Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. AmeliaDumond/ I know what you are

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Wij weten en jullie lekker niet dus niet reageren hahahaha, maar mailen mag wel

Mijn personage:

Naam: Fiona Henderson
Leeftijd: 17 jaar
Innerlijk : Fiona is een lief en geduldig meisje, ze is nogal een doorzetter en geeft dus ook niet snel op. Ze is soms wel wat verlegen maar niet altijd. Ze gelooft niet echt in sprookjes maar dat moet ook niet.
Uiterlijk:

Extra: Fiona is een wees en komt naar een nieuwe school

Jij jou personage nog

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Naam: David Herricks
Leeftijd: 18 / 591
Innerlijk: David is geduldig , aardig, snel bezorgd om iemand, vecht voor wat hij wilt maar vertrouwt niet iedereen even snel, zeker mensen niet.
Uiterlijk:

En

Rick Taylor - 591 jaar

Begin jij?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Fiona:

Ik zat me te vervelen op het bed van mijn kamer in het weeshuis. Er was genoeg te doen maar daar had ik geen zin. Ik had zin om even alleen te zijn. Het was vorig jaar, in de laatste week van augustus geweest dat m'n ouders plotseling op een vreemde manier om het leven waren gekomen. Niemand kom juist zeggen hoe, het leek moord maar door wat of met wat was niet duidelijk. En nu, 1 jaar later zat ik hier in het weeshuis, te denken aan de moord op m'n beide ouders. Ik was thuis geweest toen ze vermoord werden, of dat noemde ik zo. Ik was dus gelukkig niet bij hun geweest op dat moment anders was ik nu ook dood geweest. Ik zuchtte even terwijl ik wat aan m'n nagel prulde.
Na een tijdje kon ik het even niet laten. Een zachte snik ontsnapte me en een traan rolde over m'n wang. Een zacht klopje op m'n deur deed me opschrikken. ''Gaat het Fiona?'' Vroeg m'n begeleidster. Ik vond het lief dat ze bezorgd om me was. ''Een beetje, ik zat weer te denken aan vorige zomer.'' Zei ik nu met een zucht. ''Het moet vast nog moeilijk voor je zijn.'' Zei ze en keek medelevend uit haar ogen. Ze leek de enige hier te zijn die me begreep. Ookal was iedereen hier zijn of haar ouders kwijt geraakt, ze waren ze niet op zo'n mysterieuze wijze kwijtgeraakt.
''Je weet toch dat je morgen naar een nieuwe school moet hé?'' Vroeg ze nu en ik knikte. Ik had er niet echt veel zin in maar het moest dan maar. ''Je zult snel wel nieuwe vrienden hebben.'' Zei ze nu en ik zuchtte even. Ik hielp het haar hopen. ''Slaap jij maar wat. Dat gaat je goed doen.'' Zei mijn begeleidster nu en ik knikte. Ik had niet eens doorgehad dat het zo laat was geweest maar ik voelde me wel moe. Ik zucht even en als ze weg is maak ik me klaar om te gaan slapen. Als ik klaar ben stap ik met een geeuw mijn bed in en val al snel in slaap.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
David Herricks:

Het was eigenlijk al avond toen ik een ander vleugelpaar dan het mijne hoorde naast me. Ik keek om en zag Araël, een boodschapper engel. ''Wat is er Araël? Heb ik soms een taak?'' Vroeg ik nu en hij knikte terwijl zijn vleugels zachtjes langzaam wiekten ookal was dat in de hemel niet nodig. Hier kostte het ons geen moeite en was het eerder natuurlijk. Op aarde voelde het eerder als beloning. Ik had dan op aarde ook al vaak een opdracht moeten uitvoeren als beschermengel, nu was ik nog steeds een beschermengel. Alleen een hoger geplaatste beschermengel. Mijn opdrachten werden ook steeds moeilijker en gevaarlijker.
''Heb je al over de voorspelling gehoord dat een meisje vanop aarde zo'n sterke geest heeft dat ze heel krachtig zou worden moest ze een van ons worden of een van de demonen?'' Vroeg Araël nu en ik knikte. ''Ja daar heb ik wel al eens van gehoord. Is ze dan geboren?'' Vroeg ik nu en hij keek een beetje twijfelend. ''Ze is al lang geboren, ze is al 17 jaar, alleen weten we nu pas dat zij het is.'' Zei Araël nu en ja, zo'n dingen konden gebeuren. ''Wat is mijn taak dan?'' Vroeg ik nu en keek hem even aan. ''Het is jou taak David om haar te beschermen en ervoor te zorgen dat de demonen haar niet zullen beïnvloeden. Jij bent de sterkste beschermengel en de hoogstgeplaatse beschermengel die ik ken. Daarom vroegen ze ook naar jou om de opdracht uit te voeren.'' Zei hij en ik knikte. ''Ik weet dat het gevaarlijk kan worden maar dan is dat maar zo.'' Zei ik nu en hij keek even trots. ''Alles is al geregeld dat je morgen in haar jaar zit, op haar school en bij haar in de klas. Dat zal het voor jou gemakkelijk maken om haar vertrouwen te winnen.'' Zei Araël en ik knikte dankbaar. ''Het enige wat je nog moet doen is vallen, je morgen op de school aanmelden met je voornaam en je taak uitvoeren.'' Zei Araël nu en hij maakte de poort voor me open. ''Komt voor elkaar.'' Zei ik en zonder iets te vragen of te zeggen liet ik mezelf in de onbekende diepte vallen, wetende dat ik zo dicht mogelijk bij mijn doel terecht zou komen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Fiona:
De volgende dag wordt ik lichtjes kreunend wakker als de eerste zonnestralen die door het raam vallen in mijn ogen prikken. Snel knijp ik mijn ogen weer dicht en doe ze even later weer open. Dan kijk ik maar op m'n horloge. Ik zag dat het nog maar 5 minuten voor 6 was. 5 minuten voordat mijn wekker af zou lopen. Snel zette ik het dan maar af zodat het niet plots zou aflopen als ik me klaar aan het maken was. Met slaperige ogen vond ik de weg naar de kleine badkamer die aan mijn kamer vast was. Iedereen had een individuele badkamer. Niet dat het echt veel was maar sommige wezen hadden veel dingen meegemaakt waardoor ze hier terecht kwamen en konden er soms niet goed tegen om in een openbare gezamelijke douche te moeten douchen. Daarom hadden ze hier blijkbaar een aantal jaren geleden apparte badkamers aan de kamers gemaakt. Ja, nu waren er minder kamers voor de wezen maar wel meer comfort. Ze waren nu een gebouw aan het bijbouwen om een evenwicht te krijgen.
Ik draaide de kraan van de douche even open zodat het water op kon warmen aangezien ik toch nog wat spullen bijeen moest nemen. Toen het allemaal warm genoeg was stapte ik maar de douche in en begon me te wassen. Toen ik daarmee klaar was zette ik de douche maar uit, droogde me af, poetste me tanden en kleedde me aan. Ik had een leuke outfit uitgekozen. Nee, ik vond het niet leuk om naar een nieuwe school te moeten maar als het toch moest kon je beter meteen er goed uit zien. Dan gaf je een betere indruk bij misschien wel toekomstige vrienden.
Als ik eenmaal helemaal klaar was ging ik maar naar beneden voor het ontbijt. Ik ging meestal met de fiets naar school maar omdat ik de weg naar de nieuwe school nog niet zo goed kende ging ik vandaag wel met de bus. Ik moest daarom ook eerder opstaan dan anders. Toen mijn ontbijt klaar was ging ik weer naar mijn kamer en maakte mijn tas voor school klaar. Ik had al mijn spullen al, mijn boeken, mijn lessenrooster met de nummers van de lokalen er op. Zo moeilijk kon het dus niet zijn om alles te vinden? Daarbij was ik een snelle leerling dus zou ik al snel alles weten daar. Ik nam mijn tas dan maar en ging het weeshuis uit en vertrok naar de bushalte. Toen de bus eindelijk voor de bushalte stopte stapte ik op, betaalde mijn rit en ging op 1 van de weinige nog vrije plaatsen zitten, naast een jongen met zwart haar. Hij zag er niet echt mis uit dus prees ik me stilletjes gelukkig dat ik de plek naast hem had kunnen nemen.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Rick:

Mijn gigantische gitzwarte vleugels trok ik terug in toen ik met mijn voeten op de aarde was geland. Ik had een taak, dat was haar vinden en haar een van ons maken voor ze naar 'het licht' ging. Of haar doden, dan werd ze sowieso 1 van ons als ik haar doodde. Ik zou wel zien wat me beter leek. Híj had alles al geregeld. Mijn plek om te overnachten, een busabonnement , mijn inschrijving op de school waar zij naartoe zou gaan. Het had wel even geduurd voor ik de stad had gevonden waar alles om te doen was, ik had het vanuit de lucht moeten zoeken. Zolang mensen me niet met mijn zwarte vleugels zouden zien wisten ze nog niet eens dat ik onsterfelijk was. Zelfs uit mijn charme zouden ze niet vermoeden dat ik een demon was. Maar ja, dat hielp me alleen maar. Ik keek even op de chique horloge die ik gekregen had om er 'bij te horen' als 'mens' en zag dat het bijna tijd was om naar de dichtstbijzijnde bus te vertrekken. Ze zou daar nog niet opstappen, maar iets verderop wel.
Ik rende met een onnozele schooltas door het stukje bos voor de bushalte door en was nog net op tijd en ging bij de rest van de busreizigers staan. Tuurlijk was ik overal sneller als ik mijn vleugels zou gebruiken maar dat zou te fel opvallen. Dat kon dus niet. Ik stapte de bus op als die voor ons stopte , liet mijn abonnement zien en nam plaats waar twee plaatsen langs elkaar open waren. Na een tijdje begon de bus te rijden en ik zuchtte even door de traagheid waarmee dit ding vervuld was. Mijn vleugels zouden me veel sneller bij de school brengen. Maar ja, het mocht en het kon niet. Na een langere tijd stopte de bus voor een andere bushalte en gingen de deuren weer open en een meisje kwam naast me zitten. Ik voelde vanuit mijn rug dat zíj het was. Zij was het. Hij keek even om en glimlachte zijn bekende glimlach naar haar. Ze was best een knap ding voor een mens. De bus begon weer te rijden en in nog een langere tijd waren ze bij de school.

David:
Na wat een eeuwigheid leek landde ik in een bos. Het bos dat het dichtste bij haar school zou zijn. Met een zachte kreun ging ik recht staan. Mijn vleugels waren een beetje geschaafd door de val, maar voor de rest was er niets. Ik strekte mijn vleugels even uit en de pijn verdween en ze werden weer hun gezonde zelve. Ik klopte een beetje stof van me af en begon met mijn vleugels te wieken want de beste manier om snel tot bij de school terecht de komen ging via de lucht. Mijn vleugels tilden me van de grond op en in no-time kwam ik hoog boven de bomen uit. Daar in de verte zag ik al snel de school. Ik begon in de richting van de school te vliegen. Zo snel als dat mijn vleugels het me toe lieten, en hoog genoeg zodat geen mens me zou zien.
Ik keek even onder me om te zien waar ik kon landen zonder gezien te worden en vond snel een plek achter het schoolgebouw. Ik zette de daling in en van zodra ik met mijn voeten op de grond landde trok ik mijn vleugels weer in en een kleine zucht verliet mijn lippen aangezien ik liever had dat ik gewoon kon blijven vliegen, alleen ging dat jammer genoeg niet. Ik keek om me heen om te zien of iemand me gezien had maar zag tot mijn opluchting dat dat niet zo was. Snel staote ik richting de juiste ingang van het schoolplein waar ik al heel veel leerlingen zag. Ik wachtte dus maar even hier en keek naar het lessenrooster dat ik meegekregen had.
Ik zou , net zoals haar, chemie krijgen als eerste lesuur, en dat was in lokaal 5. Chemie, een klein glimlachje vormde zich om mijn lippen. Daarin vonden mensen zogezegd 'nieuwe' dingen uit die we in de hemel al lang kenden . Maar ja, het waren dan ook maar mensen. Ik vertrouwde niet echt iedereen. Mensen hadden de reputatie gewelddadig te zijn. Er waren al vele oorlogen geweest en dit maakte het me niet gemakkelijker om ook maar iemand te vertrouwen. Maar háár moest ik wel vertrouwen, alleen háár.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Fiona:
Toen hij even naar me glimlachte bloosde ik willekeurig. Ik kon er niets aan doen. Hij deed iets met me, maar wat wist ik niet. Hij zag er perfect uit, beter dan de meeste mensen of jongens van mijn leeftijd. En hij was vriendelijk. Ik hoopte eigenlijk stiekem dat hij bij mij op school zou zitten. Dan zou ik hem vaker kunnen aanstaren. Waarom dacht ik nu zo weer? Hij had iets dat me naar hem toe trok, maar ook iets dat me erg afstootte en bang maakte, ookal wist ik niet echt wat dat te betekenen had. Hoe kon je plost gevoelens krijgen voor een volstrekt vreemde? Nee, dat kon niet kloppen. Ik zuchtte even en richtte mijn blik weer voor me. De bus begon weer te rijden en na een lange tijd kwamen we aan bij de school.
Het was de hele rit stil geweest tussen ons. Ik durfde namelijk niks tegen hem te zeggen, bang om uitgelachen of weggestoten te worden en dat wou ik niet. Ik drukte op het belletje en stond dan maar op.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Rick:
Het bleef de hele rit stil tussen ons. Maar aangezien ik gewoon voelde dat zij het was en ik haar vertrouwen moest winnen om dichter bij haar te raken moest zij maar eerst wat zeggen. En dat ze nog niet dus bleef het maar stil. Toen de bus voor de school aankwam wou ik al op het belletje drukken maar zag dat zij het al deed. Ik stond dan ook maar op. Ik glimlachte naar haar terwijl ze op stond en de deuren van de bus open gingen. ''Ah dus jij moet ook naar deze school?'' Vroeg ik met mijn bekende glimlach.

David:
Ik zat al een tijdje op het schoolplein en kreeg wel wat aandacht van een heel deel meisjes die naar me glimlachten of zwaaiden, maar het interesseerde me niet echt. Na een lange tijd zucht ik even. Ik had al het hele plein rondgekeken en nog steeds voelde ik haar aanwezigheid niet. Na nog een lange tijd zag ik een bus stoppen bij de bushalte voor de school. Plots voelde ik een aanwezigheid. 1 van haar , wat wou zeggen dat ze op de bus zat, en een andere aanwezigheid van iets kwaadaardigs. Het leek ook uit de bus te komen. Dit kon toch niet goed zijn als het kwade al bij haar was?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Fiona:
Ik keek op als hij ook op stond. Oh my god, hij zat op dezelfde school als ik. Kon de wereld me nu nog meer geluk schenken? Hij glimlachte naar me waardoor ik alweer moest blozen en ik keek even weg zodat hij het niet zag. We gingen het gangpad dan paar op. Als hij vroeg of ik ook naar deze school moest keek ik even op. ''Jij ook dan? Hoe toevallig.'' Zei ik met een glimlachje en moest moeite doen om niet te blozen. Ik kon weer verder op het gangpad en kon dan de bus uit. Toen ik de bus uit was en ik op het voetpad stond keek ik even om me heen. Ik haalde even diep adem.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Rick:
Ik zag ook wel duidelijk dat ze bloosde dus dat ze het verstopte hielp niet veel. Het deed me alleen maar beter voelen. Dit ging misschien nog wel gemakkelijker worden dan ik verwacht had. Wacht, oh ja, ze hadden gezegd dat het kon zijn dat er engelen zouden zijn die me tegen zouden houden. Zo van die misplaatste dingen die niet wisten dat vrije wil beter voor hen zou zijn. Ik zuchtte even en ging ook het gangpad op. Als ze om keek of ik dan ook hier naartoe moest knikte terwijl we naar buiten konden. Ik ging naast haar staan. ''Lijkt me toch wel duidelijk hé?'' Zei ik met een knipoog tegen haar en keek even om me heen en ging toen richting de school. ''Kom je nog?'' Vroeg ik met een grinnik en keek even om naar haar.

David:
Ik zag vanuit waar ik stond hoe ze allemaal uitstapten. Toen een bepaald meisje uitstapte kreeg ik tintelingen op mijn rug die me vertelden dat zíj het was. Het meisje met de blonde haren was vanaf mijn plaats goed duidelijk. Er stapte een jongen uit na haar die tegen haar begon te praten en toen ik hem zag kreeg ik rillingen over mijn hele ruggengraat. Die vertelden me dat het een demon was. Dat voelde een engel nu gewoon. Ik zagdat hij op de weg naar de school toe en even op haar wachtte. Dus het kwaad was al bij haar. Deze opdracht kon nog eens moeilijk worden.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Fiona:
Blozend keek ik naast me toen hij zei dat dat nogal duidelijk was. Hij knipoogde naar me waardoor ik nog meer bloosde. ''Daar heb je gelijk in.'' Zei ik en keek naar m'n voeten om het blozen weer weg te krijgen. Hij was echt wel leuk, en speciaal. Hij liep naar de school toe dus begon ik daar ook maar naar toe te stappen, anders kwam ik nog te laat ook op m'n eerste dag. Toen hij 'kom je nog' vroeg bloosde ik en ging wat sneller wandelen tot ik langs hem liep. ''Ik ben er al hoor.'' Zei ik glimlachend. Ik keek het plein op, alle mensen die er stonden. 1 van hen viel echt fel op. Hij had bruin haar en bruine ogen. Hij was minstens even knap als de jongen die nu naast me liep. Ik bloosde toen onze blikken kruisten. Kon ik nu echt al meteen 2 jongens leuk vinden?

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Rick:
Ze was duidelijk leuk als ze bloosde, misschien dat deze opdracht toch nog leuk zou kunnen zijn. Al snel kwam ze er aan gewandelt en zei ze 'ik ben er al hoor'. Ik moest even lachen. Zo gingen we samen het plein op. Er stonden al veel mensen op het plein voor de school. Ik zag hoe haar blik bij 1 iemand bleef hangen en keek ook even in die richting. Het was een jongen. Toen ik hem zag liepen rillingen over mijn rug uit herkenning. Hij was bij het licht. Hij was een engel. Blijkbaar had ik het dus fout toen ik dacht dat dit nog gemakkelijk ging worden. Hij was er al. Maar gelukkig stond ik al het dichtste bij haar. ''Dus, wat heb je zo? Ik heb zo chemie, in lokaal 5. En jij?'' Vroeg ik , gewoon om haar gedachtenstroom af te leiden want eigenlijk wist ik al waar en welke les ze had. Zij had alles hetzelfde als ik, of beter gezegd, ik had alles hetzelfde als haar en ik wist voor 100% zeker dat die engel ook alles hetzelfde als haar had. Gelukkig kon zij niet zien dat het een engel was. Ze was dan ook maar een mens. En ik zou haar een van ons maken, of die engel dat nu wilde of niet.

David:
Onze blikken kruisten elkaar als ze het plein op liep waardoor ze even stil bleef staan. Ze was eigenlijk best wel een knap ding maar daarvoor was ik hier niet gekomen. Toch bleven mijn bruine ogen steken bij haar blauw-grijze ogen. Ze waren mooi, ze was knap voor een mens. Waar dacht ik nu aan? Die demoon was bij haar dus ik moest zo snel mogelijk een manier vinden om ook tot bij haar te raken aangezien het mijn taak was om haar ook tot bij het licht te brengen. En zolang die demon bij haar bleef ging dat niet gemakkelijk gaan. Maar ik kon altijd wel weer iets bedenken. Zou ze als toekomstige onsterfelijke mijn ziel zien? Ik kon de hare zien en op dit moment was dat echt een pracht van een ziel. Schoon, zuiver en zonder enige haperingen. Ik zag wel wat ongeloof in haar aar dat was goed. Zo was ze nog niet beïnvloed en ging ze me gemakkelijker vertrouwen. Ze had dezelfde les als ik, alhoewel nee, ik had dezelfde les als haar. Dat was zo geregeld. Met een beetje geluk zou alles goed lopen. Ik gaf haar snel een glimlach. Dat zou het me zo ook wel gemakkelijker maken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld