Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Tugce

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin is geboren als jongetje, maar al snel bleek dat hij niet als alle andere kleine kinderen was. Hij wilde vaker alleen zijn en hij tekende veel vogels. Hij bleek vervloekt te zijn en toen hij eenmaal 18 werd, kreeg hij vleugels en veranderden zijn voeten in de poten van een roofvogel. Nog even en hij zou een snavel krijgen. Er is maar één manier hoe de vloek verbroken kan worden: Constatin moet herenigd worden met zijn vader.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:

Cara Marshall - 16.

Cara
Zoals gewoonlijk zat ik weer op school, in het lokaal van biologie. Ik zucht diep en kauw op mijn pen. Waarom gebeurde er nooit iets spannends en leuk in mijn leven? Ik had een slechte band met mijn familie, vrienden had ik niet echt veel en dus zat ik alleen maar thuis en ging naar school.
Mijn gedachten werden verbroken door de leraar. "Cara, weet je het antwoord?" ik keek hem even lang aan. "Eh, nee." mompelde ik en de beurt ging toen naar iemand anders.
Opeens vloog er iets groots en zwarts lang. Blijkbaar was ik de enige die het had gezien want niemand reageerde erop, waarschijnlijk verbeeldde ik me maar wat. Later zag ik het weer, maar dit keer had iedereen het gezien. Iedereen ging voor het raam staan en begon er dingen naar te gooien. "Stop! Ik weet hoe je hem kunt wekken." zei ik. Ik had hierover gelezen, alleen dacht ik altijd dat dit nep was. Ik deed alsof dit doodnormaal was, maar van binnen kon ik mijn oren niet geloven. Het bestond nog echt ook!
"Je moet zijn naam roepen. Constatin!" riep ik. Hij vloog naar me toe, het zag eruit als een half jongen half vogel. Het zag er erg raar uit en zelfs andere kinderen stonden er versteld van.
Opeens begon Constatin tegen me te praten. Er stond niet in het boek dat hij kon praten, dus dit was ook nog even nieuw voor me.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Eindelijk hoorde ik iemand die mijn naam wist. Het voelde raar, want bij elke plaats waar ik kwam, wist niemand hoe je me moest wekken. Direct vloog ik van het dak af en ik landde behendig voor de neus van het meisje. Ik keek haar doordringend aan, wat ik altijd doe als ik iemand ontmoet. 'Je hebt me blijkbaar al eens eerder gezien. Of het nu in deze wereld is of niet, ik heb een voorstel voor je.' Dit is de eerste keer dat ik dit voorstel noemde. Het voelde bijzonder, om tegenover degene te staan, die mij misschien kon helpen om mijn vader terug te vinden.
'Ik breng je overal naartoe, maar dat moet jij mij helpen mijn vader te vinden,' zei ik. Nu pas sloeg ik mijn vleugels op mijn rug. Hoopvol wachtte ik op haar antwoord.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Ik wachtte rustig tot hij was uitgepraat. Opeens stelde hij wat voor, zijn vader vinden? Wat kregen we nou? "Waarom heb je daarbij mijn hulp nodig?" vroeg ik. Ik kon hem niet echt helpen, ik had hier geen verstand van. Maar toch leek het aan de ene kant een uitdaging. "Ach, laat ook maar. Deal!" dit zou vast super makkelijk zijn! Zijn vader was toch niet zo heel ver weg? Ik klom uit het raam en ging op hem zitten. "Oke oke, als eerst gaan we naar New York want daar wil ik het heel graag zien. Misschien is hij wel daar!" ratelde ik maar wat. Ik was hier veel te enthousiast over. Ik kon nu een wereldreis maken! Dat was een droom van me. Toen ik niks vam Constastin hoorde keek ik naar zijn gezicht. "Geen New York? Uh, oke we hebben nog heel veel andere plekken. London!" riep ik weer enthousiast.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Net toen ik wilde vertellen dat ik mijn vader heel hard nodig had, begon ze al te praten over waar ze heel graag heen wilde. Ik had iemand verwacht die veel serieuzer over deze zaak zou zijn, maar dat zat er helaas niet in. Volgens mij was zij de enige op heel de aardbol die mijn naam wist, dus ik had geen andere keuze.
Ik keek haar verveeld aan toen ze begon te vertellen over New York. Daar waren we heel ver vandaan, maar ik kon het halen met genoeg voedsel en water.
Opeens voelde ik dat er iemand op mijn rug ging zitten, dat was de eerste keer, dus ik schudde diegene van me af. 'Denk je dat ik je hobbelpaard ben of zo?' riep ik. Ik keek in de verbaasde ogen van het meisje.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Hij begon mij steeds meer verveeld aan te kijken. ''Ja uh, als je alleen hier wilt blijven denk ik niet dat we je vader vinden hoor?'' zei ik en maakte een geluid van irritatie. Ik vond hem nu al verschrikkelijk saai. Maar aangezien hij mijn hulp nodig had, en ik wat meer spanning in mijn leven wou, kon ik er niets aan doen.
Mijn hoofd knalde tegen het raam aan toen hij me van zichzelf afschudde. Ik wreef over mijn hoofd en keek hem boos aan. ''Ja maar ik kan niet vliegen? Denk je dat ik een vliegtuig heb ofzo om met je mee te vliegen? Wat is dit nu weer?!'' riep ik terug. Ik wou hem wel graag helpen, maar hoe moest ik met hem mee als ik geen voertuig had? ''Zoek maar iemand anders dan.'' mompelde ik. Ik wist wel dat er maar één persoon was op deze hele wereld die hem kon helpen, en dat was ik. Dus hij had geen andere keus. ''Doei!'' lachte ik en klom weer terug naar binnen. Hij zou mijn hulp toch nodig hebben.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Ze speelde een vies spelletje met me, dat wist ik nu al. 'Er is wel een manier, maar dat bespreek ik liever niet hier.' Ik gebaarde naar de tientallen nieuwsgierige ogen. Daarna liep ik naar buiten en hopelijk volgde ze me. Eenmaal buiten stond ze gelukkig achter me. Mijn hand reikte ik naar het schoolgebouw, die toen even sparkelde. 'Zo weet niemand meer van mijn bestaan, behalve jij,' lichtte ik toe. Ik deed altijd die spreuk, want hoe meer mensen over mijn bestaan wisten, hoe gevaarlijker dit was.
'Oké, ik ga nu iets bij je doen en je moet rustig blijven. Niet in paniek raken want dan wordt het niks.' Weer reikte ik mijn hand, maar nu naar haar. Glitters vlogen om haar heen en verdwenen uiteindelijk in de grond. Langzaam steeg ze op, haar voeten raakte de grond niet meer.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
"O" Mompelde ik droog en wachtte af tot hij wat anders zou zeggen, want ik had geen idee wat ik voor de rest kon zeggen.
Ik knikte begrijpend en rende door de lange gangen, de school uit. "Hmm, handig!" Riep ik en keek naar het glitter, het glitter zag er best wel leuk uit. Maar daar ging het nu niet om. "Oke vertel." Zei ik, ik kon niet wachten tot hij me nog meer dingen liet zien. Ik wou zoveel mogelijk van hem leren en zien. Ik zei niks toen hij vertelde dat ik rustig moest doen. Ik gilde toen er glitters om me heen vlogen, dit betekende dus dat er ook iets met mij zou gebeuren.
Opeens voelden mijn voeten de grond niet meer, dus keek ik naar beneden. "Wat?! O mijn god, wat heb je gedaan?!" Gilde ik geschrokken. Ik kon vliegen! Aan de ene kant schrok ik er erg van aangezien ik dit echt niet gewend was, maar aan de ene kant was het erg gaaf.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Ik zei toch dat je niet zo moest gillen?' riep ik, zodat ik boven haar uit kon komen. Af en toe kon ik wel eens bot zijn, eigenlijk heel vaak. Ik miste mijn vader gewoon, gelukkig vroeg ze er niet verder over. Ik had er geen zin om uitleg te geven.
Ik sloeg mijn vleugels uit en mijn voeten kwamen los van de grond. Ik pakte de hand van het meisje. 'Je hebt me je naam nog steeds niet verteld.' Vervolgens vloog ik zo hard mogelijk omhoog, om haar te pesten.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
"Nou sorry hoor! Ik ben dit gewoon niet gewend!" Snauwde ik. Verwachtte hij dat ik hier direct aan zou wennen ofzo? Ik was gewoon een normaal persoon en heb zoiets nooit eerder gezien, alhoewel ik erg normaal reageerde.
Toen hij zijn vleugels uit sloeg, bekeek ik ze even. Ze hadden donkere veren en het zag er prachtig uit. Ik keek toen naar mijn eigen vleugels, die er minder mooi uitzagen, vast omdat ze nieuw waren.
Ik liet hem mijn hand pakken. Hij was best wel knap eigenlijk, maar zo kon ik niet denken, dat was raar. Hij was tenslotte en beetje anders.
"Ik heet Cara." Antwoordde ik op zijn vraag. Opeens werd ik keihard omhoog getrokken. "Hou op!" Riep ik, ik snapte hier niets van en hij probeerde me nu al te pesten.
Ik begon zelf te vliegen en grijnste. "Ik leer snel."

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Ik stopte mijn vleugels en liet ze hangen, zodat ik zweefde. Toen het Cara lukte een beetje te vliegen, stook er plots een harde wind op en ze werd meegesleurd naar beneden. Ik vouwde mijn vleugels achter me en maakte een duikvlucht, net zoals een roofvogel bij zijn prooi zou doen. Ik pakte met mijn vrije handen Cara bij haar middel en vloog daarna weer een stuk omhoog. 'Je moet nog veel leren, maar eigenlijk is mijn deal nu niet eerlijk. Ik zou je overal heenbrengen en jij niet jezelf, dus kom maar op mijn rug zitten,' zei ik, nog vliegend. 'Hou je met je handen vast aan mijn schouders, dan ga ik zweven. Je ligt dan op mijn rug, zitten kan niet, dan liggen mijn vleugels in de weg.' Toen Cara mijn schouders beet had, liet ik haar vleugeltjes verdwijnen.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Ik gilde toen er een harde wind kwam en me meesleurde. Gelukkig ving Constatin me waardoor ik net niet op de grond viel. "Dankje!" Glimlachte ik dankbaar en schudde mezelf los uit zijn greep. "Ach, zo erg vind ik het niet." Grinnikte ik. Ik wou kunnen vliegen en overal naartoe kunnen gaan. Toch pakte ik hem bij zijn schouders en liet ik mijn eigen vleugels rusten. "Waar gaan we als eerst heen?" Vroeg ik en knikte toen hij een hele uitleg gaf over hoe ik hem moest vasthouden. Opeens verdwenen mijn eigen vleugels. "Nee! Ik wil ze houden." Pruilde ik.

-

Sorry, kort stukje.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Mijn krachten worden minder als jij je vleugels heel de tijd gebruikt, dus we doen het op mijn manier.' Ik glimlachte voor het eerst in tijden en ik voelde me stom. Stom dat ik dat nooit eerder heb kunnen doen, blij zijn. Blij om niks. Ik schrok op toen ze vroeg waar we als eerste naar toe gingen. 'Jij mag kiezen.' Ze begon weer over New York te ratelen.
'Wacht eens, we moeten hier helemaal niet zijn. Niet in deze wereld bedoel ik. We moeten naar een andere wereld, want in deze is mijn vader sowieso niet. Dat weet ik zeker. We kunnen wel eerst even ergens 'relaxen', een plaats die jij leuk vind, maar daarna moeten we toch echt naar Natarz. Ik heb een kaart bij me, dus jij mag een plaats aanwijzen in die wereld.'

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Een onhoorbare zucht verliet mijn mond toen hij dat zei. Dus ik kreeg mijn vleugels niet terug, wat ik er jammer vond. Ik keek naar zijn glimlach, hij had een leuke lach.
"O, yes!" Giechelde ik en begon weer over allerlei landen, maar vooral New York te ratelen. Ik wou een wereldreis maken en dat zo snel mogelijk!
"Huh wat? Een andere wereld?" Vroeg ik, ik volgte dit allemaal even niet meer. Sinds wanneer bestond er een andere wereld henaamd Natarz? En wat was dat nou weer voor een naam?
"Nee ik wil niet relaxen, let's go!" Riep ik enthousiast. Ik pakte de kaart en keek er even naar. Ik kende al deze plaatsen niet, dus het maakte me eigenlijk ook niet veel uit.
Ik hield de kaart voor zijn gezicht en wees een random plaats aan. "Hier kunnen we heen."

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Goido, dat verbaasde me. Dat was namelijk mijn geboorteplaats en daar had ik al jaren rondgedwaald, maar tevergeefs. 'Oké, hou je goed vast!' Met mijn handen liet ik een portaal verschijnen en zo snel mogelijk vloog ik daar doorheen. Het licht was zo fel, dat ik met dichte ogenleden door de tunnel zweefde. Een grote druk op mijn rug liet ons uit het portaal en we belandde op de grond. Cara rolde van mijn rug af. 'Kom, ik weet hier de weg.' Ik trok haar overeind en daarna liepen we door het open veld. Nog steeds voelde het eng om op deze vogelpoten te lopen, ook al was het alweer twee jaar geleden dat de vloek begon.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Constatin keek even verbaast toen ik de plaats aanwees. "Wat is er?" Vroeg ik. "Als je wilt hoeven we er niet naar toe." Zei ik uiteindelijk maar, misschien ging hij zich dan beter voelen.
Ik kneep hard in zijn schouders en probeerde hem zo goed mogelijk vast te houden. Ik keek hoe hij met zijn handen een portaal liet verschijnen. Hij kon echt veel, ik bleef zijn dingen maar bewonderen.
Ik kneep mijn ogen dicht omdat we door een felle tunnel gingen. Opeens vielen we allebei op de grond. Constatin hielp me opstaan en ik veegde het zand van mijn kleding af. Niet kort erna liepen we door een open veld, onderweg naar het stadje dat ik aanwees.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld