Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ll Once Upon A Time...

Account verwijderd

schreef:
Naam:Scott Hoying
Sprookjesfiguur: The Dark One
Leeftijd: 23 jaar
Innerlijk+ verleden: Scott is al sinds zijn zeven jaar alleen. Zijn vader is gestorven tijdens een gevecht. "Een heldhaftige dood", noemde zijn moeder het altijd. Maar hij wist altijd al dat ze daar zo niet over dacht. En dat werd twee manen later dan ook duidelijk. Zijn moeder lach dood op de grond van hun oud huisje, met een flesje. En in dat flesje, had vergif gezeten. Sinds dien was Scott alleen. Hij moest stelen om te overleven. Hij was alleen een weeskind, een niemand. Niemand gaf om hem, omdat iedereen wist dat hij stal. Tot hij drie jaar geleden een man ontmoete. Die zei hem dat hij veel macht kon krijgen, door de macht over te nemen van hem. Door hem te vermoorden met een dolk die hem gaf. Om de dolk stond 'Visagorim' op. Hij vermoorde de man en toen gebeurde het. Op de dolk verscheen zijn naam. Vanaf toen was hij The Dark One.

Naam: Kirstie Maldonando
Sprookjesfiguur: kroonprinses
Leeftijd: 22
Innerlijk+ verleden: Kirstie leefde het leven wat elke meisje zou willen. Ze was een prinses die een gelukkig leven leidde. Ze had haar twee ouders en haar toffe broer, maar dat veranderde helemaal toen haar moeder stierf. Maar ze stierf niet helemaal, nee ze was vermoord. Haar broer zei dat hij iemand had zien weg lopen, maar daar geloofde niemand in. Iedereen dacht dat hij het gewoon zei omdat hij geschrokken was. Sinds de dood van haar moeder zijn haar vader en haar broer heel fel veranderd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam Camille Pentragon.
Sprookjesfiguur: Ze is ezelsvel en de prinses met de twaalf ramen.
Leeftijd: 23
Innerlijk+verleden: Camille is de dochter van de koning van Avalon. Hun rijk is welvarend mede dankzij de ezel van haar vader die gouden uitwerpselen heeft. Camilles jeugd was zorgeloos totdat haar moeder stierf. Haar vader was gek op haar geweest en zou nooit over haar dood heer raken. Hij wou niet hertrouwen tenzij met iemand die even mooi en wijs was als zij. In heel het rijk was er zo niemand, behalve Camille zelf. Hoe ouder ze werd hoe meer ze op haar moeder ging lijken. Haar vader was zo gek van verlangen naar zijn gestorven echtgenote dat hij uiteindelijk met Camille wou trouwen. Natuurlijk weigerde ze, trouwen met haar vader, geen denken aan. Ze vluchtte, maar was het vluchtelingen leven niet gewoon. Onderweg kwam haar been klem te zitten in een val waardoor het gewond raakte. Nu zouden ze haar wel snel terugvinden, moest ze niet gered zijn door Jefferson. Ja, hij zag haar en in ruil voor het geld dat ze mee had bevrijdde en verzorgde hij haar. Zij bood toen aan hem met zijn werk te helpen. Hij was daar niet bepaald happig naar en weigerde eerst zelfs. Maar uiteindelijk trokken ze toch veel samen op door verschillende toevalligheden. Ze groeiden dichter naar elkaar en werden zelfs verliefd. Camille werd uiteindelijk ook de moeder van Grace. Maar haar geluk mocht niet duren. Toen ze op een dag bessen aan het zoeken was vond een ridder van haar vader haar. Ze verdedigde zich, maar werd bewusteloos geslagen en meegenomen. Jefferson zag het bloed van het gevecht en ging er van uit dat ze gestorven was. Camille zou er alles aan doen om dit keer voor goed te ontsnappen, maar daarvoor moest ze een deal aangaan met The Dark One. Deze droeg haar op haar de speciale ezel van haar vader te geven waar hij een cape van maakte. Wanneer Camille deze aandeed zag ze er enorm lelijk uit en was totaal onherkenbaar. Ze kon ze dus ook ongezien een nieuw leven lijden. Opnieuw vluchtte ze en ging op zoek naar Jefferson, maar kon hem of Grace nergens vinden. Aangezien hij ondertussen vastzat in wonderland. Het sprookje van Ezelsvel zoals de meeste mensen haar nu noemde ging verder en uiteindelijk trouwde ze met een andere prins al was het tegen haar zin. Deze stierf snel tijdens een strijd en Camille werd koningin. Ze gebood een toren te maken met 13 ramen waarvan het glas een speciaal kristal bevatte waarmee je zo ver kon zien dat je iedereen kon vinden die je zocht. In het laatste raam stak ze zelfs een stukje van haar hart. Haar moeder had het betoverd nog voor ze geboren werd. Het was omringd door glas zodat niemand het ooit zou kunnen weghalen of breken, behalve diegene van wie ze hield. Ze keek door elk raam op zoek naar Jefferson. Pas bij het dertiende zag ze hem, werkend aan verschillende hoeden. Ze zag hem, maar ze wist niet precies waar hij was, dit maakte haar zo verdrietig dat ze het dertiende raam kapot gooide en vandaar dat haar verhaal later verder ging als dat van de koningin met de twaalf ramen.
Uiterlijk: picca
Extra: Ze heeft een kleine scherf van het dertiende raam bewaard en in een ketting gestoken.

Naam: Dantalion Arvel
Sprookjesfiguur: Een van de zeven raven, de tovenaar uit het verhaal van Vleerkens vogel
Leeftijd: 24
Innerlijk+verleden: Dantalions vader wou altijd al een dochter hebben, maar moest zich met zeven zonen tevreden stellen. Omdat hij zo erg smachtte naar een meisje en zijn zonen niet bepaald de meest makkelijke kinderen waren deed hij beroep op de magie van The Dark One. Zo werd zijn vrouw zwanger van een dochter, maar al zijn zonen werden vervloekt. Hun hart werd vervangen door dat van een raaf, waardoor ze van gedaante kunnen veranderen. Vele van hen verloren door hun nieuwe hart ook een deel van hun emoties. De vervloekte zonen werden verbannen en gingen ieder hun eigen weg. Een van hen is bijvoorbeeld het hulpje van Malificient geworden. De vloek zorgde er wel voor dat Dantalion zelf ook een soort magische gave ontwikkelde. Hij merkte dat hij een buitengewone aantrekkingskracht kon uitoefenen. Je kunt het het best vergelijken met een soort hypnose. Hier maakte hij gebruik van en lokte meisje per meisje naar zijn landgoed. Hij gedroeg zich aardig, als een echte gentleman en gaf hen zelfs de sleutels van alle kamers. Er was alleen een kamer waar ze niet in mochten. Meestal was het feit dat dit een verboden kamer was genoeg om hen toch de deur te laten openen. Om zeker te zijn betoverde hij ook de sleutel zodat de meisjes extra verleidt werden en hun nieuwsgierigheid nog toenam. Deze verboden kamer ligt vol lijken. Wanneer een meisje in deze kamer komt vermoordt hij haar en gaat op zoek naar de volgende. Hij doet dit uit wraak voor de dochter die zijn vader heeft gekregen in ruil voor zeven van zijn zonen.

Account verwijderd

schreef:
Scott
"Je kan de deal niet na komen?" zeg ik het meisje lachend na. Ik kijk recht in twee prachtige blauwe ogen, maar dat doet me niets. "Je weet toch wat er gebeurt met mensen die hun deals niet na komen hé?" zeg ik en leg mijn hand op haar borstkas, recht waar haal hart zit. Langzaam haal ik het er uit. "Ik laat ze lijden", fluister ik in haar oor knijp zachtjes in haar hart. "En dan", weer knijp ik erin, "vermoordt ik ze." Ik verbrijzel haar hart en laat de as op de grond vallen. Ze valt meteen neer. Ik hurk even en kijk naar haar buik. Wat de deal was? Het blonde meisje kon niet zwanger worden, maar wou het zo graag, dus schonk ik haar de zwangerschap van een tweeling. Ik kreeg één van de twee jongens. Maar nu had ze een miskraam gekregen, geen idee hoe dat kon, en krijg ik dus niet. Ik sta weer op en kijk om me, daar staat al een tijdje de vader te kijken. Hij wist niet dat ik zijn vrouw had geholpen. Hij kijkt me gebroken aan. "Magie", zeg ik en loop naar buiten, "komt altijd met een prijs." Met een grijns loop ik naar buiten. Ik zet de kap van mijn mantel weer af en spring op mijn paard. Ik rij snel naar mijn kasteel. Het is geweldig om al deze macht te hebben. Het enige wat ik mis, is liefde. Maar liefde, daar weet ik niets van. Ik ben al heel mijn leve alleen, leef al vanaf mijn zevende alleen. Ik moest stelen, om te overleven. Ik was een niemand, had geen macht. Tot ik hoorde van 'The Dark One'. Ik vermoorde hem en werd hem. Hij vond het een verlichting, hij was blij dat hij er vanaf was, maar ik weet nog steeds niet waarom. Ja, ik heb geen liefde, maar ik heb macht. En zoals zoveel mensen zeggen: Liefde is zwakte. En ik, ik wil geen enkele zwakte hebben. Want eenmaal je er één hebt, kent iedereen hem en dan, kan je macht wel eens weg gaan.

Kirstie
Huilend zit ik op mijn bed. Morgen moet ik trouwen met een man, een man die ik niet eens ken. Gewoon om ons koninkrijk te redden. "Dat is nu eenmaal je plicht als toekomstige koningin", zegt mijn vader altijd. Maar ik wil helemaal geen koningin worden, ik wil gewoon zijn! Ik weet het, veel meisjes zouden een moord plegen om koningin te worden. Maar ik zou een moord plegen om met hen te ruilen! "Ik moet hier weg", fluister ik tegen mezelf en sta op. Ik doe mijn mantel aan en sluip uit mijn kamer, het is al nacht. Zo stil mogelijk loop ik door het kasteel, dat nu opeens veel te groot lijkt. Er komt een bewaker op me af. "Wat doet u hier, wie bent u?" vraagt hij. Langzaam zet ik mijn kap af en kijk hem aan. "Uwe hoogheid", zegt hij en buigt. "Vergeef me." Ik knik zachtjes om aan te geven dat ik dat doe, zet mijn kap weer op en loop verder. Als ik eenmaal buiten ben spring ik op mijn paard en rij ik weg. Door de felle wind vliegt mijn kap af. Waar ga ik naartoe? Wat denk ik wel niet? Er komt een traan over mijn wang, maar ik veeg die meteen weg. "Niet zwak zijn Kirstie, je bent sterk, altijd al geweest", hoor ik mijn moeder in mijn hoofd zeggen. Ze zei dit altijd, vijf jaar geleden, toen ze nog leefde. Ze was vermoord, vergiftigt, we weten nog steeds niet door wie, maar mijn broer beweerde altijd dat hij een man zag met een mantel om, wegrennen van mijn moeders kamer, net voor we merkte dat ze dood was. Doordat ik niet opletten reed ik los tegen een uithangende tak, waardoor ik nu op de grond lig. Ik sta kreunend op en vloek wat als ik zie dat mijn paard gewoon is door gelopen, zonder mij. Nu pas zie ik dat ik bij een huisje ben. Ik moet wel aankloppen, omdat het heel donker is en niet veilig voor meisjes zoals ik. Ik veeg mijn handen af aan mijn kleed en klop hard op de deur. "Hallo?" schreeuw ik en wacht tot de deur opengaat.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille ijsbeerde door de troonzaal. Haar blauwe jurk schreed over de glazen vloer. Ondertussen was ze vergeten hoe lang het geleden was dat ze nog een keer buiten was gekomen. Dag in en dag uit stond ze voor de ramen. Telkens ging ze van de een naar het andere in de hoop Jefferson te zien. Altijd eindigde ze bij het dertiende, of toch de plaats waar dat ooit had opgehangen. Dan opende ze haar ketting en zag haar geliefde. Hij leek in niets op de man waarop ze verliefd geworden was. Telkens was hij aan het werken aan hoeden, het werden er elke dag meer. Ze kon hem niet horen, ze had geen flauw idee waarom hij aan die hoeden werkte, al was ze redelijk zeker dat er een verband moest zijn met zijn magische hoed. Dan was er nog Grace. Zij leefde wel in deze wereld. Als ze wou kon Camille haar gaan opzoeken en mee naar het paleis nemen, maar dat deed ze niet. Haar dochter had haar nooit gekend, telkens als ze haar bekeek door een van haar ramen zag ze hoe gelukkig ze was en wist dat ze dat niet zou worden bij haar, een emotioneel gebroken koningin.
Daarbij moest ze zich focussen op andere zaken dan een man. Het was oorlog. Tragonië was dan wel een klein vreedzaam koninkrijk gelegen aan een haven in het westen. Er was altijd een kans dat de ogers naar daar zouden komen en zelfs als dat niet zo was zouden andere koninkrijken op hun bijval rekenen.
Tragonië het was een koninkrijk dat over het algemeen nogal met rust gelaten werd. Zij zochten geen ruzie met anderen en kregen geen ruzie in de plaats. Daarbij dachten de meesten dat het wel niet zo moeilijk zou zijn een kasteel in te nemen dat grotendeels uit glas bestond als ze de stad dan ooit eens zouden willen overnemen. De meesten wisten niet eens zeker of er wel een leger was, maar Camille had zo haar trucjes.

Dantalion was net bezig met het schoonmaken van een mes toen er plots iemand op de deur klopte. Eerst dat hij dat zijn oren hem bedrogen. Hij kreeg zelden bezoek en al helemaal niet op dit late uur. Waarschijnlijk was het één van zijn broers. Hij maakte het mes verder schoon, stak het netjes terug bij de rest en deed de deur van de verboden kamer achter zich op slot. Terwijl hij op weg was naar de deur hoorde hij de persoon roepen. Dat was geen mannenstem. Waarom zou een vrouw op vrijwillige basis naar zijn landgoed gaan. In de omgeving was het bekend dat zowel hij als de plaats waar hij woonde vervloekt was. Ze moest dus ofwel dom, onwetend of zeer hopeloos zijn. Niet dat hij het erg vond dat ze er was. Zijn volgende slachtoffer was recht naar hem toegelopen, dat was fantastisch. Hij opende de grote zware deur van zijn landgoed en keek haar met een charmante glimlach aan. "Goedenavond. Ik had geen bezoek meer verwacht op dit uur. Komt u binnen. Het is koud en het regent. Ik zou het mezelf nooit vergeven moest ik u in dit rotweer achterlaten. Mag ik misschien vragen wat u naar hier gedreven heeft?"

Account verwijderd

schreef:
Met een luide knal gooide Scott de deur van zijn kasteel dicht. Niet omdat hij boos was, gewoon omdat de deur zo groot was en altijd zo een luid geluid maakte. "Jorinde?" schreeuwde hij door zijn kasteel en meteen kwam er een meisje aangelopen. Zij was ooit dom genoeg om een deal met hem te maken. Ze wou in een groot huis wonen, dus gaf Scott haar dat. Zijn huis. In ruil daarvoor moest ze zijn slaaf zijn. Hij hield echt van die deals. Hij gooide zijn mantel naar haar en liep door. "Maak me wat eten", zei hij met een grijns en liep door naar zijn geheimen kamer. De kamer zat vol met flesjes en drankjes. En in de hoek, een spinnenwiel. Die is voor iets, geheims. Hij zocht wat drankjes en deed ze bij elkaar. Hij probeerde al maanden iets te maken, maar het lukte niet. Hij probeerde liefde te maken. maar liefde maken, dat lukte hem nog steeds niet. Na de zoveelste mislukking zuchtte hij luid en gooide dan alles op de grond. "Waarom lukt het niet?" schreeuwde hij luid en ademde diep. Met één zwiep met zijn hand stond alles weer normaal. Hij ademde even in en uit, om weer rustig te worden en liep naar zijn eet kamer. Hij zette zich neer en keek naar Jorinde die zijn eten op tafel zette. "Weg wezen", zei hij kwaad en begon langzaam te eten.

Net op het moment dat Kirstie zich wou omdraaien om verder te lopen hoorde ze de deur achter zich open gaan. "Drankje", zei ze zachtjes en liep naar binnen. Langzaam deed ze haar mantel uit en deed haar haar los uit de vlecht, die al half los zat. "Ik, ik ben van huis weg gelopen", zei ze. Ze wou niet dat hij wist dat ze een prinses was. "En, toen ben ik hier voor uw door van mijn paard gevallen, hij liep door zonder mij", zei ze zachtjes en keek wat rond. Ze was echt blij dat ze bij deze vriendelijke jongen had aan geklopt. Misschien zou hij haar willen verder brengen. "Zou ik bij u mogen blijven slapen, gewoon voor één nacht, daarna ben je van me af", zei ze en nam een goudstuk uit haar buidel. "Hier." Ze kon niet meer geven, want dan zou hij misschien door hebben dat ze van hoge afkomst was. Zijn huis was redelijk warm, maar toch was er iets koud aan het huis.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Onthouden

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Even wierp Camille een blik naar wat The Dark One momenteel aan het doen was. Ze was hem nog altijd iets verschuldigd en dat zou ze niet zomaar vergeten. Ze kende de verhalen van de mensen die hun deal niet nakwamen en keek er niet naar uit zich ook in deze groep te bevinden. Na lang nadenken had ze misschien wel iets dat ze hem kon aanbieden. Al was zij niet diegene die het hem zou gaan brengen. Als hij zijn deel van de deal kwam opeisen dan zou ze haar verzoek meedelen, niet eerder. Hoe verder die man bij haar vandaan bleef, hoe beter. Soms vroeg ze zich af of hij nog wel menselijk was. Hoe'n groot deel van zijn ziel monsterlijk was geworden en of er nog een greintje emotie te vinden was. Een angstig gevoel bekroop haar. Wat als ze net als hem aan het worden was? Ze vermoordde mensen gewoon omdat deze zich niet konden verstoppen, betekende dat dat zij ook een monster was?
Camille wou er niet verder over nadenken. Ze verliet de troonzaal, wat haar enkele geschrokken blikken van de wachten opleverde. Ze hadden niet verwacht dat ze nog naar buiten zou komen.
Pierre, haar raadgever, kwam naar haar toe. Hij informeerde haar over de huidige toestand van de troepen. Vanavond zou de raad bijeenkomen en over een week zou Camille verwacht worden bij een grotere bijeenkomst. Ze keek hier niet bepaald naar uit. De meeste koningen en koninginnen waren allemaal vrienden en vriendinnen. Zij was nogal een buitenbeetje en niet al te geliefd door haar vele onthoofdingen.

"Natuurlijk mag je de nacht hier doorbrengen, blijf zolang je wilt. Geld is niet nodig, dat heb ik met hopen. Ik heb genoeg aan je gezelschap." zei hij vriendelijk en gaf haar de munt terug.
"Je moet vast uitgeput zijn door de reis. Ik zal wat thee zetten en je dan rondleiden in het huis." Hij overhandigde haar een grote sleutelbos, met verschillende sleutels. "Ik doe de deuren meestal op slot dus deze zal je wel nodig hebben." Hij toonde haar de bibliotheek, keuken, badkamers. "Deze kamer is verboden toegang. Wat je ook doet ga er niet naar binnen." zei hij vluchtig terwijl ze voorbij de gesloten deur wandelden. Hij eindigde bij haar slaapkamer. Er stond een groot hemelbed, chique meubels. "Ik slaap hier meteen tegenover. Moest je nog iets nodig hebben, aarzel dan niet om me wakker te komen maken. Rust goed uit en dan zal ik morgen zien hoe ik je verder op weg kan helpen."

Account verwijderd

schreef:
Langzaam at Scott verder van het eten wat zijn slaaf hem had klaar gemaakt. Het was niet het beste eten, maar hij kon er mee leven. Hij dacht aan veel dingen tijdens zijn maaltijd. Zijn hoofd werkte een beetje als een oneindige domino; Eenmaal hij aan iets dacht bleven er andere gedachten in zich komen, tot hij in staat wat om het te stoppen, om één dominoblokje weg te nemen. Zijn gedachte begonnen deze keer met het drankje dat hij wou maken. Liefde. Toen dacht hij aan de enige keer dat hij verliefd was. Dat was nog voor hij The Dark One werd, voor hij machtige was, voor magie zijn leven overnam. Het was een meisje van zijn oud dorp. Hij vond haar als kleine jonge al geweldig, maar dat kan je natuurlijk geen liefde noemen. Het was pas toen hij haar tien jaar later terug zag, toen hij zeventien was, dat hij écht voor haar viel. Ze deed alsof ze hem geweldig vond, maar voelde in werkelijkheid niets voor hem. Ze dacht namelijk dat hij veel geld bezat, omdat hij haar dat vertelde. Hij schaamde zich te hard voor wie hij echt was. Toen hij haar dat vertelde, viel ook haar masker af, ze liep meteen bij hem weg. Zijn hard was gebroken en sinds toen besloot hij om nooit meer voor een vrouw te vallen, want liefde, maakt je zwak. Stop. Hij stopte zijn gedachten en stond op, hij was klaar met eten.

Een brede glimlach verscheen op Kirsties gezicht toen ze de munt terug in haar hand kreeg geduwd. Ergens voelde dat er iets mis zat, maar ze was te moe om zich nu druk te maken. Ze knikte toen hij dat zei en nam de sleutelbos aan. Met grote ogen keek ze rond in het huis dat opeens veel groter leek. Bij de deur dat hij zei dat het een verboden kamer wat bekeek ze de deur even. Wat zou daar kunnen zijn? Hij zou toch geen tovenaar zijn? Ze schudde de gedachte van zich af en liep door. "Dankje", zei ze dankend en liep de kamer in. Zelf deed ze haar deur ook op slot, zo voelde ze zich veiliger. Langzaam kleedde ze zich uit, tot haar onderrok. Ze legde zich onder de lakens en sloot haar ogen. Snel viel ze in slaap, omdat ze zo uitgeput was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een week later was het zover. Nog een laatste keer wandelde Camille door de troonzaal, van raam naar raam. Ze ging niet graag uit de stad. Ze vond het niet fijn om haar paleis en haar ramen achter te laten. Het was alsof ze een stuk van zichzelf achterliet. Buiten stond een glazen koets klaar, getrokken door vier spierwitte paarden. Enkele wachten zouden haar begeleiden, verder ging er niemand mee. Pierre en de raad bleven in Tragonië om het land te besturen zolang zij weg was. Er was daar wel enige discussie rond ontstaan. Ze waren bang dat Camille iets zou kunnen overkomen, maar ze verzekerde dat ze wist hoe zichzelf in leven te houden. Een groot deel van de bevolking kwam haar uitwuiven terwijl ze wegreed naar het kasteel van Snow en Charming. Enkele jaren geleden had ze zelf deel uitgemaakt van het gewone volk. Ze had behoord tot de laagsten van de laagsten. Vandaar dat ze een sterke band met de bevolking had en wist hoe het was om gewoon te zijn.
Het eerste deel van de reis verliep rustig. Buiten hier en daar een put in de weg traden er geen problemen op. Rond de middag hielden ze halt aan een klein riviertje om te eten en de paarden uit te laten rusten.

Dantalion hoefde niet op te blijven. Hij voelde het wanneer iemand die kamer binnen ging. Tot zijn verbazing sliep hij de hele nacht door. Dit meisje had meer zelfbeheersing dan hij had verwacht, of ze was gewoon totaal uitgeput van haar reis die nacht. Hij ging naar de keuken om een ontbijt voor hen beiden te maken. Hij had geen bedienden. Die zouden alleen maar in de weg lopen en wat zou hij met hen aanmoeten als ze de verboden kamer ontdekten. Het werd ook wel stilaan tijd dat hij zijn krachten op het meisje ging gebruiken. Van één ding was hij zeker, hij zou haar hier niet weg laten gaan? Of misschien zou hij mee kunnen gaan. Het was al een tijd geleden dat hij nog eens gereisd had en het was nodig om zo af en toe eens de dagelijkse sleur te doorbreken.

Account verwijderd

schreef:
Ik verander de namen van mijn personages even.

Scott: Uvius Bloodbranch
Kirstie: Anael Shadowwood

----------
Met zijn ogen dicht zat Uvius tegen een boom langs een riviertje. Hij wachtte hier al lang op iemand, een meisje. Hij had via via gehoord dat ze hier langs ging komen en er is iets aan het water, want iedereen die hier langskomt stopt er. Een grijns verscheen op zijn gezicht als hij paarden hoorde aankomen en zag dat het meisje uitstapte. "Hoe zal het gaan?" vroeg hij terwijl hij uit het niets achter haar verscheen. "Zullen Snow en Charming me mogen? En de rest?" zei hij met een meisjes stem. "Ik kan niet in de toekomst kijken," zei hij nu weer normaal, "maar ik kan je wel helpen", zei hij. "Tegen een prijs, natuurlijk." Hij verdween en verscheen naast haar andere kant in minder dan een halve seconde. "Ik kan er voor zorgen dat ze je een geweldige koningin gaan vinden, dat iedereen je gaat mogen."

Neuriënd zat Aneal op het bed terwijl ze de kam die op haar nachtkastje lag door haar haar ging. Ze keek naar de sleutelbos die langs haar geldzakje lag en keek fronsend naar één sleutel. Hij leek op een gewonde sleutel, maar leek toch de hele tijd haar aandacht te trekken. Ze legde de borstel neer en nam hem op. Ze schudde even haar hoofd en legde hem weer terug. Het was maar een gewonde sleutel, dacht ze bij zichzelf. Ze stond op, deed de deur open en glimlachte naar de jonge. "Heeft u goed geslapen?" vroeg ze en zette zich neer aan de tafel waar veel lekker eten stond.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille verstarde toen ze achter zich een bekende stem hoorde. Haar wachters trokken hun wapens. Net op tijd hief ze haar hand om hen tegen te houden. Ze zouden hem niet kunnen vermoorden, niemand kon dat. Het was verspilde moeite. "Denk je dat na alles wat jij me hebt aangedaan ik nog enige trots heb? Dat het mij iets kan schelen wat anderen van me vinden?" Haar stem was ijzig koel. "Ik ben de schuld die ik tegenover je heb nog niet vergeten. Laat staan dat ik deze groter wil maken. Nu ik toch over deze schuld begin, misschien heb ik wel iets dat je interesse wekt. Zoals je misschien wel weet beschik ik over een aantal ramen. Deze kunnen me alles laten zien wat ik wil, wie of wat dan ook, waar ook ter wereld of in andere werelden. Wat ik te bieden heb is een blik door deze ramen. Er moet toch wel iets of iemand zijn waarnaar je op zoek bent?" Camille keek hem afwachtend aan. Ze vreesde deze man. Nee, het was niet de man die ze vreesde maar zijn krachten. Ook al was ze zich bewust dat zij anders was dan de meeste mensen. Daar had haar vader in het verleden voor gezorgd. Hij had het leven van haar moeder en zus opgeofferd voor het hare. Niet dat hij had geweten wat de gevolgen zouden zijn. Twee levens voor de prijs van één, maar wel één speciaal. Camilles hart was omgeven door glas. Scherpe scherven die in het hand sneden van eender wie die haar hart uit haar borst probeerde te trekken. Alleen haar ware liefde kon haar hart verwijderen en het was duidelijk dat ze Uvius nooit zou liefhebben.

Account verwijderd

schreef:
"Oh, maar die schuld gaat me ooit nog van pas komen, maar nu nog niet", zei Uvius met een grijns. Hij vond het echt geweldig om de sterkste en zo goed als onsterfelijk te zijn. "Ik zoek naar niets of niemand", zei hij. Naar wie zou hij moeten zoeken? Zijn familie was dood en vrienden had hij niet. En dat meisje, waar hij al eerder aan dacht was dood. Hoe hij dat wist? Twee keer raden. Ja, hij had haar hart en met zijn eigen handen uitgehaald en het voor de ogen van haar familie verbrijzeld. Er is maar één reden waarom Camille niet bang voor hem is, omdat hij dat bij haar niet kan doen. "Maar, wil jij echt niet dat mensen je mogen? Want, sorry dat ik het zeg, dat doen ze niet." Hij haalde zijn schouders op en ging door zijn haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld