odds be ever in your favor!

Ik: Samuel Regens - 16 jaar - district 12 - picture
Jij: Meisje + begin

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Eenmaal in het jaar worden mensen, liever gezegd jongeren, onwillekeurig uitgekozen om mee te doen aan de hongerspelen. In sommige districten geven sommige jongeren zich vrijwillig op, maar hier is dat echter nooit gebeurd. Hier barst het van de armoede en we hebben geen tijd om ons bezig te houden met zo'n nutteloos spel. In andere districten trainen mensen zich kapot, maar hier.. Traint niemand. District 12 bestaat niet uit sterke mensen, dappere mensen, vechtende mensen en dus trainende mensen. Nee, hier zijn alleen maar mijnwerkers. Waarom moeten wij, een volk dat geen kans heeft tegenover de andere districten, meedoen? Iedereen hier is bang, als je over straat loopt, zie je kinderen die trillen. Volwassenen die op uitbarsten staan, maar hun tranen binnen houden.
''Mam, het is elf uur, ik moet zo gaan,'' zeg ik. Jammer genoeg moet ik deelnemen aan de loting, maar ik ben niet bang. Al drie jaar ben ik verplicht naar de loting gegaan. Geen enkele keer ben ik uitgekozen en mijn broers, die inmiddels volwassen zijn, zijn ook nooit gekozen. Maar moeder, moeder is elk jaar weer zo zenuwachtig.
''Kom je mee?'' Vraag ik aan haar, maar een antwoord krijg ik niet. Waarschijnlijk duikt ze weer weg in haar eigen fantasiewereldje. Ik pak haar hand vast en samen lopen we over straat. Ik kijk naar een paar oude mensen, hun ogen stralen verdriet uit. Voor hen staan hun kleinkinderen, een jongen en een meisje.
''Het komt wel goed,'' hoor ik de oma zeggen, maar meer pik ik niet van het gesprek op. Waarschijnlijk is het niet zo... Vrolijk. Moeder en ik komen aan bij de rijen jongeren, meisjes en jongens van 12 tot 17 jaar. Hier neem ik afscheid van mama, want ze mag niet mee. Ze moet bij de andere volwassenen achter op het plein blijven staan. Ik geef haar een liefdevolle zoen.
''Het komt wel goed, mam,'' zeg ik.
''Ik hoop het.''
Ik krijg een bloedprik en dan.. Ga ik zitten op een van de vele banken waarmee het plein gevuld is.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Een meisje, ik denk van twaalf jaar, wordt gekozen om mee te doen aan de hongerspelen. Bibberend loopt ze naar voren naar het podium waar Effie Trinket, de presentatrice, staat.
''I volunteer!'' hoor ik een meisje roepen. Ik heb haar wel eens op straat zien lopen, maar verder ken ik haar niet. In plaats van het meisje loopt ze het podium op.
''Een vrijwilliger van district twaalf! Wie had dat gedacht? Hoe heet je? Waarom ga je vrijwillig naar de hongerspelen? Is dat kleine meisje een kennis van je?'' Vraagt Effie aan haar. Ik zit nog in spanning af te wachten tot de lootjes van de jongens, maar Effie moet weer tijd rekken. Ugh, ik wil gewoon de zekerheid hebben dat ik niet heen hoef. Met een half oor luister ik naar de antwoorden die het meisje geeft op de vragen van Effie.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Zenuwachtig zit ik met mijn voeten te wiebelen. Effie bedankt het meisje, Katy en daarna loopt ze naar de bak met de lootjes voor de jongens.

Ik word niet gekozen. De kans is er van wel. Nee, ik word niet gekozen.

Het lijkt een oneindigheid te duren, maar in werkelijkheid duurt het maar twee minuten. Het papiertje met de naam bevindt zich nu in Effie's handen. Voorzichtig vouwt ze het open.
''De tweede deelnemer van district twaalf voor de hongerspelen is.. Samuel Regens! Kom naar voren.'' Voorzichtig sta ik op; alle blikken van de mensen zijn op mij gericht. Ik kijk achterom naar het plein waar mijn moeder staat. Haar ogen zijn vochtig. Ik loop naar voren, naar het podium. Ik wil dit niet, maar het zal wel moeten.
''En hier hebben we onze mannelijke deelnemer!'' De loting is voorbij. Mensen zijn opgelucht en een paar enkele mensen zijn verdrietig. Omdat ze voor altijd afscheid van iemand moeten nemen. We gaan toch niet winnen.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Niemand, maar dan ook echt niemand, kwam mij succes wensen voor de hongerspelen. Ik had gedacht dat mijn broers of mijn moeder misschien nog afscheid kwamen nemen -maar ze kwamen niet. Ook dacht ik dat mijn goede vriendin Aisha nog zou komen, maar ze kwam niet. Ik zat alleen, afgezien van de 'vredesstrijders', in een kamer. Ik verveelde me en daarom begon ik rondjes te lopen in de kamer.
''Niet doen,'' zei een van de vredesstrijders en toen stopte ik. Hij heeft de macht om mij te laten stoppen, best bizar. Als ik hem niet gehoorzaam, schiet hij me waarschijnlijk dood. Of hij spaart me voor het spel.
Ongeveer een kwartier later werd ik bij mijn rechterarm beetgepakt en ik werd meegesleurd. Ze kunnen me niet eens normaal laten lopen, sukkels. Ik loop heus niet weg hoor, mochten ze dat denken. Ik ben hier nu toch en waarschijnlijk ben ik over twee weken dood -dat is nog positief ingezien. Ik kwam weer buiten, maar nu.. Was het hele plein verlaten, afgezien van een paar enkele mensen. Alle kinderen en volwassenen waren snel terug naar hun huis vertrokken om feest te vieren of om verdrietig te zijn. Het lag er net aan of je afscheid moest nemen van een geliefde of niet.
''Hey, hey!'' Mijn vriendin, Aisha, kwam nog aangerend. ''Ik.. ik heb nog geen afscheid genomen.''
''Je bent te laat, dame.''
''Alstublieft meneer, geef ons drie minuutjes.'' Hij gaf ons drie minuten, maar dit was een uitzondering zei hij.

Tranen stroomden over Aisha's wangen. ''Ik ga je zo missen.'' Ik hield haar handen vast.
''Niet huilen, het komt wel goed. Wees niet verdrietig, ook niet als ik dood ben. Denk aan de mooie tijd die we hebben gehad.''
''Ik,'' ze probeerde haar gesnik te stoppen, maar het lukte niet. ''Ik heb nog iets voor je..'' Aisha laat mijn handen los en ze graait in haar borstzakje. ''Hier.'' Ze gaf me een zilverkleurige broche in de vorm van een vogel.
''Een mockingjay-pin. Draag het alsjeblieft bij je en denk aan mij als je het ziet. Ik ga je zo, zo missen Samuel.''
''Hey, het komt goed. En je hoeft me niet te missen; ik kom op tv! Heel erg bedankt voor de pin,'' ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd. ''Ik zal hem bij me dragen tijdens de spelen. Ik zal elk moment dat ik hem zie aan jou denken.''

''Het is tijd om te gaan,'' mopperde de vredesstrijder. Ik werd in mijn rug vooruit geduwd en zo werd het gesprek tussen mij en Aisha verstoord. Ik keek nog achterom en ik zag haar, in tranen, achtergelaten op het plein staan. De vredesstrijders en ik kwamen steeds dichterbij het treinstation en de trein stond al voor ons klaar.
''Instappen.'' Ik gehoorzaamde en ik liep naar binnen. Op naar de Kapitaal, waar we worden getraind voor de hongerspelen.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Hier zat ik dan, in de trein. Eigenlijk had ik het niet zo groot verwacht -het was enorm. Ik zat in een coupe, samen met Effie, Haymitch -de man van district 12 die de 50e hongerspelen overleefde- en het meisje, Katy. Ze kwam iets later dan mij binnen; tot nu toe hebben we nog niets tegen elkaar gezegd. De sfeer is hier onprettig: Effie probeert een gesprek te beginnen -Katy en ik willen dat niet, dus we negeren haar. Haymitch zit te drinken, te drinken, te zuipen. Ik negeer hem ook. Alles wat hij tot nu toe gezegd heeft is: 'Jullie gaan dood'. Fijn. Heel aangenaam om ons zo te begroeten. We zitten met z'n vieren aan een tafel, op die tafel ligt eten. Vanaf het begin dat we vertrokken waren, zat ik al te eten. Dat is het enige prettige hier, het vele eten. Straks tijdens de spelen wordt dat waarschijnlijk anders, maar dat maakt niet uit. Ik kan het beste nu van dit eten genieten, dan niets te eten. Dit wordt toch het laatste eten wat ik ooit gegeten heb.
''Ughm,'' zegt Effie, als teken dat ze aandacht wil. ''We zitten nu al drie kwartier in deze trein en het enige wat jij, Samuel, hebt gedaan is eten. En je smakt, je eet met je handen, kan je alsjeblieft netter eten? En minder lang?''
''Laat hem toch,'' Haymitch bemoeit zich er weer eens weer mee. ''Thuis was hij waarschijnlijk al verhongerd, in district 12, en straks in de spelen verhongerd hij ook. Laat hem gewoon eten.'' Ik zei niets; ik at gewoon door. Laat hen maar praten, ik bemoei me er niet mee. Ze mogen het dan wel over mij hebben, maar toch vind ik het mijn zaken niet. Mij maakt het niets uit dat Effie dit niet leuk vind, helemaal niets. Niets maakt me meer uit. Ik ben toch een niemand meer. Over een paar jaar is iedereen me vergeten, afgezien van moeder. Moeder zal me nooit vergeten. Aisha ook niet, maar ik hoop dat als ik weg ben, ze een leuk en aardig nieuw vriendje vindt. Ik mis haar nu al. Mijn hand glijdt even in mijn broekzak waar de broche in zit. Ik raak het zilveren oppervlakte aan en ik voel de vormen van de vogel.
''Ik-houd-van-je,'' mompel ik.
''Sorry, wat zei je?'' Vraagt Effie.
''Ik had het niet tegen JOU, laat me met rust,'' zeg ik als reactie. Ik heb het gevoel dat ik moet huilen, maar ik wil niet zwak overkomen. ''Ik ga naar mijn slaapplaats.'' De trein heeft verschillende coupes en ik heb een ruimte voor mezelf, om te slapen. Ik sta op, negeer Effie, Haymitch en Katy en ik ga naar mijn kamer.
''Doei,'' zeg ik droog als ik de deur open doe en weg loop. Ik voel een bui opborrelen en ik voel een traan over mijn wang rollen. Nee, ik wil niet huilen. Maar ik kan het niet stoppen. De tranen stromen. Aisha, ik mis je. Mama, ik mis je.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Ik lig, nog een beetje gefrustreerd en gekwetst, op mijn bed. Ik lig hier nu al een half uur en ik wil slapen -maar dat lukt niet. Ik lig steeds te draaien, te draaien, te draaien. Daarom besluit ik dat ik toch niet ga slapen, want anders wordt ik alleen maar geïrriteerder. Ik trek mijn kleding aan en ik loop mijn coupé uit. Ik weet niet waarheen ik ga, ik loop maar een beetje rond. Ik ga bij een raam staan en ik kijk naar buiten. De trein beweegt zich snel door het landschap, heel snel. Ik had nog nooit zoiets zo snel zien bewegen.
''Hallo,'' hoor ik iemand tegen mij zeggen. Ik wend mijn blik niet af van het raam, maar toch reageer ik,''hoi''.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
''Nee,'' zeg ik bot en kortaf. Ik vind het lastig om sociale contacten te leggen, ook omdat ik geen prater ben. Ik houd niet van dat onzinnige, nutteloze gebabbel. Ik kijk even van het raam weg en naar haar, Katy. Het tl-licht van de coupé is niet super, waardoor er grote schaduwen over haar gezicht heen vallen. Wat me opvalt is dat ze een scherpe kaaklijn heeft -weinig meisjes die ik ken hebben dat. Als ik merk dat ze ook naar mij kijkt, wend ik mijn blik af.
''Het was dapper van je om voor je zusje op te komen. Als ik twaalf was geweest en was gekozen, hadden mijn broers dat zeker weten niet gedaan.'' Ik kijk weer uit het raam. Boom, water, rivier, dam, mensen, districten, anders, boom, vogel, deur, huis, sleutelgat, water, lucht, donker, volle maan, boom, boom, mens.. Ik kijk weer naar Katy, want buiten is niets speciaals te zien.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
''Je houdt echt heel veel van haar, hmm..?'' Vraag ik. Ik weet dat het een stomme vraag is, maar ik weet niet wat ik anders moet zeggen. Ik kijk naar Katy die zich omgedraaid heeft. Ik weet niet zo goed wat te doen -awkward situation. Ik besluit maar gewoon naar mijn coupé te gaan.
''Weltrusten,'' zeg ik. Daarna loop ik weg.

Account verwijderd

schreef:
Samuel
Ik zit in mijn kamer en ik kom nog steeds niet in slaap. Ik wil dat het ochtend is, ochtend, ochtend, ochtend. Het is nog maar 4 uur, dus ik moet me hier nog 3 uur zien te vermaken. Als ik nou in slaap kwam.. Ik draai me weer om, schud mijn kussen goed. Zucht, zucht, zucht. Ik sta op -laat ik mezelf nuttig maken en gaan douchen. Ik loop naar mijn eigen badkamer en ik doe mijn kleding uit. Ik draai de kraan open, het warme water vloeit over mijn lichaam. Het is een fijn gevoel; thuis kon ik alleen maar een koude douche nemen. Ik moet hier ook niet aan wennen, want straks in de arena is het erger dan thuis. Ik moet me nu niet zo laten verwennen, dan ben ik straks niet meer scherp. Ik draai aan de knop, het koude water, 0 graden Celcius, komt nu uit de kraan. Ik ril, ril, ril. Ik wil wegrennen, maar ik blijf staan. Ik kan dit volhouden. Straks is het erger. Ik moet straks proberen te slapen, zonder slaap ben ik niemand. Ik wil overleven. Ik weet dat ik het niet kan. Ik wil overleven. Ik kan het niet. Ik wil overleven. Ik zal het proberen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld