Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' Down to Earth

ToTheMoonAndBack
Straatmuzikant

ToTheMoonAndBack schreef:
Ft' AquaDeVita

Naam: Adrianna 'Anna' McJames
Informatie over Anna: Adriana is een lief, verlegen, 17-jarig meisje die graag de leiding in handen neemt. Ze kan niet tegen autoriteit en wil liever de autoriteit zelf zijn. Haar moeder is na de geboorte van haar kleine zusje ,Johanna, gestorven. Haar vader stond er altijd alleen voor tot een paar maand geleden. Adrianna kon niet leven met het feit dat hij haar moeder had vervangen. De enige optie dat voor haar overbleef was in opstand komen en dit deed ze door criminele feiten te plegen. Johanna ziet Adrianna als grote voorbeeld, maar haar grote voorbeeld werd van haar weggepakt.
Uiterlijk:

Naam: Easton 'East' Falkons
Informatie over Easton: Easton was altijd al een crimineel geweest. Toen hij net 12 was, had hij de vrouw van de kanselier bedreigt om zo genoeg geld voor zijn moeder te krijgen. De vrouw hield haar mond dus Easton werd niet vervolgd. Op 13 probeerde hij zijn vader te vermoorden omdat hij zijn moeder had geslagen. Hij werd opgepakt en een paar maanden in de gevangenis gegooid. Op 15 jaar vermoorde hij zijn vader en zijn handlanger en vloog hij de cel in. Hij zit al bijna 3 jaar in de cel wegens moord, slagen en verwondingen en afpersing.
Uitelijk:

Jij mag beginnen

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Jocelyn Clarkson ~ Jo (voor haar vrienden)

David Castillia

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Jocelyn.
Jocelyn stond op toen ze de deur hoorde openen. "Gevangene 311, omdraaien alsjeblieft." Beval een kalende man van ongeveer in de veertig. "Wat? Waarom? Ik ben nog geen 18!" Riep Jocelyn angstig. Over een paar maanden zou ze achttien worden en zouden ze haar executeren. Ze had geen misdaad begaan, ze was de misdaad zelf. "Omdraaien!" Zei de bewaker deze keer dwingender.
Jocelyn deed wat hij van haar vroeg en stak haar armen wat naar achteren omdat ze verwachtte geboeid te worden. In plaats daarvan voelde ze plots een hele boel naalden in haar pols en het koude metaal van een armband. "Wat is dit?" Vroeg ze met dezelfde angstige stem. De Bewaker antwoordde niet, maar trok haar gewoon de cel uit. De stevige grip om haar armen zou misschien een blauwe plek veroorzaken uiteindelijk. Op de gang zag ze hoe een heleboel gevangenen uit hun cellen werden gehaald. Wat was hier aan de hand?

David.
"Misschien is geen antwoord. Ja of nee?" Vroeg de kanselier ongeduldig. David zuchtte en ontweek de blik van de kanselier. "Ja of nee?" Riep de kanselier nu woedend. "Ja!" Mokte David koppig. Hij had nu misschien wel bekend, maar hij had zijn motief nog niet weggegeven. "Waarom? Waarom heb jij, mijn eigen zoon van vlees en bloed, dit gedaan?" Zuchtte hij nu teleurgesteld. David antwoordde niet, integendeel hij keek zijn vader kwaad aan. Kende de kanselier zijn zoon nu nog niet goed genoeg om te weten dat David het nooit zou zeggen.
"Je weet toch dat dit een zelfmoordmissie was? Je bent al 18!" David antwoordde niet, maar hij wist maar al te goed dat zijn vader hem niet ging executeren. David zou mee mogen met de 100. Zijn vader had het lef niet om hem te executeren. "Je hebt geluk dat er iets aan de gang is. Ik kan je nog een kans op leven geven." Zei de kanselier alsof hij Davids redder was.

ToTheMoonAndBack
Straatmuzikant

ToTheMoonAndBack schreef:
Adrianna:

Adrianna zat in haar cel, te bedenken hoe de normale wereld er zou hebben uit gezien. Ze lag op haar bed, te kijken naar het plafond, wachtend tot haar zusje op bezoek zou komen. Omdat ze minderjarig was, mocht ze jaar en nog met haar familie in contact komen maar vanaf ze 17 jaar en 11 maanden was, zou dit veranderen. De deur ging open en Adrianna stond recht. Haar zusje zag ze echter niet, maar er stond daar iemand anders. Haar vader, die mee in de raad van bestuur zat, stond voor haar met een grote grijns. "Neem haar mee." beval hij de twee andere mensen. "Naar waar gaan we?" vroeg Adrianna terwijl ze in de handboeien werd gelegd. Er was een lange stilte totdat ze uit haar cel was. "Dat zie je vanzelf wel." Haar vader had een neutrale stem, waaruit ze geen emoties kon afleiden. Ze had altijd al geweten dat haar vader haar niet moest hebben, haar vader was nu de hele tijd bezig met zijn nieuwe vriendin. En daarvoor met haar kleine zusje. Adrianna was zijn tijd niet waard. Ze zag dat er nog meer mensen uit hun cel werden gehaald en de vraag bleef maar in haar hoofd. Waar brachten ze hun in hemelsnaam naartoe? Ze snapte dit niet. Ze liepen de gang door en Adrianna werd ruw door een deur geduwd. De deuren sloten en Adrianna draaide zich om. Hoe kon haar vader dit doen, maar ze was blijkbaar niet de enige. Langzaam ging Adrianna op de grond zitten.

Easton:

Easton keek nu al 3 jaar lang op dezelfde muren. Hij werd het wel beu dus hij was blij dat hij uit zijn cel werd gehaald. Ook al wist hij dat het niet veel goed kon zijn. Dit was iets serieus en dat wist iedereen. Zonder wat te zeggen, volgde hij de mannen door de lange gang. Hij hoorde hun praten over het terugkeren naar aarde en het zuurstoftekort. Een zucht ronde over zijn lippen. Hij keek even om zich heen en achter hem zag hij een meisje van ongeveer 12 jaar uit haar cel gehaald worden. "Haar kun je dit niet aandoen!" riep Easton uit, maar niemand verroerde een vin. Hij snapte het niet, waarom zouden ze een meisje van 12 meesturen. Easton liep verder door de deuren, die na hem sloten. Hij was duidelijk niet de enige die hier was, want hij zag nog tientallen andere jongeren. Hij zag een meisje op de grond zitten en hij besloot naast haar te gaan zitten. "Je weet dat die stoelen gemaakt zijn om te zitten toch?" zei hij lachend en keek het meisje aan. "Easton" stelde hij zichzelf voor en stond toen op.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Jocelyn.
Jocelyn wist gewoon niet meer wat er aan de hand was. Zouden ze hun gewoon allemaal executeren? Dat konden ze gewoon niet maken! Jocelyn was boos omdat ze nooit echt de kans had gehad om te leven als een gewoon meisje. Ze was het tweede kind van haar ouders en dat wilde zeggen dat ze illegaal was. Iedereen mocht maar 1 kind en Jocelyn was nu eenmaal het tweede kind. Het lukte haar ouders een paar jaar om haar geheim te houden, maar uiteindelijk werd ze ontdekt. Ze herinnerde zich de dag nog goed dat ze haar gevangen hadden genomen. Ook wist ze ondertussen al zeker dat haar ouders geëxecuteerd waren dankzij haar.
Omdat ze te diep in gedachten verzonken was merkte ze niet waar ze heen ging tot deuren achter haar sloten. Iedereen werd hierheen gebracht. Jocelyn ging machteloos op een van de stoelen zitten en bestudeerde de metalen armband om haar pols.

David.
"Zoon, dit is misschien de laatste keer dat ik je ga zien. Ik wil dat je weet dat voor je dit alles hebt gedaan, ik trots op je was." Zei de kanselier. David weigerde te antwoordden omdat hij wist dat zijn vader onzin uitkraamde om er voor te zorgen dat David zijn motieven zou geven. De kanseliers geduld raakte duidelijk op. "Oké, als je het zo wilt spelen. Zet hem bij de 100." Zei de kanselier. Bewakers kwamen meteen naar David toe en trokken hem de kamer uit. Ze sleurden hem mee en vlak voor hij door een grote deur moest, stopten de bewakers hem. Ze deden hem een armband om, zonder iets te zeggen. Toen duwden ze hem door de deur.
Hij zag kinderen van 12 die angstig voor zich uit keken. David walgde van zijn vader. Het was wel bekend dat de zoon van de kanselier het niet eens was met zijn vaders idealen. David was altijd opstandig geweest, maar hij had nog nooit iets illegaals gedaan tot nu. Hij wou niet perse mee met de 100 omdat hij hier iemand kende. Nee, hij kende hier veel mensen, maar dat was niet zijn motief om iets illegaals te doen.

ToTheMoonAndBack
Straatmuzikant

ToTheMoonAndBack schreef:
Adrianna

Adrianna keek verbaasd naar de jongen die naast haar kwam zitten. Ze had geen idee waarom hij naast haar kwam zitten maar het boeide haar niet. Ze wou weten wat er ging gebeuren. Waarom gebeurde dit bij hun? "Als je zegt dat stoelen gemaakt zijn om te zitten, doe jij toch ook wat verkeerd." antwoordde ze met een glimlach. De jongen stelde zich al snel voor als Easton en Adrianna zuchtte. "Adrianna" zei ze en stond net zoals de jongen recht. Ze bracht haar hand naar haar pols en tot haar verbazing voelde ze een metalen ding. Ze keek naar haar pols, waar zich nu een metalen armband bevond. Ze wist zeker dat ze deze niet aan had toen ze haar cel verliet. Ze keek naar Easton zijn pols en zag dat hij net hetzelfde als haar aan had. Een zucht rolde weer over haar lippen, waarna ze plaats nam op een stoel. Met haar ogen op de armband gericht, tuitte ze haar lippen, waarna ze op haar lip beet. Opeens sprong een Tv-scherm aan waarop de kanselier verscheen. Hij vertelde over het hele doel en nadat zijn hele uitleg gedaan was, zei hij om de gordels aan te doen. Adrianna nam het zekere voor het onzekere en klikte haar gordel gelijk vast. Adrianna voelde zichzelf bewegen en sloot haar ogen. Ze hoopte dat dit zou lukken, dat ze veilig op aarde kwamen, want ze wou nog niet dood.

Easton

Easton keek naar Adrianna. Ze ging zitten, maar Easton besloot om niet naast haar te gaan zitten maar ergens naast twee andere jongens. De twee jongens leken bevriend en Easton durfde te wedden dat ze samen een misdaad hadden gepleegd. Easton zat nog maar net in zijn stoel toen het Tv-scherm aansprong. Er werd een hele uitleg gegeven dat de zuurstof op was en dat ze naar de aarde werden gestuurd om te kijken of ze daar zouden kunnen overleven. Easton deed net zoals vele anderen zijn gordel aan. Eindelijk zou hij de aarde zien, dit was al zijn droom van toen hij klein was. Het enige wat hij gezien had was zijn idiote vader en een paar muren. Daarmee wou je niet dood, je wou wat gezien hebben. En nu had Easton die kans gekregen, ook al was er een mogelijkheid dat ze stierven... Dan stierf hij tenminste op een mooie plek, of zo zei zijn overgrootmoeder hem toch. Al hoopte hij natuurlijk wel dat ze dit zouden overleven, zodat hij zijn moeder zou kunnen terugzien.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Jocelyn.
Toen het Tv-scherm aansprong richtte Jocelyn meteen haar aandacht op het scherm. Het werd eindelijk duidelijk wat er haar en de rest van de jongeren hier te wachten stond. Jocelyn klikte vlug haar veiligheidsgordel vast. Haar ogen keken door de cabine en ze zag dat een heleboel criminelen, vooral de oudste, opgewonden waren om te vertrekken. De iets jongere criminelen van ongeveer 12 à 13 jaar zaten er eerder bang bij. Jocelyn snapte hun wel, ze zou ook bang zijn mocht ze zo jong zijn. Zelf was ze noch opgewonden, noch bang. Toen het schip in beweging werd gebracht, sloot het meisje naast Jocelyn haar ogen. "Gaat het wel?" Vroeg Jocelyn vriendelijk aan het meisje. Het was niet iets voor haar om sociaal te doe aangezien ze nu al een aantal jaren niet meer met leeftijdsgenoten heeft kunnen praten, maar daar was ze van plan iets aan te veranderen.
Jocelyn was vroeger altijd de koppige die doorging tot ze haar zin kreeg, het boeide haar niet wat de gevolgen waren. Dat is dan ook de hoofdoorzaak geworden waardoor ze haar ontdekt hebben.

David.
David ging ergens gaan zitten toen een scherm aansprong in de cabine. Ze zouden waarschijnlijk zo meteen vertrekken. Hij klikte zijn veiligheidsbeugel vast en richtte zijn aandacht toen op het scherm. Het kalme gezicht van zijn vader verscheen op het scherm en David keek meteen weg. Die egocentrische klootzak moet hij niet zien. Zijn vader zei vroeger altijd dat wat hij deed het beste was oor de bewoners, maar David sprak dat altijd tegen. Davids moeder zorgde er dan altijd voor dat ze allebei een beetje kalmeerden. Als zijn moeder er nog was geweest dan was David misschien nooit op het idee gekomen om ervoor te zorgen dat hij mee mocht met de 100. Sinds zijn moeder dood is, is de relatie tussen David en zijn vader nog grilliger en dat heeft er deels voor gezorgd dat hij hier nu zit.
Toen het scherm terug uitging, begon het schip al meteen te bewegen. Er was geen enkele uitweg meer mogelijk. Oftewel zouden ze straks op de aarde landen, oftewel zouden ze dood zijn voor ze daar toekwamen.

ToTheMoonAndBack
Straatmuzikant

ToTheMoonAndBack schreef:
Adrianna

Adrianna opende haar ogen toen ze een vrouwelijke stem tegen haar hoorde praten. "Nee, het gaat niet. Mijn vader is de grootste klootzak die ik ken en nu is mijn zusje bij hem." zei ze en keek het meisje aan. Adrianna had eigenlijk geen zin om sociaal te doen. Wat maakte het toch uit, dit was hun dood. Ze voelde gewoon dat er iets mis ging gaan. Ze keek rond en merkte Easton op. Hij zat te praten met twee jongens. Adrianna richtte haar blik weer op het meisje en zuchtte. "Wat doe jij hier eigenlijk, want je ziet er niet echt gevaarlijk uit." zei ze met een grijns. Dit meisje was niet gevaarlijk, dat zag ze gewoon. Tegenover de anderen had dit meisje een zacht uiterlijk, iemand die niets mis deed. Dit meisje was echt geen crimineel, maar waarom was ze dan hier? Adrianna zuchtte en beet op haar lip. "Sorry, ik had dit niet moeten vragen, maar mits dit de laatste uren van mijn leven zijn, wou ik toch even een gesprek aanknopen." lachte Adrianna. Uit haar ooghoek zag ze Easton zijn gordel losmaken. "Easton!" riep ze, maar het was al te laat. Een schok. Ze zag Easton tegen de muur vallen en dan werd alles even zwart voor haar ogen.

Easton

Easton ging van praten met de twee jongens over naar het losmaken van zijn gordel. Hij had hier geen zin in. Heel zijn leven was hij al gevangen geweest, heel zijn leven had hij het gevoel gehad dat hij een rat in de val was. Maar dat zou veranderen, hij ging niet meer doen wat ze van hem wilden. Hij hoorde zijn naam maar die vervaagde al toen zijn lichaam in contact kwam met de muur. De pijn die door zijn lichaam ging was onbeschrijfelijk. Het voelde alsof hij doorboord werd, maar dan weer eruit getrokken werd. Het voelde alsof hij zag dat zijn moeder geslagen werd. En toen werd alles zwart voor zijn ogen. Hij zag zijn moeder op de grond liggen, kijkend naar zijn vader, wachtend op het moment dat zijn hand met haar huid in contact kwam. Zijn moeder had tranen in haar ogen, alsof ze elk moment een rivier kon huilen. Easton kwam binnen en keek van zijn moeder naar zijn vader. "East, ga naar je kamer." zei zijn moeder en Easton volgde haar bevel op. En vanaf het moment dat hij door de deur van zijn kamer stapte, vergat hij wat hij gezien had, of hij deed toch een poging. Met het gedacht om dit te proberen vergeten, maakte hij zichzelf één belofte. Zijn vader zou boeten, hij zou zijn moeder wreken, al was het het laatste wat hij deed, maar niemand kwam aan zijn moeder.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld