Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ mirror mirror

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Efstathios Pentragon ~ 20

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Hoe spreek ik dat uit dan?

ging ik nou een meisje doen? Idk anymore :c

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

KillianJones schreef:
Hoe spreek ik dat uit dan?

ging ik nou een meisje doen? Idk anymore :c

Kort het maar gewoon af naar Ef c:. En voor mij maakt het niet zoveel uit.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Oke dan!

Emma - 20

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Vuisten bleven zich in Efs maag planten. Keer op keer werd hij geslagen. Hij was al lang voorbij het punt dat hij de pijn voelde. Er was nu niets meer dan een zwarte leegte. Hij dacht aan het meisje. Ze waren al jarenlang samen, hun band was sterk, ook al kende hij niet eens haar naam. Straks zou ze kijken en niks zien. De afranseling hield op, Efstathios lieten ze voor dood achter. Bloed stroomde van zijn hoofd, zijn hele lichaam zat vol kneuzingen en blauwe plekken. Hij moest wakker worden, opstaan, haar redden. Zijn hele leven draaide erom haar in veiligheid te houden en dat zou hij nu niet verloren laten gaan. De anderen hadden zich rondom verzameld, wachtend. Ef bleef liggen doodstil. Als ze zou verschijnen, zou dat vlak naast hem zijn. Hij had wellicht maar enkele seconden voor ze zich op haar konden werpen. Dit zou pijn gaan doen, zo verschrikkelijk veel pijn.
Hij hoopte dat hij haar goed genoeg kende om de precieze tijd in te schatten dat ze in de spiegel zou kijken. Dat ze zou merken dat er niemand was die terugstaarde. Met een beetje geluk zou ze wegrennen, al zou dat slecht een beetje tijdwinning zijn op wat absoluut stond te gebeuren. Ze zou zich naar de spiegel buigen en niet veel laten hier staan in zijn wereld, een wereld waar je absoluut niet in terecht wou komen, zijn ineengeslagen bloedende lichaam was daar voorbeeld numero één van.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Emma liep door haar kamer, ze had al de hele dag een opgejaagd en onrustig gevoel en ze kon het maar niet thuisbrengen. Keer op keer streek ze een pluk haar achter haar gezicht die telkens weer in haar ogen viel. Ze was druk aan het rommelen in haar spullen, rusteloos. Het leek wel alsof ze een belangrijke afspraak vergeten was, een van haar vrienden ergens had achtergelaten, maar ze kon zich totaal niet herinneren wat dat dan was en nadat ze haar agenda zo'n 10 keer had bekeken was ze er toch echt zeker van dat er niks speciaals was aan vandaag. Gewoon een nieuwe saaie dag in de vakantie, waarop ze geen afspraken had met wie dan ook. Ze had niet veel vrienden, geen échte, en vaak voelde ze zich vreselijk alleen en onzichtbaar.
Met een geïrriteerde zucht stond ze op van haar bed, haar haar was echt onuitstaanbaar. De hele tijd opnieuw ontsnapte er een pluk haar uit haar schuine pony, die vervolgens recht in haar ogen stak. Ze griste een speldje van haar nachtkastje en liep naar haar spiegel toe om er voor eens en voor altijd van af te zijn. Nouja, tenminste als het bleef zitten. Als het niet bleef zitten zou ze gewoon een schaar pakken, bedacht ze zich. Ze liep naar de spiegel en ging er voor staan, met haar gedachten op afwezig merkte ze niet eens de leegte, ze had haar ogen er nog niet op gevestigd.
Ze stopte het speldje tussen haar tanden en pakte de pluk haar met haar vingers vast, vervolgens keek ze de spiegel in.
Eerst werden haar ogen groot en ze verstijfde vrijwel direct van schrik.
Leegte. Niet eens de reflectie van haar kamer, gewoon pure leegte, ze begreep er niks van. Ze knipperde een aantal keren met haar ogen maar het leek niet te werken. Het was niet alsof haar spiegel plotseling een zwart vlak was geworden, dan was haar spiegel zwart geweest. Nee ze zag geen zwart, ze zag letterlijk leegte, voor zover je kon weten hoe leegte, of dus eigenlijk niets er uit zag. Ze aarzelde maar een paar seconde maar legde toen instinctief haar handen tegen het glas en voor ze het wist viel ze ergens doorheen. Goed dingen doordenken was nooit echt haar sterkste punt geweest.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ef voelde dat ze kwam. Het was alsof de afstand die er altijd tussen hen was geweest werd gebroken. Het kostte hem minder dan een seconde om de gedaante van een gigantische zwarte panter aan te nemen. Het deed pijn, zo verschrikkelijk veel pijn, maar de adrenaline hield hem overeind. Hij nam het meisje in zijn bek en gooide haar op zijn rug. Hij sprong over de menigte rondom hem en vluchtte de stad in. Het nadeel van zij die een ziel droegen was dat ze niet meer over de gave beschikten van gedaante te veranderen. Diegene die hun ziel verloren waren konden het wel, maar waren in het nadeel omdat het voor hen nieuw was. Het duurde langer voor ze een andere gedaante hadden en meestal zag deze er niet uit zoals ze hadden gehoopt. Efstathios had nog een tweede voordeel. Hij kende deze buurt als geen ander, dit netwerk van steegjes en geheime doorgangen. De pijn keerde terug. Hij wist niet hoeveel langer hij haar nog zou kunnen dragen. Via een ondergrondse parking kroop hij het riool in en. Na enkele gangen te hebben gevolgd nam hij een andere geheime doorgang naar wat eens een ondergronds metrostation was geweest. Hier zouden ze hem niet vinden. Zijn poten konden niet langer zijn eigen gewicht dragen, laat staan dat van het meisje. Hij zakte door zijn poten en nam de gedaante aan die hij het vaakst had, die van haar. "Ik ben blij dat je veilig bent." zei hij moeizaam voor hij bewusteloos ineenzakte.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Nog voor Emma goed en wel beseft had wat er gebeurd was, ze was verdorie door een spiegel gevallen, werd ze al ruw overeind getrokken. Het duurde een seconde maar ze zag een grote groep mensen die nou niet bepaald vrolijk keken en ze zag een panter. Ze deed haar mond open om te schreeuwen maar toen werd ze al opgepakt en meegenomen door de panter. Instinctief rolde ze zich op, wachtend tot het over zou zijn. Ze ging er van uit dat dit een vreselijke en vooral rare droom was. Waarschijnlijk was ze in slaap gevallen toen ze even op haar bed was gaan liggen, dat verklaarde ook de spiegel. Emma had vaker nachtmerries en ze had intussen steeds vaker de controle kunnen krijgen en wakker kunnen worden, dat was dan ook wat ze nu probeerde, maar het lukte niet. Ze haalde diep adem en probeerde te ontspannen ondanks de belachelijke omtandigheden. Ze wist ook uit ervaring dat ze wakker zou worden als ze dood zou gaan, en gezien de droom haar stevig in zijn greep had besloot ze alles over zich heen te laten komen. De panter zou haar doden en dan zou ze wakker worden.
Opeens kwamen ze tot stilstand en viel Emma op de grond, de panter veranderde van gedaante en sprak tot haar. Een automatische schreeuw verliet haar mond toen ze naar een jong meisje keek, naar zichzelf, dat bewusteloos ineen zakte. Dit was werkelijk de raarste droom ooit. Geirriteerd wreef ze over haar arm die pijn deed van de reis van net, en plotseling voelde het alsof ze geraakt was door de bliksem. Ze had pijn, ze kon voelen, maar dan betekende dat, dat dit helemaal geen droom was...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Efstathios wist niet hoeveel tijd er voorbij was gegaan. Zijn zicht was de eerste minuten nog wat wazig en zijn hele lichaam voelde gebroken aan. Maar hij was nog in leven en belangrijker het meisje ook. Hij draaide zijn hoofd om te kijken waar ze was, een beweging die hem enorm veel moeite kostte. Hij had haar niet kunnen vertellen dat ze kostte wat kost in zijn buurt moest blijven. Om eerlijk te zijn had hij haar nog niks kunnen vertellen. Als hij haar was zou hij compleet in shock zijn en nood hebben aan een uitleg.
"Sorry voor dit uiterlijk. Ik ben van plan het te veranderen, maar heb er momenteel de kracht niet voor. Zou je alsjeblieft wat water kunnen gaan halen. Mijn spullen liggen iets verderop." Hij knikte met zijn hoofd in de richting van een oude metro. Het glas was uit de meeste ramen verwijderd of stukgeslagen. De deuren stonden open en het was overduidelijk dat het eeuwen geleden was dat dit toestel gebruikt was.
"Misschien kan ik best beginnen mezelf voor te stellen. Ik ben Efstathios, je spiegelbeeld. Het is mijn job te zorgen dat je niet in deze wereld terecht komt. Dat is me dus niet gelukt. Het spijt me."

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Emma staarde hem, of haar want voor haar was het een meisje, enkel aan. Ze had totaal geen idee wat er nu gebeurde, en de woorden die hij zei leken een soort brei, alsof ze hem niet verstond. Het duurde dan ook enkele seconde voordat de zin tot haar doordrong. Spiegelbeeld, een naam die ze niet verstond (ze ging er tenminste vanuit dat het een naam was), en iets met een andere wereld. Emma bleef staren en op dit soort momenten had ze geluk dat ze af en toe een soort resting bitchface had, want er was totaal niks af te lezen aan haar uitdrukking. Na een tijdje stond ze op en liep ze de richting op die hij had aangewezen, hij had water nodig en gezien hij haar gered had wilde ze dat best pakken. Als het misschien toch een droom was, waar ze ergens nog op hoopte, kon ze maar beter gewillig meewerken. En als het geen droom was kon ze dat maar beter ook doen, als ze wilde blijven leven, bedacht ze zich. Ze liep naar de oude metro en ging naar binnen, daar zag ze inderdaad een aantal spullen liggen, dit was dus blijkbaar al wat langer een schuilplaats geweest van Esf... van haar spiegelbeeld. Ze pakte een soort flacon die ze zag liggen en ging er maar vanuit dat deze gevuld was met water want er zat duidelijk iets in. Ze liep aarzelend terug naar Esfstathios en gaf hem de flacon, nog steeds zonder iets te zeggen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij nam de flacon dankbaar aan en zette hem tegen zijn lippen. Water stroomde over zijn gezicht. Hij wist dat hij spaarzaam met zijn drinken moest omgaan, maar het gaf een heerlijk koel gevoel. Moeizaam ging hij rechtop zitten. "Geef me een minuutje". Hij begreep wel dat zijn uiterlijk haar moest afschrikken. Langzaam maar zeker begon het te veranderen. Zijn haren werden korter, zijn oren langer en uit zijn hoofd sproot een klein gewei. "We kiezen voor een dierlijk kenmerk om ons van de zieldragenden te onderscheiden." legde hij uit. "Wat mijn naam betreft, zeg maar gewoon Ef. Mijn ouders waren van het type, laten we hem iets origineels geven en hebben me opgezadeld met een leven vol versprekingen." Wat volgde was een nogal ongemakkelijke stilte.
"Ik weet dat dit een grote schok voor je is, maar zou je misschien iets terug kunnen zeggen. Je moet toch wel een paar vragen hebben over wat er net is gebeurd? Het hele vallen door de spiegel naar een andere dimensie gebeuren." Plots realiseerde hij zich dat ze misschien niet kon praten. "Oh sorry, als je niet kunt praten, geen probleem. Eeuhm." Een blos sierde zijn wangen terwijl hij om zich heen zocht naar een stok. "Hier dan kan je het in het zand schrijven." zei hij en stak hem naar haar uit.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Emma keek de jongen voor haar verbijsterd aan. Langzaam begon zijn uiterlijk te veranderen, in plaats van zichzelf zag ze langzaam een jongen voor zich. Van een panter naar een meisje, naar een jongen. Ze was er nu eigenlijk niet helemaal over uit of hij eigenlijk wel een geslacht had. Misschien was zijn eigen gedaante wel gewoon een vleermuis, of een paard of zoiets. Wie zei dat dit zijn standaard gedaante was? Ze was in elk geval blij over het feit dat hij gewoon haar taal scheen te spreken, dat scheelde al een hele hoop. Esfsths.. Ze was zijn naam nu alweer vergeten, en hij zei dat ze hem Ef mocht noemen. Het was allemaal veel te vreemd wat er op dit moment gebeurde en daarom wreef ze automatisch even met haar handen in haar ogen, het was nou zo ongeveer wel de tijd geweest om wakker te worden, maar het gebeurde niet en de minuten leken langzaam voorbij te kruipen, wat alleen maar bevestigde dat dit geen droom was. In dromen was er namelijk geen tijd, in elk geval niet zoiets als zulke ongemakkelijke momenten als die er nu bestond. Ze keek naar de stok die hij haar aangaf en besefte toen dat ze inderdaad nog helemaal niks gezegd had. Maar wat moest ze dan ook zeggen? Ze zat in een soort ondergronds verlaten metrostation met een gedaante verwisselaar met een onmogelijke naam, omdat ze door de spiegel was gevallen. Het leek wel een soort horror versie van Alice in Wonderland, door de spiegel heen.. Ze schraapte haar keel maar kon eigenlijk nog steeds niks zeggen, ze kon werkelijk niks bedenken om tegen hem te zegen. Ze had niet eens een echte vraag, alles was te onduidelijk en té veel om op een rijtje te zetten en bovendien wist ze nog helemaal niet of ze hem wel kon vertrouwen. 'Waarom ligt er zand in een metrostation onder de grond, waarom is het niet in gebruik, of zijn hier geen metro's?.' flapte ze er uiteindelijk uit, en het was misschien wel de domste en meest onlogische vraag die ze hem had kunnen stellen maar haar gedachte leken wel op niveau nul te staan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld