Felicia schreef:
Het was zover. De eerste dag op een nieuwe school. Ik had er wel zin in, ondanks het idee dat ik misschien gepest zou worden, met name vanwege mijn bril. Ik had net de laatste spulletjes in gepakt, de wat grotere dingen waren al weggebracht. Mijn kamer zag nu vreemd leeg uit, zonder mijn persoonlijke spulletjes en de instrumenten. Ja ik was de fee van de muziek, en bespeelde heel veel instrumenten, maar het liefst de piano. Dat alles was al naar de school verhuist. Gelukkig had ik zelf besloten om mijn muziekschrift mee te nemen. Ja ik schreef mijn eigen nummers, en mijn vriendinnen vonden me best goed. Ik glimlachte, eindelijk eindelijk zouden ik en Elise de rest weer zien. Zij zaten namelijk al op die school. Ze wisten dat ik en Elise zouden komen, en hen kennende waren ze nu al druk aan het doen omdat ze ons weer zagen. Ik glimlachte terwijl ik aan ze dacht. Elise stomde mijn kamer binnen. Ze zag er best opgewekt uit. Al jeek ze chagrijnig door haar ogen. "De tweeling?" Vroeg ik zonder op te kijken van mijn schrift. ze knikte. "Stiekem ben ik blij dat we weggaan, niet dat ik hen haat of zo, maar ze zijn zo druk." Verzuchtte ze. Ik knikte daar had ze gelijk in. Ik zuchtte toen ik ze hoorden schreeuwen. Ze hadden het over het feit waarom ik en Elise wegmochten, en zij niet. Ik kreunde geirriteerd. Waarna ik me afvroeg hoe we deze tassen ooit door het portaal meegesleept zouden krijgen. Hopelijk kwam dat goed. "Heb je het boek?" Vroeg Elise. Ik knikte. In dat boek stonden alle spreuken die wij gebruikten, en er stonden dingen in over onze familie. Het was een gehrim boek, en alleen onze familie, onze vrienden, en de leraren vsn school. Dus ook die van de nieuwe school. Wisten van het boek en waar het voor was. "Gabriëlla, Elise. Het is tijd om te gaan. Het portaal gaat bijna open." Riep mama. We renden met onze tassen de trappen af, en liepen de woonkamer in. Lisanne en Myrthe gniffelden toen ze zagen dat het portaal open ging. We namen vsn iedereen afscheid, zelfs van de mensen die bij ons thuis werkten. Mama gwvrn we een dikke knuffel. Ze knikten naar ons, en met onze spullen in onze handen, liepen wij het portaal door, niet wetend dat Lisanne en Myrthe achter ons aankwamen.