Orpg: The best of me. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg: The best of me.

Fearless
Straatmuzikant

fearless schreef:
- fall back in love with you. How do I do that when I haven't ever stopped?"

Ik: Amanda Collier

Jij: Dawson Cole + begin

First
Internationale ster

First schreef:
Dawson:

Overal om me heen zag ik voer. De grond trilde. Ineens spoot er een enorme straal water de lucht in met een doorsnede van zo'n 20 meter gevolgd door een explosie. Door de explosie belandde ik een meter of drie verder met een smak op de grond.
Voor me zie ik een man in vuur en vlam van een plateau afvallen. Ik sta op en ren naar hem toe. Ik sla een deken om hem heen zodat de vlammen doven. Hierna ren ik naar een andere man die gewond op de grond ligt. Weer vindt er een explosie plaats. Een paar seconde later lag ik bewusteloos in de zee.
Ik werkte op een booreiland. Al een aantal jaar. Ik zat altijd krap bij het geld, omdat ik alleen woonde, maar ook omdat ik geen goede baan had. Waar ik toch stiekem van baalde. Wat ik van het werk vond? Niet speciaal leuk of iets dergelijks, maar ik moest het er mee doen. Je wordt niet op veel plaatsen aangenomen wanneer je in bezit bent van een strafblad.
De golven voerden me richting het strand. Ik kon mijn lichaam niet bewegen.

Fearless
Straatmuzikant

fearless schreef:
Wat is de lucht eigenlijk mooi... Enkele minuten blijf ik rustig naar de sterren kijken. Het voel op een of andere manier heel... vertrouwd. Alsof iemand op dit moment ook naar dezelfde sterren kijkt en aan me denkt. Ik denk aan Dawson. Zo nu en dan schiet zijn gezicht weer door mijn hoofd. Hoe zou het met hem zijn?
Dan hoor ik ineens een stem: 'Mam, wat doe je?' Het is mijn zoon. 'Ik denk na'. Jared komt naast me zitten. Ik kijk naar hem. Wat lijkt hij eigenlijk veel op zijn vader. Zijn vader, mijn man, Frank, met een goede baan, die me erg liefheeft. Eigenlijk heb ik alles wat ik maar wensen kan. Een groot huis, een goede baan, een geweldige zoon, een lieve man, geld genoeg en twee mooie auto's. Toch is er iets wat ik mis. Ik hou echt van mijn zoon en van mijn man, daar niet van, maar toch... Ik heb het gevoel alsof ik echte liefde in mijn leven mis...

First
Internationale ster

First schreef:
Dawson:

*Piep piep piep.* Ik ontwaakte in het ziekenhuis. Gek genoeg had ik amper pijn. 'Je hebt geluk gehad meneer.' Ik zag een dokter mijn kant op komen. 'Als alles zo doorgaat, kun je vanavond al naar huis.' Ik dacht aan mijn huis. Het was zo gezegd meer een hutje. Mijn huis had een kamer of drie, waarvan er één het toilet was. Ik had genoeg om te overleven, maar daar was ook gelijk alles mee gezegd.
'Voor zo'n vier uur heb je in het water gelegen, maar je hebt niet eens onderkoelingsverschijnselen. Het is ongelooflijk. De klap alleen had je al kunnen doodden.' Ik glimlachte zwakjes.
'Is er iemand die we kunnen bellen om u op te halen?' De dokter keek me kort aan. 'Ik red me wel,' antwoorde ik. Even keek ik naar beneden. Er was niemand die me op zou kunnen halen.

Toen ik jong was, probeerde ik alles te duiden. Een reden voor het bestaan. Veel gebeurtenissen leken me willekeurig. Vandaar dat ik mijn geloof verloor. Toen ik dit ongeluk overleefde, vroeg ik me toch af of mijn leven een doel had. Wellicht liep ik op een voorbestemd pad, wat ik echter nog niet zien kon.

Fearless
Straatmuzikant

fearless schreef:
Ik kijk naar Jared die zich ontzettend vermaakt op zijn verjaardagsfeestje bij ons zwembad. Ik ben de taart aan het snijden. Als ik de taart zie, die aan mijn vingers zit loop ik naar binnen. Ik hoor mijn vertrouwde ringtoon. 'Met mevrouw Reynolds', zeg ik in de telefoon. De man aan de telefoon vraagt of hij Amanda Collier kan spreken. Collier was de achternaam van mijn vader, maar sinds ik getrouwd ben met Frank heet ik Amanda Reynolds. Aan de kant van de lijn vertelt een meneer waarvoor hij belt. Ik verstijf als ik de naam hoor die hij noemt. 'Oh god...', fluister ik hopeloos. 'Tuck...'.

First
Internationale ster

First schreef:
Dawson:

Ik staar naar het water van de zee, dat voor mijn huisje ligt. Ik sta hier vaak, buiten bij mijn huisje, als het me allemaal even te veel wordt, of als ik behoefte heb om even nergens aan te denken. Dan zie ik schepen komen en gaan. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik vraag me af hoe het zou zijn, als ik er niet meer was. Wie me zou missen en voor wie er überhaupt iets veranderd. Het maakt me somber.
Mijn mobiel trilt in mijn broekzak. 'Ik zoek Dawson Cole.' 'Daar spreekt u mee.' 'Ik heb slecht nieuws, Tuck Hostetler is vannacht overleden in zijn ..'
Arme Tuck. Ik kijk strak voor me uit. Tuck was mijn beste vriend. Ondanks dat we een jaar of 50 verschilden. Hij was mijn 'vaderfiguur'. Zonder hem, had ik hier waarschijnlijk niet eens rondgelopen.

Fearless
Straatmuzikant

fearless schreef:
Terwijl ik mijn tas in sta te pakken, komt Frank binnen. Hij blijft maar vertellen. 'Het spijt hem van mijn vriend', zegt hij. Hij heeft geen flauw idee wat voor vriend Tuck was. Tuck was de persoon die je behandelde als zijn vriend, zijn dochter en zijn zus ineen. Als je het even niet meer zag zitten was daar Tuck. Hij was niet het persoon dat je zomaar een knuffel gaf, maar voor mij was hij ontzettend belangrijk. Voor Dawson misschien nog wel meer.
Ondertussen vertelt Frank verder over zijn afspraken deze week. 'Bij het volgende sterfgeval bel ik eerst je secretaresse', zeg ik cynisch. Op dit moment kan ik hem echt niet uitstaan. Geërgerd loop ik weg en ga naar buiten naar mijn vertrouwde plekje op de veranda, waar ik, onder de heldere sterrenhemel, mijn emoties niet meer voor me kan houden en begin te huilen.

First
Internationale ster

First schreef:
Dawson:

In gedachten verzonken rijd ik naar Tucks huis. Ik weet de sleutel te vinden en open de deur van de schuur.
Op een tafeltje tegen de muur staat een foto van Tuck en zijn vrouw. Kort kijk ik er naar. Het is goed zo, denk ik bij mezelf. Tuck kan haar nu na al die jaren weer zien. Hij heeft het verdient. Ik glimlach klein.
Ik open een van de oude auto's van Tuck om te kijken of ik ergens nog wat kan repareren, iets dat ik voorheen meer deed dan dat ik sliep. Ik schrok op van mijn werk toen ik een autodeur dicht hoorde slaan. Ik liep naar het raam en keek naar buiten. Er stond een mooie vrouw. Zou het... Ik kon het me niet voorstellen. Zou ze boos zijn?.. Ik werd een beetje zenuwachtig, maar opende toch de deur. Ze keek om, mijn richting in, toen ze het hoorde. 'Amanda?'

Fearless
Straatmuzikant

fearless schreef:
Amanda:

Verbaasd door hoe weinig er hier veranderd is, look ik over het grindpad richting Tuck's huis. Plotseling gaat de grote schuifdeur van de garage open. Ik schrik, maar ik schrik nog meer als ik zie wie hier voor me staat en mijn naam zegt. 'Dawson?', zeg ik verbaasd. Wat doet hij hier? Zou hij hier nog steeds al die tijd wonen? Dawson verontschuldigd zich voor het zweet op zijn hemt. Nog steeds dezelfde onzekere Dawson als vroeger. Stiekem vind ik dat ook wel een beetje leuk aan hem. Maar, hoe wist hij het van Tuck? Dawson vertelt me dat een advocaat hem belde over Tucks testament en dat hij morgen een afspraak heeft, om 10 uur. Precies zo is het bij mij ook gegaan. Maar wat een tijd geleden dat ik Dawson heb gezien. 20 jaar alweer. 21 verbetert hij me. Wat fijn om hem weer te zien! Maar zodra hij me vertelt dat ik er geweldig uit zie denk ik terug aan Jared en Frank. Ik kan dit niet maken. Wat er tussen mij en Dawson is gebeurd zal ik nooit vergeten, maar ik moet verder met mijn leven. Denk ik..

Vervolg, terug in de tijd in 1992

First
Internationale ster

First schreef:
Herfst 1992.
-

Dawson

Ik zit op het terras SQUAEL met Bobby mijn beste vriend. De zon schijnt en de temperatuur is fijn. Een beetje afwezig staar ik naar een meisje in de verte.
'Hey Dawson!' De ober komt onze kant op. 'Het eten is er.' 'Hoe gaat het met je?' vraag ik oprecht geïnteresseerd. Bobby antwoordt dat ze veel heeft overgegeven de laatste tijd, waarna April antwoordt dat het alweer een tijd is en drukt een vluchtige kus op Bobby's mond. Dan kijk ik weer terug naar het meisje dat staat te lachen bij haar vrienden. Bobby en ik praten nog kort over hoe moeilijk het zal worden. 'Zolang het kind een Bijbelse naam gaat krijgen komt het wel goed.' Ik grinnik even. Hij lijkt zo verliefd. Normaal zou ik een relatie op deze leeftijd niet heel serieus nemen en geloven dat hij voor altijd zou blijven, maar bij Bobby en April twijfel ik er niet over. Ze zijn gewoon voor elkaar gemaakt.
Als we naar huis willen gaan start Aprils auto niet. Er staan een aantal auto's vol tieners achter ons te toeteren. Ik stap uit en loop naar Aprils auto. 'April, geen paniek. Zet hem maar in 'vrij'.' Bobby stapt uit en samen proberen we de auto te duwen. Als ik weer getoeter hoor gebaar ik met mijn hand dat Bobby even moet wachten.
'Komen jullie even helpen of blijven jullie daar zitten toeteren?' Ik hoor een verontschuldiging en een sorry. 'Dankje.' Ik knik even en kijk dan naar het meisje. Daarna draai ik me om, maar voor ik ook maar één stap gezet heb, hoor ik de claxon alweer. 'Pfff, kinderachtig..' zeg ik nee-knikkend in mezelf. Toch loop ik naar Aprils auto. Ik laat ze maar doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld